Αγναντεύοντας από ψηλά, από την Πεντέλη, τον κόσμο…
Ύστερα ανεβήκαμε μια βόλτα στο βουνό… Από τον δρόμο, που όταν συνεχίσεις σε βγάζει στη Νέα Μάκρη. Ένα μέρος όμορφο, όπου σε άλλες εποχές, όταν ακόμα ζούσε μαζί μας ο παππούς Διονύσης, εδώ ο Άρης έβρισκε χόρτα για το τραπέζι μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ μερικά δημοσιεύματα για την Πεντέλη από το αρχείο μας.
Τώρα, τις προηγούμενες μέρες, η Πεντέλη κάηκε ξανά. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε είναι η μόνη. Λίγος παραπάνω αέρας να φυσά και να έχει υψηλές θερμοκρασίες, είναι αρκετό για να δούμε να ξεδιπλώνεται η καταστροφή, μπροστά στα μάτια μας.
Κάνω αυτές τις σκέψεις καθώς είμαστε μέσα στον καύσωνα και οι συνθήκες στην Αθήνα είναι πολύ δύσκολες. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν χαθούν και λίγοι πνεύμονες πρασίνου που περιβάλλουν το λεκανοπέδιο της Αττικής.
Κάποτε το Λεκανοπέδιο, πριν μαζευτεί εδώ ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας, είχε ένα όμορφο κλίμα. Το προστάτευαν γύρω – γύρω βουνά και μπροστά της έχει θάλασσα. Αλλά σήμερα που έχουν ανατραπεί όλα κι αυτό έχει αλλάξει.
Και το βλέπουμε αυτό, όταν επικρατούν ακραίες καιρικές συνθήκες, όπως τώρα με τον καύσωνα. Δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς αιρκοντίσιον, αλλά φανταστείτε τώρα, να δουλεύει όλο αυτό το σύστημα μαζί με το μπετόν και την άσφαλτο.
Τα δέντρα στα πάρκα και τα μικρά περιαστικά δάση ισορροπούσαν κάπως την κατάσταση. Αλλά όχι πια. Οι άνθρωποι καταστρέφουν την γη, καταστρέφουν στην ουσία το περιβάλλον, τον εαυτό τους. Το λέω μετά λόγου γνώσεως. Το ζω καθημερινά με εκατομμύρια άλλους συνανθρώπους μου.
Και λοιπόν, θα μου πείτε… Ποια είναι η αντίδραση; Καμία, τίποτα… Γκρινιάζουμε και μετά «προσαρμοζόμαστε», Μόνη μας ελπίδα ότι θα έρθει ο καιρός και θα καταστραφούν αυτοί που καταστρέφουν τη γη… Υπάρχει ισχυρή διαβεβαίωση γι’ αυτό.
Όταν κοιτά από ψηλά, λέει ένα τραγούδι, μοιάζει η γη με ζωγραφιά. Έτσι θα θέλαμε να είναι ο τόπος που ζούμε. Να φέρνουν χαρά και ευτυχία ότι κάνουμε. Να ξαναδούμε το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων. Απλό, καθαρό, άδολο, έτσι όπως ήταν κάποτε…
Το έχουμε ξεχάσει, αλλά έτσι ήταν κάποτε. Έρχεται η καθημερινότητα και μας ζορίζει. Και μας προσθέτει ευθύνες. Ναι, οι καταστάσεις, δεν είναι καλές. Αλλά δεν χρειάζεται να τρέμουμε και να φοβόμαστε με τον παραμικρό θόρυβο που δεν ξέρουμε από πού προέρχεται.
Ας ξαναβάλουμε κάτω τα πράγματα και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, ξεκινώντας από τα απλά πράγματα. Καιρός να πάψουμε να είμαστε εγωκεντρικοί και να μάθουμε να μοιραζόμαστε πράγματα με τους γύρω μας. Με την αγάπη και τη συνεργασία θα αλλάξουν τα πράγματα. Πώς αλλιώς;
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…