Θλίψη από μια απώλεια… Έφυγε από κοντά μας, η Λίτσα
Λένε ότι η απόσταση κάπως ηρεμεί τα πράγματα. Δεν είναι αλήθεια. Μερικές φορές είναι σα να είναι δίπλα σου και ας είναι ο άνθρωπος σου στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Μας το θύμισε ο θάνατος της Λίτσας, από τη Θεσσαλονίκη που ζούσε στο Βανκούβερ του Καναδά, της συμπεθέρας μας, τη βδομάδα που πέρασε. Αν και τον περιμέναμε, έμοιαζε τόσο ξαφνικός!
Προσωπικά, τη Λίτσα δεν την είχα ζήσει πολύ. Αν και ήταν στο γάμο μας, όπως και στη φιλοξενία που μας έκανε ο Κώστας με την Άννυ, τότε, τη Λίτσα την έχω στο μυαλό μου σαν έναν πρόσχαρο άνθρωπο, όπως είναι συνήθως οι Θεσσαλονικείς, από όπου η καταγωγή της. Εδώ με το σύζυγο της Χρήστο Κουτάκη. Μαζί έζησαν κι έκαναν δυο κορίτσια. Την Άννη και τη Άντζη.
Νάτη εδώ με τις κόρες της. Αριστερά η Άτζη, δεξιά η Άννη… Την πρώτη δεν την έχω γνωρίσει πολύ, αν και την παρακολουθώ στο διαδίκτυο. Με την Άννη, όμως, έχουμε μοιραστεί πολλά πράγματα μιας και είναι η γυναίκα του Κώστα, του γιου της Σούλας. Έχουν έρθει καλοκαίρια εδώ κι έχουμε μοιραστεί στιγμές. Και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να είναι ακόμα περισσότερο κοντά μας.
Μέσα από τα δικά της μάτια ζήσαμε όλες αυτές τις δυσκολίες που πέρασε η μητέρα της. Μιλούσε καθημερινά στη Σούλα. Ήταν η βαλβίδα αποσυμπίεσης από όλη αυτή τη δοκιμασία. Και συνεχίζει να βρίσκει απάγκιο κοντά μας. Την αγαπούμε και της συμπαραστεκόμαστε, όπως και σε όλη την οικογένεια. Η σκέψη μας είναι κοντά τους!
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…