Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα σχόλια σας!
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…
Καλό απόγευμα
αγαπητέ φίλε...και αδελφέ μου ήσασταν όμορφη παρέα μαζί με την υπέροχη Σούλα σου, και στην φωτογραφία όσοι είναι ήταν μια…
Και για μας, φίλε Βασίλη, είναι τιμή! Οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι έχουμε ανάγκη από καθαρούς και ειλικρινείς ανθρώπους…
Ακούστε εδώ τον Λεωνίδα Μπόνη στο ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη 8-10 μ.μ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Θαυματουργικά βατόμουρα! Αλλά, πού να τα βρεις εδώ;
Οι φωτογραφίες είναι της Stella Moumtzi δημοσιευμένες στην ομάδα “Βιολογικά περιβόλια & Άγρια χλωρίδα” με το σχόλιο: Βατόμουρα! Σμέουρα τα λέμε τώρα και τα καταναλώνουμε και κατεψυγμένα. Τα φύτεψα σε μία μεριά του φράχτη και τα ξεχνάω τα καημένα. Στον μπαξέ μου δεν έχω αφήσει, σπιθαμή που να μην έχω φυτέψει, παντού υπάρχουν φυτά που συμβιώνουν.
Τα βατόμουρα θέλουν δροσιά δεν αντέχουν τίς υψηλές θερμοκρασίες. Στον καύσωνα, ξεραίνονται καί μετά ξαναπετάνε φρέσκα βλαστάρια. Τα πιο γνωστά και διαδεδομένα μούρα είναι οι φράουλες (strawberries), τα σμέουρα (raspberries), τα βατόμουρα (blackberries), τα μύρτιλλα (blueberries), τα κράνη (cranberry), οι σταφίδες (μαύρες και ξανθιές).
Τα εδώδιμα μούρα αποτελούν μέρος της ανθρώπινης διατροφής εδώ και αιώνες. Η σύγχρονη καλλιεργημένη φράουλα, παραδείγματος χάριν, είναι απόγονος μιας δασόβιας ποικιλίας που ξεκίνησε από τους Ρωμαίους. Τα σμέουρα, από την άλλη, καλλιεργήθηκαν στην Ευρώπη από την εποχή του Μεσαίωνα, ενώ τα βατόμουρα γυρνούν το ρολόι του χρόνου πολύ πιο πίσω, φθάνοντας στους νεολιθικούς χρόνους.
Μετράμε μέρες μέχρι να έχουμε κοντά, Κώστα και Άννυ
Ο Κώστας και η Άννυ σε μια έξοδο με φίλους τους από το Μεξικό. Σ΄ αυτό το εξαιρετικό πάρκο Cascade Falls που είναι 20 λεπτά από το σπίτι τους στο Βανκούβερ του Καναδά. Τους περιμένουμε πώς και πώς να έρθουν στην Ελλάδα με τα παιδιά τους, Δημήτρη και Άντωνη. Και τι έμειναν; Κάτι λιγότερο από τρεις εβδομάδες. Μετράμε μια – μια τις μέρες. Κι εμείς κι εκείνοι. Περνάμε καλά, μαζί.
Μέχρι τώρα μοιραζόμασταν πράγματα, αλλά από φέτος, όλα δείχνουν ότι θα έχουν το δικό τους σπίτι να το μοιράζονται με αγαπημένους φίλους τους. Και πέρα από την ταλαιπωρία που πέρασαν για να το αποκτήσουν, τους κόστισε κιόλας. Αλλά θα έχουν μια όμορφη, ζεστή γωνιά στην Ελλάδα να έρχονται όποτε θέλουν. Κάτι μικρές πινελιές μένουν και όλα είναι έτοιμα…
Τους αξίζει αυτή η ανταμοιβή! Και βλέπουν και λίγο πιο μακριά… Αν ακόμα ο μεγαλύτερος χρονομέτρης δεν έχει πει «φτάνει», που θα το πει στον προσδιορισμένο καιρό, εδώ στην Ελλάδα, ως συνταξιούχοι, θα μπορούν να βγάζουν τη μισή χρονιά τους. Και την άλλη μισή, πίσω στο Βανκούβερ! Κι αν κι εμείς, είμαστε ακόμα όρθιοι και καλά, τι ωραίο που θα είναι να τους έχουμε κοντά μας!
Στο αίμα μας είναι η παρανομία ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Προκλητικοί ως Έλληνες, συνεχίζουμε να καταστρατηγούμε νόμους, κανόνες και με την παραβατική συμπεριφορά μας αγνοούμε κάθε απαγόρευση. Δείτε τι καταγράψαμε στο κέντρο της Αθήνας στα περπατήματα μας. Πρόκειται για μια στοά της Αθήνας με είσοδο από την οδό Λέκκα και έξοδο από την οδό Περικλέους. Το βλέπετε. Πίσω ακριβώς από την απαγορευτική πινακίδα για τη διέλευση και παραμονή δικύκλων, είναι ωραιότατα παρκαρισμένο ένα μηχανάκι.
Το ψάξαμε λίγο το πράγμα και διαπιστώσαμε ότι το ίδιο να συμβαίνει παντού. Το βλέπετε και στη φωτογραφία. Στο εσωτερικό της στοάς, έχουν παρκάρει άλλα τρία μηχανάκια. Τώρα για να πω αλήθειες, τις απαγορευτικές πινακίδες δεν φαίνεται να τις έχει τοποθετήσει η τροχαία. Μάλλον αποτελεί πρωτοβουλία των ανθρώπων που έχουν μαγαζιά εκεί. Και ο σκοπός εμφανής. Η παρουσία των δικύκλων υποβαθμίζει την όλη κατάσταση.
Χρησιμοποιούμε κι εμείς δίκυκλο για τις μετακινήσεις μας στο κέντρο της πόλης και ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι, ακόμα και για τις μηχανές, να βρεις χώρο να παρκάρεις. Και συχνά έχουμε πάρει από τη δημοτική αστυνομία της Αθήνας τα ραβασάκια των 20 ευρώ για παράνομο παρκάρισμα. Αλλά χρειάζεται να υπάρχει κι ένα μέτρο βρε αδελφέ! Δεν είναι δυνατόν να παρκάρεις μέσα στη στοά με τόσα μαγαζιά γύρω – γύρω. Εκτός και αν, αυτά τα δίκυκλα είναι των ανθρώπων που εργάζονται εκεί και τα έχουν βάλει για να τα επιβλέπουν μην τους τα κλέψουν.
Μέσα στη ζέστη και τον καύσωνα του Ιουλίου, πάμε Ισθμό;
Δεν είναι για πολλά πράγματα, αυτές οι μέρες. Οι υψηλές θερμοκρασίες απαιτούν άλλους ρυθμούς, πιο χαλαρούς. Κι αυτό κάνουμε κι εμείς, αν και μιλώντας με φίλους διαπιστώνω ότι πιο πολύ οι άνθρωποι έχουν τρομοκρατηθεί με όσα ακούν από τις ειδικούς στην τηλεόραση και αποσύρονται από κάθε είδους δραστηριότητα. Μήπως, άραγε, πρώτη φορά ζούμε τέτοιες ζεστές μέρες; Αλλά θα μου πεις, έχει αλλάξει και το κλίμα και όλα είναι πιο επικίνδυνα, πια…
Έτσι, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο, ένα μήνα… Τότε που δεν είχε τόση ζέστη και όλα ήταν σχετικά καλύτερα, από άποψη καιρικών συνθηκών. Πάμε λοιπόν στον ισθμό της Κορίνθου. Ήταν η μέρα που πήγαμε ολοήμερη εκδρομή στο Ναύπλιο με τον Στηβ και την Έστερ. Εδώ κάναμε μια στάση. Και φυσικά, εκτός από το εντυπωσιακό θέαμα «τσιμπήσαμε» κι από ένα καλαμάκι σουβλάκι με την μπύρα να το συνοδεύει.
Έτσι ήταν πάντα, πριν να φτιαχτεί ο μεγάλος δρόμος, η Ολύμπια Οδός και πάψει να χρησιμοποιείται αυτό το πέρασμα. Τότε γινόταν πανηγύρι, εδώ. Ήταν η πρώτη στάση, όταν φεύγαμε από την Αθήνα, μετά την οδύσσεια της Κακιάς Σκάλας και η τελευταία, όταν επιστρέφαμε… Σήμερα έχει λιγοστέψει πολύ η κίνηση. Αλλά έστω κι έτσι, ο Στηβ συνέχιζε να θαυμάζει όλο αυτό το πράγμα και εγώ να καταγράφω στιγμές του.
«Κατάθεση Ψυχής» από την Μαρίνα Μουμούρη, τη φίλη μας
Αυτό είναι το εξώφυλλο του βιβλίου με την ποιητική συλλογή της καλής μας φίλης, Μαρίνα Μουμούρη με τον τίτλο «Κατάθεση Ψυχής». Το διαβάσαμε με πολύ προσοχή, σεβασμό και αγάπη προς την δημιουργό. Το γράψιμο της είναι υπέροχο. Γεμίσαμε το χρόνο μας με θετικά συναισθήματα. Και τα είχαμε τόσο ανάγκη.
Μια φωτογραφία της Μαρίνας και του Γιάννη από το μακρινό 2017. Εκείνο το καλοκαίρι ήμασταν στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τεμενη Αιγίου και είχαμε καλέσει αρκετούς φίλους από εκεί για ένα τελευταίο δείπνο μαζί τους, στην ταράτσα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου… Και Με τα παιδιά ήμασταν, ήδη, τρία χρόνια φίλοι!
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 15/07/2023
Διαβάζετε; Μερικοί αγαπούν να το κάνουν αυτό στις μέρες μας. Ακονίζει το μυαλό, δημιουργεί τις προϋποθέσεις να «φύγεις» στο δικό σου κόσμο και να μπεις στις εικόνες που εσύ φτιάχνεις μέσα από τις λέξεις. Παλιότερα είχε πολύ περισσότερους ανθρώπους που αγαπούσαν να διαβάζουν, ιδιαίτερα βιβλία, εφημερίδες κ.α. Στις μέρες μας μάλλον οι νέες γενιές, αλλά και πολλοί από μας, έμαθαν στις έτοιμες διαθέσιμες εικόνες των social media που κάποιες φορές μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην αλήθεια και να είναι πλαστές.
Ας μείνουμε όμως στο βιβλίο. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια συλλογή ποιημάτων της Μαρίνας Μουμούρη με τον τίτλο «Κατάθεση Ψυχής» και το ξεκοκάλισα. Πέρα από το καλό γράψιμο, το επιπλέον κίνητρο, ήταν ότι γνωρίζω καλά τη Μαρίνα και τον σύζυγο της, Γιάννη. Πρόκειται για δυο υπέροχα παιδιά που έχουν επιλέξει να ζουν σε ένα μικρό χωριό, κοντά στο Αίγιο της Πελοποννήσου.
Μας είχαν φιλοξενήσει σπίτι τους και ξέρουμε από πρώτο χέρι τι άνθρωποι είναι. Διαθέσιμοι να δώσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Τελευταία είχαμε χαθεί, καθώς η υποχρεωτική κοινωνική αποστασιοποίηση στον καιρό του Cocid -19, είχε κάνει τη ζημιά του. Αλλά ποτέ δεν χάσαμε την επικοινωνία μας. Έτσι συμβαίνει με του φίλους. Δε χάνονται, ότι προβλήματα κι αν προκύπτουν.
Ας δούμε όμως μερικά πράγματα για την «Κατάθεση Ψυχής», χωρίς η στήλη να διεκδικεί το ρόλο της κριτικής. Ούτε ειδικοί είμαστε στη λογοτεχνία και ούτε διεκδικούμε τέτοιους ρόλους.
Ως βιβλίο έχει 350 τυπωμένες σελίδες με πολύ όμορφη επιμέλεια και κασέ και κάθε ποίημα «απλώνεται» σε δύο με τρεις σελίδες από το ξεκίνημα του ως την ολοκλήρωση του.
Το γράψιμο της Μαρίνας είναι πολύ προσωπικό, καθαρό και αποτυπώνει σε λέξεις ακριβώς αυτό που λέει στον τίτλο της συλλογής. Σε συνεπαίρνει να διαβάζεις την ποίηση της. Εξάλλου η ίδια δεν διεκδικεί τον τίτλο της ποιήτριας, μάλλον για δική της «εκτόνωση» το τύπωσε, χωρίς να μεσολαβήσει εκδοτικός οίκος, ούτε και πωλείται στα βιβλιοπωλεία. Δοσμένο χέρι – χέρι μόνο σε αγαπημένους φίλους που είναι σε θέση να την καταλάβουν, καθώς εκτίθεται ανοίγοντας διάπλατα την ψυχή της. Χάρηκα που έχει ανάμεσα στους ανθρώπους που εκτιμά, για να μας εμπιστευτεί τη δουλειά της.
Αν αποφάσισα να γράψω αυτές τις γραμμές στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ, είναι γιατί μ’ αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που το παλεύουν και αγωνιούν με όλες τις ευαισθησίες τους, να μην το βάλουν κάτω, αλλά εκφράζονται μέσα από τις λέξεις.
Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, εκφραζόμαστε για πιο πεζά πράγματα και για την επικαιρότητα με λέξεις, έτσι και η Μαρίνα, βγάζει τα εσώψυχα της στο βιβλίο της. Γενικά μιλώντας, το γράψιμο είναι μια υπόθεση μοναχική. Χρειάζεται ησυχία, ηρεμία και απομόνωση. Τους ανθρώπους που ασχολούνται σοβαρά μ’ αυτό, δεν θα τους δεις να περνάνε ατέλειωτες ώρες στο διαδίκτυο, ενδιαφερόμενοι για τη δημόσια εικόνα τους. Εκτός κι αν είναι επαγγελματίες και τους το ζητάει ο εκδότης τους για να κάνουν προμόσιον στη δουλειά τους.
Το «Κατάθεση Ψυχής», είναι μια εξομολόγηση, με την ορθή έννοια της λέξης. Σκάβει βαθιά μέσα της και βγάζει μαργαριτάρια, ανακαλύπτει και η ίδια τον εαυτό της, αναδεικνύοντας πράγματα που δυσκολεύονταν ίσως να παραδεχτεί.
Χάρηκα διπλά που γνώρισα αυτή την πλευρά της φίλης μου. Έσκαψε, σα να λέγαμε και έβγαλε τον εαυτό της που κουβαλούσε τόσα χρόνια, χωρίς και η ίδια να έχει συνειδητοποιήσει τη σπουδαιότητα της κίνησης της. Και την ευχαριστώ από καρδιάς που έκανε την κίνηση να μας το προσφέρει, με προσωπική αφιέρωση.
Είναι ότι πιο ωραίο είδα μέσα στη μαυρίλα και τη δυσκολία των ημερών και του καύσωνα που είναι σε εξέλιξη και μας ταλαιπωρεί. Να την έχει καλά ο Θεός, της εύχομαι και να μη σταματήσει να γράφει. Το γράψιμο κάνει καλύτερο τον άνθρωπο…
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 15/7/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Βιώνουμε προβλήματα στο δύσκολο πεδίο του καύσωνα…
Σε νέα επικαιροποίηση του έκτακτου δελτίου επικίνδυνων καιρικών φαινομένων προχώρησε η ΕΜΥ καθώς ο καύσωνας Κλέων θα σαρώνει τη χώρα τις επόμενες ώρες με ακραίες θερμοκρασίες με κορύφωση του καύσωνα την Παρασκευή και το Σάββατο. Ας είμαστε προσεκτικοί ότι κι αν έχουμε επιλέξει στην καρδιά μας να κάνουμε.
Τα καλά νέα είναι μπροστά μας… Μικρή υποχώρηση αλλά με πάλι με υψηλές θερμοκρασίες από την Κυριακή, που την κατάσταση θα βοηθήσει από το βράδυ το βοριαδάκι. Λίγο ακόμα θα υποχωρήσει η θερμοκρασία τη Δευτέρα, όμως πολύ πιθανόν από την Τρίτη και από τα δυτικά να ανέβει και πάλι. Μικρά σκαμπανεβάσματα μέχρι να ισορροπήσει το πράγμα.
Το καλό είναι ότι σε καμία περίπτωση, όπως μας διαβεβαιώνουν οι μετεωρολόγοι, δεν πρόκειται να σημειωθούν οι θερμοκρασίες της Παρασκευής και του Σαββάτου, τη νέα εβδομάδα. Μάλιστα στο Αιγαίο θα ενισχυθούν και λίγο οι άνεμοι Κυριακή και Δευτέρα, θα δροσίσουν, όμως θα αυξήσουν και τους κινδύνους εξάπλωσης πυρκαγιών. Δείτε ΕΔΩ πώς αντιμετωπίζουμε τον καύσωνα…
Ας πάμε λίγο βόρεια, στην Αναστασιά, του φίλου μας Ηλία
Και καθώς οι ζεστές μέρες γίνονται όλο και πιο ζεστές κι ο Ιούλης αποδεικνύεται φιλόξενος στον «Κλέωντα» και αφιλόξενος σε κάθε ζωντανό οργανισμό που προσπαθεί να επιζήσει σε συνθήκες καύσωνα, μια πρόταση του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι να πάμε προς τα βόρεια, στο χωριό του Ηλία, την Αναστασιά και να ξαποστάσουμε κάτω από τον παχύ ίσκιο της κερασιάς, στην αυλή του. Έτσι κι αλλιώς το θέλει πολύ. Και μερικές φορές απορεί που δεν το τολμούμε. Πόσο μακριά είναι οι Σέρρες από την Αθήνα;
Δυο… ζάλα δρόμος. Μόλις 584 χιλιόμετρα και 5:30 ώρες, αν το αυτοκίνητο τρέχει με μια μέση ταχύτητα 117 χιλιόμετρα την ώρα. Σιγά το πράγμα, δηλαδή! Και με αυτές τις συνθήκες που επικρατούν δε φαντάζομαι ότι θα δυσκολεύονταν άνθρωπος να το κάνει. Τον πειράζω τον Ηλία καμιά φορά που μιλάμε στον Messenger. Του λέω πως θα μας δει μια μέρα, ξαφνικά, στο σπιτικό του και δεν θα πιστεύει στα μάτια του. Μερικές φορές απογοητεύεται. Νομίζει ότι δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά κάνει λάθος. Ούτε και ο ίδιος δεν έχει μετρήσει πόσες φορές έχουμε ήδη «πάει» με τα δημοσιεύματα μας στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Αν είναι να πάμε τέτοιον καιρό, ξέρουμε πως θα τον βρούμε στον κήπο του. Είτε στις φασολιές του (επάνω φωτογραφία), είτε στις ντοματιές του, που τώρα αναπτύσσονται. Θα είναι εκεί κι αυτός και η Κατερίνα, η γυναίκα του, να καταπιάνονται με ότι γεμίζουν την καρδιά τους, τη γη, τα φυτά, τα ζώα τους. Και να φιλοσοφεί, μ’ αυτό το ιδιότυπο χιούμορ του στον πρωινό καφέ του, όταν όλοι κοιμούνται ακόμα, ανταλλάσσοντας που και που, κάποιες σκέψεις μαζί μου. Αυτός είναι ο Ηλίας και η Αναστασιά, το χωριό που γεννήθηκε, που επέλεξε να περάσει εδώ, με αγαπημένα του πρόσωπα, τα τελευταία του.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…