Αρχείο κατηγορίας Κρήτη

Η Χερσόνησος είναι ένα χωριό στη βόρεια ακτή της Κρήτης και ανήκει στα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα του νησιού. Συνδυάζει ευχάριστες διακοπές δίπλα στη θάλασσα. Εμείς το επισκεφτήκαμε την περασμένη Πέμπτη ύστερα από μια επίσκεψη για δουλειές στο Ηράκλειο. Επιστρέψαμε από το Καστέλι, μια διαδρομή, ιδιαίτερα γνωστή σε μας.

Η Χερσόνησος, ένα από τα πιο δημοφιλή κρητικά παραθαλάσσια θέρετρα, είναι στις κορυφαίες επιλογές στην περιοχή του Ηρακλείου για όσους θέλουν ταυτόχρονα διακοπές, νυχτερινή ζωή, καλές ταβέρνες και μία υπέροχη παραλία. Κατά μήκος της μοντέρνας παραλίας, η ατελείωτη σειρά από εστιατόρια και καταστήματα με σουβενίρ δίνει ακόμη περισσότερη ζωή και χρώμα στο χωριό.

Το λιμάνι της Χερσονήσου χτίστηκε πάνω από ένα αρχαίο Ρωμαϊκό λιμάνι, ενώ μερικά από τα ερείπιά του είναι ορατά σε κάποια μέρη κάτω από τη θάλασσα. Η περιοχή του λιμανιού είναι δημοφιλής στους επισκέπτες κατά τις ώρες που πέφτει ο ήλιος, ενώ τα απογεύματα μπορείτε επίσης να τα απολαύσετε σε ένα από τα πολλά beach bar κατά μήκος της ακτής.

Το κάναμε την Τρίτη που μας πέρασε. Ύστερα από τόση δουλειά στο σπίτι είπαμε πως το χρωστούσαμε στο εαυτό μας, να πάμε μια ημερήσια εκδρομή. Και διαλέξαμε τον Άγιο Νικόλαο. Ο Άγιος Νικόλαος είναι η πρωτεύουσα του Νομού Λασιθίου. Είναι έδρα του δήμου Αγίου Νικολάου, καθώς και της ομώνυμης κοινότητας στην περιφερειακή ενότητα Λασιθίου της Κρήτης.

Η περιοχή του Αγίου Νικολάου κατοικούταν κατά την αρχαιότητα και λεγόταν Καμάρα σύμφωνα με με μια έρευνα που κάναμε. Κατά την ενετική περίοδο διέθετε κάστρο, γνωστό και ως Κάστρο Μιραμπέλλου, όμως ο οικισμός ερήμωσε κατά την οθωμανική εποχή, για να αρχίσει να κατοικείται ξανά τον 19ο αιώνα. Περπατήσαμε στην πόλη και βρήκαμε μια υπέροχη ταβέρνα για φαγητό, το «Μαϊστράλι».

Η ονομασία της πόλης μάθαμε προήλθε από το βυζαντινό εκκλησάκι που βρίσκεται στον όρμο Αγίου Νικολάου. Παλαιότερα ονομαζόταν Μαντράκι, καθώς υπήρχαν πολλές μάντρες με κατσίκια που ξεχειμώνιαζαν. Άλλη γνωστή ονομασία, που ακόμα χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, είναι Γιαλός.

Η οικονομία της περιοχής βασίζεται στον τουρισμό, στην καλλιέργεια ελιάς και στη μη σταβλισμένη κτηνοτροφία. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης είναι η λίμνη Βουλισμένη και οι πολλές παραλίες της, οι οποίες συχνά πιστοποιούνται για την καθαριότητα και τις παροχές τους. Επιστρέψαμε νύχτα πια, στο Θραψανό

Ο λαχανόκηπος της Στασούλας, η Μαλάμω και στο βάθος ο Ψηλορείτης, Χωρίς χιόνια ακόμα αν και η θερμοκρασία “έπεσε” στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα, στους 10 βαθμούς C. Η Στασούλα τους πήρε και πήγαν μια βόλτα. Εμείς δεν πήγαμε, είχα να στήσω την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών”. Κι επιπλέον ήταν μεσημέρι κι εγώ που κουράζομαι, θέλω να ξαπλώσω λίγο, το μεσημέρι.

Έχει εκεί αυτή τη μοναδική συκιά που αν και σε λίγο μπαίνει ο Δεκέμβρης και φυσιολογικά έχουν πέσει τα φύλλα της, τα κλαδιά της είναι γεμάτα ώριμα σύκα. Φοβερό να το ζεις αυτό. Και φυσικά η Μαλάμω δεν έχασε την ευκαιρία να πάει και να μαζέψει μερικά, για να τα φάει, επιτόπου. Δεν ήταν όλα καλά. Κάποια είχαν σκάσει και ξίνιζαν, αλλά είναι εντυπωσιακό και μόνο να το βλέπεις.

Ώρα να ξαποστάσουν λίγο. Απογευματάκι, την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Ο Αγησίλαος, κάθισε κι αυτός λίγο κοντά τους. Κι ο Νίκος σιωπηλός, όπως πάντα. Αυτή την εποχή ο Αγησίλαος οργώνει με το τρακτέρ του. Το Zetor, ζει και βασιλεύει! Αθάνατο, επιμένει να είναι ο καλός βοηθός του… Πόσα χρόνια τώρα! Εγώ, το θυμάμαι πάρα πολλά. Αλλά, δες σε ένα όμορφο περιβάλλον, που είναι…

Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος αυτή η εποχή, καθώς στο χωριό θέλαμε να κάνουμε μερικά πράγματα που απαιτούνταν για τη συντήρηση του σπιτιού μας στο χωριό. Και παρ’ όλο που δεν βοηθούσε ο καιρός, φυσιολογικά, Νοέμβρης μήνας είναι και είναι βροχερός, τα καταφέραμε και βάψαμε και την εσωτερική αυλή μας. Μετά την εξωτερική, δες ΕΔΩ.

Ο Νίκος Γιαγκάκης, να είναι καλά ο άνθρωπος, μας βοήθησε σ’ αυτό. Του είχαμε πάρει τα χρώματα και περιμέναμε τον δικό του προγραμματισμό για να μπορέσει να έρθει. Και ήρθε στην ώρα του. Εργατικός όπως ήταν, κατάφερε να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα στο χρόνο που είχε υπολογίσει. Μ’ αρέσει αυτό, στους ανθρώπους. Κάνουν κάτι και το χαίρονται. Και απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους…

Έτσι σιγά – σιγά  και την ίδια μέρα, ο Νίκος έβαψε και την εσωτερική αυλή και την πόρτα της εισόδου και τα ξύλα της πέργκολας, με βερνίκι συντήρησης, αφού πρώτα τα έξυσε. Όμορφα πράγματα. Αν και όλη η διαδικασία μας κούρασε, ιδιαίτερα εμένα ως βοηθό, το χαρήκαμε το αποτέλεσμα. Επειδή, όλο αυτό γίνεται με πολύ αγάπη για έναν  τόπο που μας αρέσει και τον θέλουμε.

Το χωριό μου Θραψανό είναι σε ένα λοφώδες μέρος του νομού Ηρακλείου Κρήτης κι ας είναι 350 μέτρα υψόμετρο, αλλά με παραγωγικά εδάφη, όπου ευδοκιμεί η ελιά κι όπου το λάδι αποτελεί ίσως το μοναδικό εισόδημα για τους κατοίκους της περιοχής. Φέτος όμως, όσο κι αν περπατάμε με το αυτοκίνητο σε ένα δάσος από ελιές, δεν υπάρχει ούτε μια ελιά καρπός πάνω τους. Το άκουγα ότι θα ήταν μια κακή χρονιά φέτος, αλλά το είδα και με τα μάτια μου.

Προχθές, γυρνώντας από το Αρκαλοχώρι, «έπεσα» πάνω α’ αυτές τις φορτωμένες ελιές που δείχνουν οι φωτογραφίες της ανάρτησης, Και ούτε για μια στιγμή δεν το σκέφτηκα. Πάρκαρα το αυτοκίνητο μου στην άκρη του δρόμου και κατέβηκα να τις φωτογραφίσω. Και δες πώς αλλάζουν οι καιροί… Αυτό που μέχρι πέρσι θεωρούνταν φυσιολογικό και το συναντούσες συχνά στις ελιές, το ονομάζουν μάλιστα στην Κρήτη και βεντέμα, φέτος είναι σπάνιο και δυσεύρετο.

Όλα καλά λοιπόν! Το λάδι δυσεύρετο και πανάκριβο… Πέρσι το πούλησαν 5 ευρώ το κιλό και ήταν πολύ ευχαριστημένοι. Έδωσαν όσο πιο μεγάλη ποσότητα μπορούσαν για να βγάλουν κάποια χρήματα για το σπίτι τους. Δύσκολοι καιροί! Παντού πια η κίνηση είναι μειωμένη. Οι άνθρωποι, νιώθουν σκληρό πάνω τους, το βάρος της επιβίωσης…

Ένα τραπέζι στο σπίτι της Στασούλας μας, με μεζεδάκια, για να πιούμε μια ρακή. Μα πιο πολύ, για να κάνουμε παρέα. Αυτό είναι που μετράει περισσότερο κι απ’ το φαί. Οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει ο άνθρωπος και αξίζει να το διαφυλάττει σαν κόρη οφθαλμού για να μην το χάσει.

Αυτή η αρμονία δεν μετριέται κανένα μέτρο του κόσμου. Στο τραπέζι της Στασούλας, από αριστερά η Σούλα, η Στασούλα, ο Αγησίλαος, ο Νίκος Μαράτσης, η Μαλάμω και ο Μιχάλης, αδελφός του Αγησίλαου. Περάσαμε δυο πολύ όμορφες ώρες, με κουβέντα και παλιές θύμισες που τουλάχιστον τα αδέλφια, θέλαμε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας.

Κι εδώ είμαστε στο σπίτι της αδελφής μου της Μαλάμως. Με επισκέπτριες τις ανιψιές μας, κόρες της αδελφής μας Γεωργίας, Ελένη και Στέλλα, Και ο Νίκος, ο σύζυγος της Μαλάμως στο πλάνο. Ήρθαν να μας δούνε ένα απόγευμα και περάσαμε πολύ όμορφα, σαν παρέα. Τράβηξα κι ένα βίντεο για να έχουμε ζωντανή εικόνα, έστω και λίγο… στημένη.

Ύστερα από πέντε χρόνια το κίτρινο χρώμα που είχαμε βάλει στους τοίχους της εξωτερικής αυλής ξεθώριασε και είπαμε να το βάψουμε λίγο και να το φρεσκάρουμε. Η υγρασία είχε κάνει τη ζημιά της. Πήραμε τον ίδιο μάστορα, τον Νίκο Γιαγκάκη και αγοράσαμε τα καλύτερα υλικά από άποψη ποιότητας από του “Κυριαζή” στο Αρκαλοχώρι…

Παρασκευή 24/11/2023, πρωί ήταν, όταν σήκωσε το πινέλο του. Είχαμε την άποψη ότι έπρεπε να αλλάξουμε χρώμα και το κάναμε να ρέπει προς το κεραμιδί, αν και η φωτογραφική απόδοση το κάνει να φαίνεται ότι ροζίζει, Αλλά για μας, λιγότερη σημασία έχει το ακριβές χρώμα. Το πιο σημαντικό είναι το φρεσκάρισμα και η αλλαγή.

Και λες και μας το κράταγε ο καιρός… Μέχρι το πρωί, έβρεχε. Κι απάνω που λέγαμε ότι μάλλον έπρεπε να ξεκινήσουμε από μέσα, με έναν καιρό καλό και με τον ήλιο να παίζει κρυφτούλι, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από έξω, μιας και δεν ξέρουμε πως θα είναι τα πράγματα την επόμενη μέρα. Ο Νίκος προχωρεί με γρήγορους ρυθμούς, οπότε προσδοκούμε ότι ίσως προλάβουμε, πριν ξαναβρέξει. Και όντως προλάβαμε.