Αρχική » 2022 (Σελίδα 16)
Αρχείο έτους 2022
Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα σχόλια σας!
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…
Καλό απόγευμα
αγαπητέ φίλε...και αδελφέ μου ήσασταν όμορφη παρέα μαζί με την υπέροχη Σούλα σου, και στην φωτογραφία όσοι είναι ήταν μια…
Και για μας, φίλε Βασίλη, είναι τιμή! Οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι έχουμε ανάγκη από καθαρούς και ειλικρινείς ανθρώπους…
Ακούστε εδώ τον Λεωνίδα Μπόνη στο ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη 8-10 μ.μ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Φεύγουμε σήμερα, επιστρέφουμε στη βάση μας
Κατά το μεσημεράκι, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, σπίτι μας, στη βάση μας. Περάσαμε πολύ όμορφα επτά ημέρες εδώ, στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Κι ευχαριστούμε από καρδιάς εκείνους που μας έδωσαν αυτή τη δυνατότητα. Στο μεταξύ, τις προηγούμενες μέρες έπιασαν δουλειά οι άνθρωποι που το φροντίζουν, ώστε όλα να είναι έτοιμα για την επόμενη σεζόν ή όποτε ανοίξει ξανά.
Προσέξαμε και καταγράψαμε ένα συνεργείο που εργαζόταν στο κλάδεμα των μουριών. Κι έχει πολλές το παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ. Οι μουριές έχουν ένα πλατύ φύλλο που κάνει τον ίσκιο τους ιδανικό για το καλοκαίρι. Τις κλαδεύουν από τώρα, τουλάχιστον τα ψηλά κλαδιά και φροντίζουν να κινηθούν τα νέα σε μια κατεύθυνση που θα πολλαπλασιάσουν αυτόν τον ίσκιο τους το επόμενο καλοκαίρι.
Ωραίοι άνθρωποι! Τους ζήτησα την άδεια να τους φωτογραφίσω και μου την έδωσαν χαμογελώντας και λέγοντας ότι αυτές οι φωτογραφίες θα φτάσουν ως το Μέγαρο του ΟΤΕ, εννοώντας τη Διοίκηση του Οργανισμού. Φυσικά δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση, εμείς για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ τις τραβήξαμε, αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις αν έχουμε κατά κεί αναγνώστες. Όπως και να ‘χει ας είναι καλά οι άνθρωποι.
Και κάπως έτσι το φθινόπωρο μπαίνει στη ζωή μας…
Η εικόνα με τις άδειες ξαπλώστρες δίπλα στη θάλασσα που παραπέμπουν στο φθινόπωρο, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, είναι κάτι πέρα για πέρα αληθινές… Τις ζήσαμε, τις καταγράψαμε και σας τις μεταφέρουμε. Από την Τέμενη Αιγίου, όπου βρεθήκαμε για λίγες μέρες διακοπών …
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/09/2022
Έχουν κι αυτά την ομορφιά τους… Να είναι Σεπτέμβρης προχωρημένος, να κάθεσαι δίπλα στη θάλασσα και να απολαμβάνεις την «αγριάδα» της, καθώς σκάει το κύμα πάνω στην προβλήτα. Θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις κι αυτή φθινοπωρινή εικόνα και ας είναι συνυφασμένη στο μυαλό μας με τα κίτρινα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων που χαρακτηρίζει και το τέλος μιας εποχής, αυτής του καλοκαιριού.
Είναι και η ηρεμία του τοπίου, απαλλαγμένη από τις χαρούμενες φωνές των παιδιών στα παιχνίδια τους. Έχουν ήδη αποχωρήσει και βρίσκονται σπίτι τους. Έχουν τις σχολικές σκοτούρες μπροστά τους, αν και είναι νωρίς να μιλήσει κανείς την πρώτη εβδομάδα σχολικής ζωής, γι’ αυτές. Βέβαια εμείς έχουμε την εμπειρία των χρόνων, οπότε μπορούμε να δούμε λίγο πιο μακριά.
Όταν αναλογίζεσαι ότι μπροστά σου έχεις ένα χειμώνα δύσκολο από πολλές απόψεις και προσπαθείς να είσαι ψύχραιμος, προφανώς δεν είναι να πέφτεις στην απογοήτευση και να… πεθαίνεις πριν την ώρα σου…
Ο μήνας έχει την ομορφιά του. Οι ψυχρούλες και οι ζέστες, εναλλάσσονται. Το να καθίσεις έξω το απόγευμα, στη βεράντα, όχι μόνο αντέχεται, αλλά είναι και κάτι που το θέλει κανείς, επιθυμητό.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό. Γενικά το φθινόπωρο, όπως και η άνοιξη, ως εποχές, έχουν συρρικνωθεί ακολουθώντας μια τάση που… οδηγεί στην εξαφάνιση τους. Φταίει γι’ αυτό η κλιματική αλλαγή και όσα έχει κάνει ο άνθρωπος από απληστία, απέναντι στο περιβάλλον.
Όσο όμως και να κρατήσει το φθινόπωρο, είναι καλό να εκμεταλλευτούμε τα καλά του σημεία και να ωφεληθούμε. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αν δεν βιαζόμαστε στο καθετί με το οποίο καταπιανόμαστε και αν ακολουθούμε τους ρυθμούς της καρδιάς μας.
Αξίζει να το κάνουμε πότε – πότε, ελεγχόμενα, ώστε να απολαμβάνουμε τις στιγμές όπως ακριβώς τις ζούμε και αυτό είναι κάτι που τις κάνει μοναδικές.
Παρεούλες, συζητήσεις, πράγματα που μας έχουν λείψει. Λιγότερη τηλεόραση, λιγότερο διαδίκτυο, όχι εξαρτήσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης Και μπορούμε να υπολογίζουμε πως οι μέρες θα είναι όμορφες και παραγωγικές.
Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι δεν πρέπει να καθόμαστε με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντας να μας έρθουν όλα όπως τα θέλουμε. Αυτό που ενδείκνυται είναι να παίρνουμε την πρωτοβουλία και να χαράζουμε τους δρόμους που θέλουμε να περπατήσουμε.
Ας μη μας απογοητεύουν, όσοι με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, προσπαθούν να σπείρουν δυσκολίες, αμφισβητήσεις στους στόχους και διλήμματα για ότι σχεδιάζουμε. Αφήστε τους έξω από τη ζωή σας. Έχουν επιλέξει να ζουν στη μιζέρια και την απαισιοδοξία τους.
Η ζωή εκεί έξω, πέρα από τις δυσκολίες και τα προβλήματα της, συνεχίζει να είναι όμορφη. Φτάνει να έχουμε εκπαιδεύσει τις αισθήσεις μας, έτσι ώστε να είναι σε θέση να απολαμβάνουν κάθε στιγμή, όπως ακριβώς της αξίζει.
Και μη στεκόμαστε από τώρα στο δύσκολο χειμώνα που είναι μπροστά μας Μια ματιά να ρίξουμε πίσω στο χρόνο, θα δούμε πόσους κάβους έχουμε περάσει. Δεν μας χαρίστηκε τίποτα και καθετί που ζούμε, το έχουμε κατακτήσει. Ναι, ακριβαίνουν κι άλλο τα τιμολόγια της ΔΕΗ, του φυσικού αερίου, όπως και τα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ η τιμή της βενζίνης συνεχίζει να είναι στα ύψη.
Αλλά, εμείς ξέρουμε πού να στηρίξουμε την εμπιστοσύνη μας και θα το κάνουμε, βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να απογοητευτούμε. Φυσικά δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς, αλλά σε Εκείνον που δεν μπορεί να πει ψέματα, επειδή είναι η προσωποποίηση της αλήθειας.
Έτσι για την ώρα ας απολαμβάνουμε τις φθινοπωρινές εικόνες, όσο τις έχουμε διαθέσιμες. Επειδή, πιστέψτε με, δεν θα είναι για πολύ. Το σκηνικό αυτού του κόσμου αλλάζει. Το βλέπουμε, άλλωστε, στο καθετί, γύρω μας.
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 17/9/2022 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Πήγαμε εκδρομή στην Achaia Clauss, στην όμορφη Πάτρα…
Χθες είπαμε να πάμε μια εκδρομή στην Πάτρα. Και επιλέξαμε ως προορισμό μας το επισκέψιμο οινοποιείο της ACHAIA CLAUSS. Πρόκειται για την πρώτη ελληνική Οινοποιία, η οποία ιδρύθηκε από τον Βαυαρό Γουσταύο Κλάους και δραστηριοποιείται αδιάκοπα από το 1861, μέχρι σήμερα. Από το 1861 οινοποιεί. Περάσαμε πολύ όμορφα. Και μετά κατεβήκαμε στην πόλη για βόλτα. Αλλά αυτό το υλικό θα αποτελέσει αφορμή για μιa άλλη ανάρτηση εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Η ACHAIA CLAUSS βρίσκεται στον ομώνυμο λόφο και ιδρύθηκε το 1861 από τον Βαυαρό Gustav Clauss, που ήρθε στην Πάτρα το 1854 για να εργαστεί σε μία γερμανική εταιρεία εξαγωγής σταφίδας. Σε μία από τις εξορμήσεις του γνώρισε την περιοχή και εντυπωσιάστηκε από το μαγευτικό τοπίο και τον αμπελώνα της. Αρχικά αγόρασε ένα αμπέλι 60 μόλις στρεμμάτων και τελικά δημιούργησε το Κάστρο-Οινοποιείο που διατηρείται έως σήμερα. Από το 1861 οινοποιεί.
Το γλυκό κόκκινο κρασί που πρωτοπαρήγαγε ο Gustav Clauss το 1873, στον αμπελώνα του, ονομάστηκε «Μαυροδάφνη», προς τιμήν της Ελληνίδας αγαπημένης του με τα όμορφα μαύρα μάτια, της Δάφνης, που πέθανε σε νεαρή ηλικία. Ο Gustav Clauss θεωρείται ο ιδρυτής και καθιερωτής του θεσμού του Οινοτουρισμού στην Ελλάδα, κατόπιν της επισκέψεως της Πριγκίπισσας Σίσσυ της Αυστροουγγαρίας το 1885, για χάρη της οποίας μάλιστα ονόμασε το Κελλάρι «Αυτοκρατορικό.
Και οι μέρες μας περνούν όμορφα, ήσυχα κι απλά…
Και κάπως έτσι οι μέρες μας εδώ, στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ, στην Τέμενη Αιγίου, περνούν υπέροχα, χωρίς επαναλήψεις, αλλά με όμορφα ξεχωριστά πράγματα, καθημερινά. Έχουμε βάλει στη ζωή μας το πρωινό περπάτημα. Στους μικρούς δρόμους του οικισμού με το μπόλικο πράσινο και τα δέντρα, κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Χρειάζεται να πάει δέκα η ώρα, για να καταλάβεις τη ζέστη.
Επιπλέον, κάθε μέρα είναι πολύ διαφορετική. Προχθές είχε ζέστη, αλλά χθες ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και η θερμοκρασία έχει αρχίσει να πέφτει. Γενικά συμβαίνει αυτό που λένε οι μετεωρολόγοι… Απλά στην επαρχία είσαι εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες και όλα αυτά είναι πιο ευδιάκριτα. Δύσκολο να το κατανοήσουν εύκολα οι άνθρωποι της πόλης, αλλά συμβαίνει…
Κι εμείς το έχουμε δουλέψει και προσπαθούμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, με την ίδια χαρά που θα το κάνουμε αν ξέραμε ότι είναι η τελευταία. Αν και δεν είναι… Και ξέρουμε πως έχουμε ακόμα μέρες μπροστά μας, εμείς το κάνουμε. Και μας αρέσει. Το παραθεριστικό κέντρο αδειάζει σιγά –σιγά. Όλο και λιγοστεύουμε, όσοι είμαστε εδώ. Αλλά και πάλι μας αρέσει..
Ξημέρωμα στο παραθεριστικό κέντρο… Μοναδική ομορφιά!
Ότι αγαπώ τα πρωινά, το ξέρετε. Μια από τις πρώτες μέρες εδώ στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου έψαξα να βρω από πού βγαίνει ο ήλιος και φωτογράφισα την ανατολή του. Αυτή η ώρα έχει μια ξεχωριστή ομορφιά, οπότε και την απόλαυσα. Δείτε το αποτέλεσμα στις φωτογραφίες που τράβηξα. Ο ήλιος βγαίνει μέσα από τη θάλασσα του Κορινθιακού.
Λίγο πριν πλησιάσω στην ακροθαλασσιά η εικόνα μέσα από τα δέντρα του παραθεριστικού κέντρου ήταν αυτή. Και όπως βλέπετε δεν κυκλοφορεί ψυχή. Θα πρέπει να έχεις λόγους σοβαρούς ενώ κάνεις διακοπές να ξυπνήσεις μια τέτοια πρωινή ώρα. Αλλά εμένα μου αρέσει. Μια όμορφη μέρα ανοίγεται μπροστά μου. Αρκεί να έχω καλή διάθεση και να την απολαύσω με τον άνθρωπο μου.
Είναι να την κρατήσεις αυτή την εικόνα. Λες και έχει πάρει φωτιά η… θάλασσα! Και όμως απλά μια νέα μέρα ξεκινά. Μια μέρα που αν το θέλουμε εμείς θα το σχεδιάσουμε και θα είναι όμορφη. Επειδή σε ένα μεγάλο βαθμό από εμάς ξεκινάνε όλα. Αρκεί να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και όλα, μα όλα, μπορούν να γίνουν. Να το θυμάστε αυτό.
Πανσέληνος, στο παραθεριστικό κέντρο στην Τέμενη Αιγίου
Ζήσαμε εδώ στην Τέμενη που βρισκόμαστε την Πανσέληνο του Σεπτέμβρη. Είχαμε φτάσει το μεσημέρι του Σαββάτου, τακτοποιηθήκαμε στον οικίσκο μας, ξεκουραστήκαμε και το βράδυ κατεβήκαμε στο κέντρο με τα διάφορα μαγαζιά. Επιλέξαμε ένα ποτό και μια κρέπα αρμυρή και καθίσαμε να θαυμάσουμε την ομορφιά με το ολόγιομο φεγγάρι. Δεν είμαι βέβαιος ότι οι φωτογραφίες που πήραμε αποδίδουν την πραγματικότητα.
Όμως ναι, είχε το κάτι άλλο, καθώς το φεγγάρι έβγαινε πάνω από τη θάλασσα και φώτιζε φυσικά τον μικρό κυματισμό της. Δεν υπάρχει πιο όμορφο, σε συνδυασμό και με το πλατάγιασμα των κυμάτων καθώς έσκαζαν πάνω στα βότσαλα. Μπορούσες να κάτσεις με τις ώρες και να το απολαμβάνεις. Το κάναμε για αρκετή ώρα. Αγαπούμε να ζούμε τέτοιες μοναδικές στιγμές!
Ονειρεμένη Πανσέληνος στο συγκεκριμένο μέρος! Αυτό είναι, να βρεθείς την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος και να απολαμβάνεις όλη αυτή την υπέροχη δημιουργία. Ευγνώμονες που ήρθαν έτσι τα πράγματα, αν και δεν υπήρχε κανένας σχεδιασμός με συγκεκριμένη στόχευση και καταφέραμε και το ζήσαμε. Αυτή η θαμπάδα στις φωτογραφίες έχει να κάνει με την υγρασία, δίπλα στη θάλασσα.
Στον οικίσκο 151. Πρώτη φορά, με τη Σούλα εδώ…
Λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι, χθες, τακτοποιηθήκαμε στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ. Μας δόθηκε ο οικίσκος 151 που βλέπετε και βάλαμε τα πράγματα μας στη θέση τους. Οι πρώτες εντυπώσεις; Οι καλύτερες! Στη γραμματεία μας καλωσόρισαν με χαμόγελα και ένα μικρός τεχνικό πρόβλημα ξεπεράστηκε άμεσα, αφού υπήρχε καλή θέληση. Να ήταν έτσι απλά τα πράγματα και στην πραγματική ζωή!
Σε ξύλινο, συνήθως μέναμε με τον Δήμο όταν ερχόμασταν, συνήθως μέσα στον Μάρτιο, για τη Γενική Συνέλευση της ΠΕΤ ΟΤΕ. Και αυτό το σπιτάκι είναι μπροστά και δεξιά μας. Το γνώρισα. Όμως με τη Σούλα ερχόμαστε σε ξύλινο, πρώτη φορά. Ανακαινισμένο, καθαρό και με αιρκοντίσιον! Ε, αυτό να πω την αλήθεια μου, δεν το περίμενα. Αλλά το είδα και το ένοιωσα, καθώς η μέρα χθες ήταν ιδιαίτερα ζεστή.
Ξεκουραστήκαμε από το ταξίδι καθώς σκόπιμα χρησιμοποιήσαμε τον παλιό εθνικό δρόμο για να απολαύσουμε το ταξίδι ανάμεσα από τις πόλεις και τα χωριά και τη θάλασσα στα δεξιά μας. Κι αυτό είχε και τον παραπάνω χρόνο του και την κούραση. Αλλά ο σκοπός μας πέτυχε. Οπότε μια μικρή μεσημεριανή σιέστα, μας έφερε στα ίσια μας. Επειδή η ζωή συνεχίζεται…
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…