Βόλτα στο Μεγάλο Πεύκο με καλό καιρό και ηλιοφάνεια…
Το τολμήσαμε χθες. Ο καιρός ήταν καλός, οπότε πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε μια βόλτα στο λιμάνι στο Μεγάλο Πεύκο. Λόγω της ημέρας είχε πολύ κόσμο, αλλά εμείς θέλαμε τη βόλτα μας, τίποτα από αυτά που είχε στο νου του, ο υπόλοιπός κόσμος. Είχε επίσης ηλιοφάνεια κι αυτό έκανε τη μέρα μας ακόμα πιο όμορφη.
Χειμωνιάτικο τοπίο! Τα δέντρα χωρίς φύλλα, αλλά το λιμάνι ήρεμο. Μια θαμπάδα είχε να κάνει με τη σκόνη από την Αφρική, όπως διαβάσαμε στα δελτία της ΕΜΥ… Και παρά τον άνεμο, δεν έκανε καθόλου κρύο. Με το περπάτημα μας πλάι στη θάλασσα, όλα ήταν μια χαρά!
Μας αρέσει αυτό το μέρος. Είναι κοντά, σχετικά, στην Αθήνα και ήρεμο. Κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ έχουμε ξαναγράψει για αυτό. Αλλά και στο αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ έχουμε αρκετά δημοσιεύματα… Θέλετε να σας δείξουμε μερικά; Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Υπέροχες αναμνήσεις από γεγονότα που ζήσαμε.
Με τριαντάφυλλα σήμερα, κόντρα στο ρεύμα των ημερών
Δεν θέλουμε συνειδητά να ακολουθήσουμε το ρεύμα των ημερών… Τα έθιμα περιέχουν μια σειρά από παγανιστικά πράγματα κάτι που απεχθανόμαστε. Γι’ αυτό στη σημερινή ανάρτηση σας έχουμε τριαντάφυλλα. Κόκκινα και κίτρινα. Ας είναι καλά η Μαρία Μαρτζακλή Κολοκούρη που τα φωτογράφησε και τα ανέβασε στην ομάδα ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ – ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ – ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.
Μας αρέσουν τα λουλούδια και παρακολουθούμε ομάδες που τα αγαπούν και ασχολούνται μ’ αυτά. Θα θέλαμε πολύ να ασχοληθούμε κι εμείς, αλλά ειδικά τα τριαντάφυλλα, θέλουν ήλιο για να αναπτυχθούν και στο σπίτι μας δεν έχουμε επαρκή ηλιοφάνεια για κάτι τέτοιο. Όσες προσπάθειες κάναμε, απέτυχαν.
Για κάποιο λόγο τα τριαντάφυλλα τα έχουμε συνδέσει με τον Μάη. Και είναι αλήθεια ότι τότε θα συναντήσει κανείς πολλά στους κήπους. Αλλά και τον Φλεβάρη υπάρχουν! Και δεν είναι μόνο εισαγωγή ή από θερμοκήπια. Οι φωτογραφίες, μας δείχνουν ότι μια χαρά μπορούν να γίνουν και στις αυλές ενός σπιτιού, όπως εδώ.
Εικόνες της πόλης που ζούμε, στην καθημερινότητα της
Σεπόλια, διάβαση “οκτώ”. Το τρένο περνά, ενώ η διπλανή γραμμή αρχίζει και ξηλώνεται σιγά – σιγά. Το τρένο, σ’ αυτό το σημείο θα είναι υπόγειο κι εδώ θα γίνει ένα πάρκο με πράσινο που θα αλλάξει την όψη και την ποιότητα ζωής της πόλης. Θα προλάβουμε να το δούμε με τους ρυθμούς που προχωρούν; Ο καιρός θα δείξει!
Αθήνα κέντρο, στον πεζόδρομο της πλατείας Κλαυθμώνος, όπως μπαίνεις από τη Σταδίου. Όμορφα νεοκλασικά σπίτια. Και λίγος κόσμος να κυκλοφορεί, παρ’ όλο που δεν κάνει κρύο. Η θερμοκρασία έχει ανέβει στους 18ο C και όλα γύρω είναι όμορφα. Λίγη τόλμη χρειάζεται, για να βγεις από το σπίτι.
Σεπόλια, οδός Κωνσταντινουπόλεως, απογευματάκι. Μια ώρα όμορφη από πολλές απόψεις. Συχνά περνάμε από αυτή τη διαδρομή, επειδή σχεδόν κάθε εβδομάδα έχουμε δουλειά εκεί κοντά, στο Μετρό Αττικής. Και όπως κάνουμε πάντα, κρατάμε στο κινητό μας μερικές ομορφιές.
Χρειαζόμαστε την ομορφιά γύρω μας. Αλλάζει τη διάθεση!
Τα μανουσάκια αυτά τα είδαμε στην ομάδα “Ωραίες εικόνες”, ανεβασμένες από τη Βασιλική Στάμου με ένα καλωσόρισμα στην ανάρτηση της. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι είναι δικές της, τραβηγμένες από το κινητό της, επειδή η ποιότητα και η ανάλυση των φωτογραφιών δεν είναι μεγάλη, αλλά έστω κι έτσι μας άρεσαν.
Και γιατί το λέμε αυτό; Διότι στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ επιθυμούμε και το κάνουμε πράξη στις καθημερινές αναρτήσεις μας, να επικεντρώνουμε σε απολύτως αληθινά πράγματα και φωτογραφίες, είτε δικές μας, από τους τόπους που πάμε, είτε φίλων που εμπιστευόμαστε. Το βλέπετε άλλωστε αυτό καθημερινά στις αναρτήσεις μας.
Η σημερινή εξαίρεση, έχει να κάνει με το γεγονός ότι μας άρεσε πολύ, όλο αυτό με τα μανουσάκια και τα άλλα λουλούδια εποχής. Θα θέλαμε να τα είχαμε βρει εμείς και να τα είχαμε μαζέψει, αλλά είναι αδύνατον στην Αθήνα που βρισκόμαστε. Οπότε έστω κι έτσι, έχει καλώς.
Ήθη και έθιμα που μας κρατούν «δεμένους» πισθάγκωνα
Τι κάνουν την Καθαρά Δευτέρα; Πετούν χαρταετό και τρώνε νηστίσιμα. Και όλα αυτά, τάχα μου ως μέρος των θρησκευτικών υποχρεώσεων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλη μια γιορτή που επικεντρώνει στην αγορά και το εμπόριο. Δείτε, ας πούμε, την περίπτωση της λαγάνας. Ακούω τους ειδικού; ότι θα φτάσει και σε κάποιες περιπτώσεις θα ξεπεράσει τα πέντε (5) ευρώ… Η απόλυτη αισχροκέρδεια!
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 25/2/2023
Προσπαθώ να θυμηθώ… Δύσκολο να οδηγήσεις τη σκέψεις σου μισό αιώνα πίσω, αλλά εμείς στο χωριό αυτή τη μέρα, την Καθαρή Δευτέρα, δεν τη γιορτάζαμε ιδιαίτερα. Αν θυμάμαι κάτι, αυτό είναι τα λούπινα ή λουμπίνια και τα αλευρομουτζουρώματα που έκαναν κάποιοι και γελάγαμε… Είχε, δε λέω, το χαβαλέ του, το πράγμα αλλά ποτέ δε με απασχόλησε ιδιαίτερα. Όπως δεν απασχολεί και τους ανθρώπους, σήμερα, ιδιαίτερα. Τους νοιάζει μόνο το γλέντι και η συμμετοχή τους σ’ αυτό το πανηγύρι.
Για τις ανάγκες αυτού του άρθρου το έψαξα λίγο το πράγμα. Και δείτε μερικά πράγματα που βρήκα στη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια:
Η ημέρα της Καθαράς Δευτέρας, γιορτάζεται έντονα σε όλη την Ελλάδα, με διάφορα έθιμα και αποτελεί επίσημη αργία, αν και αυτό παίζεται για πολλούς κλάδους εργαζομένων. Συνηθίζεται πανελλαδικά να τρώγεται λαγάνα, δηλαδή άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα, ταραμάς, χαλβάς, θαλασσινά, λαχανικά, ελιές και φασολάδα χωρίς λάδι. Όλα αυτά βέβαια στην εποχή μου ήταν μέρος της καθημερινής διατροφής μας, όχι μια μόνο μέρας.
Κύρια έθιμα σε όλη την Ελλάδα είναι το πέταγμα του χαρταετού, αλλά και το λεγόμενο Γαϊτανάκι, έθιμο που έφεραν από τη Μικρά Ασία οι πρόσφυγες. Στα Μεστά και στους Ολύμπους και στο Λιθί της Χίου, αναβιώνει το Έθιμο του Αγά με τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία, όπου σε ένα θεατρικό ο Αγάς ως δικαστής, καταδικάζει με χιούμορ τους θεατές.
Άλλο έθιμο με ρίζες στην Τουρκοκρατία είναι εκείνο της μεταμφίεσης κάποιου κατοίκου της Αλεξανδρούπολης σε Μπέη και της περιφοράς του στην πόλη μοιράζοντας ευχές. Οι κάτοικοι του Πόρου καθαρίζουν τα μαγειρικά σκευάσματά τους από τα λίπη των κρεάτων που καταναλώθηκαν τις Απόκριες σε ένα έθιμο που αποκαλείται ξάρτυσμα.
Σε ορισμένα χωριά της Κέρκυρας λαμβάνει μέρος ο Χορός των Παπάδων όπου οι ιερείς στήνουν χορό που ακολουθείται από τους γέροντες. Στην Κάρπαθο οδηγούνται στο Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων από τους Τζαφιέδες, δηλαδή τους χωροφύλακες, οι κάτοικοι που αντάλλαξαν απρεπείς χειρονομίες, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη από τους σεβάσμιους της πόλης. Το αλευρομουτζούρωμα στο Γαλαξίδι, όπου οι καρναβαλιστές πασαλείφονται με αλεύρι και χορεύουν κυκλικά.
Στη Μεθώνη Μεσσηνίας γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος, αναπαράσταση ενός πραγματικού γάμου του 14ου αιώνα, ενώ στη Νέδουσα οι αγρότες προσκαλούν την ευημερία (!) με το αγροτικό καρναβάλι τους. Στη Βόνιτσα ένας αχυρένιος ψαράς δεμένος σε γάιδαρο γυρνώντας μέσα από το χωριό καταλήγει σε μια φλεγόμενη βάρκα στο έθιμο του Αχυρένιου – Γληγοράκη, ενώ στη Θήβα λαμβάνει μέρος ο Βλάχικος γάμος όπου ξυρίζεται ο γαμπρός για να παντρευτεί κάποιον άντρα συγχωριανό του μεταμφιεσμένο σε νύφη. Τέλος, οι Μουτζούρηδες στο Πολύσιτο Βιστωνίδας, μουτζουρώνουν με κάπνα τους επισκέπτες του χωριού.
Τα έθιμα λοιπόν κυριαρχούν παντού. Τότε, από πού προκύπτει το δέσιμο της ημέρας με τη… θρησκεία; Διότι, διαβάζω, ότι η Καθαρά Δευτέρα είναι κινητή γιορτή, η οποία εξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Συγκεκριμένα πέφτει κάθε χρόνο στο ξεκίνημα της 7ης εβδομάδας, δηλαδή 48 μέρες πριν το Ορθόδοξο Πάσχα και προφανώς πάντοτε ημέρα Δευτέρα.
Την ημέρα αυτή ξεκινάει η Σαρακοστή για την Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα σημαίνει το τέλος των Αποκριών. Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί «καθαρίζονται» πνευματικά και σωματικά. Προσπάθησα πολύ να το καταλάβω πώς γίνεται αυτό, άδικος κόπος… Είναι μέρα νηστείας αλλά και μέρα αργίας για τους Χριστιανούς. Η νηστεία διαρκεί 40 μέρες, όσες ήταν και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο.
Ένας αχταρμάς στο μυαλό των ανθρώπων, πασπαλισμένος με ήθη και έθιμα που έρχονται από πολύ μακριά, τα περισσότερα με ειδωλολατρική προέλευση και ούτε που μπορεί να φανταστούμε τις ρίζες τους. Το ζητούμενο είναι να περάσουν οι άνθρωποι καλά, να… νηστεύουν, τρώγοντας τον άμπακο και φυσικά ούτε κατά διάνοια αυτό έχει σχέση με τη νηστεία των σαράντα ημερών του Ιησού. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Αν μας ενδιαφέρει στοιχειωδώς η αλήθεια… Μακριά από μας, τέτοια πράγματα…
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ το Σάββατο 25/2/2023 και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Μας αρέσει να περπατάμε στη γειτονιά μας, τ’ απογεύματα
Μπορείς και να το πεις και ζήτημα υγείας, αλλά μας αρέσει να περπατάμε την περιοχή που μένουμε. Ξεκινάμε λοιπόν από αυτό και επωφελούμαστε διπλά και τριπλά καθώς γνωρίζουμε καλύτερα τον τόπο μας. Όπως εδώ, πάνω από την υπόγεια διάβαση της Λένορμαν επί της Κωνσταντινουπόλεως.
Ή όπως εδώ, στον οδό Σπύρου Πάτση. Ο δρόμος αυτός αρχίζει από τη Λένορμαν, διασχίζει την λεωφόρο Καβάλας και φτάνει σχεδόν ώς την Πέτρου Ράλλη. Το συγκεκριμένο σημείο που βλέπετε είναι στη γωνία της με την Πλάτωνος, εκεί που αρχίζει η πλατεία Αγίου Γεωργίου, για όσους ξέρουν.
Κι εδώ είναι στην Ιωαννίνων, το δρόμο που οδηγεί ώς το λόφο Κολωνού αλλά και μέχρι σχεδόν το σταθμό του Μετρό στα Σεπόλια. Και από εδώ έχετε δει δημοσιεύματα που έχουμε κάνει, επειδή μας αρέσει αυτός ο πνεύμονας πρασίνου με όλη την ιστορία που κρύβει μέσα του. Μια βόλτα για μας πολύ όμορφη. Δείτε πως ήταν τον Φλεβάρη.
Το Ρέθυμνο που αγαπάμε κι έχουμε ζήσει όμορφα πράγματα
Στην ομάδα “Palia Poli Rethymno” είδαμε τις φωτογραφίες του Dimitris Papamichelakis από το Ρέθυμνο, μια πόλη της Κρήτης που κάποια στιγμή ζήσαμε πολύ έντονα και μάλιστα κάναμε και σχέδια που εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι δεν είχαν γερές βάσεις. Και ευτυχώς για μας, φύγαμε γρήγορα από αυτά.
Θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή στην παλιά πόλη, ένα κόσμημα του Ρεθύμνου, αλλά σήμερα θα σας δείξουμε λίγο τη θάλασσα της πόλης. Ατέλειωτες παραλίες που το καλοκαίρι σφύζουν από ζωή και κίνηση των κολυμβητών και όχι μόνο. Είναι δίπλα στο μεγάλο δρόμο και εύκολα προσβάσιμη από τους ανθρώπους.
Σ’ αυτή την πόλη, μένουν φίλοι μας. Και οι εκδότες του ΡΕΘΕΜΝΟΣ, μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας, στην οποία για πάρα πολλά χρόνια αρθρογραφώ κι εγώ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”. Εξακόσιες λέξεις, κάθε Σάββατο, με θέμα ελεύθερο, ότι καλύτερο έκανα ποτέ στη δημοσιογραφική ζωή μου.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…