Αρχείο κατηγορίας Κρήτη

Είχαμε πέντε ολόκληρα χρόνια να δούμε τη φίλη μας τη Ζωή από κοντά. Και πολύ το θέλαμε, οπότε χθες, με αφορμή μια δουλειά που είχαμε στο Ηράκλειο ροβοβολήσαμε κατά κει. Και η Ζωή χάρηκε που θα περνούσε μαζί μας μερικές ώρες. Ξεκινήσαμε για τις Γούρνες στην “Αμβροσία” που ξέραμε, αλλά ήταν κλειστή.

Μακρόσυρτος ο τουρισμός στην Κρήτη, οπότε οι άνθρωποι στα βόρεια παράλια της Κρήτης, είπαν να ξεκουραστούν λίγο. Έτσι, παραλιακά, έχουν κλείσει όλες οι ταβέρνες. Σε μια απόσταση αρκετών χιλιομέτρων δεν βρήκαμε μια που να είναι ανοικτή να μας περιποιηθεί. Έτσι επιστρέφοντας στο Ηράκλειο φτάσαμε στου “Παρασύρη», στον Καρτερό, στην Αμνυσσό. Αυτή είναι η πίσω μεριά της ταβέρνας.

Να και τη Σούλα με τη Ζωή, φωτογραφιμένες απέξω, από τη μεριά της θάλασσας… Εδώ είναι μέσα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο, προστατευμένο από τον αέρα που, επειδή έχει αμμουδιά είναι απαραίτητος για προστασία… Υπέροχο μέρος για να περάσεις μερικές ώρες, πολύ σημαντικές με τους ανθρώπους σου. Ναι, τις ζήσαμε αυτές τις μοναδικές στιγμές…

Δείτε τι όμορφα που είναι κι απέξω. Αρκεί ο καιρός να το επιτρέπει. Όμως εμείς προτιμήσαμε να καθίσουμε μέσα σ’ αυτόν τον προστατευμένο χώρο. Κι εδώ αξίζει να ξαναπάμε κάποια στιγμή. Και θα το κάνουμε στην πρώτη ευκαιρία που θα μας δοθεί ή θα τη δημιουργήσουμε εμείς για να συμβεί. Έτσι δεν είναι καλύτερα;

Ήμασταν στην Αθήνα όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός του 2021, εκείνο τον σκληρό Σεπτέμβρη και όλη την αγωνία τους τη ζήσαμε σαν ιστορία. Χθες όμως που πήγαμε στο Αρκαλοχώρι, είδαμε από κοντά μερικά πράγματα από την καταστροφή που έχει υποστεί το κεφαλοχώρι αυτό. Λέω μερικά, γιατί τα περισσότερα τα έχουν μαζέψει. Και κάποια τα έχουν αναστηλώσει.

Σε πολλά σπίτια, οι ρωγμές στους τοίχους είναι ακόμα εμφανείς. Στους κεντρικούς δρόμους, παρατηρήσαμε, έχουν κλείσει πάρα πολλά εμπορικά μαγαζιά. Δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση, η ζωή που γνώριζα κάποτε. Μου φαίνεται σα να έβλεπα πρώτη φορά αυτόν τον τόπο. Ευτυχώς, άφησε κάτι καλό πίσω της, όλη αυτή η καταστροφή. Χαμογελαστούς και εξυπηρετικούς ανθρώπους!

Όπου κι αν πήγαμε είδαμε διαθέσιμους ανθρώπους να μας εξυπηρετήσουν με το χαμόγελο. Με έναν τρόπο που έδειχνε, ότι αυτό που έκαναν το έκαναν με την καρδιά τους και όχι από υποχρέωση λόγω της δουλειάς τους. Να ήταν, λέει, έτσι οι άνθρωποι σε κάθε στιγμή της ζωής τους, τι όμορφος που θα ήταν ο κόσμος και πόσα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την επικοινωνία, θα λύνονταν!

Κατά τις 6:30 φτάσαμε με το KRITI II στο λιμάνι του Ηρακλείου. Για δύο –τρεις ώρες ανάμεσα στις 12:00 με 3:30 τα ξημερώματα είχαμε νιώσει στο πετσί μας την αγωνία του να ζήσεις ή να πεθάνεις. Κάτι περίεργοι ήχοι σαν τριγμοί, έλεγες, «από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει» και θα ζήσουμε τα δικό μας ναυάγιο. Και ήμασταν στην καμπίνα μας, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια μας. Αλλά μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα ζήσεις, χωρίς τρόμο.

Και να πεις ότι δεν έχω κάνει ταξίδια στη ζωή μου… Παρ’ όλα αυτά κάποια είναι σα να τα ζεις για πρώτη φορά. Απ’ την άλλη, το ξημέρωμα είναι πάντα όμορφο. Δείτε εδώ μια εικόνα που «έπιασα» με το φακό του κινητού μου, πριν ακόμα δέσει το καράβι στο λιμάνι του Ηρακλείου. Τι ομορφιά είναι αυτή στις πρώτες ακτίνες του ήλιου! Το πιο γλυκό καλωσόρισμα που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος στο νησί του. Έτσι το ένοιωσα μέσα μου.

Μια ομορφιά ανεπανάληπτη. Και όλα τα καλά συνέχισαν και στο χωριό, καθώς φτάσαμε. Μας περίμεναν η Μαλάμω με τη Στασούλα, με καλούδια και φρόντισαν και για το μεσημεριανό φαγητό, όλο αγάπη. Κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι αγάπη ήταν η πρώτη μέρα μας στο χωριό. Κι έτσι θα προσπαθήσουμε να είναι και οι επόμενες. Είμαστε βέβαιοι πως και με τη δική μας συμβολή, κάθε μέρα θα έχει κάτι καινούριο να προσφέρει…

Οι αγαπημένες μου αδελφές, Στασούλα και Μαλάμω. Φρόντισαν για μας, περιμένοντας μας… Έφτιαξαν λαδερά κουλουράκια, για να μας προϋπαντήσουν και να μας καλοδεχτούν. Είχαν ως φαίνεται διαβάσει μια προηγούμενη ανάρτηση μου, δείτε ΕΔΩ, αλλά έτσι κι αλλιώς, ήξεραν πόσο μου αρέσουν αυτές οι λιχουδιές κι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, για να αισθανθούμε καλά με τον ερχομό μας.

Στην Κρήτη λοιπόν, στο χωριό μου Θραψανό, από σήμερα και για 15 μέρες! Να πάρουμε μια βαθιά ανάσα οξυγόνου και ζωής. Να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για το χειμώνα που έρχεται και που, όπως δείχνουν τα πράγματα θα είναι μάλλον βαρύς και όχι μόνο, από πλευράς καιρικών συνθηκών και όχι μόνο. Να δούμε λίγο τους ανθρώπους μας, που τόσο τους επιθυμήσαμε.

Ίσως, αν έρχεστε για πρώτη φορά στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, να παραξενεύεστε πώς ένα τέτοιο σημείωμα, το πρώτο καθώς πατάμε τα πόδια μας στην Κρήτη, έχει ως εικονογράφηση τα λαδερά κουλουράκια που έφτιαξαν οι αδελφές μου, για να μας καλωσορίσουν. Λογικό! Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ δεν είναι ένα συνηθισμένο site. Δεν είναι εξειδικευμένο, ούτε μονοθεματικό. Ασχολείται μόνο με την πραγματική ζωή και τις εκφάνσεις της. Κι αυτό θα το δείτε και τις επόμενες μέρες…

Και καθώς ετοιμαζόμαστε για την Κρήτη, ας πάρουμε μια γεύση ώς προετοιμασία, για το πώς είναι τα πράγματα τώρα, κάτω στο σπίτι μας, στο Θραψανό. Οι βουκαμβίλιες στην εξωτερική αυλή, είναι ολάνθιστες. Δείτε μια ομορφιά! Χαίρετε η ψυχή σου και μόνο που τις βλέπεις, καθώς ξέρεις τι έχουν περάσει, για να φτάσουν ως εδώ.

Η Μαλάμω μας με τον Νίκο είναι κάτω και σα να έχει λίγη ψυχρούλα, αν κρίνω από το ντύσιμο της. Μακρυμάνικο και μέσα. Όλο και λιγότερη αυλή, όλο και λιγότερο έξω, καθώς ο Νοέμβρης περπατά και αναπόφευκτα το κρύο, ως συνέπεια του χειμώνα, έρχεται. Αλλά και πάλι, τι μπορεί να συγκριθεί με τη ζωή στο χωριό; Ιδιαίτερα όταν οι όμορφες μνήμες και η καλή παρέα σε κατακλύζουν;

Να και η μανταρινιά μας, στην εξωτερική αυλή. Αυτή που φυτέψαμε με τη Σούλα, πριν από πέντε χρόνια. Μαζί με μια λεμονιά, τις είχαμε πάρει από ένα φυτώριο στις Αγιές Παρασκιές. Αλλά μεσολάβησε η πανδημία του Covid-19 και τα δέντρα δεν είχαν τη φροντίδα που χρειάζονταν. Παρ’ όλα αυτά η μανταρινιά, όπως βλέπετε, έχει 10 μετρημένα μανταρίνια. Θα φάμε λοιπόν φέτος, φαντάζομαι και θα σας πούμε, αν είναι καλό σόι.

Στο σπίτι της Στασούλας μας, η Μαλάμω με τον Νίκο. Κοντά τους και ο Αγησίλαος. Κάτι τους έχει κεράσει και ο Αγησίλαος τρώει ακόμα… Τέτοιες εξόδους, τις κάνουν. Εύκολα, γρήγορα και με τα… πόδια. Ε, δεν είναι και στην άλλη μεριά του κόσμου. Το λες και κέντρο του χωριού, εκεί που είναι το σπίτι τους… Ανυπομονούμε να τους ζήσουμε κι εμείς από κοντά. Από τώρα, κάνουμε σχέδια…

Το ότι κάτι δεν πάει καλά το ξέρουμε, το καταλαβαίνουμε, το ζούμε… Δείτε αυτές τις φωτογραφίες, τραβηγμένες μόλις προχθές κι ενώ αλλού στον τόπο μας ρίχνει νερό σε τέτοιες μεγάλες ποσότητες που προκαλεί πλημμύρες και λασπουριά, όπως στη Θεσσαλία. Στο χωριό μου, υπάρχει ξηρασία! Εδώ που βλέπετε είναι το φράγμα, στον Λυγαρά ποταμό. Πάντοτε γεμάτο με νερό. Από κει πότιζαν τα διπλανά χωράφια, τα αμπέλια και τις ελιές. Και τώρα δεν υπάρχει πουθενά, πέρα από το κέντρο του, λίγο.

Δείτε τον ξεραμένο «βυθό». Η λάσπη ξεράθηκε και «σπάει» μ’ αυτόν και με άλλους χειρότερους τρόπους. Βάλτε τώρα με το μυαλό σας, τι μπορεί να συμβαίνει στις καλλιέργειες… Τι καρπό θα δώσουν οι ελιές σε μια εποχή που το λάδι τραβά την ανηφόρα, σε ότι αφορά τις τιμές του; Και πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν άλλα μέσα, πέρα από τα χέρια τους και τη δουλειά που ρίχνουν στη γη, καθημερινά;

Ευτυχώς που υπάρχουν οι φίλοι! Στην πρώτη φωτογραφία είναι η Στέλλα Σαμιώτη, στη δεύτερη η αδελφή μου Στασούλα και στην τρίτη ο Χρήστος, ο σύζυγος της Στέλλας. Πρώτα πήγαν στου Γρέγο και μάζεψαν σύκα (ακόμα υπάρχουν!) και μετά ήρθαν στο φράγμα, για να βρουν άγρια αχλάδια να μαζέψουν. Και βρήκαν! Τα αγκουτσάκια περισσεύουν εκεί. Και ο καρπός τους είναι, λένε, φάρμακο. Και έζησαν και είδαν από κοντά την ξεραμένη κοίτη του φράγματος. Την είδα κι εγώ και «πιάστηκε» η ψυχή μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να βλέπεις έτσι τη γη. Δεν το χωρά ο νους μου…