Αρχική » 2023 (Σελίδα 15)
Αρχείο έτους 2023
Στην Αιόλου και τις πέριξ οδούς του κέντρου της Αθήνας
Συνεχίζουμε να γνωρίζουμε το κέντρο της Αθήνας… Είναι οι καταστάσεις που έρχονται έτσι και δημιουργούν τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Επωφελούμαστε από διάφορα πράγματα που έχουμε να κάνουμε και αντί να γίνεται αυτό μηχανικά, σταματάμε για λίγο σε μέρη που έχουμε ξανάρθει, όπως εδώ στο σουβλατζίδικο ΕΝΤΕΚΑ στην Αιόλου, που μας αρέσουν ιδιαίτερα τα πράγματα που φτιάχνουν. Το ξέρουμε από πρώτο χέρι και όχι από διηγήσεις άλλων. Παρεμπιπτόντως, ο Κώστας, ο γιος της Σούλας, είναι κι αυτός θαυμαστής!
Οδός Καλαμιώτου. Λίγο μετά που φεύγουμε από την Καπνικαρέα. Ιδανικό μικρό καφέ σε ένα ήσυχο γενικά πεζόδρομο της Αθήνας, με πολλά μαγαζιά για υφάσματα. Ξέρω ότι ενδιαφέρουν τις γυναίκες που τα ψάχνουν αυτά τα πράγματα, αλλά κι εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Είναι τόσο ωραία και τόσο ήσυχα, που όταν ζεις σε μια πολύβουη πόλη σαν την Αθήνα καμιά φορά το χρειάζεσαι. Οι φίλοι ξεχωρίζουν αυτόν τον δρόμο για ένα ραντεβού, προκειμένου να βρεθούν και να συζητήσουν.
Ο οδός Μιλτιάδου είναι ένας μικρός κάθετος δρόμος, ανάμεσα στην Περικλέους και την Αιόλου. Δεν θα τη δεις συχνά με περισσότερη κίνηση από αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία. Και δεν θα συναντήσετε στο διάβα σας αυτοκίνητα ή άλλου είδους οχήματα. Πεζόδρομος είναι. Μόνο ανθρώπους και όχι πάντα βιαστικούς, όπως συμβαίνει συχνά στην Αθήνα, αλλά περπατώντας, ανθρώπους που ξέρουν να περάσουν καλά τον καιρό τους…
Σήμερα η φθινοπωρινή ισημερία. Κάποτε είχε ένα νόημα
Με τις υπέροχες φωτογραφίες του διαδικτυακού μας φίλου Παναγιώτη Παναγιωτίδη από τη Θεσσαλονίκη, που δημοσιεύτηκαν στην Ομάδα “Ορεινές Περιπλανήσεις” από την λίμνη Πλαστήρα, τις πιο όμορφες ώρες της μέρας, θέλουμε να καλωσορίσουμε την φθινοπωρινή ισημερία… Να αλλάξουμε λίγο τις εικόνες της πόλης, με την ομορφιά της επαρχίας…
Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο, όταν η γη διέρχεται από τα σημεία τομής της εκλειπτικής (ελλειπτική τροχιά της γης) και του ουράνιου ισημερινού. Στη συγκεκριμένη στιγμή η γραμμή ηλίου – γης είναι κάθετος στον άξονα περιστροφής της γης, με αποτέλεσμα η ημέρα και η νύχτα να έχουν ίση διάρκεια σε οποιοδήποτε σημείο της γήινης επιφάνειας.
Η ισημερία συμβαίνει γύρω στις 20–21 Μαρτίου (εαρινή) και 22–23 Σεπτεμβρίου (φθινοπωρινή). Το όνομα ισημερία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ίσος και ημέρα, ενώ το διεθνές αντίστοιχο όνομα, equinox, προέρχεται από το λατινικό aequus (ίσος) και nox (νύχτα).
Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρίως λόγω της λατινικής προέλευσης του (λατινικά aequinoctium). Οι ισημερίες συμβαίνουν μεταξύ των ηλιοστασίων, του χειμερινού ηλιοστασίου και θερινού ηλιοστασίου.
Έβαλε δυναμίτη στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος…
Προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε το πορτραίτο ενός ανθρώπους, του κ. Στέφανου Κασσελάκη, άγνωστου ως τα χθες, που ήρθε να πυροδοτήσει τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος. Διεκδικεί από πλεονεκτική θέση, στις εσωκομματικές εκλογές της Κυριακής, να είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μας δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ήρθε να σαρώσει λογικές του συστήματος. Και ίσως γι’ αυτό μπήκε από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 23/09/2023
Ζούμε σε συναρπαστικούς καιρούς… Όπου η απαξίωση των πάντων είναι σημάδι διακριτό παντού σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την περίπτωση ενός ανθρώπου που τάραξε δυνατά τα νερά του πολιτικού συστήματος, καθώς διεκδίκησε τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με θετικά ή όχι αποτελέσματα για τον ίδιο, θα το μάθουμε σε λίγο.
Ναι, σωστά καταλάβατε, για τον Στέφανο Κασσελάκη μιλάμε, τον 35χρονο άνθρωπο με καταγωγή από το Μαρούσι και την Κρήτη που κατέλαβε την 9η θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ στις τελευταίες εκλογές του Ιουνίου.
Διαβάζουμε στο βιογραφικό του, που φιλοξενείται στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος:
Ο Στέφανος Κασσελάκης γεννηθήκε το 1988 στο Μαρούσι. Από το 2015 δραστηριοποιείται στον χώρο της Ναυτιλίας. Έχοντας κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο στον διαγωνισμό «Αρχιμήδη» της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, ο Στέφανος εκπροσώπησε τη χώρα μας στην μαθηματική Βαλκανιάδα νέων και, χάρη στη διάκρισή του, έλαβε πλήρη υποτροφία από το λύκειο Phillips Academy στο Andover της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, όπου και μετανάστευσε από την ηλικία των 14 ετών.
Φοίτησε στο πρόγραμμα Huntsman του University of Pennsylvania με υποτροφία του Ανδρέα Δρακόπουλου και έλαβε δύο πτυχία: B.Sc. στα χρηματοοικονομικά από το Wharton School of Business και Β.Α. στις διεθνείς επιστήμες από το College of Arts & Sciences.
Παράλληλα με τις σπουδές του, ο Στέφανος εργάστηκε εθελοντικά στο επιτελείο του τότε Γερουσιαστή Joe Biden για τις Προεδρικές Εκλογές του 2008. Εργάστηκε επίσης και στο think tank εξωτερικής πολιτικής `Center for Strategic and International Studies` στη Washington, DC.
Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, αρχικά με τη «Στήλη του Φοιτητή» και αργότερα με το «Χρώμα της Αγοράς». Ο Στέφανος ζει στο Miami των ΗΠΑ. Μιλά άπταιστα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και Ισπανικά. Είναι ιδιαίτερα φιλόζωος και ευαισθητοποιημένος σε θέματα ισότητας και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ωραία θα πείτε. Και τι περίεργο βλέπετε μέχρι εδώ; Στη Δημοκρατία όλοι δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν μια θέση ευθύνης; Σωστά, αλλά όχι μια οποιαδήποτε θέση, εδώ μιλάμε για αυτή του προέδρου του κόμματος, μετά την αποχώρηση του κ. Αλέξη Τσίπρα.
Όταν ανακοίνωσε, τελευταίος την υποψηφιότητα του, πολλοί χαμογέλασαν, λέγοντας «τι δουλειά έχει τώρα αυτός ο γραβατοφορεμένος από τις ΗΠΑ να διεκδικήσει μια τέτοια πολιτική θέση σε ένα κόμμα του οποίου δεν ήταν καν μέλος. Γράφτηκε λίγο πριν ψηφίσει, για να μπορέσει να ψηφίσει.
Ενδιαφέρον είχε το πώς έκανε την καμπάνια του. Αγνοώντας όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, χρησιμοποίησε τα κοινωνικά δίκτυα, κάνοντας βιντεάκια και παρουσιάζοντας μέσα από αυτά, τον εαυτό του ως έναν άφθαρτο που θα μπορούσε να τα βάλει με το πολιτικό σύστημα, έχοντας ως μόνα εφόδια τη γνώση, την επαγγελματική καταξίωση και τη μικρή πείρα από τη ζωή του.
Τελικά η κάλπη της περασμένης Κυριακής τον έφερε πρώτο με ποσοστό 44.91%, ενώ δεύτερη, πίσω του, η κ. Έφη Αχτσιόγλου που συγκέντρωσε 36,18% των ψήφων. Έτσι αποφάσισαν οι 148.821 ψηφοφόροι. Και μετά άρχισε το… πάρτι μπροστά στις εκλογές της Κυριακής.
Θα συνεχιστούν οι εκπλήξεις; Μένει να το δούμε. Το βέβαιο, ωστόσο είναι, ότι καταρρέει το πολιτικό σύστημα έτσι όπως τα ξέραμε. Ο κ. Κασσελάκης αναστάτωσε τα media που είδαν να ξεφεύγει το πράγμα και να τους χαλάει τη σούπα, όπως κι ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που διαπίστωσε πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει όλο το σύστημα και μάλιστα εκ των έσω.
Λίγη υπομονή και ο χρόνος θα δώσει τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Ας περιμένουμε και τις αυριανές κάλπες και αν χρειαστεί θα επανέλθουμε, αν και είναι τόσοι αυτοί που ενδιαφέρονται να το κάνουν, οπότε εμείς μάλλον περισσεύουμε.
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Στην Αγίου Κωνσταντίνου, με φόντο Ομόνοια, Λυκαβηττό
Η Αγίου Κωνσταντίνου, όσο με τραβούσε προς τα κάτω, προς την πλατεία Καραϊσκάκη, με οδηγούσε στην αθέατη, στους πολλούς, Αθήνα. Οι πίσω δρόμοι στο Μεταξουργείο και την Πλατεία Βάθης, η Σατωβριάνδου, η Βερανζέρου, η Δεληγιώργη και εκείνα τα ανήλιαγα στενά: Βηλαρά, Καλλέργη… μαίανδροι και χαρακιές στις ζώνες που αγκαλιάζουν τα υποστρώματα της Ομονοίας. Ενας κόσμος σκληρός.
Εικόνες ενός ιστορικού βάθους, μιας αρχιτεκτονικής κομψότητας και μιας ορισμένης αστικής ιερότητας. Το Εθνικό Θέατρο, ανέκαθεν σε εκείνη την άβολη κατωφέρεια του δρόμου, χωρίς τα αγάλματά του εδώ και δεκαετίες, κομψοτέχνημα που γέννησε η συνεργασία Γεωργίου Α΄ και Ερνέστου Τσίλλερ. Στην ένωση της με την πλατεία Καραϊσκή υπάρχει κι αυτό το γκράφιτι
Αυτά τα ξεκοιλιασμένα σπίτια της Αγίου Κωνσταντίνου, στους αριθμούς 36, 47 κ.ο.κ. ήταν σαν να είχαν εξαερωθεί. Περπατούσα και κοιτούσα τον τόπο της Ανάληψης, σαν να είχαν αναληφθεί στον ουρανό της Αθήνας τροπαιοφόροι αστοί, τυλιγμένοι με τη σινδόνη μιας ζωής πεπερασμένης. Κι εδώ ακριβώς η Αγίου Κωνσταντίνου “μπαίνει” στην πλατεία Καραϊσκάκη με φόντο το ξενοδοχείο STANLEY. Ο ποιητικός λόγος είναι του Νίκου Βατόπουλου, από ένα δημοσίευμα του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Στη Στοά Πεσμαζόγλου, από Σταδίου μέχρι Πανεπιστημίου
Μας αρέσει να γνωρίζουμε την Αθήνα. Ζούμε εδώ και θέλουμε να την γνωρίζουμε σαν πόλη. Ελάτε να σας πάμε σήμερα στη Στοά Πεσμαζόγλου γνωστή και ως Στοά Πρωία, όπως λεγόταν παλιά λόγω της παλιάς εφημερίδας «Πρωία» που ίδρυσε ο Στέφανος Πεσμαζόγλου, γιος του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, κάπου κοντά στο ’40. Εδώ η είσοδος από την οδό Πανεπιστημίου. Σε κάποιους από τους ορόφους αυτού του κτιρίου “γεννήθηκε” και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ διεκδικώντας να γίνει η εφημερίδα των συντακτών. Δεν τα κατάφερε.
Σήμερα, ωστόσο, φιλοξενεί το εστιατοριάκι «Στοά Πρωία». «Παλιά το κτίριο ήταν διαφορετικό. Υπήρχε εσωτερική στρογγυλή αυλή» μας λέει ο ιδιοκτήτης του, Ζήκος Παναγιώτης. «Η στοά αυτή είναι μουσικόφιλη. Υπάρχει το κατάστημα του Νάκα με τα μουσικά όργανα, το μαγαζί του Ξυλούρη και ένα κατάστημα που πουλάει μόνο βινύλια», μας λέει ο κ. Σπύρος, ιδιοκτήτης του Duck Soup, ενός «cine-παρμένου» μαγαζιού που στεγάζεται στην ίδια στοά.
«Εδώ είναι η γωνιά του Νίκου (σ.σ. Ξυλούρης), 37 χρόνια τώρα. Νοίκιασε το μαγαζί το ’78 για να υπάρχει εδώ η γωνιά του, να έρχονται οι φίλοι του. Το μαγαζί εγκαινιάστηκε το ’79 κι εγώ ήρθα εδώ το ’80», μας λέει η κυρία Ουρανία Ξυλούρη που διατηρεί το δισκοπωλείο εντός της στοάς. «Εδώ είχε το γραφείο του ο Μπάμπης Κωνσταντόπουλος. Ένας τόπος, μια ιστορία…
Έδωσε την πρώτη του ομιλία με το πέρασμα στη μεταπολίτευση και μαζευόταν εδώ κόσμος και του πετούσε νεράντζια (γέλια). Ό,τι είχε βγάλει τότε ο Χατζιδάκις το “Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε” και το είχε παραφράσει ο κόσμος και τραγουδούσε “Μπάμπη, έβγα στο μπαλκόνι”» μας λέει ο κ. Χαρίλαος Νάκας, ιδιοκτήτης του καταστήματος με τα μουσικά όργανα εντός της στοάς. Οι πληροφορίες είναι από ένα δημοσίευμα της ATHENS VOICE για τις στοές της Αθήνας, που δεν είναι και λίγες…
Μια μέρα στο «τρέξιμο». Όπως τόσες άλλες στη ζωή μας…
Χθες ήταν μια μέρα με πολύ «τρέξιμο». Αρχή της εβδομάδας βλέπεις, με προγραμματισμένα ραντεβού και με υποχρεώσεις που έπρεπε να βγουν. Μια μέρα, όπως τόσες άλλες, στην καθημερινότητα μας, δηλαδή. Τελικά όλα πήγαν καλά! Τη βγάλαμε με αξιοπρέπεια. Από το πρωί στους δρόμους… Είδαμε στη Λένορμαν, τον ήλιο να σηκώνεται και τον αποτυπώσαμε στο κινητό μας τηλέφωνο. Όπως κάνουμε κάθε φορά που ζούμε κάτι και μας αρέσει.
Το ραντεβού για το σέρβις του SUBARU ήταν κλεισμένο εδώ και δέκα μέρες. Από τότε που ήταν εδώ τα παιδιά. Διαπιστώσαμε καθώς το χρησιμοποιούσαμε στις μετακινήσεις μας κάποια πράγματα που έπρεπε να τα αξιολογήσουν οι τεχνικοί και αν χρειάζονταν να δώσουν λύσεις. Και η αλήθεια είναι , με δεδομένη την ακρίβεια που υπάρχει γύρω μας, ότι είχα «τρομάξει». Αλλά τελικά οι φόβοι μου ήταν υπερβολικοί. Χρόνια τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι μας προσέχουν. Κι εμένα και το αυτοκίνητο.
Και μετά χρειάστηκε να κατέβουμε στην Αθήνα για να κάνουμε μια δουλειά. Κι εδώ όλα πήγαν καλά. Είχαμε μάλιστα το χρόνο να καθίσουμε στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων κάτω από την Κλαυθμώνος σ’ ένα καφέ και να τον απολαύσουμε, ενόσω περιμέναμε. Τι καλά που πάνε μερικές φορές τα πράγματα! Τι άραγε να ευθύνεται γι’ αυτή την καλή εξέλιξη; ‘Ίσως η θετική στάση μας απέναντι στη ζωή και το γεγονός ότι έχουμε μάθει να μη βαρυγκωμάμε και να μη γκρινιάζουμε με το παραμικρό.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…