Αρχική » 2023 (Σελίδα 17)
Αρχείο έτους 2023
Όταν το νερό μετατρέπεται από ευλογία σε κατάρα…
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς… Όπου οι καταστάσεις ανατρέπονται, από τη μια στιγμή στην άλλη και όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν. Τα ζουν οι άνθρωποι στη Θεσσαλία που για μια ακόμη φορά δοκιμάζονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, χάνοντας ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Το ζήσαμε κι εμείς για πολύ λίγο, την περασμένη Τετάρτη, παίρνοντας απλά μια μικρή γεύση της καταστροφής. Ίσα στα χείλη, ίσα μια ιδέα…
Θα κράτησε, δεν θα κράτησε 5 με 10 λεπτά. Αλλά ήταν τόσο πυκνή η βροχόπτωση που δεν βλέπαμε τίποτα. Και συνοδεύονταν όλο αυτό από αστραπόβροντα! Για πότε η Κλειούς έγινε ένα επικίνδυνος χείμαρρος, ούτε που το καταλάβαμε. Και είχε στην Αλαμάνας και την Ναυπλίου Λαϊκή Αγορά, οπότε οι άνθρωποι φοβήθηκαν και μάζεψαν, οι περισσότεροι, του πάγκους τους, άρον – άρον. Όταν σταμάτησε η βροχή, όλα άλλαξαν. Σα να μην είχαμε ζήσει ποτέ όλα τα παραπάνω.
Αλλά τα ζήσαμε! Ήμασταν έξω στο μπαλκόνι, από όπου και τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το δημοσίευμα και παρακολουθούσαμε φοβισμένοι από τους κεραυνούς και τις αστραπές. Σκέφτομαι τους ανθρώπους στον Κάμπο. Πώς έζησαν την καταστροφή για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια; Τι είναι αυτό που δίνει δύναμη στον άνθρωπο, για να αντέχει και να συνεχίζει να ζει, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα; Ερωτήματα που τριβελίζουν το μυαλό και τη σκέψη, αν και κατά βάθος, τις απαντήσεις τις έχουμε.
Ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα «θέλω» μας
Έχω την ευθύνη της ενημέρωσης αυτού του site και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Το εγχείρημα, αν και μου αρέσει, δεν καθόλου εύκολο, μιας και έχεις να κάνεις με μια σκληρή πραγματικότητα και με τον εσωτερικό σου κόσμο που νιώθει καλά μέσα του. Ναι, με συγκλονίζει όλη αυτή η υπόθεση των τελευταίων ημερών που αφορά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών και στην καταστροφή που έχουν υποστεί άνθρωποι, κυρίως στη Θεσσαλία. Επέλεξα να μιλήσω γι’ αυτά με «αλλιώτικες» φωτογραφίες. Όπως αυτή από ένα ξημέρωμα στη Μάνη.
Ξέρω, ύστερα από 13 χρόνια εμπειρίας, πως «διαβάζουν» οι περισσότεροι στα social media Τους εκλύει μια φωτογραφία και καθ’ υπερβολή, ίσως διαβάσουν και δέκα, άντε το πολύ 20 λέξεις ως λεζάντα κάτω από αυτήν, αν είναι «φλύαροι». Υπάρχουν όμως και οι λίγοι, οι εκλεκτοί που γι’ αυτούς αξίζει να διαθέσεις χρόνο, να γράψεις και να εκφραστείς. Τώρα εσείς τα διαβάζετε όλα αυτά κάτω από τη φωτογραφία του Άντονη στο αεροδρόμιο, καθώς έφευγε και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με όσα λέμε.
Όπως δεν έχει σχέση και ο Δημήτρης, που περιμένει στην ουρά για την αναχώρηση του. Αποτελούν για μας όμορφες αναμνήσεις από τον καιρό που ήταν εδώ, κοντά μας για δεκαπέντε μέρες. Και εξισορροπούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε αυτές τις μέρες, την αρχή με τις φωτιές κι αμέσως μετά, με τις πλημμύρες. Φυσικά δεν «πέφτουμε» από τα σύννεφα. Τα περιμένουμε όπως και τα χειρότερα που θα έρθουν. Αλλά, πώς να το κάνουμε, πρέπει να είμαστε όρθιοι για να τα αντιμετωπίσουμε.
Φωτογραφίες από την πόλη του Ναυπλίου και το λιμάνι της
Ήταν τότε που πήγαμε όλοι μαζί, με τον Κώστα, την Άννυ και τα παιδιά τους, μια βόλτα – εκδρομή στο Ναύπλιο. Κάποια στιγμή περπατήσαμε στην πόλη και εγώ στάθηκα λίγο περισσότερο στο λιμάνι από τη μεριά που είναι το Μπούρτζι και περιεργάστηκα τα μικρά καΐκια που πάνε απέναντι στο κάστρο – φυλακές, αυτούς που θα ήθελαν να το επισκεφτούν. Μου άρεσαν οι μανούβρες που έκαναν στο λιμάνι προκειμένου να δέσουν ή να φύγουν. Και κάθισα και τα χάζευα για λίγο.
Δεμένα, περίμεναν υπομονετικά τους ανθρώπους που θα έμπαιναν για να τους εξυπηρετήσουν. Δεν ήθελα σε κείνη τη φάση να πάω. Εξάλλου δεν ήμουν και μόνος μου… Έτσι, ελεύθερος, είχα έναν κάποιο χρόνο για να παρατηρώ απερίσπαστος όλη αυτή την προσπάθεια. Είχε γύρει ο ήλιος στο απομεσήμερο και η θάλασσα ήταν, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, λάδι. Ότι έπρεπε για να την απολαύσεις, δηλαδή.
Όμορφο που είναι όλο αυτό, το τόσο διαφορετικό τοπίο, μιας όμορφης πόλης που δεν το συναντάς και τόσο συχνά στην ελληνική επαρχία. Αλλά βέβαια το Ναύπλιο, είναι ένας κορυφαίος τουριστικός προορισμός, με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση. Να, ένας ακόμα λόγος που μας αρέσει αυτή η πόλη. Για πολλά πράγματα μας αρέσει και σήμερα, με αφορμή αυτό το σημείωμα, βρήκαμε έναν ακόμα λόγο. Το χρειαζόμασταν καθώς γεμίζει θλίψη η καρδιά μας με όσα άσχημα είδαμε να συμβαίνουν από το απότομο κύμα κακοκαιρίας Daniel των προηγούμενων ημερών.
Μετά τις καταστροφικές βροχές, είναι και η ακρίβεια!
Όταν έχεις τέτοιες εικόνες καταστροφής είναι η μοιάζει να βρίσκεσαι εκτός πραγματικότητας καθώς στις δημοσιογραφικές «Επισημάνσεις» αυτής της εβδομάδας ασχολούμαστε με ένα άλλο σημαντικό θέμα που αφορά την ακρίβεια. Και τα δυο πάντως είναι ζήτημα επιβίωσης. Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από το Μορφοβούνι του δήμου Πλαστήρα, όπου, σύμφωνα με την ειδησεογραφία, κατέρρευσαν δέκα σπίτια ενώ πολλά έχουν υποστεί ζημιές. Παρμένη από το site της ΕΡΤ News.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/09/2023
Κρατώ μακριά από εμένα όλες τις έντεχνα κατευθυνόμενες διαρροές περί εξαγγελιών του πρωθυπουργού που πρόκειται να γίνουν στο πλαίσιο της Διεθνούς έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ). Κι αυτό γιατί προσπαθούν να μας πείσουν πως οι μέρες που ξημερώνουν θα είναι σχεδόν όμορφες, ιδανικές, αφού η κυβέρνηση, πολύ στοργικά σχεδιάζει μέτρα για να καλύψει τις ανάγκες μας.
Αλήθεια, ψέματα, λίγες ώρες απομένουν για να αποδειχτεί. Και επειδή το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας, το ΡΕΘΕΜΝΟΣ, είναι εβδομαδιαίο, μπορεί να διαβάζετε το κομμάτι μια μέρα μετά, ώστε όλα αυτά θα είναι ήδη γνωστά.
Έτσι λοιπόν δεν θα σταθώ σ’ αυτό. Δεν έχω σπουδάσει οικονομικά για να ξέρω να διαστρεβλώνω την πραγματικότητα με επιχειρήματα που εδράζονται στο πλαίσιο μιας δήθεν επιστημονικοφανούς ανάλυσης.
Όχι, θα μιλήσω με τους όρους που αντιλαμβάνονται, επειδή το ζουν στην καθημερινότητα τους, άνθρωποι που περιμένουν τη σύνταξη τους ή το μισθό τους και βλέπουν ότι δεν τους φτάνει να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους, ξεκινώντας από την πληρωμή των λογαριασμών της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ και που βλέπουν στο καλάθι του σούπερ μάρκετ να βάζουν λιγότερα πράγματα και να πληρώνουν περισσότερα λεφτά και τελικά να φτάνου μέχρι τις 20 και αν υπάρχει ακόμα απόθεμα στην τσέπη τους, να αισθάνονται άρχοντες.
Αυτοί οι αληθινοί άνθρωποι και όχι οι αριθμοί των στατιστικών των οικονομολόγων, που βλέπουν το λάδι να «σκαρφαλώνει» στα 12-14 ευρώ το κιλό κι αλλάζουν χρώμα. Ήξεραν πως ο τενεκές των 17 κιλών έκανε 60-70 ευρώ μέχρι πριν λίγο και τώρα ζητάνε 150 ευρώ!
Αυτοί που αγόραζαν τον νες καφέςτων 200 γρ. στα 5,30 ευρώ τις μέρες της προσφοράς και τώρα τους ζητάνε 9 ευρώ. Να αναφέρω κι άλλα; Τα τυριά, ας πούμε, τη βενζίνη…
Θα ξαναφέρουν μπροστά μας τα διάφορα pass. Καλά είναι, δε λέω, καλύπτουν ένα πολύ μικρό μέρος της «κλοπής», αλλά δεν αρκεί για να καλυφθεί η καθολική λεηλασία του οικογενειακού εισοδήματος.
Οι άνθρωποι ζητούν κάτι άλλο, πιο απλό και πιο ουσιαστικό. Να υπάρξουν από μεριάς της κυβέρνησης, σοβαροί έλεγχοι που θα βάζουν φραγμό στους ασύδοτους κερδοσκόπους. Να σταματήσει αυτή η επίκληση της δήθεν ελεύθερης οικονομίας, που, εντελώς συμπτωματικά λειτουργεί μόνο και πάντα σε βάρος μας και υπέρ των οικονομικών μεγαθηρίων που ελέγχουν την αγορά.
Αυτό, πόσους πανεπιστημιακούς τίτλους χρειάζεσαι για να το κατανοήσεις; Εκτός κι αν συνειδητά δεν το θέλεις, επειδή ίσως κάποια συμφέροντα υπάρχουν πίσω από όλα αυτά. Δεν είναι δουλειά μου να κατονομάσω τέτοια κέντρα, αλλά σίγουρα υπάρχουν. Κι ο καθένας τα γνωρίζει καλά. Εγώ απλά, ήθελα να προσθέσω κι αυτή την παράμετρο στο σχόλιο.
Από την άλλη με ενοχλεί αφάνταστα, όπως κι εσάς που διαβάζετε το κομμάτι αυτό να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, Δεν έχουμε κανέναν κοντά μας, δίπλα μας γι’ αυτό είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε κάθε κίνηση μας. Κλείνουμε τα’ αυτιά μας στις σειρήνες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα ‘χα μου όλα γίνονται για το καλό μας!
Ξέρουμε πως είναι ένα ακόμα ψέμα από αυτά που χρησιμοποιούν κατά κόρον από τα φιλικά στην κυβέρνηση ΜΜΕ. Και ξέρουμε πως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική στα όρια του γκρίζου, αν δεν φτάνει το βαθύ μαύρο. Τουλάχιστον δεν του τους πιστεύουμε, ούτε τους εμπιστευόμαστε για να καθορίζουν τις ζωές μας.
Μόνοι μας βαδίζουμε αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο. Αλλά δεν απογοητευόμαστε, επειδή δεν αισθανόμαστε και δεν είμαστε μόνοι μας. Και δεν αναφέρομαι σε κανένα πολιτικό κόμμα. Έχουμε δει πως λειτουργούν στο παρελθόν.
Με προσοχή και διάκριση πορευόμαστε, χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις στην ποιότητα της ζωής μας, αποφεύγοντας τι κακοτοπιές των υπερβολών που προσπαθούν να μας επιβάλλουν μέσω της διαφήμισης. Η κάθε μέρα μπορεί να έχει αισιοδοξία και να μη στερείται τη χαρά, επειδή αυτά τα έχουμε μέσα μας…
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 9/9/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου “Επισημάνσεις“.
Η ομορφιά της Θεσσαλονίκης, μέσα από τα μάτια του Κώστα
Πήγαινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας μαζί με την Άννυ και είχε την ευκαιρία σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, να γνωρίσει τους συγγενείς της, καθώς φιλοξενήθηκαν από τη θεία της, Σοφία. Όπως είδαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα (δείτε ΕΔΩ) όσο ο καιρός ήταν καλός, πήγαν στη Χαλκιδική, στο πρώτο πόδι, στην παραλία Παλιούρι κι έκαναν το μπάνιο τους. Και το απόλαυσαν. Προχθές όμως που ο καιρός «κρατούσε» ακόμα, βγήκαν μια βόλτα στην πόλη.
Και ποια μπορεί να είναι η πρώτη σκέψη, καθώς βρίσκεσαι στην πόλη; Μα, να περπατήσεις, όποια ώρα κι αν είναι, στην πλατεία Αριστοτέλους, όπου βρίσκεται το ELECTRA PALACE HOTEL. Και μετά να έχεις διάθεση και να το θέλει η παρέα σου, να φτάσεις, περπατώντας ώς τον Λευκό Πύργο. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχουμε ανέβει με καλούς φίλους στο bar, στην ταράτσα του κι έχουμε πάρει τον καφέ μας ως φιλοξενούμενοι.
Το ωραίο είναι ότι ο Κώστας, πρόσεξε και τα σταντ με τους αδελφούς που δίνουν δημόσια μαρτυρία σ’ αυτό το σημείο της πλατείας. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί, που πρέπει να ακούσουν και να μάθουν… Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη τη νύχτα, όπως και τη μέρα… Και δεν είναι από μόνη της, η πόλη, που το κάνει αυτό. Είναι, κυρίως, οι άνθρωποι της! Χαμογελαστοί, χαρούμενοι, ανοιχτή καρδιά, φιλόξενοι, μια κατηγορία από μόνοι τους.
Η μάχη για ζωή δίνεται σε όλα τα μέτωπα, ακατάπαυστα!
Στο δύσκολο περιβάλλον που ζούμε, υπάρχουν μερικά πράγματα που μας γεμίζουν αισιοδοξία, έτσι ώστε να μην καταβαλλόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω και να συνεχίσουμε να παλεύουμε με αξιοπρέπεια, προκειμένου να μένουμε όρθιοι, απέναντι στις προκλήσεις. Μας το θύμισε αυτό το μικρό αγριόχορτο που βρήκε χώρο να αναπτυχθεί στη λίγη σκόνη που έγινε χώμα στο πλακάκι της εξώπορτάς μας.
Ταπεινό και ήσυχο, χρειάστηκε να σκύψουμε αρκετά για να το προσέξουμε. Ανάμεσα στα πλακάκια του μικρού πεζοδρομίου, έξω από την πολυκατοικία μας. Είναι εκεί, ζωντανό, να μας δίνει μαθήματα για το πώς να ενεργούμε με φρόνηση και λογική, για να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις. Με τρομερή δύναμη και αντοχή! Ερώτημα: Την έχουμε εμείς αυτή τη δύναμη, όταν νιώθουμε τα πόδια μας να κλονίζονται;
Μάθημα ζωής από ένα αγριόχορτο που του έλαχε να ζήσει στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, που δεν έχει και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση κάθε μορφή ζωής. Αλλά δεν τα παράτησε, δεν το έβαλε κάτω, δεν έσκυψε το κεφάλι ταπεινωμένο από τις τόσες δυσκολίες και τους καύσωνες που είχε να αντιμετωπίσει χωρίς καμιά προφύλαξη. Επιμένει να δηλώνει την παρουσία του, ζωντανό! Ας παίρνουμε μαθήματα. Το χρειαζόμαστε στους άνυδρους καιρούς που ζούμε.
Οι φίλοι μας, μας σκέφτονται και μας στέλνουν ομορφιές…
Οι φωτογραφίες είναι από την τελευταία Πανσέληνο του Αυγούστου στις 31 του μήνα, όπως την είδαν και την ένιωσαν φίλου μας από τον Νέο Παντελεήμονα, στον Πλαταμώνα Πιερίας… Ευχαριστούμε Λαμπρινή γ’ αυτήν την κίνηση ευαισθησίας που δείχνει και την προσωπική σχέση που έχουμε με τους αναγνώστες μας. Έτσι είμαστε και δεν θέλουμε με τίποτα να αλλάξουμε.
Το έχουμε τονίσει πολλές φορές ως τώρα, αλλά ίσως δεν κάνει κακό να το επαναλάβουμε ξανά. Δεν επιδιώκουμε και δεν μας ενδιαφέρει η αναγνωσιμότητα. Δεν έχουμε επενδύσει σ’ αυτήν, επειδή έχουμε την ευχέρεια να το κάνουμε, καθώς δεν εξαρτιόμαστε από κανενός είδους διαφημιστική καταχώρηση που θα μας «επέβαλε» κάποια πράγματα. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια γι’ αυτόν τον ιστότοπο.
Μια τέτοιου είδους ελευθερία θέλουμε και έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Αν δεν την είχαμε, δεν θα είχαμε κανένα λόγο ύπαρξης και αύριο κιόλας θα κλείναμε αυτόν τον ιστότοπο. Ούτε από φήμες έχουμε ανάγκη, ούτε από δόξα. Όλες αυτές τι «παιδικές ασθένειες» τις περάσαμε, όταν ήμασταν στον κόσμο. Τώρα έχουμε κατασταλάξει, έχουμε ηρεμήσει, ξέρουμε τι θέλουμε και το κάνουμε καθημερινά πράξη.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…