Αρχική » 2022 (Σελίδα 22)
Αρχείο έτους 2022
Μια ανάσα, χρωστούμενη σε σας, στον κήπο της Κηφισιάς…
Σας το χρωστάγαμε αυτό το δημοσίευμα που αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου. Δείτε το ΕΔΩ. Θέλαμε να σας δώσουμε μια εικόνα από το καφέ, μέσα στον κήπο της Κηφισιάς που καθίσαμε, κάπου μια ώρα, περιμένοντας. Ήπια μια σοκολάτα παγωμένη και η Σούλα ένα τσάι παγωμένο. Δροσιστικά και τα δυο. Πάρτε μια γεύση από το τραπεζάκι που καθίσαμε…
Μέσα στο οπτικό πεδίο μας ήταν κι αυτό το μικρό σιντριβάνι. Μάλλον διακοσμητικό, χωρίς νερό Τα περιστέρια έκαναν αμέριμνα τη βόλτα τους, πάνω του. Δεν υπήρχε καν ανθρώπινη παρουσία να τα ενοχλήσει, οπότε κανένα πρόβλημα. Τα μεσημέρια, τις καυτές μέρες του Αυγούστου, οι άνθρωποι ησυχάζουν σπίτια τους, δεν πάνε σε καφέ.
Αλλά ο κήπος είναι υπέροχος! Τον φροντίζουν και τον περιποιούνται οι άνθρωποι του Δήμου. Και καλά κάνουν. Εδώ που τα λέμε δεν έχουν πολλοί Δήμοι ένα τέτοιο προνόμιο. Η Κηφισιά διεκδικεί κάτι από την εξοχή περασμένων δεκαετιών, αν και σήμερα είναι μια σύγχρονη αναπτυγμένη πόλη που σέβεται το πράσινο και προσπαθεί να το διαφυλάξει. Να, ένας ακόμα λόγος που μας αρέσει!
Πολλοί, αλλά «σφιχτοί» οι τουρίστες στην εστίαση
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/08/2022
Κορυφώνεται την εβδομάδα που έρχεται το τουριστικό προϊόν στη χώρα μας και η εισροή ξένων τουριστών αναμένεται να φτάσει στο μάξιμουμ με τα νησιά να βρίσκονται κοντά στο 100% της πληρότητας, ωστόσο όπως διαβάζουμε, τα μαντάτα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά από τον τομέα της εστίασης.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ που παρουσίασε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha αλλά και αυτά που μπορούμε να διαπιστώσουμε μόνοι μας, ένας στους δύο επιχειρηματίες καταγράφει πτώση του τζίρου και 6 στους 10 βλέπουν την πελατεία τους να καταναλώνει όλο και λιγότερα προϊόντα, λόγω των αναγκαστικών ανατιμήσεων που προκαλεί η ακρίβεια και γενικότερα η ενεργειακή κρίση.
Μιλώντας με επιχειρηματίες της εστίασης σε εστιατόρια, οι τουρίστες βγαίνουν για φαγητό το πολύ μια φορά την εβδομάδα και οι λογαριασμοί που κάνουν δεν ξεπερνούν τα 10-13 ευρώ το άτομο.
Δικαιολογημένα λοιπόν είναι πολύ προβληματισμένοι. «Καταγράφουμε μια τεράστια πτώση στους τζίρους των μαγαζιών μας που ξεπερνά το 40%, σε σύγκριση με τους περυσινούς μας τζίρους. Εκεί που περιμέναμε ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί το καλοκαίρι, αφού ένας μεγάλος αριθμός ξένων επισκεπτών δεν είχαν φύγει για διακοπές έξω από τη χώρα τους τα δυο προηγούμενα χρόνια εν μέσω πανδημίας και είχαν κάνει τις σχετικές οικονομίες για να ξοδέψουν, έρχεται η πραγματικότητα να μας προσγειώσει ανώμαλα, καθώς βλέπουμε ότι τελείωσε ο Ιούλιος, και ενώ προσπαθούμε να μειώσουμε τα λειτουργικά έξοδα μας, αποφεύγοντας να προσλάβουμε προσωπικό, τα έσοδα μας κάποιες μέρες του μήνα δεν υπερκαλύπτουν τα έξοδα μας» αναφέρει ιδιοκτήτης ταβέρνας.
Τώρα να πούμε ότι δεν τα λέγαμε όλα αυτά έγκαιρα; Τα λέγαμε! Και τι μ’ αυτό; Κάποιοι αρπάζονταν από τους αριθμούς που έδινε ο ΕΟΤ και οι οποίοι έδειχναν ότι όλα πάνε υπέροχα. Όμως, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Τα ξενοδοχεία όχι μόνο στα νησιά, αλλά και στην πρωτεύουσα την ίδια ώρα είναι σχεδόν γεμάτα! «Οι ξένοι τουρίστες φέτος αν και έχουν γεμίσει τα ξενοδοχεία της χώρας, είναι… σφικτοί στην κατανάλωση. Είναι πάρα πολύ προσεκτικοί στις παραγγελίες τους και υπολογίζουν, πού θα ξοδέψουν και το τελευταίο τους ευρώ.
Δεν βγαίνουν τα έξοδα ούτε μιας οικογενειακής επιχείρησης, που δεν έχει υπαλλήλους, όταν οι πελάτες παραγγέλνουν για μεσημεριανό γεύμα κυρίως, μια σαλάτα και μια τζατζίκι. Η εστίαση αργοπεθαίνει και χρειάζεται την οικονομική στήριξη της Πολιτείας, όπως έχει στηρίξει και τόσους άλλους κλάδους» αναφέρει χαρακτηριστικά ο καταστηματάρχης κεντρικού εστιατορίου.
«Εμείς οι επιχειρηματίες της εστίασης δεν πάμε καλά. Ενώ υπάρχει μια σχετική ροή στη δουλειά, οι τζίροι μας είναι πάρα πολύ χαμηλοί. Δεν υπάρχουν πια οι… καλές παρέες που έτρωγαν ακριβά, χωρίς να τους ενδιαφέρει η τιμή του πιάτου. Έχουμε χάσει τους μεγάλους λογαριασμούς που μας έκαναν τα προηγούμενα χρόνια οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί πελάτες εξαφανίστηκαν. Χάσαμε και τους καλοφαγάδες Έλληνες που παράγγελναν ό,τι καλύτερο διέθετε το μαγαζί. Προκαλεί εντύπωση και το γεγονός ότι φέτος οι ξένοι πελάτες μας έχουν ξεχάσει εντελώς τι είναι το φιλοδώρημα. Βρετανοί, Γερμανοί και Ιταλοί δεν αφήνουν σχεδόν καθόλου φιλοδώρημα στους σερβιτόρους» αναφέρει ιδιοκτήτης στον τομέα της εστίασης.
Φωνή απόγνωσης εν μέσω κορύφωσης της τουριστικής περιόδου από τους ανθρώπους της εστίασης. Θα τους ακούσει κανείς; Αμφιβάλω, επειδή αυτοί που μας κυβερνούν έχουν πολλές τρύπες να κλείσουν, καθώς έχουμε μπει ήδη σε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο, ιδιόμορφη κι ενώ έχουμε μπροστά μας ένα χειμώνα πολύ δύσκολο από όπου και αν τον δεις.
Όμως τέτοιες φωνές πρέπει να ακούγονται. Οι άνθρωποι στην εστίαση προσφέρουν και προσθέτουν πάνω στο τουριστικό προϊόν, αρκεί φυσικά να μην υπάρχει δόλος, όπως διαβάζουμε και βλέπουμε σε κάτι απίστευτους λογαριασμούς από εστιατόρια της Μυκόνου. Με τέτοιους τρόπους και ρεζίλι διεθνώς γινόμαστε ως χώρα και βάζουμε φωτιά στα θεμέλια του τουρισμού. Σεβόμαστε τον πελάτη και δεν τον θέλουμε μόνο για μια φορά. Ας μην ξεχνάμε ότι η καλύτερη διαφήμιση είναι το να είναι κανείς ευχαριστημένος και από την παροχή υπηρεσιών και από τις τιμές. Καλό είναι να μην τα ξεχνάμε αυτά.
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου “επισημάνσεις”.
Δένεσαι με το ζώο σου και αν χαθεί, χάνεις τον κόσμο…
Αυτός είναι ο Ρας, το σκυλί που έχασε στη Ζάκυνθο ο καλός μου φίλος Χρήστος. Από προχθές, έχει φάει τον κόσμο να τον βρει και είναι πολύ στεναχωρημένος. Είχανε πάει λίγες μέρες διακοπών και τον πήραν μαζί τους. Δώδεκα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή για ένα ζώο. Μια μέρα, ο Ρας απομακρύνθηκε από το αφεντικό του που υπεραγαπούσε και χάθηκε… Ο Χρήστος που είναι εκεί με την οικογένεια του μέχρι τις 15 του μήνα τον ψάχνει συνεχώς, παντού.
Κι έτσι, ο Χρήστος δεν μπορεί να ησυχάσει, να κοιμηθεί… Σκέφτεται τον σκυλάκι του, τον Ρας. Βέβαια έχει δώσει και οδηγίες στους δικούς του ανθρώπους που μένουν στο νησί να έχουν το νου τους, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Ζήτησε από φίλους του που έχουν πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (κι ανάμεσα τους κι από εμένα) να βάλουν αυτή την αγγελία μήπως και ευαισθητοποιηθεί κάποιος που θα το δει να τον ενημερώσει. Εγώ το έκανα πάντως με χαρά, όπου και όπως μπορούσα.
Μικρές αγγελίας αγωνίας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αποδίδουν ή απλά πρόκειται για με υπερεκτιμημένη κατάσταση; Μένει να το δούμε. Εμείς κάναμε έκκληση στα ανθρώπινα αισθήματα. Αυτό που για κάποιους μπορεί να είναι από άχρηστο έως αδιάφορο, για κάποιον άλλον είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ας το αντιληφθούμε κάποτε. Σημειώστε κι αυτό πέρα από το τηλέφωνο της φωτογραφίας, ΜΕΡΤΖΑΝΗΣ τηλ: 6971840805
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, αποφάσισα να το κάνω θέμα κι εδώ. Πού ξέρεις; Το διαδίκτυο κάνει τον κόσμο ένα μικρό χωριό. Και πού ξέρεις αν στη Ζάκυνθο δεν έχουμε κάποιους αναγνώστες που θα ενημερωθούν με αυτό το δημοσίευμα και ίσως συνδράμουν στο να επιστρέψει ο Ρας σπίτι του. Όλα μπορεί να συμβούν, όλα. Είμαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό.
Πάντα μου άρεσε να είμαι κοντά και δίπλα στη θάλασσα…
Δεν γίνεται, δεν περνάει με τίποτα η ώρα τις καλοκαιρινές ζεστές μέρες του Αυγούστου στην Αθήνα. Χρειάζεται τουλάχιστον μετά το απόγευμα να βγεις και να περπατήσεις λίγο. Είναι η μόνη ώρα που καθώς πέφτει ο ήλιος έχει μια κάποια δροσιά. Και το θέλεις όσο τίποτα άλλο, ιδιαίτερα αν φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι.
Συνήθως διαλέγουμε την εύκολη λύση. Να περπατήσουμε στη γειτονιά μας. Μέχρι το ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα ή μέχρι το λόφο του Κολωνού. Αλλά, καμιά φορά πάμε και σε παραλίες, κοντά μας. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι σχετικά προστατευμένο και είμαστε εκεί με το αυτοκίνητο σε 10 λεπτά.
Πήγαμε λοιπόν και δεν το μετανιώσαμε. Κι εγώ, όπως κάνω πάντα, κατέβηκα στα βότσαλα της παραλίας για να φωτογραφήσω από κοντά τον μικρό παφλασμό των κυμάτων και με προσοχή, μην παρεξηγηθώ, τους μικρούς ψαράδες που το πάλευαν με αξιοπρέπεια, αν και όχι και με τόση μεγάλη επιτυχία.
Οι κινήσεις χαλαρές, απόλυτα φυσιολογικές… Πού να φανταστώ ότι, πίσω μου, η Σούλα θα με φωτογράφιζε. Αλλά τελικά τέτοιες φωτογραφίες φυσικές μ΄ αρέσουν… Αποτυπώνουν στιγμές. Ας είναι. Έχουν κι αυτά τα απρόσμενα την πλάκα τους και τη χαρά τους.
Καθίσαμε μέχρι που νύχτωσε. Επιχειρήσαμε να πάμε στο μοναδικό μπαράκι που λειτουργεί εκεί, το REVER, για ένα ποτό, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο τραπέζι. Ούτε που μας ένοιαξε. Το κάναμε στο μπαλκόνι μας, με την επιστροφή μας, σπίτι. Και το συνοδέψαμε με τον μεζέ που εμείς θέλαμε. Ωραία ήταν!
Τέτοια μικρά πράγματα χρειαζόμαστε μερικές φορές, ιδιαίτερα τις μέρες του καύσωνα στην μεγαλούπολη. Το ζήτημα είναι να το τολμάς. Να κάνεις την πρόταση και να είσαι σε θέση να την υποστηρίξεις και να την υλοποιήσεις μετά.
Το έχουμε πει πολλές φορές, δεν χρειάζεται ο άνθρωπος πολλά και μεγάλα πράγματα για να νιώσει καλά. Αρκεί να κινεί τα νερά και να μην τα αφήνει να λιμνάζουν.
Μπορούμε να το κάνουμε; Και βέβαια, όλοι μπορούμε να το κάνουμε και με χαμόγελο! Κι αυτό παίζει το ρόλο του και είναι σημαντικός. Ας μην το ξεχνάμε και ας προσπαθούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας.
Βόλτα για δουλειά στην Κηφισιά. Και λίγη δροσιά στο κήπο!
Μας αρέσει πολύ η Κηφισιά, ιδιαίτερα ο κήπος της, με πρόσβαση από τον τερματικό σταθμό του ΗΣΑΠ. Ιδιαίτερα τέτοιες ζεστές μέρες είναι ότι καλύτερο, ντάλα μεσημέρι να περπατήσεις λίγο κάτω από τους ίσκιους των ψηλών δέντρων του. Κι άμα φυσάει και λίγο δεν υπάρχει καλύτερα. Κάπου – κάπου βέβαια αξίζει να κάνεις και μια στάση.
Για την Κηφισιά ψάχνοντας λίγο στο αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, θα βρείτε πολλά δημοσιεύματα. Όπως αυτό ΕΔΩ κι ΕΔΩ ας πούμε, από την έκθεση λουλουδιών που είδαμε τον φετινό Μάιο και από τη βόλτα μας στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς μια μέρα του περασμένου Ιούνη. Πραγματικά είναι πολύ όμορφα να περπατά εδώ, ανάμεσα στο πράσινο που είναι λυτρωτικό τέτοιες ώρες.
Και δες τώρα, Αύγουστος, υψηλές θερμοκρασίες που έρχονται από τον Ιούλη και όμως αυτά τα τριαντάφυλλα είναι δροσερά. Μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που τα βλέπαμε σ΄ αυτή την καλή κατάσταση, δείγμα ότι ο Δήμος της περιοχής τα προσέχει πολύ. Τα περιποιείται, τα ποτίζει και τα φροντίζει. Όλοι, αυτό δεν θέλουμε στη ζωή;
Στο βάθος βλέπετε κάποια καλαμένιες ομπρέλες. Πρόκειται για ένα καφέ μέσα στο κήπο, με αρκετή δροσιά. Απολαύσαμε για μια ωρίτσα, όλη αυτή την ομορφιά. Αλλά γι’ αυτό θα σας μιλήσουμε μια άλλη φορά, σύντομα. Να μην τα πούμε όλα με τον πρώτη. Η καθημερινή ενημέρωση, θέλει το χρόνο της και κυρίως τον προγραμματισμό της. Αυτό κι αν το έχουμε μάθει, όλα αυτά τα χρόνια με τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ…
Οκτώ χρόνια πίσω, με αναμνήσεις από το χωριό μου!
Ήταν, θυμάμαι 29 Ιουλίου του 2014 και μια τότε ήμουν στο Θραψανό, κάνοντας τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Εκείνη χρονιά, μόνος. Δεν ήταν μαζί μου Λάμπρος, που συνήθως μικρός έρχονταν κοντά μου. Και εκείνη την ημέρα ο Γιάννης, ξάδελφος μου, αδελφός του Γιώργου του θείου Αντίγονου, με κάλεσε στο σπίτι του να περάσουμε μια μέρα μαζί. Πήγα και πέρασα πολύ ωραία. Οι αναμνήσεις από τις φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει στο Facebook τις έφεραν να ξανά μπροστά μου. Και ανάμεσα τους είχε και πολλά δέντρα με καρπούς εποχής από τον κήπο του.
Δεν θυμάμαι αν έγραψα στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ τότε γι’ αυτά. Έριξα μια ματιά στο αρχείο μου και διαπίστωσα ότι όντως έγραψα, μια παρόμοια με τη σημερινή ανάρτηση. Δείτε τη ΕΔΩ. Τυχαία η επιλογή; Καθόλου! Αν και οι μέρες των διακοπών μου φρόντιζα να είναι γεμάτες με θέματα, μερικά πράγματα τα ξεχώριζα πάντα εύκολα. Όπως τα φουτόδεντρα του Γιάννη που τα φωτογράφισα επειδή μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και τα χάρηκα πραγματικά. Έγραψα όμως και για τη σπουδαία φιλοξενία του. Δείτε ΕΔΩ τη σχετική ανάρτηση. Κι αυτό δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.
Κι αυτά είναι μήλα, άγουρα, ακόμα, αυτή την εποχή, αλλά αρκετά μεγάλα ώστε να μου διεγείρουν την προσοχή και να τα φωτογραφήσω… Γενικά τα φρούτα μ’ αρέσουν, ιδιαίτερα εκείνα που είναι μεγαλωμένα απλά για ιδιωτική χρήση και δεν ενδιαφέρονται για την ποσότητα ή την εμφάνιση τους παρά μόνο να είναι καλά υγιή. Αυτό θέλω, γι΄ αυτό αν βρεθώ σε τέτοια κατάσταση, μ’ αρέσει να τα σκουπίζω λίγο και να τα τρώω επιτόπου. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο αυτό. Η γεύση τους είναι το κάτι άλλο, επειδή είναι μεγαλωμένα αγνά και φυσικά. Υπάρχει άραγε πιο ωραίο από αυτό;
Είδαμε την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, στον Κολωνό
Η “Ειρήνη” του Αριστοφάνη αυτοπροσδιορίζονταν ως μια παράσταση για παιδιά και εφήβους από την ομάδα The Young Quill. Βρισκόμαστε στην εποχή του κορονοϊού, των δεκάδων εμπόλεμων ζωνών, της οικονομικής εξαθλίωσης και του ημι-διαλυμένου εκπαιδευτικού συστήματος μετά από δύο χρόνια πανδημίας. Ο Τρυγαίος αποφασίζει να καβαλήσει ένα σκαθάρι και να ταξιδέψει ως τον Όλυμπο για να συναντήσει του θεούς και να ζητήσει τη βοήθεια τους για τα οικονομικά του προβλήματα. Φτάνοντας εκεί, με θλίψη διαπιστώνει ότι ο μοναδικός που έχει απομείνει από τους θεούς είναι ο Ερμής.
Οι υπόλοιποι θεοί έχουν εγκαταλείψει τον Όλυμπο επειδή έχουν θυμώσει με τους ανθρώπους. Η θέση του Δία έχει πλέον παραχωρηθεί στον κύριο Πόλεμο, ο οποίος έχει ήδη καταφέρει να φυλακίσει την Ειρήνη. Μοναδικό μέλημα του κυρίου Πολέμου είναι να κάνει τους ανθρώπους να δυστυχούν.
Ο Τρυγαίος επιστρέφει στη γη και αναζητά συμμάχους, προκειμένου να συμπράξουν μαζί του για να απελευθερώσουν την Ειρήνη αφού πρώτα ζητήσουνε τη βοήθεια της Δικαιοσύνης. Παρά τις πολλές και αλλεπάλληλες δυσκολίες που συναντούν, η απελευθέρωση της Ειρήνης στέφεται με επιτυχία. Όμως, οι περιπέτειες των ηρώων συνεχίζονται, καθώς καλούνται να διαχειριστούν τη νέα τάξη πραγμάτων από την οποία, αν και οι περισσότεροι επωφελούνται, υπάρχουν κάποιοι που διαφωνούν και ζημιώνονται. Αλήθεια δεν είναι αυτό; Δεν το έχετε κι εσείς στη ζωή σας;
Ο Αριστοφάνης, μέσα από τα έργα του καυτηριάζει, σατιρίζει και σχολιάζει την επικαιρότητα της εποχής του, πάντα με στόχο την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και τη βελτίωση του κοινωνικού συνόλου. Η διασκευή και η μεταφορά της «Ειρήνης» έχει γίνει με γνώμονα τα πεδία ενδιαφερόντων των παιδιών και των εφήβων. Το έργο πλαισιώνεται από σύγχρονες αναφορές που προβληματίζουν τα παιδιά του σήμερα, όπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η υγεία, η τεχνολογία, η εκπαίδευση, ο κοινωνικός αποκλεισμός και άλλα. Το φιλειρηνικό μήνυμα αγάπης και ομόνοιας που εκπέμπει το έργο μεταδίδεται μέσα από σύγχρονα στοιχεία και παραδείγματα με τα οποία τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν. Από τον Οκτώβριο η παράσταση θα παρουσιαστεί και σε κλειστό θέατρο.
Καλοί μας φίλοι Νίκο και Σούλα, η αλήθεια είναι ότι πολύ το χαρήκαμε που σας έκανε και κάνει πολύ καλό…