Αρχική » 2023 (Σελίδα 9)
Αρχείο έτους 2023
Φθινοπωρινά τοπία από Σάμο, Γράμμο και Γιάννενα
Το Φθινόπωρο είναι μία από τις τέσσερις εύκρατες εποχές. Έξω από τις τροπικές περιοχές, το φθινόπωρο σηματοδοτεί τη μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα, τον Σεπτέμβριο (Βόρειο Ημισφαίριο) ή τον Μάρτιο (Νότιο Ημισφαίριο), όταν η διάρκεια του φωτός της ημέρας γίνεται αισθητά μικρότερη και η θερμοκρασία πέφτει σημαντικά. Η φωτογραφία του Kostas Amirsonis από την ομάδα «Samos Island». Είναι από την περιοχή Καρβούνης…
Η διάρκεια της ημέρας μειώνεται και η διάρκεια της νύχτας αυξάνεται καθώς η σεζόν προχωρά μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο τον Δεκέμβριο (Βόρειο Ημισφαίριο) και τον Ιούνιο (Νότιο Ημισφαίριο). Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σε εύκρατα κλίματα είναι η απόρριψη φύλλων από φυλλοβόλα δέντρα. Η φωτογραφία του Στέργιου Παπανίκου από την ομάδα «Ορεινές Περιπλανήσεις» από την περιοχή του Γράμμου…
Τα φυλλοβόλα δέντρα χάνουν το φύλλωμά τους, τα χρώματα στη φύση είναι διαφορετικά και ξεκινούν οι πρώτες βροχές, που προετοιμάζουν το έδαφος μεταφέροντας βαθύτερα τα άλατα, μεταλλικά στοιχεία και τις θρεπτικές ουσίες για την επερχόμενη σπορά. Η φωτογραφία της Φιλαρέτη Θεοδώρου από την ομάδα «Γιάννενα αγαπημένα μου – ΗΠΕΙΡΟΣ». Από τα βροχερά Γιάννενα…
Στο Γύθειο οι ανεμώνες ξεπετάχτηκαν κιόλας. Δείτε τις!
Τις είδαμε στον τοίχο του καλού φίλου μας, Dimitris Rozakis, στο Facebook και φυσικά μας άρεσαν πολύ. Ο Δημήτρης είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, καλλιεργημένος και ευγενής. Και έχει προσφέρει πολλά στο τόπο του και την ευρύτερη Μάνη, μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση. Γράφει λοιπόν στο σημείωμα που συνοδεύει την ανάρτηση του: “Ανεμώνες, οι κόρες του Ανέμου στην Ακρόπολη του Γυθείου”.
Οι κόρες του ανέμου ή τα ανεμολούλουδα, που οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι φυτρώνουν και ανθίζουν εκεί που φυσούν οι άνεμοι, στρώνουν αυτή την εποχή το πολύχρωμο χαλί τους στο Ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη του αρχαίου Γυθείου. Λευκές, ροζ και μοβ, λεπτεπίλεπτες ανεμώνες, κοσμούν τον περιβάλλοντα χώρο του Ναού και τις αρχαίες πέτρες.
Τα μικρά λουλούδια του χειμώνα, που έρχονται μέσα στη βαρυχειμωνιά για να μας θυμίζουν ότι η Άνοιξη είναι πάντα μπροστά μας. Αλλά και το λουλούδι που συμβολίζει τον πόνο της απώλειας ενός αγαπημένου, αφού κατά τη μυθολογία άνθισαν από τα δάκρυα της θεάς Αφροδίτης, όταν έπεσαν στο χώμα μαζί με το αίμα του νεκρού αγαπημένου της Άδωνη.
Το «παιδί» μου, Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ, μπαίνει στα 29 του χρόνια!
Αυτή είναι η εφημερίδα που στήσαμε από τον πουθενά, το 1995, με τον Μανώλη Φωτόπουλο που ήταν τότε πρόεδρος στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ. 29 χρόνια μετά, συνεχίζει να εκδίδετε ανελλιπώς κάθε δίμηνο. Μόνο στη διάρκεια της πανδημίας «χάσαμε» ένα φύλλο, λόγω ειδικών συνθηκών.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 4/11/2023
Αποτελεί για μένα μια ημερομηνία σταθμό. Και είναι μεγάλη η χαρά να βλέπεις ένα έντυπο που «γέννησες» να μεγαλώνει και να κλείνει τα 28 του χρόνια! Αναφέρομαι στην εφημερίδα του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, «Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ», που μεγάλωσε μαζί με εμάς και είναι ό,τι το πιο όμορφο, ενώ συνδέει και ενώνει όλους τους συνταξιούχους και όχι μόνο, καθώς διαβάζεται και από πολλούς φίλους απόμαχους του συγκεκριμένου κλάδου.
Ο «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ» αποτελεί μία κατάκτηση που έχει σχέση με τη συνέπεια στον χρόνο έκδοσης και με την προσοχή και την ευθύνη σε σχέση με το περιεχόμενο και τη θεματουργία του. Με την έκδοση του 169 φύλλου του, συνεχίζει χωρίς διακοπές και ταλαντεύσεις να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους του, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τον περιέβαλαν με αγάπη και στοργή σαν να είναι το δικό τους παιδί που όλοι μαζί μεγαλώνουμε.
Μπαίνοντας στα 29 του χρόνια, συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος για την αλήθεια και την προβολή των δίκαιων αιτημάτων των μελών του Σωματείου και όχι μόνο. Και όλα αυτά σε εποχές πολύ δύσκολες καθώς ζήσαμε μία δεκαετή οικονομική κρίση και συνεχίζουμε να ζούμε μέσα σε μία μεγάλη ενεργειακή κρίση που έχει φέρει μεγάλες ανατιμήσεις στα είδη που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Και σα να μην μας έφταναν όμως αυτά, ήρθαν να προστεθούν τα τελευταία χρόνια, οι μεγάλες καταστροφές από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην υγεία μας.
Το ζητούμενο είναι σε κάθε τεύχος του, να γίνεται και καλύτερο και να παρέχει σωστή και αντικειμενική ενημέρωση στον αναγνώστη. Όμως εμείς δεν εφησυχάζουμε και συνεχώς αναζητούμε σε κάθε έκδοση της εφημερίδας, όπως συμβαίνει με κάθε έκδοση που σέβεται τον εαυτό της, να κρατάμε τους αναγνώστες μας ενήμερους για όλα τα θέματα που απασχολούν και ενδιαφέρουν σήμερα τον απόμαχο της εργασίας.
Αισθανόμαστε λοιπόν πιο ώριμοι και έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε, να εκτιμάμε καλύτερα και να προβάλλουμε ορθότερα τα γεγονότα και τα θέματα που μας αφορούν, δεν παύει όμως να υπάρχει η ευθύνη που έχουμε για να γινόμαστε ακόμη καλύτεροι σεβόμενοι το αναγνωστικό μας κοινό που γνωρίζει να κρίνει.
Η ευαισθησία μας και ο σεβασμός απέναντι στην κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα μας κάνει να είμαστε προσεκτικοί σε κάθε βήμα μας, από την επιλογή των θεμάτων με κριτήρια άκρως αντικειμενικά, την τακτοποίησή τους σε στήλες, την ομαδοποίηση και τον τίτλο που θα δοθεί σε κάθε στήλη.
Δεν εφησυχάζουμε στην επιτυχία, δεν επαναπαυόμαστε στις «δάφνες μας» και κάθε φορά που συγκεντρώνουμε την ύλη για το επόμενο τεύχος του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ» μπαίνουμε σε μία πρωτόγνωρη διαδικασία με άγνωστο αποτέλεσμα, αλλά με σταθερό προσανατολισμό.
Θέλουμε η εφημερίδα μας να είναι μία φωνή δυνατή και αντικειμενική που θα μπορεί να φτάνει παντού, υπερασπιζόμενη την αλήθεια και το δίκιο. Η δύναμή της επικοινωνίας είναι μεγάλη και ιδιαίτερα στην εποχή μας που τα διάφορα site μας βομβαρδίζουν νύχτα και μέρα.
Όμως όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη έκδοση του έντυπου, είμαστε υποχρεωμένοι να αντισταθούμε όσο βέβαια γίνεται σ’ αυτήν την ισοπεδωτική λογική που σαρώνει τα πάντα και να συνεχίζει η εφημερίδα μας να κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά του αναγνώστη. Θέλουμε οι αναγνώστες μας να είναι βέβαιοι η εφημερίδα θα είναι τόπος και χώρος συνάντησης και επαφής όλων εκείνων που δεν εφησυχάζουν και που μάχονται για ένα καλύτερο αύριο συσπειρωμένοι δίπλα στο Σωματείο, ενώνοντας τη φωνή τους με τη φωνή μας.
Σήμερα για όλους εμάς, είναι μέρα χαράς και γιορτής γιατί ο «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ» μας, αυτό το παιδί, μεγάλωσε μαζί μας καθώς μπαίνει στα 29 του χρόνια. Είμαστε κοντά του από τα πρώτα βήματα, χαιρόμαστε και καμαρώνουμε με την πρόοδό του, κλάψαμε με τις όποιες δυσκολίες συναντήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, γελάσαμε με τις επιτυχίες του, ξενυχτήσαμε βράδια ατελείωτα προσπαθώντας να του δώσουμε αγάπη και στοργή. Και χαιρόμαστε που συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί του!
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Αρχές του Νοέμβρη, ενώ ετοιμαζόμαστε για την Κρήτη
Εντάξει είναι μακρινό, αλλά μερικά πράγματα, όταν τα σχεδιάζεις είναι και σα να τα υλοποιείς κιόλας. Χθες λοιπόν κόψαμε τα εισιτήρια για Κρήτη. Θα πάμε, μετά από πέντε χρόνια! Και είμαστε πολύ χαρούμενοι… Διαλέξαμε λοιπόν κάποιες φωτογραφίες από τον τοίχο του καλού μας φίλου Πέτρου Πατσαλαρήδη για να διακοσμήσουμε αυτή την ανάρτηση. Αυθεντικές καθαρές, μέσα από το δάσος που κινείται λόγω της εργασίας του.
Ο ουρανός είναι βαρύς, συννεφιασμένος… Δείχνει να το πηγαίνει για βροχή. Φυσιολογικό και αναμενόμενο. Είμαστε κιόλας στο Νοέμβριο, οπότε λογικό είναι να αισθανθούμε τις πρώτες χειμωνιάτικες καταστάσεις. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το σχήμα που έχουν τα σύννεφα. Λες και είναι κυματισμένη θάλασσα. Και είναι ωραίο που ο Πέτρος σήκωσε το βλέμμα του ψηλά και πήρε αυτή τη φωτογραφία.
Λέω πολλές φορές πως το να ζει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Ύστερα το ξανασκέφτομαι γνωρίζοντας πόσο πρωί πρέπει να σηκωθεί και πόσο μοναχική είναι η δουλειά του και τον ευχαριστώ που μέσα από τα μάτια του βλέπουμε και ζούμε κι εμείς μοναδικές ανθρώπινες στιγμές, εμείς οι άνθρωποι της πόλης και του γραφείου. Άρα δεν πρέπει ούτε στιγμή να νιώθει μόνος. Τον σκεφτόμαστε συνεχώς!
Αλλάζουμε σκηνικό. Από Θραψανό, πάμε Λίμνη Πλαστήρα
Τη λίμνη Πλαστήρα την ξέρουμε. Έχουμε πάει από κει, έχουμε γράψει γι’ αυτήν και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, όσο οι συνθήκες είναι τέτοιες που να αξίζει να το κάνουμε. Αυτή τη φορά η αφορμή ήταν η καλή μας φίλη Ρούλα που βρέθηκε εκεί με τον σύζυγο της και τα παιδιά τους. Γι΄ αυτά πήγαν. Να τα δουν που τα πεθύμησαν και πέρασαν μερικές μέρες μαζί, σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας.
Να τους εδώ, κάθονται αγαπημένοι στην αυλή του σπιτιού που νοίκιασαν για τη διαμονή τους κι έχουν κάτω από τα πόδια τους την πανέμορφη τεχνητή λίμνη. Μια υπέροχη φωτογραφία που αποδεικνύει στην πράξη πόσο πιο όμορφοι γινόμαστε ύστερα από πολλά χρόνια γάμου αν τιμούμε τον ή την σύντροφο μας με μια αληθινή αγκαλιά σε τέτοιο μοναδικό τόπο. Παράδειγμα για μίμηση για πολλά ζευγάρια που έχουν κλείσει δεκαετίες κοινής ζωής. Ξαναζωντανεύουν τη σχέση!
Και να πώς να μη νοιώθεις καλά, εδώ που τα λέμε. όταν έχει να αγναντεύεις ένα τέτοιο υπέροχο ορεινό τοπίο; Μερικά στοιχεία τώρα: Η λίμνη σχηματίστηκε το 1959 με την ολοκλήρωση του φράγματος στο νότιο άκρο της επί της αρχής του ποταμού Ταυρωπού ή Μέγδοβα, η ιδέα δε για την κατασκευή της αποδόθηκε στον στρατιωτικό και πολιτικό Νικόλαο Πλαστήρα.
Η λίμνη Πλαστήρα είναι ένα από τα πιο όμορφα στολίδια της Θεσσαλίας. Μπορεί να είναι τεχνητή αλλά μοιάζει να έχει «δέσει» απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον γύρω της. Η λίμνη προσφέρει απλόχερα πολλές δραστηριότητες για τους δραστήριους (ποδηλασία, καγιάκ, ιππασία κ.α.) αλλά και στιγμές ηρεμίας και απόλαυσης για τους πιο χαλαρούς. Αυτό επέλεξαν και οι φίλοι μας. Ήθελαν ένα ήσυχο, ήρεμο περιβάλλον. Και το βρήκαν εδώ!
Οι αδελφές, Μαλάμω και Στασούλα φτιάχνουν κουλουράκια
Με την επιστροφή της Μαλάμως στο πατρικό μας και μαζί με τη Στασούλα, αποφάσισαν να φτιάξουν κουλουράκια στο φούρνο. Ίσως σας το έχω πει κι άλλη φορά, ότι δεν το έχω με την κουζίνα, παρ’ όλα αυτά χαίρομαι να καταναλώνω όλες αυτές τις λιχουδιές που είναι φτιαγμένες με πολύ αγάπη. Είναι λαδερά, αν μπορώ να διακρίνω και συνοδεύουν πολύ όμορφα τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ.
Η Στασούλα, μου τις έστειλε αυτές τις φωτογραφίες και μου επεσήμανε πως τα έφτιαξαν μαζί με τη Μαλάμω. Μπορώ να το φανταστώ αυτό. Έχω φάει και από των δυο τα χέρια, πράγματα και ξέρω πόσο νόστιμα είναι. Και δεν μιλώ με όρους ζαχαροπλαστική ή μαγειρικής, αλλά με ότι βγαίνει μέσα από την καρδιά, με πάρα πολύ αγάπη, οπότε είναι δυνατόν να μην έχουν επιτυχία; Αποκλείεται! Και αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Λέμε, μετά τις 15 του Νοέμβρη, αν το θέλει και ο Ιεχωβά, να κατέβουμε για κάνα δυο εβδομάδες στο χωρίο με τη Σούλα. Το επιθυμήσαμε! Και αυτό και τους ανθρώπους του. Πέντε χρόνια πάνε τώρα που έχουμε να κατέβουμε. Από το 2018! Και το θέλουμε πολύ. Ένα πρόσθετο κίνητρο είναι το γεγονός ότι αυτή την εποχή είναι εκεί και η Μαλάμω. Και θέλουμε να περάσουμε χρόνο μαζί. Έτσι έλεγα και με τον αδελφό μου Κωστή και δεν προλάβαμε. Δεν είναι τα πράγματα, έτσι κι αλλιώς στο χέρι μας.
Οι νέοι μουσικοί από την Ολλανδία μας ξεσήκωσαν!
Μπήκαν στη ζωή μας εντελώς ξαφνικά. Την προηγούμενη Παρασκευή το πρωί, ήμασταν στην πλατεία Κοραή και ξαφνικά ο τόπος γέμισε μουσικές. Ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα δρόμου, με την ονομασία Ricciotti Ensemble, που είχε έρθει στο πλαίσιο της περιοδείας τους στην Ελλάδα με τίτλο Οδύσσεια (Odyssee)! Ε, δεν μπορούσα να καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια. Πήγα κοντά και φωτογράφισα τα παιδιά… Και όπως βλέπετε, δεν ήμουν ο μόνος. Άλλοι ήταν καλύτερα εξοπλισμένοι.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκαμε γι’ αυτό το μουσικό σχήμα, περισσότερα πράγματα. Πρόκειται για ένα μουσικό σύνολο που μας ήρθε από την Ολλανδία στην Ελλάδα, για να μοιράσει απλόχερα χαρά μέσα από μία δωρεάν performance 43 μουσικών που κατέλαβαν τον πεζόδρομο στην πλατεία Κοραή, δίπλα στη είσοδο του Μετρό της Πανεπιστημίου. Και ήταν στην Ελλάδα από τις 27-30/10. Τα παιδιά ήταν απίθανα. Σκορπούσαν παντού κέφι και χαρά!
Η Οδύσσεια του Ricciotti. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας – μαζί με τον Matthijs Koene – επανάφεραν το φλάουτο στη μυθική χώρα καταγωγής του… την Ελλάδα! Η χώρα του ήλιου, της θάλασσας, του ούζου, του γύρου, του Δία και της Ήρας. Τα τελευταία χρόνια ήταν επίσης μια χώρα κρίσεων: Πολλοί πρόσφυγες φτάνουν, (σημείωναν στο τυπωμένο πρόγραμμα που μοίραζαν) η οικονομία δεν πάει καλά και οι φυσικές καταστροφές δεν αφήνουν ανέγγιχτο αυτό το μέρος της Ευρώπης.
Έφεραν με τη μουσική τους, άνεση, κέφι και διάθεση για ζωή. Τόσο που, άλλη καλλιτέχνες του δρόμου που έπαιζαν στην πλατεία Κοραή την ίδια ώρα σταμάτησαν και υποκλίθηκαν στην τέχνη τους. Ξεκίνησαν την περιοδεία τους από την Ολλανδία στις 22 και 23 Οκτωβρίου. Και μετά ήρθαν Ελλάδα. Έτσι για να τους χαρούμε εμείς, που βρεθήκαμε για άλλη δουλειά στο συγκεκριμένο σημείο και το χαρήκαμε ιδιαίτερα. Τι κίνηση, τι μπρίο είχαν τα παιδιά και ο μαέστρος τους. Εγώ που σπάνια τραβώ βίντεο, πέρα από τις φωτογραφίες, αυτή τη φορά το έκανα…
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…