Αρχείο κατηγορίας Επικαιρότητα

Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και άνδρες φόρεσαν τα αθλητικά τους παπούτσια μαζί με τα ροζ και λευκά μπλουζάκια τους και  έστειλαν το ηχηρό μήνυμα πως «Μαζί είμαστε πιο δυνατοί από τον καρκίνο του μαστού». Συνολικά 44.000 άτομα συμμετείχαν στον επετειακό Greece Race for the Cure, μετατρέποντας τους δρόμους της Αθήνας, αλλά και κάθε γωνιά της Ελλάδας σε ένα… ροζ ποτάμι δύναμης και ελπίδας.

Η διοργάνωση, η οποία συμπλήρωσε 15χρονια, άνοιξε το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου με δράσεις πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού, μουσική, sponsors’ expo, sessions γυμναστικής, εργαστήρια για παιδιά και μια διαφορετική πεζοπορία στον Εθνικό Κήπο. Με αφορμή τον Οκτώβριο που είναι αφιερωμένος στην ενημέρωση και πρόληψη του καρκίνου του μαστού, το βράδυ του Σαββάτου το Ζάππειον Μέγαρον «ντύθηκε» στα ροζ

Το Greece Race for the Cure, η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση για κοινωνικό σκοπό στην Ελλάδα και 2η μεγαλύτερη διοργάνωση Race for the Cure στην Ευρώπη, πραγματοποιείται από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» με την έγκριση της οργάνωσης Think Pink Europe σε συνδιοργάνωση με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).

Η συμμετοχή όλων σε αυτόν τον συμβολικό αγώνα, δίνει τη δυνατότητα να πραγματοποιούμε με ιδιαίτερη αφοσίωση και προσήλωση προγράμματα και δράσεις με ουσιαστικό αντίκτυπο στη ζωή των γυναικών με καρκίνο μαστού, αλλά και κάθε γυναίκας. Μαζί πάντα καταφέρνουμε περισσότερα ενάντια στον καρκίνο του μαστού. Οι φωτογραφίες είναι δικές μας. Τα κείμενα είναι από το site του ethnos.gr που έκανε μεγάλο αφιέρωμα.

Ήρθε απότομα, μέσα στη νύχτα, η καταιγίδα κι έφυγε το ίδιο απότομα, καθώς «σηκώθηκε» η μέρα. Αλλά αυτός ο χρόνος ήταν αρκετός για να «τρομάξουμε» κι εμείς εδώ στην Αθήνα. Τι αστραπόβροντα ήταν αυτά! Και τι δύναμη είχε η βροχή! Ύστερα, βγήκε ήλιος… Κι όχι πολύ αργά, μετά τις 10:00. Ωστόσο πολλά πράγματα αναβλήθηκαν, επειδή υπήρχε ισχυρή σύσταση να μην κάνουμε άσκοπες μετακινήσεις…

Και επειδή δεν πήρα εγώ δικές μου φωτογραφίες, «δανείστηκα» από τον τοίχο του καλού μου φίλου, Πέτρου Πατσαλαρήδη στο Facebook. Δεν ξέρω αν είναι δικές του, αλλά τις έχει κατατάξει στα «αγαπημένα» του και δείχνουν τον καιρό χθες στη Χαλκίδα μετά την καταιγίδα. Την πόλη που μένει και αγαπά πολύ, ώστε με κάθε ευκαιρία να την προβάλλει κιόλας. Τον ευχαριστούμε. Είναι τόσο χαρακτηριστικές!

Εδώ, στην Αθήνα, τα πράγματα ήταν λίγο πιο φωτεινά, δεν είχε τη μαυρίλα της Χαλκίδας. Τη χαρήκαμε, όσο γινόταν, επειδή την ίδια ώρα διαβάζαμε ότι σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας οι άνθρωποι δέχτηκαν μια μεγάλη δοκιμασία, καθώς έβλεπαν και ζούσαν πολύ δύσκολες καταστάσεις με την ίδια τη ζωή τους να κινδυνεύει και τις περιουσίες τους να βλέπουν να εξανεμίζονται, από τη μια στιγμή την άλλη… Μια θλίψη για την πραγματική εικόνα.

Πρωινό Σαββάτου είναι τραβηγμένη αυτή η φωτογραφία, στα Σεπόλια, οδός Αγίας Σοφίας, με φόντο τον Άγιο Μελέτη. Κοντεύει 10 το πρωί και όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι εσείς, δεν κινείται τίποτα. Και κοντεύει να φύγει ο Σεπτέμβρης, δεν το λες και καλοκαίρι, αν και οι θερμοκρασίες μέχρι χθες ήταν αρκετά υψηλές για την εποχή. Από σήμερα μας λένε ότι αλλάζουν τα πράγματα και με έκτακτα δελτία η ΕΜΥ μας ενημερώνει για δύσκολα καιρικά φαινόμενα. Ας είμαστε προσεκτικοί σε ότι κι αν έχουμε αποφασίσει στην καρδιά μας να κάνουμε.

Συχνά, όταν είμαστε έξω, έχουμε ανάγκη από ένα παγωμένο νερό, ένα φρέσκο χυμό φρούτων, ένα καφέ στα όρθια… Δεν ξέρω αν τα έχετε δει αυτού του τύπου τα καφέ. Δεν έχουν τραπεζάκια να καθίσεις με την παρέα σου. Έχουν όμως ανθρώπινες τιμές. Και ψάχνοντας βρήκα ότι αυτού του τύπου τα καφέ, λέγονται Loving Family και η ιδέα για την δημιουργία τους, γεννήθηκε στην Ελλάδα στην αρχή της οικονομικής κρίσης και στηρίζεται στην ιδέα της αλληλοβοήθειας. Όλοι μαζί σαν μια “αγαπημένη οικογένεια” στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Με χαμηλές τιμές, χωρίς μεσάζοντες, κατευθείαν από τους παραγωγούς.

Ο δρόμος μου με έφερε μπροστά σ’ αυτό το κτίριο που είναι πάνω στην πλατεία Κάνιγγος. Μέσα από την πλατεία έχει τραβηχτεί αυτή η φωτογραφία. Και τι μου θύμισε! Εδώ, στον 4^ο ή 5^ο όροφο, αν θυμάμαι καλά, στεγάζοντας τα γραφεί της ΠΟΣΣ, όταν πήγα στο ραντεβού που μου είχε δώσει ο τότε πρόεδρος Βασίλης Αποστολόπουλος, για να αναλάβω την έκδοση του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών». Πάνε τώρα κοντά 10 χρόνια που έχουν φύγει από εκεί και η παλιά πολυκατοικία μου δίνει την αίσθηση της ερειπωμένης. Πώς αλλάζει τα πράγματα η ζωή!

Με τις υπέροχες φωτογραφίες του διαδικτυακού μας φίλου Παναγιώτη Παναγιωτίδη από τη Θεσσαλονίκη, που δημοσιεύτηκαν στην Ομάδα “Ορεινές Περιπλανήσεις” από την λίμνη Πλαστήρα, τις πιο όμορφες ώρες της μέρας, θέλουμε να καλωσορίσουμε την φθινοπωρινή ισημερία… Να αλλάξουμε λίγο τις εικόνες της πόλης, με την ομορφιά της επαρχίας…

Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο, όταν η γη διέρχεται από τα σημεία τομής της εκλειπτικής (ελλειπτική τροχιά της γης) και του ουράνιου ισημερινού. Στη συγκεκριμένη στιγμή η γραμμή ηλίου – γης είναι κάθετος στον άξονα περιστροφής της γης, με αποτέλεσμα η ημέρα και η νύχτα να έχουν ίση διάρκεια σε οποιοδήποτε σημείο της γήινης επιφάνειας.

Η ισημερία συμβαίνει γύρω στις 20–21 Μαρτίου (εαρινή) και 22–23 Σεπτεμβρίου (φθινοπωρινή). Το όνομα ισημερία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ίσος και ημέρα, ενώ το διεθνές αντίστοιχο όνομα, equinox, προέρχεται από το λατινικό aequus (ίσος) και nox (νύχτα).

Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρίως λόγω της λατινικής προέλευσης του (λατινικά aequinoctium). Οι ισημερίες συμβαίνουν μεταξύ των ηλιοστασίων, του χειμερινού ηλιοστασίου και θερινού ηλιοστασίου.

Μας αρέσει να γνωρίζουμε την Αθήνα. Ζούμε εδώ και θέλουμε να την γνωρίζουμε σαν πόλη. Ελάτε να σας πάμε σήμερα στη Στοά Πεσμαζόγλου γνωστή και ως Στοά Πρωία, όπως λεγόταν παλιά λόγω της παλιάς εφημερίδας «Πρωία» που ίδρυσε ο Στέφανος Πεσμαζόγλου, γιος του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, κάπου κοντά στο ’40. Εδώ η είσοδος από την οδό Πανεπιστημίου. Σε κάποιους από τους ορόφους αυτού του κτιρίου “γεννήθηκε” και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ διεκδικώντας να γίνει η εφημερίδα των συντακτών. Δεν τα κατάφερε.

Σήμερα, ωστόσο, φιλοξενεί το εστιατοριάκι «Στοά Πρωία». «Παλιά το κτίριο ήταν διαφορετικό. Υπήρχε εσωτερική στρογγυλή αυλή» μας λέει ο ιδιοκτήτης του, Ζήκος Παναγιώτης. «Η στοά αυτή είναι μουσικόφιλη. Υπάρχει το κατάστημα του Νάκα με τα μουσικά όργανα, το μαγαζί του Ξυλούρη και ένα κατάστημα που πουλάει μόνο βινύλια», μας λέει ο κ. Σπύρος, ιδιοκτήτης του Duck Soup, ενός «cine-παρμένου» μαγαζιού που στεγάζεται στην ίδια στοά.

«Εδώ είναι η γωνιά του Νίκου (σ.σ. Ξυλούρης), 37 χρόνια τώρα. Νοίκιασε το μαγαζί το ’78 για να υπάρχει εδώ η γωνιά του, να έρχονται οι φίλοι του. Το μαγαζί εγκαινιάστηκε το ’79 κι εγώ ήρθα εδώ το ’80», μας λέει η κυρία Ουρανία Ξυλούρη που διατηρεί το δισκοπωλείο εντός της στοάς. «Εδώ είχε το γραφείο του ο Μπάμπης Κωνσταντόπουλος. Ένας τόπος, μια ιστορία…

Έδωσε την πρώτη του ομιλία με το πέρασμα στη μεταπολίτευση και μαζευόταν εδώ κόσμος και του πετούσε νεράντζια (γέλια). Ό,τι είχε βγάλει τότε ο Χατζιδάκις το “Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε” και το είχε παραφράσει ο κόσμος και τραγουδούσε “Μπάμπη, έβγα στο μπαλκόνι”» μας λέει ο κ. Χαρίλαος Νάκας, ιδιοκτήτης του καταστήματος με τα μουσικά όργανα εντός της στοάς. Οι πληροφορίες είναι από ένα δημοσίευμα της ATHENS VOICE για τις στοές της Αθήνας, που δεν είναι και λίγες…

Η Δημοτική Κοινότητα Αρτέμιδας βρίσκεται στην περιοχή με το τοπωνύμιο Λούτσα που προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη «λούτσα» δηλαδή υγρός – βαλτώδης τόπος, πιθανότατα εξαιτίας της ύπαρξη λίμνης ή έλους στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Λίμνη. Ποιος δεν την ξέρει από την εποχή που έχτισε εκεί ένα αυθαίρετο δίπλα στο κύμα για να περνά τα καλοκαίρια του;

Η Άρτεμις (Αρτέμιδα) είναι κωμόπολη και δημοτική κοινότητα του Καλλικρατείου Δήμου Σπάτων – Αρτέμιδος, στα Ανατολικά προάστια της Αθήνας και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το ιερό της Βραυρώνας όπου λατρευόταν η Άρτεμις, θεότητα του κυνηγιού. Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτό που ξεκίνησε κάποτε αυθόρμητα. Εξελίσσεται σε μια μεγάλη πόλη, καθώς είναι πολύ κοντά στην Αθήνα και εύκολα προσβάσιμη.

Σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες σε πληθυσμό περιοχές της ανατολικής Αττικής και μεταλλάσσεται με γρήγορο ρυθμό από παραθεριστική κωμόπολη των Μεσογείων σε τόπο μόνιμης κατοικίας, με εμπορικό και οικονομικό κέντρο τη Λούτσα. Εκεί πήγαμε μια βόλτα χθες… Και ήταν τόσο όμορφη και τόσο ήρεμη, όσο δείχνουν οι φωτογραφίες. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, από το σπίτι μας, μάθαμε τα κακά μαντάτα….

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς… Όπου οι καταστάσεις ανατρέπονται, από τη μια στιγμή στην άλλη και όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν. Τα ζουν οι άνθρωποι στη Θεσσαλία που για μια ακόμη φορά δοκιμάζονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, χάνοντας ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Το ζήσαμε κι εμείς για πολύ λίγο, την περασμένη Τετάρτη, παίρνοντας απλά μια μικρή γεύση της καταστροφής. Ίσα στα χείλη, ίσα μια ιδέα…

Θα κράτησε, δεν θα κράτησε 5 με 10 λεπτά. Αλλά ήταν τόσο πυκνή η βροχόπτωση που δεν βλέπαμε τίποτα. Και συνοδεύονταν όλο αυτό από αστραπόβροντα! Για πότε η Κλειούς έγινε ένα επικίνδυνος χείμαρρος, ούτε που το καταλάβαμε. Και είχε στην Αλαμάνας και την Ναυπλίου Λαϊκή Αγορά, οπότε οι άνθρωποι φοβήθηκαν και μάζεψαν, οι περισσότεροι, του πάγκους τους, άρον – άρον. Όταν σταμάτησε η βροχή, όλα άλλαξαν. Σα να μην είχαμε ζήσει ποτέ όλα τα παραπάνω.

Αλλά τα ζήσαμε! Ήμασταν έξω στο μπαλκόνι, από όπου και τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το δημοσίευμα και παρακολουθούσαμε φοβισμένοι από τους κεραυνούς και τις αστραπές. Σκέφτομαι τους ανθρώπους στον Κάμπο. Πώς έζησαν την καταστροφή για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια; Τι είναι αυτό που δίνει δύναμη στον άνθρωπο, για να αντέχει και να συνεχίζει να ζει, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα; Ερωτήματα που τριβελίζουν το μυαλό και τη σκέψη, αν και κατά βάθος, τις απαντήσεις τις έχουμε.