Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Η πόλη που ζούμε, η γειτονιά του Κολωνού είναι μια κλασική γειτονιά της Αθήνας… Ατέλειωτες πολυκατοικίες, διαμερίσματα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα από τη μια και την άλλη άκρη του δρόμου, όπου αυτό είναι εφικτό. Το ζητούμενο είναι να περνάει ένα αυτοκίνητο ανάμεσα τους και να υπάρχουν υποτυπώδη πεζοδρόμια για τους πεζούς. Και αυτά υπάρχουν. Εδώ, η οδός Διστόμου.

Κάθετη στη Διστόμου είναι η Επιδαύρου. Ξεκινάει από την οδό Συράκου, δίπλα από την πλατεία Πανταζοπούλου, διασχίζει τη Λένορμαν, είναι τα όρια της μιας πλευράς της πλατείας Πέτρουλα ή Αγιου Κωνσταντίνου και φτάνει χαμηλά στη Μαραθονομάχων, κάπου κοντά στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Ένας δρόμος, που συχνά έχει μια κάποια κινητικότητα.

Οι φωτογραφίες είναι παρμένες χθες Κυριακή που κινηθήκαμε στα όρια της περιοχής. Ίσως γι’ αυτό και η ελάχιστη έως μηδενική κίνηση από ανθρώπους. Τις Κυριακές, οι άνθρωποι που εργάζονται δεν βιάζονται να ξυπνήσουν… Ακόμα κι όταν το βιολογικό ρολόι τους το επιβάλει, έχουν τον τρόπο να χουζουρέψουν στο κρεβάτι ώς το μεσημέρι. Κάπως έτσι, είναι η γειτονιά που ζω…

Ο αποχαιρετισμός σε ένα ταξίδι είναι σκληρός… Χαμογελάς από συνήθεια, αλλά η καρδιά σου το ξέρει, πως δεν θα ήθελες να συμβεί αυτό. Θα ήθελες η παραμονή να είχε παράταση, να είχε ακόμα εκείνη τη γλύκα που άφηναν στα χείλη, όλες τις προηγούμενες  μέρες. Στο αεροδρόμιο, στην αναμονή μέχρι να τακτοποιηθείς στο αεροπλάνο μιας υπαρατλαντικής πτήσης, χρειάζεται λίγη παραπάνω υπομονή. Σήμερα, όλα αυτά είναι πια αναμνήσεις. Εκείνοι είναι πια σπίτι τους, προσπαθώντας να τακτοποιήσουν πίσω στη θέση τους, τα πράγματα από τις βαλίτσες τους. Τουλάχιστον έφτασαν καλά. Του χρόνου πάλι!

Επέστρεψαν από χθες στο σπίτι τους… Στην πραγματικότητα σήμερα έφτασαν εκεί, έχουμε πάρει σχετικό καθησυχαστικό μήνυμα. Είναι αυτά τα περίεργα και παράξενα με τις ώρες, στα διάφορα σημεία του πλανήτη, που δυσκολευόμαστε μερικές φορές να κατανοήσουμε. Κι εμείς στην πρώτη μέρα της απουσία τους, γυρίσαμε στις αναμνήσεις.

Πάμε λοιπόν στον Πόρο, το νησί που επισκέφτηκαν τελευταίο για ένα τριήμερο οι δυο τους. Ο Κώστας ξέρει πως μ’ αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους. Και έτσι είναι. Με τροφοδοτούσε πάντα φωτογραφίες. Αν και στον Πόρο έχω ξαναπάει, τα μέρη που μου έστειλε και τα βλέπετε σήμερα δημοσιευμένα, μου φάνηκαν παντελώς άγνωστα. Ήταν σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά!

Αλλά μου άρεσε το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο των πεύκων που ακουμπούν, θαρρείς, την ακρογιαλιά και στάθηκα λίγο παραπάνω. Κάπως έτσι, όμορφη και φωτεινή, θέλαμε να είναι η πρώτη μέρα που είναι μακριά μας. Και νομίζω, ως ένα βαθμό, ότι τα καταφέραμε. Ο Πόρος που δεν ξέραμε μέσα από τα δικά τους μάτια…

Μια ομαδική φωτογραφία, δεν την είχαμε το φετινό καλοκαίρι. Και μείναμε τόσον καιρό μαζί, ταξιδέψαμε σε αρκετά μέρη, βγήκαμε, περπατήσαμε, γνωρίσαμε καινούριους τόπους με τον Κώστα και την Άννυ. Την Τρίτη όμως το βράδυ, κατά τις οκτώ και μισή, βρεθήκαμε στην “Ταβέρνα των Φίλων” επί της Άργους γωνία με την Αλαμάνας στον Κολωνό. Θέλαμε να τους κάνουμε το τραπέζι του αποχωρισμού και να είναι ξεχωριστό. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Τα πιάτα ήταν εντελώς ξεχωριστά και η βραδιά εξελίχτηκε πολύ όμορφη. Άξιζε και με το παραπάνω.

Τα κινητά ή τα τάμπλετ έχουν εξυπηρετήσεις που, πριν από μερικά χρόνια ούτε που μπορούσαμε να τις φανταστούμε… Χαμογελαστή, στο σπίτι της, αν κρίνουμε από τον περιβάλλοντα χώρο. Έχουμε να ιδωθούμε από τον περσινό Δεκέμβρη, τότε που βρεθήκαμε εκεί, στο πατρικό μου, για τελευταία φορά. Αλλά υπάρχει ένα “δέσιμο” όμορφο που μας ενώνει.

Έχουμε πολύ υλικό στα χέρια μας από αυτή την τριήμερη, τελικά, εκδρομή στον Πόρο. Και θα προσπαθήσουμε να το διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο, επειδή αξίζει. Αλλά σήμερα επιλέξαμε να σταθούμε λίγο, στις προσωπικές στιγμές των παιδιών. Στις φωτογραφίες που τράβηξαν οι ίδιοι και είναι μέσα σ’ αυτές, από τις βόλτες τους.

Ο Κώστας διάλεξε αυτήν την εξώπορτα, πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες, για να φωτογραφηθεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που έχει διακοσμηθεί, τόσο στο χτίσιμο του μαντρότοιχου, όσο και στη μεταλλική πρόσοψη που τοποθετήθηκε για την προστασία και την ασφάλεια του ιδιοκτήτη της. Ομολογουμένως, δεν το συναντάς κάθε μέρα κάτι τέτοιο…

Η Άννυ επέλεξε αυτή την εντυπωσιακή σκάλα. Χαρακτηριστική, νησιώτικη ασβεστωμένη, πεντακάθαρη, οπότε δεν δίστασε και να καθίσει. Τέτοιες εικόνες θέλουν να κρατήσουν από την Ελλάδα. Αυτές θα τους βοηθήσουν να βγάλουν τον χειμώνα, που έχουμε μπροστά μας, πίσω στο mission του Βανκούβερ, στον Καναδά. Και είχαν φέτος την ευκαιρία να δουν πολλά πράγματα. Λευκάδα, Παξούς, Πόρος…

Κατεβήκαμε χθες το πρωί στον Πειραιά και πήραμε ύλη για τη νέα εφημερίδα ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος. Κι από σήμερα τη δουλεύουμε… Είναι ωραία αυτή η διαδικασία, που συμβαίνει κάθε δίμηνο. Κι έχει μια ιστορία 34 σχεδόν συνεχόμενων χρόνων συνεργασίας… Το έντυπο δεν υπήρχε και το δημιουργήσαμε εμείς. Το κλίμα είναι καλό και μαζί με την ΠΟΣΣ είναι τα μόνα ίχνη που κράτησα στη δημοσιογραφία. Μια μικρή “ανάσα” επιβίωσης…