Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα σχόλια σας!
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…
Καλό απόγευμα
αγαπητέ φίλε...και αδελφέ μου ήσασταν όμορφη παρέα μαζί με την υπέροχη Σούλα σου, και στην φωτογραφία όσοι είναι ήταν μια…
Και για μας, φίλε Βασίλη, είναι τιμή! Οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι έχουμε ανάγκη από καθαρούς και ειλικρινείς ανθρώπους…
Ακούστε εδώ τον Λεωνίδα Μπόνη στο ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη 8-10 μ.μ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Καλωσόρισες Άνοιξη! Χρειαζόμαστε θετικά συναισθήματα
Τη φωτογραφία την είδα δημοσιευμένη στο Facebook από τη διαδικτυακή μας φίλης Μαίρη Δήμου. Και τη συνόδευε μ’ αυτά τα λόγια: Θα πω ότι οι παπαρούνες μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια που μεγάλωσα στην εξοχή και κάθε άνοιξη γέμιζε παπαρούνες, και το τραγούδι του Αττίκ παπαρούνα… Κι εσάς ίσως σας θυμίζουν… Αυτή είναι η άνοιξη της καρδιά μας που θέλουμε να καλωσορίσουμε.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/3/2023
Η Άνοιξη ήταν και παραμένει η πιο όμορφη εποχή του χρόνου και παρ’ όλο που ημερολογιακά κρατά μόλις τρεις μήνες, εμείς γνωρίζουμε ότι σε καμιά περίπτωση δεν κρατάει τόσο πολύ. Το έχουμε δει στην πράξη, έχουμε ζήσει και ζούμε τις επιπτώσεις τις κλιματικής αλλαγής.
Το κλίμα, λοιπόν, έχει αλλάξει. Δεν έχει πια τη σταθερότητα που είχε κάποτε. Όλα γίνονται ξαφνικά και απότομα. Απότομα έρχεται ο Χειμώνας, και το ίδιο απότομα το Καλοκαίρι. Αυτές οι δυο εποχές μας έμειναν στις πιο ακραίες μορφές τους. Μαζί με την Άνοιξη και το Φθινόπωρο, «εξαφανίστηκε» χρονικά.
Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις που γίνονται, με σκοπό αποκλειστικά το κέρδος, έχουν καταστρέψει αυτή την ισορροπία που ήξερε η γενιά μας. Γνωρίζαμε και μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε σχετικά εύκολα τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Τώρα πια, όχι. Αλλά και τι είναι το ίδιο, θα μου πείτε;
Η Άνοιξη, θυμάμαι, είχε μια γλύκα και μια ομορφιά! Και τη συνδύαζες με μια φύση που άνθιζε και ήταν γεμάτη υπέροχα πράγματα να σου δώσει. Χόρταινε το μάτι και χαίρονταν η ψυχή. Οι αισθήσεις όλες ήταν σε μια υπερδιέγερση. Μπορούσες να ξεχωρίσεις τα πάντα. Και οι θερμοκρασίες ήταν σε μια ιδανική ισορροπία. Όλα, ήταν πιο ξεκάθαρα.
Έτσι και αποφάσιζες να βγεις μια βόλτα έξω στη φύση, όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα γύρω σου! Κι εμείς το κάναμε συχνά, επειδή μας αρέσει να ζούμε τέτοιες, ξεχωριστές στιγμές. Και μας αρέσει πάντα, ακόμα και τώρα. Άλλο, αν πια ο χρόνος μας είναι περιορισμένος.
Ωστόσο θέλουμε, επιθυμούμε και το κάνουμε, να κρατούμε ζωντανές τις αισθήσεις μας σε ότι αφορά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και έχουν σχέση με τον καιρό. Και καθώς ζούμε στην Ελλάδα, όταν αυτός είναι σχετικά καλός, είναι ωραίο να απολαμβάνουμε μέρες ηλιόλουστες, ακόμα κι όταν ο ήλιος μόλις «κρυφτεί» από κάποιο σύννεφο, έχει την παγωνιά του.
Μα, θα πεις, δεν ξέρεις πώς να ντυθείς, δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις πάνω σου κάτι βαρύ ή να παραμείνεις ελαφρά ντυμένος, έχοντας την αίσθηση ότι είναι… καλοκαίρι. Όσο γι’ αυτό, εμείς ξέρουμε πως έχει ακόμα δρόμο μπροστά του και δεν βιαζόμαστε να έρθει.
Δεν αντέχουμε τους καύσωνες, τις υψηλές θερμοκρασίες, τον ήλιο που καίει. Μας αρέσει η ισορροπία. Στις μέρες μας όμως κι αυτή έχει διαταχτεί. Έχει αλλάξει, όπως όλα γύρω μας. Αλίμονο σε όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και περιμένουν ανεδαφικά πράγματα.
Επιθυμούμε κάθε στιγμή να είναι ξεχωριστή και να μετρά στα θετικά. Το πιστώνουμε κι εμείς εκεί, επειδή, ακριβώς μας αρέσει. Το βλέπεις παντού γύρω σου. Ακόμα και στη μικρή εγκαταλειμμένη αλάνα που δεν μπόρεσε να καταστρέψει το ανθρώπινο χέρι με τις παρεμβάσεις του.
Άνοιξη είναι το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών. Η χαρά Θεού στο πρόσωπο ενός αγαθού συνανθρώπου, που εκτιμάς. Το χαλαρό πρόγραμμα που έχεις επιλέξει στην προσωπική σου ζωή. Και οι ευθύνες που θες να έχεις, για να της δίνεις νόημα.
Αυτή την Άνοιξη θέλουμε να καλωσορίσουμε. Αυτήν την Άνοιξη περιμένουμε. Κι αυτήν θέλουμε να ζήσουμε και είμαστε αποφασισμένοι να το διεκδικήσουμε και να το πετύχουμε. Να γιατί αγαπούμε την εποχή αυτή και σπεύδουμε να την καλωσορίσουμε προκαταβολικά, πριν ακόμα η εαρινή ισημερία να την φέρει στην πόρτα μας. Θέλουμε να έχουμε μια καλή σχέση μαζί της και με ότι εκείνη κουβαλά στην πλάτη της.
Σε λίγο όλα αυτά τα ανθισμένα δέντρα θα «δέσουν» τον καρπό τους και τα αγριολούλουδα θα γίνουν ακόμα πιο όμορφα, αφού όλα τα μπουμπούκια θα ανοίξουν και θα μοσχοβολήσει ο τόπος. Μ’ αρέσει να τα παρακολουθώ και να τα θαυμάζω.
Αρνούμαι να τα κόβω για το ανθοδοχείο του σπιτιού. Ακόμα κι αυτή η μικρή παρέμβαση, στα μάτια μου μοιάζει ως ένα βαθμό, με καταστροφή. Κι έτσι επιλέγω να το αποφεύγω, όσο εξαρτάται από εμένα, με έργα και πράξεις στην καθημερινότητα μου. Ξέρουμε ότι θα περάσει από πάνω μας και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, αυτής της μοναδική ομορφιάς.
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 18/3/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
Η κάτω πλατεία Συντάγματος, στα χρώματα του δειλινού!
Τις έζησα χθες το απόγευμα, αυτές τις στιγμές. Την πιο όμορφη ώρα της ημέρας, του δειλινού σε ένα από τα κεντρικά περάσματα της πόλης, στην πλατεία Συντάγματος. Οι άνθρωποι περπατάνε βιαστικά, στη βόλτα τους, στις δουλειές τους κι αρνούνται να κάνουν μια στάση και να ζήσουν την ομορφιά της στιγμής.
Όλα είναι ή μου μοιάζουν να είναι ωραία αυτή την ώρα. Ακόμα και το σιντριβάνι, φωτισμένο, και ενώ ο ήλιος που κυριαρχεί ακόμα, γέρνει προς τη δύση του. Μια μέρα τελειώνει, οι άνθρωποι θα ξεκουραστούν τη νύχτα κι αύριο μέρα είναι. Και θα έχει κι αυτή τη δικά της προβλήματα, όπως είπε ένας σοφός που περπάτησε στη γη.
Παρά το κρύο, κάποιοι έχουν καθίσει στα παγκάκια, περιμετρικά της πλατείας. Προσέξτε ότι όλοι έχουν σκύψει πάνω στα κινητά τους. Αυτήν την παρέα έχουν οι άνθρωποι, σήμερα. Τα smartphone έχουν σύνδεση με το διαδίκτυο και το πιο φυσικό είναι να βλέπουν ιστοσελίδες ή να είναι σε σελίδες στα κοινωνικά δίκτυα. Άδικο, με τέτοια ομορφιά γύρω τους.
Ανοιξιάτικες ομορφιές μέσα από το διαδίκτυο. Υπάρχουν!
Δεν έχουμε τη δυνατότητα να κυκλοφορούμε πολύ έξω, στη φύση, αν και θα το θέλαμε. Όταν μένεις, από ανάγκη στην πόλη, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Έτσι μέχρι να φτιάξει αρκετά ο καιρός και να μπορούμε να βγαίνουμε κανονικά, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη δημιουργία μέσα από τις αναρτήσεις άλλων. Όπως εδώ, από την Aspa Papa. Όλες οι φωτογραφίες είναι από την ομάδα «Ελεύθεροι φωτογράφοι».
Ακόμα όμως και στον περιορισμένο χώρο που κινούμαστε, θα δούμε ανθισμένα δέντρα που η λιγοστή πείρα μας δεν μας αφήνει ακόμα να προσδιορίσουμε τον καρπό του δέντρου. Αλλά τι σημασία έχει; Εμείς κρατάμε την απαράμιλλη ομορφιά, όλης αυτής της κατάστασης. Και με αυτό το κριτήριο διαλέξαμε και τη φωτογραφία της Ευλαμπιας Μυζικου Γραβανη, από τους Ασπράγγελους Ζαγορίου.
Μην αρχίσετε τώρα να λέτε πως έχουμε χρόνο μέχρι την εαρινή ισημερία και άρα τυπικά η Άνοιξη δεν έχει έρθει ακόμα. Το ξέρουμε. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, η ουσία μας ενδιαφέρει, όχι ο τύπος. Παντού γύρω μας είναι Άνοιξη. Το νιώθουμε, το αισθανόμαστε. Και το μόνο που μας «κρατά», είναι οι χαμηλές θερμοκρασίες, ιδιαίτερα όταν αυτές πέφτουν απότομα και μας είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε. Η φωτογραφία της Ευας Λουκερη.
Όπως και να έχει, οι τακτικοί αναγνώστες μας, ξέρουν, ότι μας αρέσει όλη αυτή η ομορφιά που έχει να κάνει με το πέρασμα σε μια πολύ όμορφη εποχή του χρόνου, την Άνοιξη. Ίσως κι αυτός είναι ένας λόγος που δεν κρατάει και πολύ, ενώ κάποτε το έκανε. Σκοπός μας είναι να «πάρουμε» το περισσότερο που μας αναλογεί από αυτή την εποχή. Της Ελένης Καμ.
Έχετε δει πώς γεννιούνται οι καρποί ενός δέντρου;
Είναι εντυπωσιακό πως αναγεννάται η φύση. Εμείς που ζούμε στην πόλη δεν είναι εύκολο να το δούμε από κοντά, όμως η διαδικτυακή φίλη μας, Ελισάβετ Πολυχρόνη, που ζει κοντά στη φύση, το είδε και το κατέγραψε στο φακό της. Και τι πιο όμορφο, το μοιράστηκε μαζί μας!
Προσέξτε τα “μάτια” με τα μπουμπούκια, όπως τα λένε αυτοί που ξέρουν… Βγαίνουν από ένα κλαδί που δεν έχει φύλλα και εκ πρώτης όψεως μοιάζει ξερό. Αλλά δεν είναι! Η ζωή είναι κάπου εκεί. Kαι σε λίγο θα δώσει όλη την ομορφιά της στην ανθοφορίας. Αυτή είναι που θα δώσει τον καρπό…
Από δω θα βγουν ροδάκινα και βερίκοκα και μύγδαλα και τόσα άλλα όμορφα πράγματα που το καλοκαίρι ή καθώς πλησιάζουμε προς αυτό θα ομορφύνουν τη ζωή μας. Μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται με σταθερότητα κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μέσα τα κρύα και δεν είναι καθόλου τυχαία. Πιστέψτε με!
Περπατώντας στη Ναυπλίου, από Πέτρας έως Ιωαννίνων
Μας αρέσει να περπατάμε στη γειτονιά, το κάνουμε και για λόγους συντήρησης του σώματος, υγεία το λένε άλλοι. Στη σημερινό δημοσίευμα θα σας δείξουμε τους δρόμους Ναυπλίου στο σημείο που συναντιέται με την Ιωαννίνων. Εδώ είναι που περπατάει η Σούλα.
Στη οδό Ναυπλίου, λοιπόν, θα δούμε σπίτια παλιά και νέα. Το ετοιμόρροπο, ακουμπάει το σύγχρονο. Αλλά και το σύγχρονο αποτελεί προϊόν αναπαλαίωσης. Το βλέπετε εδώ στη φωτογραφία. Μια όμορφη και προσεγμένη δουλειά των ανθρώπων που είχαν την όρεξη και τη διάθεση να το κάνουν.
Ναι, είναι ωραίο να σέβεσαι την ιστορία και τον πολιτισμό και αν οι οικονομικές δυνατότητες σου το επιτρέπουν, κάθε παρέμβαση για βελτίωση να ακολουθεί πρότυπα που τελικά αυτό που τις ξεχωρίζει είναι η ομορφιά τους και μόνο. Με απλά, αλλά ουσιαστικά πράγματα.
Θλίψη από μια απώλεια… Έφυγε από κοντά μας, η Λίτσα
Λένε ότι η απόσταση κάπως ηρεμεί τα πράγματα. Δεν είναι αλήθεια. Μερικές φορές είναι σα να είναι δίπλα σου και ας είναι ο άνθρωπος σου στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Μας το θύμισε ο θάνατος της Λίτσας, από τη Θεσσαλονίκη που ζούσε στο Βανκούβερ του Καναδά, της συμπεθέρας μας, τη βδομάδα που πέρασε. Αν και τον περιμέναμε, έμοιαζε τόσο ξαφνικός!
Προσωπικά, τη Λίτσα δεν την είχα ζήσει πολύ. Αν και ήταν στο γάμο μας, όπως και στη φιλοξενία που μας έκανε ο Κώστας με την Άννυ, τότε, τη Λίτσα την έχω στο μυαλό μου σαν έναν πρόσχαρο άνθρωπο, όπως είναι συνήθως οι Θεσσαλονικείς, από όπου η καταγωγή της. Εδώ με το σύζυγο της Χρήστο Κουτάκη. Μαζί έζησαν κι έκαναν δυο κορίτσια. Την Άννη και τη Άντζη.
Νάτη εδώ με τις κόρες της. Αριστερά η Άτζη, δεξιά η Άννη… Την πρώτη δεν την έχω γνωρίσει πολύ, αν και την παρακολουθώ στο διαδίκτυο. Με την Άννη, όμως, έχουμε μοιραστεί πολλά πράγματα μιας και είναι η γυναίκα του Κώστα, του γιου της Σούλας. Έχουν έρθει καλοκαίρια εδώ κι έχουμε μοιραστεί στιγμές. Και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να είναι ακόμα περισσότερο κοντά μας.
Μέσα από τα δικά της μάτια ζήσαμε όλες αυτές τις δυσκολίες που πέρασε η μητέρα της. Μιλούσε καθημερινά στη Σούλα. Ήταν η βαλβίδα αποσυμπίεσης από όλη αυτή τη δοκιμασία. Και συνεχίζει να βρίσκει απάγκιο κοντά μας. Την αγαπούμε και της συμπαραστεκόμαστε, όπως και σε όλη την οικογένεια. Η σκέψη μας είναι κοντά τους!
Ότι φτιάχνει ο άνθρωπος, χρειάζονται και φροντίδα!
Πόσος καιρός πάει που ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να φτιάξει το σιντριβάνι στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα ή όπως την ξέρουν οι παλιοί, Αγίου Κωνσταντίνου, στον Κολωνό; Όταν το έφτιαχναν, αρχές Ιουλίου του 2020, ήμασταν εκεί και καταγράψαμε θετικά το γεγονός. Δείτε ΕΔΩ από το αρχείο μας το δημοσίευμα που κάναμε τότε.
Ούτε δυο χρόνια μετά, το είδαμε σ’ αυτή την κατάσταση πριν λίγες μέρες… Δε λειτουργούσε από τις απόκριες, είχε γίνει σκουπαδαριό… Την ίδια ώρα, άνθρωποι του Δήμου έψαχναν να βρουν τι φταίει, να το διορθώσουν και να αρχίσει να λειτουργεί ξανά. Τι φταίει και έχουμε στο αίμα μας την καταστροφή αντί για τη δημιουργία;
Λυπάται η ψυχή μου να βλέπω την κατάντια του ανθρώπου αποτυπωμένη πάνω σε άψυχα πράγματα που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι ομορφιά. Χρόνια, το συγκεκριμένο σιντριβάνι, ήταν εκτός λειτουργίας. Δε θέλω να πιστέψω πως οι Ρωμά που κυριαρχούν στην πλατεία, το έκαναν. Όποιος κι αν το έκανε, πρέπει να είχε πολύ διαστροφή μέσα του.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…