Αρχική » 2022 (Σελίδα 18)
Αρχείο έτους 2022
Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα σχόλια σας!
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…
Καλό απόγευμα
αγαπητέ φίλε...και αδελφέ μου ήσασταν όμορφη παρέα μαζί με την υπέροχη Σούλα σου, και στην φωτογραφία όσοι είναι ήταν μια…
Ακούστε εδώ τον Λεωνίδα Μπόνη στο ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη 8-10 μ.μ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Όμορφη βόλτα τον Σεπτέμβρη, κάτω από την Ακρόπολη!
Πάντα μας αρέσει μια βόλτα κάτω από την Ακρόπολη. Ακόμα και τώρα, αρχές Σεπτέμβρη, που το καλοκαίρι κρατά ακόμα, είναι υπέροχο να αφήνεις τη μηχανή στο Θησείο, να περπατάς την Αποστόλου Παύλου και να φτάνεις μέχρι αυτό το σημείο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη. Πεζόδρομος και υπαίθριοι μουσικοί στη άκρη του δρόμου. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κάτι από το παρελθόν, με δημοσιεύματα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Βλέποντας αυτή την πινακίδα, καταλαβαίνεις πού ακριβώς βρίσκεσαι. Δεν είναι πολλοί, όσοι έχουν κάνει τη δική μας σκέψη. Έτσι όλα γίνονται ακόμα πιο εύκολα. Μπορείς να κάνεις μια στάση για να ξεκουραστείς, άλλωστε περίπατος είναι, όχι αγώνας δρόμου. Και μετά να συνεχίσεις με ακόμα περισσότερο ζήλο και διάθεση… Μερικά ακόμα δημοσιεύματα δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ από μια όμορφη διαδρομή για βόλτα που πάντα μας άρεσε…
Όταν φτάνουμε σ’ αυτό το σημείο στον Άρειο Πάγο, όπου η τεράστια μαρμαρόπλακα έχει ένα απόσπασμα από το βιβλίο των Πράξεων (σε μετάφραση Βάμβα) και αναφέρεται πως εδώ δίδαξε ο απόστολος Παύλος, μας πιάνει ένα δέος. Σκέψεις στο μυαλό μας, μας γυρίζουν σχεδόν δυο χιλιετίες πίσω, για να στοχαστούμε και να προβληματιστούμε. Εκείνος είχε το θάρρος να το κάνει μέσα στην καρδιά της ειδωλολατρίας. Εμείς; Δείτε κάτι ακόμα ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το καλοκαίρι έφυγε… Το φθινόπωρο είναι μπροστά μας
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/09/2022
Με το φευγιό του Αυγούστου, τυπικά τελειώνει το καλοκαίρι. Η πιο συνηθισμένη φράση παλιότερα ήταν «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Σίγουρα όλα αυτά στις μέρες μας έχουν αλλάξει. Όπως άλλαξαν και οι εποχές.
Απουσιάζει η σταθερότητα που ξέραμε. Διάβασα προχθές, την ώρα που μας «έψηνε» η ζέστη στη Τζια, ότι χιόνισε στον Όλυμπο και αναρωτήθηκα πόσο έχει στρεβλώσει το σύστημα, ακόμα και σε ότι αφορά το καιρικό.
Οι άνθρωποι λιποψυχούν γι’ αυτά που είναι μπροστά τους και για όσα τους περιμένουν. Οι τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγια ενέργειας και φυσικού αερίου διαμορφώνουν ένα νέο περιβάλλον, γύρω μας.
Από τη μια, θέλει κανείς να τελειώσει μ’ αυτή τη συνεχή ζέστη και από την άλλη σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει το χειμώνα και τις δυσκολίες του σε ότι αφορά τη θέρμανση. Έχει και την περσινή οδυνηρή εμπειρία, από τα αυξημένα τιμολόγια στη ΔΕΗ και το φυσικό αέριο, οπότε και μόνο στη σκέψη ότι τα πράγματα θα είναι χειρότερα, τον πιάνει ένα τρέμουλο.
Βλέπω κάποιους και τους ζηλεύω για την ψυχραιμία τους και για τον πρακτικό τρόπο σκέψης τους. Είναι αρκετά αισιόδοξοι, αλλά μάλλον αυτό έχει να κάνει με τη φύση τους και το πώς αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις που προκύπτουν.
Και λέω μερικές φορές πως πολύ θα ήθελα, να ήμουν σαν αυτούς. Ύστερα πάλι κάνω μια δεύτερη σκέψη, γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία σε άλλους καιρούς πως δεν είναι κι έτσι καλά. Μοιάζεις σαν το ψάρι έξω από το νερό και δεν σε γεμίζει ούτε αυτή η επιλογή.
Εν τέλει όλα είναι μια συνήθεια… Τα σχολεία θα ανοίξουν την επόμενη εβδομάδα και όσοι έχουν παιδιά, ξέρουν καλά τι μπορεί να σημαίνει η προετοιμασία γι’ αυτό. Τσάντες. Μολύβια, τετράδια και μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από όλα αυτά.
Και ο κορονοϊός; Η πανδημία που μας έχει ταλαιπωρήσει, σχεδόν τρία χρόνια τώρα; Θα τη βρούμε μπροστά μας στα πρώτα κρύα και θα ξαναδούμε τις εξάρσεις της, καθώς και νέες παραλλαγές να παρουσιάζονται μπροστά μας;
Προς Θεού, δε λέω ότι χρειάζεται να πανικοβληθούμε. Όπως ήμασταν ψύχραιμοι, ως τώρα, έτσι και θα παραμείνουμε. Ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών και παίρνοντας τα κατάλληλα και ενδεικνυόμενα μέτρα. Αρκεί να είμαστε υποτακτικοί και να μην καθόμαστε να υπεραναλύουμε τις καταστάσεις ως να γνωρίζαμε τα πάντα γι’ αυτές.
Δεν τα γνωρίζουμε. Όπως δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα για την ίδια τη φύση μας. Ψαχνόμαστε. Πάντα το κάναμε αυτό. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε στο μικρό πλαίσιο ενός άρθρου. Αλλά επειδή αυτό κάναμε πάντα, θέλουμε να μοιραζόμαστε τις μικρές στιγμές μας.
Έτσι φτάσαμε και στον Σεπτέμβρη. Χωρίς ιδιαίτερο άγχος, αλλά με μια φυσιολογική αγωνία για τη ζωή μας και την ασφάλεια μας. Θα ξαναβρούμε τα βήματα μας. Όλοι μας, απ’ όπου κι αν είναι οι περπατησιές μας.
Με υπομονή και υπολογισμένα βήματα… Μακριά από τις υπερβολές στις οποίες αρέσκονται οι άνθρωποι για το φαίνεσθε… Θέλουμε να ζούμε στην πραγματική ζωή. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Όπως ακριβώς την αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας. Με ρεαλισμό και όσο αυτό είναι δυνατόν, με αντικειμενικότητα.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο χειμώνας με ότι αυτό συνεπάγετα σε έναν κόσμο που παραπαίει και δεν έχει να πιαστεί από πουθενά θα έρθει ισοπεδοτικά. Και τι λείπει πιο πολύ από όλα; Η ελπίδα! Αυτή να μη χάσουμε. Και να βρίσκουμε συνεχώς λόγους για να διατηρούμε τη χαρά μας. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά ας μην απελπιζόμαστε και μη μαυρίζει η καρδιά μας με όσα άσχημα είναι μπροστά μας. Θα τα περάσουμε ήπια, όταν είμαστε προετοιμασμένοι για μια τέτοια δοκιμασία.
Ένα φθινόπωρο γρήγορα κι ένας μακρύς χειμώνας, είναι και να δείτε που θα τα καταφέρουμε. Όπως έχουμε περάσει πολλούς ώς τώρα. Και είναι βέβαιο πως κι αυτή τη φορά θα βγούμε νικητές. Αρκεί αν είμαστε εκεί, όρθιοι και να το παλέψουμε…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 3/8/2022 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
Σαν αέρας έφυγαν οι μέρες κοντά στους φίλους στη Τζια
Αχ πόσο γρήγορα και όμορφα περνά ο καιρός, όταν περνάς καλά! Και στη Τζια περάσαμε πολύ όμορφα κοντά στους φίλους μας. Κάναμε τα μπάνια μας, ξεκουράστηκα, αλλάξαμε εικόνες και διάθεση. Αυτά κρατάμε, τα καλά και όχι ότι από σήμερα περνώντας στον Σεπτέμβρη, πήραμε το δρόμο για το φθινόπωρο.
Διότι οι αναμνήσεις του καλοκαιριού είναι ακριβά φυλαγμένες μέσα μας, στην καρδιά μας. Τις κρατάμε στην όμορφη θέση που τους πρέπει. Τι σημασία έχει αν είναι μικρές ή μεγάλες σε διάρκεια; Αυτό που μετράει είναι η ουσία. Τα βιώματα που είχαμε. Κι αυτά που ζήσαμε στη Τζια στις δυο μέρες που καθίσαμε, ήταν υπέροχα!
Η ζωή έχει να μας δείξει ακόμα πολλά. Και καθημερινά μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, οι περισσότερες από αυτές όμορφες και καλοδεχούμενες. Το ταξίδι μας στη Τζια έδωσε υπέροχα πράγματα. Είδαμε μερικά τώρα, αλλά τις επόμενες μέρες θα δούμε και άλλα. Μαζέψαμε αρκετό υλικό στα μπαγκάζια μας. Θα έχετε την ευκαιρία να το δείτε…
Δεύτερο μπάνιο στο Γιαλισκάρι, χθες με υπέροχη θάλασσα
Τα κατάφερα και έκανα το δεύτερο μπάνιο μου για το φετινό καλοκαίρι, χθες. Ήρθαν έτσι τα πράγματα που δεν ήταν εφικτό, φέτος. Αλλά το ευχαριστήθηκα. Ήταν η μέρα όμορφη, η θάλασσα ήσυχη στο Γιαλισκάρι στην όμορφη παραλία κοντά στην Κορησσία που το απολαύσαμε με τον φίλο μου τον Γιώργο. Δείτε μερικές φωτογραφίες από εκεί.
Το Γιαλισκάρι είναι στη Τζια το μικρό νησί των Κυκλάδων που βρεθήκαμε για λίγο. Νιώσαμε το δροσερό αεράκι να φυσάει και να μας δροσίζει από τη ζέστη που κρατά κι αποχαιρετούμε σήμερα τον Αύγουστο. Μακάρι να κρατήσει έτσι και ο Σεπτέμβρης ή τουλάχιστον χωρίς πολλές βροχές για να περάσουμε καλά και στην Τέμενη του Αιγίου, όπου θα βρεθούμε σε λίγο.
Σ’ αυτή παραλία όλα ήταν ή μου φαίνονταν όμορφα. Η αμμουδιά, οι άνθρωποι, η θάλασσα και φυσικά το χαρακτηριστικό άνυδρο τοπίο της Τζιας. Κυριολεκτικά μια ανάσα ήταν, αλλά το χαρήκαμε. Και πέρα από τον όμορφο τόπο φρόντισαν γι’ αυτό και οι φίλοι μας που φρόντισαν να δώσουνε σε μας τα καλύτερα. Να τους έχει καλά ο Θεός! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το Γιαλισκάρι.
Από τη Τζια με αγάπη και με φωτογραφίες της Σούλας…
Ξημερώματα στη Τζιά ή απογευματάκι; Τι σημασία έχει; Σημασία έχει η στιγμή κι αυτή κατάφερε να την αποτυπώσει στο κινητό της από το μπαλκόνι του σπιτιού που μένουμε, η Σούλα, η οποία συχνά – πυκνά βοηθάει στην ανάπτυξη αυτού του site. Έτσι κι αλλιώς το κομμάτι γράφτηκε σήμερα το πρωί, λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει ακόμα στο νησί.
Και ήδη νιώθουμε καλύτερα! Τελικά είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να έχει κανείς τη δυνατότητα να εκδράμει για λίγο από την Αθήνα που “καίει” ακόμα. Κι εδώ είναι ζέστη. Αλλά τη νύχτα και κυρίως τα ξημερώματα, τη νιώθεις μια δροσιά και χρειάζεται, εγώ τουλάχιστον το κάνω, να βάλω καλτσάκια για να αντιμετωπίσω τη ψυχρούλα.
Για σήμερα έχουμε κάνει τα σχέδια μας. Κάπου θα πάμε, κάτι θα κάνουμε. Η μέρα μοιάζει να έρχεται όμορφη και στο δρόμο άρχισε η πρώτη κίνηση. Χθες περπατήσαμε στην Κορησσία. Είναι φανερή η αίσθηση ότι κόσμος λιγοστεύει στο νησί. Οι φίλοι μας, μας είπαν ότι τις προηγούμενες μέρες στο λιμάνι γινόταν το αδιαχώρητο. Αλλά χθες το βράδυ αυτό που ζήσαμε ήταν όμορφο, ήρεμο και γλυκό…
Μια μικρή απόδραση στην όμορφη Τζια των φίλων μας…
Τώρα που ο Αύγουστος γέρνει στη δύση του, τώρα λέμε να εκδράμουμε εμείς λίγο, κοντά σε φίλους μας. Το μεσημέρι θα είμαστε στο Λαύριο για να περάσουμε στη Τζια με ένα από τα καραβάκια που έχουν δρομολογηθεί γι’ αυτό το σκοπό. Όμορφα θα είναι. Το χρειαζόμαστε κιόλας. Δεν πήγαμε πουθενά το φετινό καλοκαίρι, οπότε…
Να δούμε λίγη θάλασσα, για περισσότερη ώρα απ’ ότι όταν πάμε σε κοντινούς προορισμούς στην Αθήνα, να περπατήσουμε στην ακροθαλασσιά της. Όπως στο Μεγάλο Πεύκο που πήγαμε σχετικά πρόσφατα κι από εκεί είναι οι φωτογραφίες του σημερινού δημοσιεύματος. Δίπλα στη θάλασσα χαλαρώνεις και νιώθεις άλλος άνθρωπος, όπως και να το κάνεις.
Στην Τζια, βέβαια, θα είναι αλλιώς τα πράγματα. Κάθε τόπος έχει και τα δικά του… Αλλά είναι κοντινός προορισμός με αποτέλεσμα να το ζητάνε ντόπιοι και ξένοι. Πέρσι τέτοιον καιρό ήμασταν εκεί, με την Άννυ και τον Κώστα και περάσαμε πολύ όμορφα, τόσο στη θάλασσα όσο και στα γύρω χωριά ή στη Χώρα κάνοντας τις βόλτες μας.
Στην Τέμενη ξανά, πρώτη φορά μετά την πανδημία Covid-19
Υπάρχουν μερικά πράγματα που έχουν σημαδέψει τη ζωή μας… Ένα από αυτά και για καλό λόγο, είναι το Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Εργαζόμουν τότε στο γραφείο Τύπου της ΠΕΤ ΟΤΕ, δεκαετία του ’80, και εκτός από τη τη ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΒΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, έβγαζα και τα ΤΗΛΕ ΜΗΝΥΜΑΤΑ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων του ΟΤΕ.
Και θυμάμαι πως είχα πάει μαζί με τη διοίκηση της ΟΜΕ ΟΤΕ τότε που υπεγράφη η Συλλογική Σύμβαση για τη δημιουργία αυτού του χώρου, όπως και του Φαναριού στην Κομοτινή για να καλύψω δημοσιογραφικά το θέμα, με ρεπορτάζ και φωτογραφίες δικές μας.
Θυμάμαι ότι είχαμε δει στο σημείο που είναι σήμερα το Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ, έναν τεράστιο πορτοκαλεώνα και για να λειτουργήσει ως κάμπιγκ. Την πρώτη χρόνια πήγαιναν μόνο όσοι είχαν τροχόσπιτα ή τροχοσκηνές. Μόνο ένα σπίτι υπήρχε εκεί διαμορφωμένο ως ξενώνας… Εννοείται ότι δεν υπήρχε φαγητό, μόνο μια μικρή καντίνα για τα άκρως απαραίτητα. Και για παγωτά!
Αλλά με γοήτευσε τόσο ο τόπος, που αγόρασα από κάποιο φίλο μια τροχοσκηνή και μόλις τέλειωσε εκείνος τις διακοπές του, μείναμε στην ίδια σκηνή με την οικογένεια μου.
Αυτή είναι η Τέμενη που αγάπησα! Έκτοτε πήγαμε πολλές φορές καθώς εκείνη άλλαζε και γινόταν όλο και καλύτερη με οικίσκου και σοβαρές υποδομές. Εδώ έκαναν η ΠΕΤ ΟΤΕ και η ΟΜΕ τα συνέδρια τους και πολλά από αυτά τα είχα παρακολουθήσει κι εγώ. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Αλλά και πολλά καλοκαίρια πέρασα σ’ αυτό το παραθεριστικό κέντρο για μια ή και δύο εβδομάδες. Καλοκαίρια όμορφα, με αγαπημένους μου ανθρώπους. Δείτε μερικές αναρτήσεις που έκανα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ στο πέρασμα των χρόνων ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Και αυτά είναι μόνο ενδεικτικά. Αν ψάξετε στο αρχείο των δημοσιευμάτων μας με τη λέξη “Τέμενη”, προφανώς θα σας δώσει πολύ περισσότερα δημοσιεύματα.
Ύστερα βγήκα στη σύνταξη. Δεν το κρύβω πως κάπου στο μυαλό μου πέρασε η ιδέα ότι όσοι φεύγουν από την ενεργό δράση, μένουν στο περιθώριο. Αλλά η σημερινή διοίκηση της ΟΜΕ ΟΤΕ με εξέπληξε θετικά. Στο αίτημα μου να κάνω χρήση των υπηρεσιών που προσφέρει το Παραθεριστικό Κέντρο της Τέμενης είπαν “ναί” για τον Σεπτέμβρη. Για τον Αύγουστο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολο και είναι κατανοητό το γιατί, λόγω πληρότητας.
Χαιρόμαστε που θα ξαναβρεθούμε για μια εβδομάδα εκεί, ένα μέρος που αγαπούμε, την Τέμενη Αιγίου. Θα μας λείψουν φίλοι ακριβοί, που έφυγαν από τη ζωή, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που θα θέλαμε να δούμε και να περάσουμε χρόνο μαζί τους.
Θα είναι ένα καιρός ήρεμος και ήσυχος με τις μικρές εκδρομές μας πάντα στο πρόγραμμα. Αλλά γι’ αυτά έχουμε καιρό. Προηγείται, για λίγο η Τζια. Τα υπόλοιπα και προφανώς θα τα ξαναπούμε από εδώ…
Καλοί μας φίλοι Νίκο και Σούλα, η αλήθεια είναι ότι πολύ το χαρήκαμε που σας έκανε και κάνει πολύ καλό…