Αρχική » 2023 (Σελίδα 10)
Αρχείο έτους 2023
Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα σχόλια σας!
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…
Καλό απόγευμα
αγαπητέ φίλε...και αδελφέ μου ήσασταν όμορφη παρέα μαζί με την υπέροχη Σούλα σου, και στην φωτογραφία όσοι είναι ήταν μια…
Και για μας, φίλε Βασίλη, είναι τιμή! Οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι έχουμε ανάγκη από καθαρούς και ειλικρινείς ανθρώπους…
Ακούστε εδώ τον Λεωνίδα Μπόνη στο ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη 8-10 μ.μ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Όμορφα δειλινά, που αγαπούμε και θέλουμε να ζούμε!
Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα. Από νωρίς το πρωί και ώς το απόγευμα θα είμαστε καλεσμένοι σε ένα πλούσιο πνευματικό τραπέζι, ευγνώμονες σε Εκείνον που το ετοίμασε, μέσω του πιστού και φρονίμου δούλου του στη γη. Γι’ αυτό στο σημερινό σημείωμα σας δίνουμε τις υπέροχες φωτογραφίες από ένα δειλινό στο Βραχάτι Κορινθίας, δια χειρός της διαδικτυακής μας φίλης Maria Goumotsiou και δημοσιευμένες στην ομάδα Meteo Hellas. Να έχετε μαζί σας την πιο όμορφη παρέα, βάλσαμο για τα μάτια και την ψυχή…
Αγαπώ τα δειλινά! Είναι αυτή η μοναδική στιγμή, αυτό το χρονικό διάστημα λίγο πριν και μετά τη λύση του ήλιου… Εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, έχουμε μια ευαισθησία στο θέμα. Και ψάχνοντας λίγο στο πλαίσιο της «Αναζήτησης» θα βρείτε σ’ αυτό το site , όσο και στο αρχείο μας πολλά τέτοια δημοσιεύματα. Αλλά ας μη σας βάζουμε σ’ αυτό τον κόπο, σα να μην είχατε τίποτα να κάνετε. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ μερικά δημοσιεύματα.
Λίγο λοιπόν προτού σκοτεινιάσει μ’ έναν ήλιο που «ζωγραφίζει» ανάμεσα στα σύννεφα του ουρανού, που όσες φορές κι το δεις πάντα κάτι διαφορετικό και όμορφο θα προσέξεις αν έχεις ανοιχτά τα μάτια σου και την καρδιά σου… Και ποιος δεν θα ήθελε να αποχαιρετήσει έτσι όμορφα τη μέρα που φεύγει; Το ερώτημα προφανώς και είναι ρητορικό. Η απάντηση είναι εύκολη, αυτονόητη και μπορεί να διατυπωθεί ακόμα και από ένα παιδί.
Ομορφιές γύρω μας… Συνεχίζουμε να είμαστε αισιόδοξοι!
Ο φίλος μου Βασίλης, τις έχει τραβήξει αυτές τις φωτογραφίες. Και μου τις έστειλε μέσω Viber. Ξέρει ότι μου αρέσουν και ξέρει επίσης ότι θα τις «εκμεταλλευτώ» για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και τον ευχαριστώ που με έχει στο νου του. Διότι μια καθημερινή προσπάθεια ανελλιπούς ενημέρωσης, κάτω από ένα άλλο πρίσμα, δεν μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση μόνο, αλλά συλλογική. Έτσι τα έχουμε καταφέρει ως τώρα κι έτσι συνεχίζουμε.
Αυτό που έκανε εντύπωση στον Βασίλη, ήταν οι ανθισμένες βουκαμβίλιες. Υπέροχες και ολάνθιστες~ Μα πώς γίνεται αυτό, να μην τις φροντίζει κανείς, σκαλίζοντας τις, λιπαίνοντας τις και να είναι τόσο ανθηρές και τόσο όμορφες; Ε, ναι, γίνεται όταν Εκείνος που μας δημιούργησε βάλει το χεράκι του. Και έγινε για μας, για να μας ευχαριστεί, να ανοίγει το μάτι μας και να ευφραίνεται η καρδιά μας! Το πόσο μας αρέσουν οι βουκαμβίλιες, το ξέρετε. Έχουμε κι εδώ στην Αθήνα, στο μπαλκόνι μας και στο πατρικό μας στην Κρήτη. Τις αγαπάμε…
Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν τρελαίνονται με τις βουκαμβίλιες, επειδή τα χρωματιστά φύλλα τους που μοιάζουν με άνθη, όταν πέφτουν, γεμίζουν τον τόπο που βρίσκονται. Ε, και; Ακόμη καλύτερα! Γεμίζει ο τόπος ομορφιές… Μερικές φορές κάποια πράγματα είναι ζήτημα οπτικής. Και ως άνθρωποι έχουμε προικιστεί να επιλέξουμε πώς να το δούμε αυτό. Και τελικά τι θέση θα του δώσουμε στην καρδιά μας. Και οι βουκαμβίλιες έχουν σίγουρα, για μας, την καλύτερη…
Ανάταση ναι, αλλά για ποιόν; Να ένα καλό ερώτημα…
Έτσι συμβαίνει με τις παράτες και τις τυμπανοκρουσίες. Μεγάλα λόγια, αναφορά σε ηρωικές πράξεις πατριωτισμού, χειροκροτήματα… Και μετά; Ένα σκοτάδι απλώνεται παντού. Ένας ζόφος, χειρότερος και από αυτόν του 2011. Διότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Πάνω στο οικονομικό προστέθηκαν και η απόγνωση από ένα μέλλον που δεν υπάρχει κι ένα αύριο που προδιαγράφεται μαύρο και άραχνο…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/10/2023
Οι μέρες είναι ιδιαίτερες. Και η αλήθεια είναι ότι φεύγουν σαν αέρας. Χρειάζεται μερικές φορές να κάνεις μια στάση, να πάρει μια ανάσα και να συλλογιστεί. Ελπίζω να διαθέτετε χρόνο για τέτοιες στάσεις, καμιά φορά και οι αργίες βοηθούν σ’ αυτό. Να το θυμάστε.
Εσείς τώρα κρατάτε στα χέρια σας το φύλλο αυτό, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και ίσως διαβάζετε αυτή τη στήλη, καθώς ζείτε μέσα στο κλίμα των ημερών που θέλει να υπάρχει διάχυτη μια εθνική ευφορία κι ένας πατριωτισμός.
Μου αρέσουν οι καθαροί άνθρωποι. Αυτοί που ότι έχουν να πουν για σένα, επιλέγουν να το κάνουν μπροστά σου και όχι πίσω από την πλάτη σου. Με τέτοιους επιδιώκω να κάνω παρέα, επειδή ξέρω ότι σίγουρα θα ωφεληθώ και ίσως πάρω κάτι από εκείνους, με αποτέλεσμα να βελτιωθώ και να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Στους καιρούς που ζούμε, όλα δοκιμάζονται. Ιδιότητες δυσεύρετε όπως η εγκράτεια, το θάρρος, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αποδοχή και τελικά η συνεργατικότητα. Όσοι διαθέτουν τέτοια προσόντα, κάνουν καλά και είτε φάνηκαν ήδη στην ανάγκη, είτε θα φανούν και χρήσιμοι και αναντικατάστατοι. φάνηκαν, είτε θα φανούν στο άμεσο και κοντινό μέλλον.
Δεν με εντυπωσιάζουν πια τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Κατάφερα να ξεφύγω από αυτή τη μέγγενη, που ταλαιπωρεί πολλούς γύρω μου. Αλλά δεν έγινε τίποτα από μόνο του. Έπρεπε να πετάξω από πάνω μου βαρίδια που μου στερούσαν τη χαρά, όπως οι παράτες, οι αμετροεπείς εθνικισμοί, τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις.
Τα στημένα είναι πάντα τόσο ψεύτικα που και τα παιδιά ακόμα είναι σε θέση να το κατανοήσουν. Και να πάψουν να ενθουσιάζονται. Όλα, για τα μάτια του κόσμου! Μα όλα για την εικόνα. Καμιά σχέση με την ουσία που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει.
Τι νόημα έχει να «γιορτάζω» μια άρνηση, το όχι στους Ιταλούς, όταν αυτό πολύ γρήγορα έγινε «ναι» με όλες τις καταστρεπτικές συνέπειες από τη γερμανική εισβολή που ακολούθησε; Τι νόημα έχουν όλα αυτά σε μια εποχή που όλα οδηγούν στον εφησυχασμό, τον αποχή και την ιδιώτευση. Σε μια εποχή μιζέριας και κακομοιριάς;
Συγχωρείστε μας αλλά εμείς επιλέγουμε συνειδητά να μην ακολουθήσουμε αυτό το κλίμα. Είναι τόσοι πολλοί γύρω σας, δίπλα σας που θα επιλέξουν ευχαρίστως να μοιραστούν τη χαρά σας και τον ενθουσιασμό σας. Εμείς θα συνεχίσουμε να αναφέρουμε τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μας που έχουν να κάνουν με την επιβίωση μας σε ένα περιβάλλον όπου μπορούμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια μας.
Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι. Η ακρίβεια σε είδη αναγκαία για το σπίτι και μια σχετική ποιότητα ζωής έχει φτάσει στο απόγειο της. Και δεν υπάρχει κανείς να μας προστατέψει από αυτούς που κερδοσκοπούν σε βάρος μας.
Κάθε φορά οι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι βρίσκουν κάτι για να μας πείσουν πως αυτό «φταίει» που ακριβαίνουν όλα, χωρίς ωστόσο να αυξάνουν ισόποσα οι μισθοί και οι συντάξεις. Δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, μας κάνουν συνειδητά φτωχότερους, χωρίς να διακρίνεται πουθενά διέξοδος.
Χθες λοιπόν ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, λίγο μετά οι πλημμύρες στη Θεσσαλία, σήμερα η κρίση και η απειλή γενικευμένης σύρραξης στη Μέση Ανατολή που τάχα μου επηρεάζουν την αύξηση των καυσίμων, ώστε αυτά να είναι απλησίαστα. Και είναι τραγικό να ξέρεις ότι σε κοροϊδεύουν και το κάνουν αυτό τόσο ξετσίπωτα.
Δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο, αλλά το παραμύθι της εθνικής ανάτασης δεν πρόκειται να το φάμε, αμάσητο. Όχι, όσο έχουμε σώας τας φρένας μας και όσο αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Επειδή λοιπόν πατάμε τα πόδια μας στη γη και καταλαβαίνουμε σε πιο σημείο στο ρεύμα του χρόνου βρισκόμαστε, ορθώνουμε με παρρησία και σθένος το ανάστημα μας…
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 28/10/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Το μικρό παρκάκι μας πήρε τα χρώματα του φθινόπωρου…
Μια εποχή που μας ωθεί σε σκέψεις και προβληματισμούς… Από το ελπιδοφόρο πράσινο της Άνοιξης, στο καρπερό Καλοκαίρι κι ύστερα στο Φθινόπωρο των απολογισμών, των σκέψεων και των προβληματισμών, έστω κι αν συχνά τα πάθη της νιότης επίμονα μας ακολουθούν. Κι αν όλα αυτά τα κάνεις στο μικρό παρκάκι της γειτονιάς, τότε το πράγμα παίρνει άλλες διαστάσεις.
Όπως και να ‘χει η φύση βάζει τους δικούς της κανόνες. Αυτούς που, σχεδόν πάντα, συντείνουν στη διατήρηση ισορροπιών, αλλά και που όμως όλο και συχνότερα γίνονται εύθραυστοι. Παρότι πολλές φορές βιώνουμε σκληρά τα αποτελέσματα των αλόγιστων επεμβάσεων στο φυσικό περιβάλλον, επιμένουμε να τα αποδίδουμε στον ανθρώπινο παράγοντα, γενικώς κι αορίστως, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Είμαστε «γραφικοί» και «ονειροπόλοι»; Μπορεί, αλλά και πάλι μας αρέσει. Πολλοί άνθρωποι είναι έτσι, αλλά προσπαθούν να αποφύγουν τον ενδεχόμενο προβληματισμό για όσα αίτια προκαλούν τις πρωτόγνωρες καταστροφές κι έτσι να καλύψουν τη δική τους αλαζονεία και τις ευθύνες για τις τύχες και τη ζωή ολόκληρων λαών που λιμοκτονούν. Φθινοπωρινές σκέψεις…
Οι κολοκύθες του Ηλία που ομορφαίνουν το σπίτι τους…
Τα κάνει αυτά ο Ηλίας. Έχει το χάρισμα να σε ξαφνιάζει, όμορφα. Δεν εφησυχάζει. Δεν κάθεται στ’ αυγά του, αλλά συνεχώς είναι σε κίνηση, είτε με τον κήπο του, είτε με τη μουσική του βάζοντας ψηλούς στόχους, είτε με τα ταξίδια του, παρέα πάντα με τους ανθρώπους που αγαπά. Αυτή αυθεντικότητα του είναι που μου άρεσε, από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα στο διαδίκτυο, πριν οκτώ χρόνια… Και τώρα να οι κολοκύθες του στον κήπο του, την Αναστασιά των Σερρών.
Ο Ηλίας τα φιλτράρει όλα μέσα από τις μνήμες που έχει ζήσει ως παιδί στο χωριό. Και η αλήθεια είναι πως έχει μνήμη ελέφαντα, που μερικές φορές τον κάνει να θυμώνει και να γίνεται ιδιαίτερα αυστηρός και άλλοτε πάλι να γλυκαίνει και να γίνεται πολύ αξιαγάπητος. Αυτή τη δεύτερη ιδιότητα του, την ελκυστική. θέλουμε να σας δείξουμε σήμερα. Όταν μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες που βλέπετε στη σημερινή ανάρτηση σημείωνε κάποια πράγματα ώστε να αντιληφθώ πόσο χρήσιμα ήταν κάποτε.
Και εξηγούσε: «Κάποτε τα χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες να βγάζουν νερό καυτό από το καζάνι για να πλένουν, αφού πρώτα άνοιγαν μία οπή και έβγαζαν το περιεχόμενο και έκαναν πίτα με αυτό». Μου αρέσει πολλές φορές και η στάση που βλέπει τα πράγματα, αλλά και ο τρόπος που εκφράζεται. Δεν είναι προσποιητός, δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει. Όταν λέει καλημέρα το χαμόγελο του είναι πηγαίο και αληθινό. Γι’ αυτό τον αγαπώ, όπως και την Κατερίνα τη σύζυγο του.
Στην περιοχή που ζούμε… Εικόνες από την καθημερινότητα
Ζούμε στην Αθήνα και μοιραζόμαστε τη ζωή μας ανάμεσα στα Σεπόλια και τον Κολωνό. Συχνά κάνουμε στάσεις, για να απολαύσουμε τις στιγμές που μερικές φορές έχουν να κάνουν με τη διάθεση μας και είναι μοναδικές. Όπως εδώ, στη διάβαση 8, στη Σεπολίων που οδηγεί από την πλατεία Αττικής στον Άγιο Μελέτη. Μια μέρα που θέλαμε να περάσουμε, «έπεσαν» οι μπάρες και περιμέναμε να περάσει το τρένο και μετά να περάσουμε εμείς.
Συνηθισμένη ιστορία για τους μόνιμους κατοίκους της περιοχής. Αλλά τα συνεργεία εργάζονται για να γίνει υπόγεια η διάβαση. Και αν και μερικές φορές απογοητευόμαστε ότι δεν θα προλάβουμε να το δούμε σ’ αυτή τη ζωή, ενδόμυχα, παρακαλούμε να διαψευστούμε. Είναι και μερικά πράγματα που σε “πονάνε”. Όπως αυτή η σπασμένη πινακίδα στο μικρό παρκάκι τσέπης, Αλαμάνας και Κιλκίς, γωνία. Τι μπορεί να έφταιγε μια τόσο μικρή και διακριτική πινακίδα σε σχέση με ένα πολύ όμορφο έργο;
Ή όπως οι γλάστρες στο μπαλκόνι μας, που περιποιείται και φροντίζει με πολύ αγάπη η Σούλα. Φέτος δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένη. Θα ήθελε να έχει περισσότερα λουλούδια. Κάθε Τετάρτη που πάμε λαϊκή, με την επιστροφή μας, αυτό επισημαίνει. Ότι δεν μπόρεσε ούτε αυτή τη φορά να περάσει από τον λουλουδά της και να πάρει τις προμήθειες που ήθελε. Το έχει βάλει στόχο όμως και είμαι βέβαιος ότι θα τον πετύχει. Και στο βαθμό που μπορώ, θα τη βοηθήσω κι εγώ.
Ταξίδι στο χρόνο. Πάμε λίγο πίσω, στο φετινό καλοκαίρι…
Για τον Στηβ θα σας μιλήσουμε σήμερα. Το σύζυγο της Έστερ. Προσωπικά είχα την ευκαιρία να ζήσω μαζί του δέκα ολόκληρες μέρες στο ίδιο σπίτι, στην Πάρο, όπου είχαν επιλέξει εκείνοι. Και φυσικά στο σπίτι μας που τους φιλοξενήσαμε τις ημέρες που δεν ήταν εκδρομή στην Άνδρο ή στα Μετέωρα που πήγαν μόνοι τους με το SUBARU, τόπους που εμείς έχουμε πάει τόσες φορές και εκείνος ήθελε πολύ να επισκεφτεί. Η φωτογραφία είναι από τη βραδιά που του κάναμε τραπέζι για την επέτειο του γάμου τους…
Αν και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε όπως θα ήθελα, λόγω του φραγμού της γλώσσας (εκείνος μιλάει αγγλικά, εγώ τα καταλαβαίνω στο περίπου, αλλά έτσι κουβέντα δεν γίνεται…) εντούτοις περάσαμε καλά. Συμμετείχε στις παρέες, ήταν ιδιαίτερα δοτικός και είχε κάτι από τις ιδιοτροπίες μου σε σχέση με τον ύπνο. Πολλά πρωινά τον έβρισκα στον καναπέ να… βλέπει τηλεόραση και πάντως δεν το είχε ως υπναράς. Τη μέρα που ο Στηβ έψησε στα κάρβουνα κρέας για την παρέα…
Του αρέσει πολύ η Ελλάδα Και οι άνθρωποι της. Και θα ήθελε πολύ να ζήσει με την Έστερ εδώ, όταν με το καλό πάρει τη σύνταξη του. Κάθε φορά που η Σούλα επικοινωνεί με την Έστερ, μέσω WhatsApp και είναι εκεί, παρών, λέει να του ετοιμάσουμε τον καναπέ, επειδή θέλει να έρθει. Ξέρω ότι το λέει χωρίς να το πιστεύει, αφού οι συνθήκες δεν είναι ακόμα ώριμες γι’ αυτό. Η φωτογραφία είναι στο “Βολιώτικο τσιπουράδικο” στου Ψυρρή, που πήγαμε ένα βράδυ.
Ήθελα να την κάνω αυτή την αναφορά στον Στηβ, επειδή τον εκτιμώ πολύ. Είναι πολύ καλός σύζυγος και πατέρας και θα μου άρεσε η ιδέα να ζήσουμε κάποια στιγμή πιο κοντά. Αν συμβεί αυτό, πιστεύω ότι θα βγάλουμε από πάνω μας τον φραγμό της γλώσσας. Και θα το πετύχουμε να έχουμε μια καλύτερη επικοινωνία. Για την ανάρτηση αυτή, πήρα μερικές φωτογραφίες από τον Ιούνιο που ήταν εδώ. Τις έχετε ξαναδεί δημοσιευμένες, αλλά εδώ προσπάθησα να τις μαζέψω. Αυτή εδώ είναι από την Πάρο.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…