Μια πολύ αξιόλογη εβδομαδιαία εφημερίδα, στην Πάρο
Οι επιλογές μας, λένε οι σοφοί, μας κάνουν αυτό που είμαστε. Κι εμείς που αγαπούμε τη δημοσιογραφία σαν λειτούργημα, υπηρετώντας την για δεκαετίες, σε καμιά περίπτωση δεν θα επιλέγαμε την αυτοχειρία, συμβιβασμένη στις εκάστοτε εξουσίες, αλλά τη μάχη για καθαρές ειδήσεις και για αληθινή ζωή. Έτσι αξίζει να πολεμάς!
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 10/06/2023
Είχα την ευκαιρία στην Πάρο που βρίσκομαι, να δω από κοντά μια τοπική εφημερίδα που διανέμεται δωρεάν σε πάρα πολλά εμπορικά σημεία του νησιού και σε τιράζ που ξεπερνά τα 5.000 αντίτυπα. Και με χαρά διαπίστωσα πως δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από μεγάλα αθηναϊκά έντυπα που είναι στελεχωμένα με επαγγελματίες δημοσιογράφους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η «Φωνή της Πάρου» δεν διαθέτει.
Τι διαπίστωσα; Ότι έχει μια πολύ σωστή δημοσιογραφική δομή και κασέ με έμφαση στην ύλη που αφορά το νησί, τις δραστηριότητες, την ειδησεογραφία και αρθρογραφία, αλλά άρτια εμφάνιση με τετραχρωμία και στις 20 σελίδες της. Πόσο χάρηκα γι’ αυτή την καλή προσπάθεια!
Το φύλλο κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή, είδα ήδη ένα και ανυπομονώ να δω και το επόμενο. Μετά φεύγουμε από το νησί, οπότε δεν θα την έχω ξανά αυτή τη χαρά, αν και από ότι είδα υπάρχει στο site της ολόκληρη η έκδοση σε PDF.
Αν στέκω σήμερα σ’ αυτό το έντυπο και δίνω χώρο στο κομμάτι μου, είναι γιατί ξέρω καλά τι κόπος και μόχθος χρειάζεται για να σταθεί όρθια μια τέτοια επιχείρηση, μέσα στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες, εκ μέρους των εκδοτών της.
Και αντιλαμβάνομαι τι προβλήματα θα είχε αυτό το εγχείρημα στη διάρκεια του υποχρεωτικού εγκλεισμού λόγω της πανδημίας Govid-19. Αλλά είναι αισιόδοξο ότι έχει μπόλικη διαφήμιση, όχι απαραίτητα κρατική, οπότε μπορεί να στηριχτεί πάνω της, προκειμένου να αντιμετωπίσει το κόστος έκδοσης και να έχει ένα θεμιτό κέρδος που να της επιτρέπει την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητα της.
Ας μη γελιόμαστε, η έκδοση μιας εφημερίδας, τοπικής ή όχι, δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, για να παρέχεται αφιλοκερδώς. Χρειάζεται να πληρωθούν άνθρωποι, δημοσιογράφοι και τεχνικό προσωπικό, να καλυφθεί το κόστος έκδοσης και εκτύπωσης στην Αθήνα, η διεκπεραίωση στα όχι λίγα σημεία διανομής και τόσα άλλα έξοδα.
Ευτυχώς οι ντόπιοι δείχνουν να στηρίζουν την προσπάθεια και τους αξίζει έπαινος. Έτσι, έχουν την εφημερίδα τους! Διαβάζεται εύκολα, καθαρά, χωρίς να κουράζει. Και είναι γραμμένη, όπως αυτή που κρατάτε στα χέρια σας, πρωτότυπα και όχι με κόπι πέιστ κλοπιμαία, από εδώ κι από ‘κει.
Τέτοιες εφημερίδες είναι που έχουν μέλλον και δεν απειλούνται από κανένα διαδίκτυο, κανένα ίντερνετ, καμιά ειδησεογραφική ιστοσελίδα που, κυνηγώντας να προλάβουν το χρόνο, είναι γεμάτες ανακρίβειες και μισές αλήθειες, αντιγραφές τα περισσότερα από άλλα site.
Η σοβαρότητα, η αντικειμενικότητα, ο τρόπος που στέκονται μπροστά στα προβλήματα και τις αλήθειες της ζωής, είναι τα ακαταμάχητα όπλα της. Ποιος μπορεί να όχι σε όλα αυτά; Ουδείς, που επιθυμεί να επικοινωνήσει δεν θα τα περνούσε γρήγορα και βιαστικά, τέτοια ζητήματα αρχών για τον Τύπο.
Ο Τύπος θα είναι πάντα μια πολύ σοβαρή υπόθεση κι αλίμονο σε όποιον ασχολείται μ’ αυτόν αν δεν τον δει έτσι. Θα βρει μπροστά του ανυπέρβλητα εμπόδια και αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστεί να βάλει φρένο στην προσπάθεια.
Κάτι που με έκανε να το δω με πολύ θετική διάθεση, είναι το γεγονός ότι στις σελίδες της, δεν είχε υπερβολικές αναφορές στην προεκλογική κίνηση των υποψηφίων ή των πολιτικών κομμάτων. Ούτε και πάρα πολύ, ανάλογη διαφήμιση, αναμενόμενο μάλιστα μιας και είμαστε τόσο κοντά στις δεύτερες εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023. Απόδειξη ότι οι άνθρωποι, μπορούν να ζήσουν και χωρίς τον κομματικό φανατισμό που, τις περισσότερες φορές, παροδηγεί, χωρίς να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στην κοινωνία.
Λέω λοιπόν, πως θα άξιζε και σε μεγάλα αθηναϊκά έντυπα να έριχναν μια ματιά σε τέτοιες προσπάθειες και θα τους έκανε καλό να μιμηθούν τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν και καταγράφουν την επικαιρότητα.
Αλλά η υπερηφάνεια είναι κακός σύμβουλος. Και μερικές φορές νομίζουν ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα, αν στρέψουν το βλέμμα τους, ταπεινά, γύρω τους, δίπλα τους. Ίσως έβλεπαν μια αιτία για την χαμηλή κυκλοφορία και τη μη αποδοχή τους από το αναγνωστικό τους κοινό. Και ίσως να έβρισκαν το σωστό δρόμο και το αναγκαίο μέτρο που θα τους επέτρεπε να έχουν μέλλον…
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 10/6/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
Κι αυτό ΕΔΩ είναι το site της… Κι ΕΔΩ μπορείτε να τη δείτε όπως ακριβώς κυκλοφορεί τυπωμένη…
Κι ΕΔΩ δείτε το σημερινό φύλλο της εφημερίδας…
Είδαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στην Παροικιά…
Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία να ζήσουμε ένα ηλιοβασίλεμα στην όμορφη Παροικιά της Πάρου, αυτή την εποχή. Συνέβη συμπτωματικά. Είχαμε κατέβει στην πόλη να περπατήσουμε μέρα και να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Η πρώτη μας επαφή ήταν νύχτα, ώρα 10:30, όταν μας κατέβασε στο λιμάνι της το BLUE STAR FERRIES NAXOS από τον Πειραιά. Και όπως αντιλαμβάνεστε δεν υπήρχε η δυνατότητα να δούμε πολλά πράγματα.
Όμως τη μέρα είναι αλλιώς και στο σούρουπο, μια ώρα που έτσι κι αλλιώς μας αρέσει πολύ, όλα ήταν πιο όμορφα. Τραβήξαμε στο δρόμο που πάει παράλληλα στην ακτογραμμή (αλλά γι’ αυτό θα σας πούμε σε άλλη ανάρτηση). Και φυσικά εδώ είδαμε τα περισσότερα φαγάδικα. Όπου κι αν γύριζε το μάτι σου, είχαν βγάλει τραπέζια και από την άλλη μεριά, απέναντι, δίπλα στη θάλασσα.
Πλησίασα λίγο στην παραλία, για να πάρω αυτή την εικόνα. Ένα καραβάκι, διακοσμητικό της ταβέρνας που το βράδυ φωτίζεται και στο βάθος ο ήλιος που γέρνει προς τη δύση του. Μια υπέροχη στιγμή. Κάτι πολύ σπέσιαλ και ξεχωριστό που άξιζε να το ζήσουμε. Ευτυχείς που μας συνέβη στην Πάρο, αν και μια τέτοια στιγμή, αξίζει να τη ζήσεις, οπουδήποτε.
Έμεινα αρκετή ώρα, μέχρι που ο ήλιος χάθηκε στον ορίζοντα και άρχισε να πέφτει το σκοτάδι. Τέτοιες στιγμές είναι που μας αναζωογονούν και μας δίνουν περισσότερη δύναμη για ζωή. Δεν ήθελα να περάσει έτσι και μόνο για μας που ζήσαμε εδώ, στην Πάρο, γι’ αυτό και το κατέγραψα προκειμένου να το μοιραστώ μαζί σας. Ομάδα δεν είμαστε;
Μια Έκθεση Φωτογραφίας που αξίζει πραγματικά να δείτε
Εμείς τώρα είμαστε μακριά από το Λεκανοπέδιο Αττικής, αυτές τις μέρες… Και πολύ θα στεναχωρηθούμε που δεν θα μπορέσουμε να είμαστε στα εγκαίνια αυτής της Έκθεσης Φωτογραφίας που έχουν ετοιμάσει με τόση αγάπη και χαρά οι άνθρωποι του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ. Κι αυτό γιατί, τους ανθρώπους τους γνωρίζω καλά, κοντά 30 χρόνια τώρα. Είναι εξαιρετικής ποιότητας, άνθρωποι.
Συνεργάζομαι μαζί τους, ως δημοσιογράφος. Ετοιμάζω, κάθε δίμηνο, τη συνδικαλιστική τους εφημερίδα «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος» και μοιράζομαι τις στιγμές τους, καλές και κακές. Κυρίως καλές! Πολύ δραστήριοι, ακόμα και μέσα στην πανδημία. Προς το τέλος του Ιουνίου θα ετοιμάσουμε το καλοκαιρινό φύλλο τ. 166… Με συνέπεια, σταθερότητα και υπευθυνότητα, είναι πάντα εκεί, κοντά και δίπλα στο Σωματείο τους, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους.
Ξέρω με πόση αγάπη ετοίμαζαν όλες τις προηγούμενες μέρες αυτή την Έκθεση Φωτογραφίας. Βρήκαν παλιές φωτογραφίες από τη δουλειά τους, ασπρόμαυρες και χρωματιστές και τις επεξεργάστηκαν τεχνικά, ώστε να γίνουν μεγάλες και ευδιάκριτες, τις τοποθέτησαν σε ειδικά πάνελ και τώρα είναι έτοιμοι για τα εγκαίνια. Και δεν είναι και λίγες, κοντά τις 100 φτάνουν! Δείτε ΕΔΩ το site τους…
Αυτό που μ’ αρέσει στους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους, είναι ότι δε στερεύουν από ιδέες. Συνεχώς σε εκπλήττουν με κάτι καινούριο και εντυπωσιακό. Αξίζει και για έναν ακόμα λόγο, να πάτε στην Έκθεση Φωτογραφίας που η είσοδός της είναι δωρεάν: Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε και το υπέροχο μουσείο τους, στημένο κομμάτι – κομμάτι, με πολύ αγάπη. Όπως άλλωστε είναι και με ότι καταπιάνονται. Να, ένας ακόμα λόγος για να τους εκτιμώ ως συνεργάτες μου.
Ηρεμία, ησυχία, χαλάρωση! Οι κωδικοί των διακοπών…
Φέτος κάναμε χρήση αυτού του προνομίου. Μετά τον Govid-19 αισθανόμαστε σα να μη ζήσαμε ποτέ στο παρελθόν τέτοιες ομορφιές. Και ύστερα από τρία χρόνια υποχρεωτικού εγκλεισμού, νομίζαμε ότι τίποτα δεν θα ήταν ξανά ίδιο. Αλλά κάναμε λάθος. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος, έτσι ώστε, χωρίς πολύ προσπάθεια, να προσαρμόζεται στις στιγμές που έχει μπροστά του. Στα εύκολα και τα δύσκολα. Έτσι κι εμείς…
Αν και δεν ήμασταν ποτέ μαθημένοι, τουλάχιστον εγώ, στα εύκολα, προσαρμοστήκαμε στις σχετικές ανέσεις που μας πρόσφεραν με τη φιλοξενία τους, ο Στήβ και η Έστερ. Στο σημερινό σημείωμα σας δίνω μια μικρή γεύση από το σπίτι που μένουμε στην Πάρο. Όλα έγιναν μέσω διαδικτύου. Από το Βανκούβερ του Καναδά το είδαν, τους άρεσε, το έκλεισαν και ήρθαμε. Μέσα από τις ειδικές πλατφόρμες. Με απόλυτη σιγουριά και υπευθυνότητα.
Χαίρομαι όταν βλέπω τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν την ευφυΐα τους, για καλό. Και χαίρομαι διπλά, όταν αυτό το βλέπω να συμβαίνει στο διαδίκτυο, πού μερικές φορές και όχι άδικα, έχει κατηγορηθεί για πολλά. Και όμως, μπορεί να γίνει η ζωή μας καλύτερη, αν το θέλουμε κι εμείς και το επιδιώκουμε. Αρκεί να μη δαιμονοποιούμε καταστάσεις και να χρησιμοποιούμε για καλό, το καθετί, γύρω μας.
Εδώ, στην πισίνα, περνούμε αρκετές ώρες… Ο καιρός είναι, γενικά, καλός. Είδαμε μια ηλιοφάνεια, άλλο πράγμα! Αλλά, να πω την αλήθεια μου, εμένα μου φάνηκε κρύο το αεράκι που φυσούσε και δεν τόλμησα να βουτήξω. Το άφησα για μια άλλη ώρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χάρηκα όλες τις στιγμές, στις ξαπλώστρες πλάι της ή στις καρέκλες δίπλα της. Τα κορίτσια πάλι και ο Στηβ είχαν άλλη άποψη. Δικαίωμα τους!
Πρώτη μέρα στην Πάρο… Όμορφο το ξημέρωμα μας!
Η πρώτη μέρα μας στην Πάρο ήταν όντως καλοκαιρινή. Το χρωστάγαμε αυτό στα παιδιά της Σούλας που ήρθαν από την άλλη μεριά του πλανήτη, το Βανκούβερ του Καναδά και ήθελαν, είχαν ανάγκη να είναι ο καιρός φυσιολογικός, καλοκαίρι δηλαδή, καθώς περπατάμε στον Ιούνιο… Το ξημέρωμα ήταν πολύ όμορφο, συνέχεια μια νύχτας ξεκούραστης και αναζωογονητικής. Και βγήκα την πρώτη βόλτα μου στο νησί.
Στόχος, να διερευνήσω λίγο το χώρο. Να βρω πού υπάρχουν τα αναγκαία, για ένα πρωινό. Και δε δυσκολεύτηκα να τα βρω. Στο LOCAL BAKERY OASIS, βρήκα ότι χρειαζόμουν. Η Πάρος στο μέρος που μένουμε, δεν ξέρω ακόμα πώς λένε την περιοχή, αλλά υπόσχομαι τις επόμενες μέρες να το μάθω, έχει μια όμορφη ήπια ανάπτυξη. Οι πρώτες φωτογραφίες που πήρα και που συνοδεύουν αυτή την ανάρτηση το αποδεικνύουν αυτό.
Κι αυτό, είναι κάτι που μου αρέσει στα κυκλαδίτικα νησιά. Η άγρια φύση τους και ομορφιά τους. Δεν έχει βέβαια το πράσινο της Άνδρου, αλλά δεν μπορεί να είναι όλα το ίδιο. Κάθε τόπος έχει τα δικά του. Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Πάρο. Μέσα από αυτό το site, αλλά καμιά φορά και το site αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, θα τη γνωρίσουμε καλύτερα καθώς θα την περιδιαβαίνουμε…
Λίγο Ναύπλιο ακόμα! Και από αύριο θα σας πάμε Πάρο
Σας το χρωστάγαμε αυτό το δημοσίευμα. Υπόσχεση στο πρώτο πριν λίγες μέρες (δείτε ΕΔΩ) και μετά θα ξεκινήσουμε τις αναρτήσεις μας από την Πάρο, όπου βρισκόμαστε από το Σάββατο βράδυ. Οι βουκαμβίλιες είναι το σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου, αυτή την εποχή. Διαλέξαμε λοιπόν τρεις δρόμους, μικρά σοκάκια που τα περπατήσαμε και μας άρεσαν, για να μοιραστούμε μαζί σας την ομορφιά τους.
Αυτά θα κρατήσουμε από την υπέροχη αυτή εκδρομή. Και την καλή παρέα που έδωσε χρώμα και δύναμη και ομορφιά στη μέρα μας. Και φυσικά το γεγονός ότι ήμασταν όλοι αδελφοί και το χαρήκαμε ακόμα περισσότερο, ως ευτύχημα να βρεθούμε την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, όλοι μαζί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά, ίσως, για το ότι ζήσαμε εδώ με τις ανθισμένες βουκαμβίλιες, να βοήθησε λίγο.
Το Ναύπλιο, είναι να το περπατάς… Στην παλιά πόλη δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Λογικό! Πού να πάνε μέσα σ’ αυτά τα στενά σοκάκια; Υποθέτω πως θα κυκλοφορούν επαγγελματικά Ι.Χ. αλλά σε ώρες που δεν κυκλοφορούν οι τουρίστες. Κι αυτό γιατί, κάπως θα πρέπει να κάνουν τις προμήθειες τους, τα μαγαζιά. Εμείς κρατάμε αυτή την ομορφιά και την ηρεμία που ζήσαμε στην εκδρομή της 25/5/2023.
Αφήνοντας την πόλη πίσω μας, ταξιδεύοντας για Πάρο…
Ένα κτίριο που έγραψε ιστορία στα χρονικά της Αθήνας, θα σας παρουσιάσουμε σήμερα. Πρόκειται για τα παλιά δικαστήρια στη Σανταρόζα. Εδώ λειτούργησε το Πρωτοδικείο Αθηνών, όλα τα κτίρια-προσθήκες του τετραγώνου κατεδαφίστηκαν και έμεινε μόνον το αρχικό, ένα κτίριο λιτού κι απέριττου νεοκλασικού ρυθμού.
Και όλα αυτά το 1834, παρακαλώ. Βέβαια, δεν είναι μόνο οι παλιοί πλέον που θυμούνται τα δικαστήρια στη Σανταρόζα και την πολύκροτη δίκη του Μπελογιάννη εκεί, ακόμη λιγότεροι συνδέουν το κτίριο με την πρότερη νευραλγική του χρήση, τότε που επί δεκαετίες αναλάμβανε την εκτύπωση νόμων και διαταγμάτων της Πολιτείας.
Το μπετόν αρμέ στις μεγάλες κολόνες και το πάτωμα, η γυμνή πλινθοδομή, τα τούβλα στον όροφο που προστέθηκε αργότερα, τα κενά στο δάπεδο κι οι βέργες που εξέχουν… ένα κράμα σιγουριάς και επισφάλειας που ηλεκτρίζει. Τυχερό μες την ατυχία του, το κτίριο δεν είχε υποστεί λεηλασίες. Τα καταγράψαμε φωτογραφικά σε μια βόλτα μας στο κέντρο της πόλης.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…