Αρχείο κατηγορίας Δημοσιογραφικά

Λίγα μέτρα από την πλατεία Ελλάδος, το Σύνταγμα. Στη βιτρίνα της Αθήνας.  Όλη μέρα έτσι είναι. Είναι βέβαια και χιλιάδες οι κάτοικοι… Η διαχείριση των απορριμμάτων αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα για κάθε μεγάλη πόλη και η Αθήνα δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε το αποδεικνύουν αυτό.

Στην Αθήνα, ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης, συναντάμε μια ποικιλία κάδων απορριμμάτων. Αυτοί διαφέρουν ως προς το μέγεθος, το υλικό κατασκευής και τον τύπο των απορριμμάτων που προορίζονται για την απκομιδή. Προσέξτε παρακαλώ την πινακίδα του δρόμου. Φαντάζομαι, ξέρετε αυτό τον δρόμο.

Εδώ θα δείτε μπλε κάδους στους οποίους  μαζεύονται τα ανακυκλώσιμα υλικά, όπως χαρτί, πλαστικό, αλουμίνιο και γυαλί. Όπως είναι γνωστό οι πράσινοι κάδοι προορίζονται για τα οργανικά απορρίμματα, όπως υπολείμματα τροφίμων και κηπουρικής. Οι κάδοι είναι τοποθετημένοι πάνω στη διάβαση των πεζών… Λεπτομέρειες, θα πείτε..

Θα μπορούσα να πω με σιγουριά ότι αυτή τη φωτογραφία την έχω ξαναπάρει και την έχω δημοσιεύσει κάπου. Αλλά δεν θυμάμαι, πού… Θυμάμαι όμως ότι μου έκανε εντύπωση η κατασκευή που υπήρχε στην οδό Δράμας και η λέξη που είχαν κάνει με κώνους της τροχαίας ήταν ΑΓΑΠΗ! Τέτοιες ευαισθησίες δεν τις συναντάς και πολύ συχνά στις μέρες μας.

Φυσικά το… θαύμα δεν κράτησε για πολύ. Ότι άφησαν οι βάνδαλοι στο λίγο πράσινο, ανάμεσα στη Δράμας, την Τμώλου και την Τιφύος είναι αυτό το… μαύρο στον τοίχο. Την ΑΓΑΠΗ την κατέστρεψαν. Δεν άφησαν ούτε ίχνος. Αναρωτιέμαι, γιατί τόσο μίσος γιατί τόσο κακό στους ανθρώπους. Προχώρησα λίγο το φακό και “είδα” τους ενόχους.

Αν και κάποιος πρόσθεσε τη λέξη “Αγάπη” δίπλα φρόντισαν να βάλουν την υπογραφή τους κάποιοι. ΑΝΑΡΧΙΑ, λοιπόν! Αυτό μπορεί να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας; Αυτό θα απελευθερώσει από τους πόνους της ζωής; Πόσο παροδηγημένοι μπορεί να είναι κάποιοι οργισμένοι νέοι, που να θεωρούν πρόοδο την καταστροφή;

Αυτό το μαγαζί της “Διαμάντως” στη Σοφοκλέους 20, λίγο πιο πάνω από την Αθηνάς το επισκεπτόμαστε συχνά. Έχει όμορφα πράγματα, παραδοσιακά, διαλεγμένα προϊόντα από διάφορα σημεία της Ελλάδας. Δεν έχουν κεντρικούς προμηθευτές, με την έννοια που λειτουργεί η αγορά. Είτε είναι απευθείας δικά τους, είτε τα διαλέγουν με το γούστο τους.

Αυτή εδώ είναι η οδός Αθηνάς και στο βάθος αριστερά στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε το δημαρχειακό μέγαρο. Εδώ γίνονται τα Δημοτικά Συμβούλια. αλλά και οι πολιτικοί γάμοι. Πετύχαμε το δρόμο άδειο από αυτοκίνητα, πράγμα που δεν συμβαίνει πολύ συχνά σε μια πόλη που κατοικούν οι μισοί Έλληνες.

Συχνά σ’ αυτή την πολύβουη πόλη δημιουργούνται εκδηλώσεις όπως ο σημερινός 41ος Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός στο οποίο ο Δήμος είναι συνδιοργανωτής και τυγχάνει ήδη μεγάλης αποδοχής, καθώς οι συμμετοχές σε όλες τις αποστάσεις αναμένεται να αγγίξουν τους 73.000 δρομείς από 152 χώρες.

Τα σχέδια που κάναμε, υλοποιήθηκαν στους καλύτερους δυνατούς χρόνους… Σήμερα λέγαμε να κλείσουμε το φύλλο 175 του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηροδρόμου» και τελικά το κάναμε χθες, Τετάρτη. Με πλούσια ύλη, όπως κάθε φορά και με πολλά επίκαιρα θέματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τον περιμένουν κάθε φορά οι συνταξιούχοι του ΗΣΑΠ, να πάει στο σπίτι τους… Είναι η επικοινωνία τους, το οξυγόνο τους, ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με το δραστήριο Σωματείο τους. Χαιρόμαστε που συνεισφέρουμε σε αυτή τη χαρά τους! Δείτε το ΕΔΩ και διαβάστε το, όπως ακριβώς θα τυπωθεί.

Δεν “ιδρώνει” το αυτί κανενός αρμοδίου. Εν προκειμένω του Δήμου Αθηναίων. Πριν πέντε χρόνια είχαμε εντοπίσει αυτό το πρόβλημα που αφορά τη ασφάλεια και τη ζωή ανθρώπων που είναι αναγκασμένοι να κινούνται καθημερινά κάτω από την απειλή του να πέσει ο τοίχος, πάνω τους, καθώς ο δρόμος είναι στενός και οι επιλογές ελάχιστες. Αυτό το βλέπετε στην κάτω φωτογραφία. Επάνω είναι η εικόνα του τοίχου, σήμερα. Ο πετρόχτιστος τοίχος, αντιστέκεται… Για πόσο ακόμα; Δυστυχώς στη χώρα που ζούμε της ανεμελιάς και της ανευθυνότητας, πρέπει πρώτα να θρηνήσουμε θύματα για να κινηθεί κάτι. Δυστυχώς… Και για να δείτε πως δεν είμαστε υπερβολικοί δείτε δυο δημοσιεύματα που έχουμε κάνει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ΕΔΩ 8/9/2019 κι ΕΔΩ 11/2/2020. Και φυσικά κατά καιρούς ανεβάζουμε κάτι γι’ αυτό το θέμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Μάταιος κόπος.

Τον είδα να κάθεται στο κάγκελο του πάρκου της πλατείας Αττικής. Μόνος του, περιτριγυρισμένος από τα περιστέρια. Κρατούσε μια τσάντα σούπερ μάρκετ, πλαστική. Και μέσα της είχε ένα ψωμί. Το έκοβε με το χέρια του, το έκανε ψίχουλα και τα τάιζε. Κι αυτά στριμώχνονταν για να επωφεληθούν από το φαγητό που τους έριχνε.

Παρατηρούσα για αρκετή ώρα  όλη αυτή τη διαδικασία. Και κάποια στιγμή τον πλησίασα και τον επαίνεσα γι’ αυτό που έκανε. «Κάτι πρέπει να φάνε κι αυτά τα καημένα», λέει και συμπληρώνει πως αντί να πετάει τα απομεινάρια του ψωμιού από το σπίτι του, συνηθίζει να έρχεται εδώ και να ταΐζει τα περιστέρια. Το θεωρεί προσωπική του υπόθεση.

Ευαίσθητοι απάνθρωποι! Και όμως υπάρχουν ανάμεσα μας, σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο. Τι σημασία έχουν οι ηλικίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Αυτό που μετράει είναι ότι καταλαβαίνει τις ανάγκες αυτών των πουλιών και έρχεται καθημερινά να τις καλύψει. Σε κάποιο βαθμό, φυσικά… «Καμία φορά, αν δεν έχω απόθεμα, πάνω και αγοράζω. Κι αυτά κάποιος πρέπει να τα φροντίσει»…

Ξενοδοχείο NOVOTEL, Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024, από τα ξημερώματα λόγω της υπηρεσίας που είχαμε να επιτελέσουμε. Τι όμορφη περίσταση! Το να υπηρετείς τον Υπέρτατατο Θεό σε μια θέση ευθύνης, είναι μεγάλο προνόμιο. Και παρά την κούραση το χαρήκαμε. Τη φωτογραφία την τράβηξε ένας φίλος χωρίς να το γνωρίζω και μου την έστειλε στο Viber.

Ημέρα ήρεμη, ήσυχη, αλλά με τη χαρά να μοιράζεσαι πράγματα ωφέλημα με ολόκληρη την πνευματική οικογένεια. Ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο για μας. Μια ολόκληρη περιοχή! Χαρούμενοι που διατηρηθήκαμε ζωντανοί, για να το ζήσουμε κι αυτό.

Σκόπιμα δεν επιλέγω να μοιραστώ πράγματα για ότι ζήσαμε. Μόνο συναισθήματα. Κι αυτά ήταν σίγουρα τα καλύτερα. Μάς ενίσχυσαν, μας ενθάρρυναν, ήταν σα να φορτώσαμε τις μπαταρίες μας με μια ιδιότυπη ενέργεια που δίνει Ζωή, Χαρά, Ειρήνη, Ευεξία…