Η ευλογημένη ελιά που αντέχει υπομονετικά στο χρόνο
Η ελιά ή ελαιόδενδρο ή λιόδεντρο (επιστ. Ελαία, Olea) είναι γένος καρποφόρων δέντρων της οικογένειας των Ελαιοειδών (Oleaceae), το οποίο συναντάται πολύ συχνά στην Ελλάδα. Ο καρπός του ονομάζεται επίσης ελιά και από αυτόν παράγεται το ελαιόλαδο. Αυτό τον καιρό η τιμή του έχει πάρει την ανηφόρα, αλλά αυτό είναι άλλη, θλιβερή ιστορία.
Στην Ελλάδα υπάρχουν 2.700 ελαιοτριβεία που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους ελαιοπαραγωγούς, οι οποίοι αποτελούν το 34% του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Τις «καλές χρονιές» στην χώρα μας, παράγονται περίπου 300.000 τόνοι λάδι εξαιρετικής ποιότητας, ενώ στο ελληνικό έδαφος καλλιεργούνται περίπου 132 εκατομμύρια ελαιόδενδρα.
Τα μέρη που φημίζονται περισσότερο για το ποιοτικό τους ελαιόλαδο είναι η Φωκίδα, η Λακωνία, η Μεσσηνία, η Λέσβος και η Κρήτη. Γενικά θα τη βρούμε στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, πατρίδα της ελιάς είναι η Αθήνα και η πρώτη ελιά φυτεύτηκε από την Αθηνά στην Ακρόπολη.
Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε την ελιά στον ευρωπαϊκό μεσογειακό χώρο. Την μετέφεραν είτε Έλληνες άποικοι είτε Φοίνικες έμποροι. Όπως αναφέρει ο Πλίνιος, κατά το 580 π.Χ, ούτε το Λάτιο, ούτε η Ισπανία, ούτε η Τύνιδα γνώριζαν την ελιά και την καλλιέργειά της. Το κείμενο για την ελιά είναι παρμένα από το Wikipedia.
Κι άλλα ανθισμένα λουλούδια οδηγούν στην άνοιξη
Με λουλούδια από κάποιον κήπο θα σας πάμε σήμερα. Λέμε από κάποιον κήπο, γιατί δεν ξέρουμε από πού τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες της Marianthi Chiotaki. Εμείς τις είδαμε στην Ομάδα “Κήποι, μπαλκόνια – Καρποφόρα δέντρα, Καλλωπιστικά Φυτά”. Όλες οι σημερινές φωτογραφίες είναι δικές της και είναι πάρα πολύ όμορφες και απλές. Τέτοιες που να αγγίζουν την καρδιά.
Το γένος Πελαργόνια (Pelargonium) (κοινώς “πελαργόνι”) είναι μέλος της οικογένειας των Γερανιίδων (Geraniaceae) και σε αυτό ανήκουν πάνω από 200 είδη πολυετών, παχύφυλλων ποωδών. Τα φυτά του γένους Pelargonium τα συναντάμε ευρέως στην κηποτεχνία, λόγω της πλούσιας και συνεχούς ανθοφορίας που τα χαρακτηρίζει.
Πολλά είδη μάλιστα του γένους αυτού τα συναντάμε στους Ελληνικούς κήπους, κυρίως σε γλάστρες (γεράνι, βαμβακούλα), αλλά και στην μαγειρική (αρμπαρόριζα). Πολύ συχνά συγχέεται με το γένος Geranium. Έτσι τα είδη του γένους Pelargonium πολύ συχνά τοποθετούνται στο γένος Γεράνιον (Geranium) και αποκαλούνται από πολύ κόσμο ως γεράνια.
Το είδος Pelargonium graveolens – κοιν. αλμπαρόριζα ή αρμπαρόριζα, μοσχόφυλλο) ξεχωρίζει για το πολύ δυνατό άρωμα που απελευθερώνεται από τα φύλλα του. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιείται πολύ στην βιομηχανία αρωμάτων αλλά και στη ζαχαροπλαστική και μαγειρική. Κι αυτή είναι μια στερνμπέργκια η κίτρινη, με κοινή ονομασία κίτρινο κρινάκι, ανήκει στην οικογένεια Αμαρυλλιδίδες και αποτελεί στενομεσογειακό είδος.
Νεκροταφείο άγκυρας σε μια παραλία της Πορτογαλίας
Τις φωτογραφίες τις είδαμε στην Ομάδα “National Geographic Photography”, δια χειρός José Luis Pinheiro και μας άρεσαν. Και καθώς ψάξαμε λίγο το πράγμα «ανακαλύψαμε» ότι για το ίδιο θέμα έχουν γράψει σε όλα σχεδόν τα διαδικτυακά μέσα. Φοβερό; Μπορεί, αλλά κάπως έτσι λειτουργούν τα ΜΜΕ. Ιδού λοιπόν ένα νεκροταφείο άγκυρας στην παραλία Barril – Πέτρες Ελ Ρέι – Ταβίρα, στην Πορτογαλία.
Πρόκειται για ένα μνημείο που χρονολογείται, εδώ και πολλά χρόνια. Το 1964, η τοπική κοινότητα αποφάσισε να τιμήσει τον θάνατο της παραδοσιακής αλιείας τόνου, θάβοντας τις άγκυρες που κάποτε αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των πολύπλοκων παγίδων τόνου, γνωστών ως armacoes. Έκτοτε παραμένουν εκεί ως υπενθύμιση των επιπτώσεων της εκβιομηχάνισης και της υπεραλίευσης στους ντόπιους.
Είναι εκεί 248 άγκυρες! Αλλά και αυτή η εμβληματική τοποθεσία, μάλλον θα πάψει να υπάρχει, σε λίγες δεκαετίες, αν δεν ληφθούν μέτρα για την προστασία της. Όλες οι άγκυρες είναι έντονα σκουριασμένες, ορισμένες είναι στην πραγματικότητα πολύ εύθραυστες και κινδυνεύουν να διαλυθούν, ενώ άλλες διατηρούν τη δομική τους ακεραιότητα και μπορούν να διατηρηθούν.
Άλλη αίσθηση είναι να κοιτάς τον κόσμο από ψηλά…
Συχνά, όταν βρίσκομαι ψηλά μ’ αρέσει να βγαίνω στο μπαλκόνι και να αγναντεύω την πόλη από εκεί πάνω. Όπως λέει και ο Χατζής, σε ένα τραγούδι που αγαπούμε και αφορά το αεροπλάνο, ότι μοιάζει ο κόσμος με κουκλόσπιτα. Εντάξει, μια επταόροφη πολυκατοικία προφανώς δεν είναι αεροπλάνο, αλλά όντως η αίσθηση είναι διαφορετική.
Εδώ γίνονται έργα, μήνες τώρα. Και παρά το γεγονός ότι, όπως συμβαίνει συνήθως με τις συμβάσεις του δημοσίου, είχαν “κολλήσει” για κάποιο ανεξήγητο σε μας λόγο, εντούτοις τώρα προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς. Τριγύρω οι πολυκατοικίες και τα διαμερίσματα που στεγάζουν ανθρώπινες ψυχές. Από δω πάνω δεν διακρίνεται τίποτα.
Στο βάθος το όρος Αιγάλεω και λίγο πιο ψηλά από την ταράτσα, φαίνεται, αν είναι καθαρός ο καιρός ακόμα και η θάλασσα στον Πειραιά! Μ’ αρέσει όλο αυτό. Και όταν μου δοθεί η ευκαιρία κάθομαι και το παρακολουθώ. Για μερικούς ,η πόλη κι ας έχει τις δυσκολίες της, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όσοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χωριό, ίσως με καταλαβαίνουν.
Σήμερα, μια όμορφη ομιλία που αξίζει να ακούσετε
Πόσες φορές άραγε είχατε την ευκαιρία να ακούσετε κάτι όμορφο και ενθαρρυντικό, στις μέρες μας;
Ιδιαίτερα σε μια εποχή που το μόνο που κυριαρχεί είναι τα ήθη, τα έθιμα και παραδόσεις, όπως αυτά που έχουμε μπροστά μας, της Αποκριάς και της Καθαρής Δευτέρας είναι πολύ σημαντικό να το ζήσετε.
Θα νοιώσετε άλλοι άνθρωποι και δεν πρόκειται να απογοητευτείτε…
Αυτό αποτελεί πρόσκληση και για εσάς που θα θέλατε να ακούσετε μια όμορφη εποικοδομητική Γραφική Ομιλία σε σχέση με την Ανάσταση.
Αν μένετε μακριά από την Αθήνα μην ανησυχείτε.
Ακολουθώντας τον σύνδεσμο πατώντας ΕΔΩ θα βρείτε μια αίθουσα κοντά σας όπου θα γίνει η ίδια ακριβώς ομιλία.
Το ίδιο θα γίνει, Σάββατο 16 ή Κυριακή 17 Μαρτίου, σε ολόκληρο τον κόσμο. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Παιχνίδια του μυαλού και της θάλασσας αυτή την εποχή…
Απογευματάκι, πάνω σε ένα πλοιάριο που οδηγεί σε ένα μικρό νησάκι, κοντά στην Πελοπόννησο, με τη θάλασσα και τον καιρό να κάνει παιχνίδια στο μυαλό και τη σκέψη μας.΄΄ Θαυμάζω τα χρώματα, αυτό το ατέλειωτο γαλάζιο και τα σύννεφα στον ουρανό που κάνουν απίστευτους σχηματισμούς, μαζί με τον ήλιο. Ένα όχι και τόσο συνηθισμένο ταξίδι αυτή την εποχή.
Το καλοκαίρι είναι αλλιώς. Προφανώς και υπάρχουν πολλά πράγματα τόσο διαφορετικά. Μπορείς να περπατήσεις πάνω στο κατάστρωμα και να γυρίσει από όλες τις πλευρές του για να καταγράψεις στο κινητό σου την καλύτερη γωνία λήψης. Αλλά τον χειμώνα, προφανώς δεν μπορείς να έχεις αυτή την πολυτέλεια. Παρ’ όλα αυτά η ύπαρξη γης, έστω και από μακριά, θα είναι πάντα ένα ενθαρρυντικό στοιχείο.
Και καθώς τα σχέδια με αφορμή τις καιρικές αλλαγές, γίνονται όλο και πιο διαφορετικά, αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει. Πού πας; Τι θα κάνεις εκεί που πας; Ποιους ανθρώπους θα δεις; Πόσο θα μείνεις; Ας διαλέξουμε την καλή πλευρά του πράγματος. Θέλουμε να κάνουμε θετικές σκέψεις. Το κάνουμε συχνά μέσα από αυτόν τον ιστότοπο.
Στη χαρά του έργου δημόσιας μαρτυρίας, από σπίτι σε σπίτι
Συμβαίνει να μας κάνει καλές μέρες. Είναι που “καβατζάραμε” πια στο δεύτερο δεκαήμερο του Μαρτίου… Σε μια βδομάδα και κάτι έρχεται και… τυπικά η άνοιξη. Κι εμείς είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους του τομέα μας και όχι μόνο και να τους δώσουμε την πρόσκληση για την Ανάμνηση. Εδώ, η Λένορμαν στο ύψος της Ναυπλίου.
Και η Άργους, στο φανάρι με τη Λένορμαν, καθοδόν! Είναι όμορφα, όταν βρίσκεσαι στις πόρτες και προσπαθείς, αν σου δοθεί η ευκαιρία, να μιλήσεις στους ανθρώπους γι’ αυτό το σπουδαίο και μοναδικό δώρο του Ιησού, σε όλους τους ανθρώπους. Μακάρι να είχαν αυτοί που πάμε να μιλήσουμε τις σωστές προτεραιότητες βάλει στη ζωή τους και να είχαν ανοιχτά τα αυτιά τους για να ακούσουν.
Επιστροφή από την Αλεξανδρείας μέσω Λένορμαν… Ένας άγνωστος σε μένα άνθρωπος περνά μπροστά από το φακό του κινητού μου, την ώρα του κλικ. Και προσθέτει ζωντάνια. Σημάδι πως δεν μας αρέσουν και τόσο οι στημένες φωτογραφίες, αλλά εκείνες που αποδίδουν τη στιγμή στην πραγματική ζωή. Αυτά θα θυμόμαστε κάποτε. Τίποτε άλλο!
Χαίρομαι Χάρις, αν μέσω του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, σε βοήθησα να αισθανθείς έτσι...