Αρχείο κατηγορίας Επικαιρότητα

Η Google με τους χάρτες της που νόμιζε ότι θα μπορούσε να χαρτογραφήσει τον κόσμο και να τον έχει διαθέσιμο σε όσους προσβλέπουν στις υπηρεσίες της, τα βρήκε σκούρα να μας βρει την παραλία Σκουτάρι, κοντά στο Γύθειο, στη Μάνη, όπου θέλαμε να κάνουμε το μπάνιο μας, χθες. Τελικά, αφού είδαμε κι αποείδαμε, επιστρέψαμε στην παλιά κλασική αξιόπιστη μέθοδο του «ρωτώ και μαθαίνω» και την βρήκαμε στο λεφτό την παραλία…

Και αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή! Η αμμουδιά συνέχιζε και μέσα στη θάλασσα. ΟΙ ξαπλώστρες σε μια ανθρώπινη, λογική τιμή σε όσους δεν χρησιμοποιούσαν την ταβέρνα «Καλαμάκια» και η ίδια υπερυψωμένη, ότι καλύτερο στην ποιότητα των φαγητών της, αλλά και οι τιμές προσεγγίσιμες για μια μεσαία τσέπη. Στα παιδιά άρεσε τόσο που δε βιαστήκαμε να φύγουμε το μεσημέρι. Ήθελαν να κάνουν ένα ακόμα μπάνιο το απόγευμα. Και το έκαναν!

Μ’ άρεσε που στις εφαρμογές μας ενημέρωναν ότι κατά τις πέντε το απόγευμα θα είχαμε έντονα καιρικά φαινόμενα και κεραυνούς. Και τα είχαμε όντως, αλλά χωρίς βροχές δυνατές. Ο καιρός άλλαξε μέσα σε μια ώρα. Το μπάνιο μας φάνταζε λυτρωτικό στο Σκουτάρι. Και ένα ύπνος στην επιστροφή κάλυψε όλες τις ανάγκες μας. Μάλλον θα το είχαμε ανάγκη, δεν εξηγείται αλλιώς.

Ο καπνός και η μυρωδιά του καμένου κάνουν πολύ δύσκολη της κατάσταση, ειδικά για όσους αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα. Και να, που οι καπνοί σκέπασαν και την Ακρόπολη, ενδεικτικό του μεγέθους που έχει λάβει η φωτιά που κινείται στις πλαγιές της Πάρνηθας, ενώ η μυρωδιά του καμένου, έχει φτάσει μέχρι και τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Τα ίδια και στο Περιστέρι. Η φωτογραφία είναι δικιά μας, τραβηγμένη γύρω στις 7:40 το απόγευμα της Τρίτης. Οι πυρκαγιές που μαίνονται σε όλη τη χώρα και καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές, έχουν καλύψει με καπνό τον ουρανό της χώρας, όπως αναφέρει το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Και είναι κάτι που τουλάχιστον το Λεκανοπέδιο Αττικής το ζήσαμε.

Αυτή η φωτογραφία είναι της καλής μας φίλης Λένας, από τη Θεσσαλονίκη. Τα ίδια και χειρότερο κι εκεί… Οι καπνοί από τις μεγάλες φωτιές που πλήττουν τις τελευταίες μέρες την Αλεξανδρούπολη, τη Βοιωτία και την Εύβοια έχουν φτάσει σε πολλές περιοχές της χώρας. Έφτασαν μάλιστα μέχρι το Ωραιόκαστρο απ’ όπου και η φωτογραφία. Ακόμα και στα νησιά του Ιονίου τις διέκρινε κανείς.

Και η Ζαγορά χθες το πρωί φωτογραφημένη από την καλή μας φίλη, Βικτώρια… Χαιρόμαστε που οι άνθρωποι μας λειτούργησαν με… επαγγελματική ευσυνειδησία, θα λέγαμε και ανταποκρίθηκα άμεσα στην έκκληση μας για μια φωτογραφία από τον τόπο τους, σε σχέση με το πρωινό ξημέρωμα. Μια αληθινή δημοσιογραφία, χωρίς κραυγές που αποτυπώνει την σκληρή πραγματικότητα.

Πάντα μου άρεσε η Σαλαμίνα. Παλιότερα, προ Covid-19, πήγαινα ύλη κάθε δίμηνο με αφορμή την έκδοση της εφημερίδας στην Πόπη που μένει εκεί. Εδώ και τρία χρόνια όμως ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» βγαίνει διαδικτυακά, οπότε με την Πόπη συνεννοούμαστε μέσω εφαρμογών και δεν έρχομαι πια. Όμως χθες οργανώσαμε μια ημερήσια εκδρομή με την Άννυ και τα παιδιά στη Σαλαμίνα.

Περάσαμε με το καραβάκι – παντόφλα, από το Πέραμα στη Σαλαμίνα. Κι αφού, φτάνοντας, περιηγηθήκαμε λίγο στο νησί, ψάχνοντας για την «Ηλιαχτίδα» όπου είχαμε πληροφορίες πως θα βρίσκαμε μια όμορφη οργανωμένη παραλία, διαπιστώσαμε πως δεν ήταν αυτό που θα μας άρεσε. Έτσι αλλάξαμε προορισμό και πήγαμε στο «Αίαντας Μπίτς». Εκεί ήταν ωραία…

Είχε φτάσει μεσημέρι πια, οπότε το πρώτο που μας ενδιέφερε όταν το βρήκαμε ήταν να καθίσουμε για φαγητό και μετά όσοι από την παρέα ήθελαν πήγαν για μπάνιο. Και όντως το έκαναν κάποιοι. Εμείς να απολαμβάνουμε τη δροσιά από τους ανεμιστήρες, μετά το γεύμα μας, κάτω από τον ίσκιο του café bar του Αίαντα και να προετοιμάζουμε την ανάρτηση που διαβάζετε με τον τρόμο που εμείς ξέρουμε. Χειρόγραφα.

Μέσα στις πρώτες 17 ημέρες από την πρεμιέρα της, η ταινία απέφερε στα στούντιο της Warner Bros 1 δισ. δολάρια. Ο αρμόδιος πρόεδρος της Warner Bros για τη διανομή της ταινίας στις ΗΠΑ, Τζεφ Γκολντστάιν, είπε πως «είναι η μοναδική ταινία που απέφερε τόσα έσοδα τόσο γρήγορα». Τι είναι αυτή η ταινία, που συνεχίζει να συγκεντρώνει ουρές θεατών στο “Θησείο” της Αποστόλου Παύλου;

Χαρακτηρίζεται ως κοινωνική σάτιρα, μιούζικαλ και ιστορία ενηλικίωσης, η διαδρομή της καταπιεσμένης Αμερικανίδας έως την αυτογνωσία αποδεικνύεται σεναριακά ευρηματική, ξεκαρδιστική όσο και εξοντωτικά διδακτική. Προσωπικά δεν την είδα και ότι πληροφορίες για την ταινία δείτε εδώ είναι από τον κριτικό του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ, Χρήστο Μήτση.

Τα ροζ κουκλόσπιτα, τα αμερικανικά 50s και τα κλασικά χολιγουντιανά μιούζικαλ εμπνέουν μια ξεκαρδιστικά αποστειρωμένη Barbieland, όπου οι σατιρικές βολές των Γκέργουικ και Νόα Μπάουμπακ, οι οποίοι συνυπογράφουν το σενάριο, πετυχαίνουν εύκολα “κέντρο”. Τα πράγματα προοδευτικά σοβαρεύουν, όταν η αληθινή ζωή παίρνει το πάνω χέρι, αλλά μια πικάντικη ανατροπή εδώ, μια ευφυής ατάκα εκεί και μια εμπνευσμένη σινε-αναφορά παραπέρα, κρατούν το συνδυασμό ιστορίας ενηλικίωσης, κοινωνικής σάτιρας, μιούζικαλ και κωμωδίας χαρακτήρων σε ισορροπία.

Είναι δυνατόν να έρθεις στην Ελλάδα και να μην ανέβεις πάνω στην Ακρόπολη; Όταν έρχεσαι από την άλλη μεριά του πλανήτη, το Βανκούβερ του Καναδά, είναι σαν όνειρο ζωής, όταν φτάνεις Αθήνα, το να ανέβεις. Αν και το εισιτήριο είναι κάπως «τσιμπημένο», 30 ευρώ δεν είναι και λίγο, καθημερινά και παρά τη ζέστη του Αυγούστου, βλέπεις τους ανθρώπους, να περιμένουν ουρές για να μπουν.

Χθες το απόγευμα, το δοκίμασαν η Άννυ με τα παιδιά της. Τον Δημήτρη και τον Άντωνη. Εμείς δεν πήγαμε μαζί τους, επειδή έχουμε πάει αρκετές φορές, αλλά ζητήσαμε να μας βγάλουν με τα κινητά τους μερικές φωτογραφίες, για να δούμε αυτό το ιστορικό μνημείο πολιτισμού, μέσα από τα δικά τους μάτια. Και το αποτέλεσμα το βλέπετε στην εικονογράφηση της σημερινής ανάρτησης.

Αυτή είναι λοιπόν η Ακρόπολη της Αθήνας, όπως την έζησαν από μέσα η Άννυ, ο Δημήτρης και ο Άντωνη. Αυτοί τα κατάφεραν και θα ‘χουν να διηγούνται την εμπειρία τους στους φίλους τους. Και φυσικά να δείχνουν στους φίλους τους τις φωτογραφίες που τράβηξαν, εννοείται πολύ περισσότερες από αυτές που δημοσιεύουμε εδώ. Διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Η αληθινή ζωή έχει να σου προσφέρει πολύ περισσότερα από τις φωτογραφίες αναμνήσεων…

Τα καλωσορίσαμε χθες το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας “Ελ. Βενιζέλος”, τα παιδιά του Κώστα και της Άννυς, Δημήτρη και Άντωνη. Τα συναισθήματα έντονα σε τέτοιες στιγμές. Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που έρχονται σ’ αυτή την ηλικία, στην Ελλάδα και θέλουν να γνωρίσουν την πρωτεύουσα της χώρας των γονιών τους και όσο περισσότερα μπορούν από αυτόν τον τόπο.

Θα το φροντίσουμε εμείς, αυτό. Κι αυτή τη φορά, θα μπορέσω να συμμετάσχω πιο ενεργά κι εγώ που το θέλω, αφού και οι δυο καταλαβαίνουν καλά την ελληνική γλώσσα, ενώ ο Δημήτρης τη μιλά κιόλας, σχετικά άνετα. Άξιζε την αναμονή της πτήσης. Είναι ο καιρός, ο Αύγουστος, που έχει μια έντονη κινητικότητα στο αεροδρόμιο. Και είναι, αναπόφευκτες, οι καθυστερήσεις. Τελικά όλα πήγαν καλά. Γιαγιά και μαμά έσφιξαν στην αγκαλιά τους, τα καμάρια τους.

Λίγο μετά τα καλωσόρισα κι εγώ, καθώς είχα την υποχρέωση να τραβήξω τις φωτογραφίες που βλέπετε. Το αυτοκίνητο, μας περίμενε στο παρκινγκ, μικρής διάρκειας, διότι διαπιστώσαμε πως μπάρες, εκτός από τις «Αναχωρήσεις», έβαλαν και στις «Αφίξεις» με ιδιαίτερα υψηλές χρεώσεις, οπότε δεν είναι να παίζεις με αυτά. Κάθε στιγμή στο αεροδρόμιο, μαζί τους, ήταν μοναδική.

Από την Κυριακή που μας πέρασε είναι κι αυτό το δημοσίευμα. Σας το είχαμε υποσχεθεί, όταν κάναμε την ανάρτηση για το Καβούρι. Κατεβήκαμε λοιπόν την ώρα που άρχιζε να νυχτώνει στο Θησείο και περπατήσαμε στην Αποστόλου Παύλου. Κι εκεί, στο άνοιγμα που κάνει σαν πλατεία και τα καφέ έχουν βγάλει τραπέζια τώρα, το καλοκαίρι, καθίσαμε κι εμείς, έχοντας αυτή την εικόνα.

Η Ακρόπολη είναι υπέροχα φωτισμένη τη νύχτα. Και το κινητό Samsung της Σούλας μπόρεσε να βγάλει αυτή τη φοβερή φωτογραφία που είμαι βέβαιος πως ο καθένας θα ήθελε να είχε ζήσει ζωντανά με καλή παρέα. Καθόλου τυχαίο που τα μπροστινά τραπέζια ήταν όλα κλεισμένα από αρκετά νωρίς, προκειμένου να απολαύσουν αυτό το υπερθέαμα…

Οι δικές μου φωτογραφίες της Ακρόπολη την δείχνουν μεν  φωτισμένη, αλλά δεν έχει ακόμα νυχτώσει καλά την ώρα που τις τράβηξα, οπότε φαίνεται ακόμα στον ουρανό και τον ορίζοντα, ένα γύρο. Προσωπικά κι αυτό μου άρεσε. Σα να είσαι μέσα στην ιστορία και να ζεις στιγμές που δεν θα έχει κανείς την ευκαιρία να τις ζήσει πολλές φορές στη ζωή του. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, έρχονταν εδώ, ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό.