Βάζουν βαθιά το μαχαίρι στην πληγή. Θα τα καταφέρουν;
Μας έκανε εντύπωση η βεβαιότητα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας POLITICAL της 17/8/2023, ότι ο πρωθυπουργός «καθαρίζει» τους χούλιγκαν από το ποδόσφαιρο. Μόνο που αυτά τα εισαγωγικά είναι που μας βάζουν σε προβληματισμό, σχετικά με το τι είδους καθαριότητα θα είναι αυτή. Κι εμείς, όπως πάντα και όχι τυχαία, κρατάμε μικρό καλάθι…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 19/08/2023
Προσωπικά με συντάραξε όλο αυτό με τη δολοφονία ενός ανθρώπου μόλις 29 χρονών, του Μιχάλη Κατσουρή, επειδή απλά δεν συμφωνούσαν οι αθλητικές πεποιθήσεις του με αυτές μια άλλης ομάδα. Και όλες αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε άναυδοι να ολοκληρώνεται σε χρόνο ντε τε ο κύκλος των απολογιών για το σύνολο των κατηγορουμένων για τα αιματηρά επεισόδια στη Νέα Φιλαδέλφεια, αφήνοντας μια πικρή γεύση από την αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού.
Οι τρεις ανακριτές που είχαν αναλάβει το βαρύ έργο της αξιολόγησης των δεδομένων της τραγωδίας και την αποτίμηση της ποινικής ευθύνης των εμπλεκομένων κατέληξαν σε αθρόες προφυλακίσεις, με δεδομένο, ότι όλοι οι κατηγορούμενοι, πέραν των άλλων βαρύτατων αδικημάτων, αντιμετώπισαν και εκείνο της εγκληματικής οργάνωσης.
Η απόδοση από τις δικαστικές αρχές της συγκεκριμένης κατηγορίας, δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, ήταν η βάση στην οποία πάτησαν για τις αθρόες προφυλακίσεις, ενώ ακόμα δεν έχει εντοπιστεί, μέχρι στιγμής, ο δράστης της στυγερής δολοφονίας του Μιχάλη Κατσουρή.
Το σύνολο των κατηγορουμένων 105, εκ των οποίων ένας νοσηλεύεται ακόμα φρουρούμενος, απολογήθηκαν και μάλιστα για τον ένα που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, μετέβη στο νοσοκομείο ο ανακριτής, λαμβάνοντας επί τόπου απολογία, ενώ στη συνέχεια ελήφθη απόφαση προφυλάκισής του.
Συνολικά προφυλακίστηκαν και οι 105 κατηγορούμενοι, Κροάτες οι περισσότεροι, αλλά και δύο Έλληνες και ένας Αλβανικής καταγωγής, γεννημένος όμως εδώ.
Όλοι οι κατηγορούμενοι κατά το τριήμερο των απολογιών τους, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, κράτησαν την ίδια υπερασπιστική γραμμή, αρνούμενοι τη συμμετοχή τους, όπως αυτή περιγράφεται στο βαρύ κατηγορητήριο.
Οι ανακριτικές αρχές, τρεις ανακριτές και δύο εισαγγελείς, αξιολόγησαν τις απολογίες, τα στοιχεία της δικογραφίας, τα ευρήματα από άρση τηλεφωνικού απορρήτου, κάμερες της περιοχής αλλά και μαρτυρίες, κρίνοντας ομόφωνα ότι όλοι ήταν προφυλακιστέοι.
Το γεγονός της προφυλάκισης των κατηγορουμένων, προκάλεσε αντιδράσεις που εκφράστηκαν σε υψηλό πολιτικό επίπεδο από τον πρόεδρο της Κροατίας, στον οποίο όμως απάντησαν τόσο κυβερνητικά στελέχη, ότι η ελληνική δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, όσο και η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων που εξέδωσε σχετική ανακοίνωση.
Σε ό,τι αφορά τώρα τη συνέχιση των ερευνών με επίκεντρο τον εντοπισμό του δράστη που μαχαίρωσε τον άτυχο Κατσουρή, οι έρευνες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη με τα δεδομένα όλα πάνω στο τραπέζι, καθώς ευρήματα αξιολογούνται από τα κινητά τηλέφωνα, τη λήψη γενετικού υλικού, τις καταγραφές από κάμερες της περιοχής και από μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων.
Η συγκρατημένη αισιοδοξία που υπάρχει στις αρμόδιες αρχές για τον εντοπισμό του δράστη εδράζεται στο γεγονός ότι τα ευρήματα προσφέρουν δυνατότητες στην έρευνα και η αξιοποίηση τους θα έχει τελικά θετική κατάληξη.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: Λύνονται τέτοια προβλήματα με μια σύσκεψη στο Μαξίμου, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει ένας πρωθυπουργός που, προφανώς δεν θα ήθελε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον τόπο που κυβερνάει; Οι επαφές με αθλητικούς διεθνείς παράγοντες, αλλά και με τους τέσσερις προέδρους των μεγάλων ΠΑΕ, ίσως δώσει κάτι, όπως και οι ξαφνικοί έφοδοι αρχών σε γηπεδικές εγκαταστάσεις.
Το απόστημα όμως με τους οργανωμένους οπαδούς, πρέπει κάποια στιγμή να σπάσει. Έχει κακοφορμίσει η πληγή, έχει διώξει σοβαρούς ανθρώπους από τα γήπεδα και έχει δημιουργήσει καταστάσεις που δεν τιμούν τον αθλητισμό. Αντίθετα έχουν οδηγήσει να υιοθετούν μεθόδους ναζιστικών οργανώσεων καταδικασμένων στη συνείδηση του λαού και των ανθρώπων…
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 19/8/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Ήρθαν και τα παιδιά του Κώστα και της Άννυς, στην Ελλάδα
Τα καλωσορίσαμε χθες το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας “Ελ. Βενιζέλος”, τα παιδιά του Κώστα και της Άννυς, Δημήτρη και Άντωνη. Τα συναισθήματα έντονα σε τέτοιες στιγμές. Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που έρχονται σ’ αυτή την ηλικία, στην Ελλάδα και θέλουν να γνωρίσουν την πρωτεύουσα της χώρας των γονιών τους και όσο περισσότερα μπορούν από αυτόν τον τόπο.
Θα το φροντίσουμε εμείς, αυτό. Κι αυτή τη φορά, θα μπορέσω να συμμετάσχω πιο ενεργά κι εγώ που το θέλω, αφού και οι δυο καταλαβαίνουν καλά την ελληνική γλώσσα, ενώ ο Δημήτρης τη μιλά κιόλας, σχετικά άνετα. Άξιζε την αναμονή της πτήσης. Είναι ο καιρός, ο Αύγουστος, που έχει μια έντονη κινητικότητα στο αεροδρόμιο. Και είναι, αναπόφευκτες, οι καθυστερήσεις. Τελικά όλα πήγαν καλά. Γιαγιά και μαμά έσφιξαν στην αγκαλιά τους, τα καμάρια τους.
Λίγο μετά τα καλωσόρισα κι εγώ, καθώς είχα την υποχρέωση να τραβήξω τις φωτογραφίες που βλέπετε. Το αυτοκίνητο, μας περίμενε στο παρκινγκ, μικρής διάρκειας, διότι διαπιστώσαμε πως μπάρες, εκτός από τις «Αναχωρήσεις», έβαλαν και στις «Αφίξεις» με ιδιαίτερα υψηλές χρεώσεις, οπότε δεν είναι να παίζεις με αυτά. Κάθε στιγμή στο αεροδρόμιο, μαζί τους, ήταν μοναδική.
Στη σκιά της φωτισμένης Ακρόπολης των Αθηνών
Από την Κυριακή που μας πέρασε είναι κι αυτό το δημοσίευμα. Σας το είχαμε υποσχεθεί, όταν κάναμε την ανάρτηση για το Καβούρι. Κατεβήκαμε λοιπόν την ώρα που άρχιζε να νυχτώνει στο Θησείο και περπατήσαμε στην Αποστόλου Παύλου. Κι εκεί, στο άνοιγμα που κάνει σαν πλατεία και τα καφέ έχουν βγάλει τραπέζια τώρα, το καλοκαίρι, καθίσαμε κι εμείς, έχοντας αυτή την εικόνα.
Η Ακρόπολη είναι υπέροχα φωτισμένη τη νύχτα. Και το κινητό Samsung της Σούλας μπόρεσε να βγάλει αυτή τη φοβερή φωτογραφία που είμαι βέβαιος πως ο καθένας θα ήθελε να είχε ζήσει ζωντανά με καλή παρέα. Καθόλου τυχαίο που τα μπροστινά τραπέζια ήταν όλα κλεισμένα από αρκετά νωρίς, προκειμένου να απολαύσουν αυτό το υπερθέαμα…
Οι δικές μου φωτογραφίες της Ακρόπολη την δείχνουν μεν φωτισμένη, αλλά δεν έχει ακόμα νυχτώσει καλά την ώρα που τις τράβηξα, οπότε φαίνεται ακόμα στον ουρανό και τον ορίζοντα, ένα γύρο. Προσωπικά κι αυτό μου άρεσε. Σα να είσαι μέσα στην ιστορία και να ζεις στιγμές που δεν θα έχει κανείς την ευκαιρία να τις ζήσει πολλές φορές στη ζωή του. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, έρχονταν εδώ, ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό.
Η ανανέωση δεν μπορεί να χτίζεται σε σαθρά υλικά…
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε τη ΔΕΗ να προχωρεί εντατικά στην ιδιωτικοποίηση, να κόβει και να πουλά κερδοφόρα κομμάτια της κι αυτό το λέει εκσυγχρονισμό. Μέχρι και το λογότυπο της άλλαξε, αλλά αυτό είναι το λιγότερο αν και κόστισε μια περιουσία όλο αυτό το εγχείρημα. Και στο μεταξύ, διατηρεί όλο το σύστημα, όπως ήταν από τον καιρό που ήρθε το ηλεκτρικό ρεύμα στη χώρα μας.
Αλλά για να μη μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός, δείτε τις δύο από τις τρεις φωτογραφίες που παραθέτουμε στο σημερινό μας σημείωμα. Είναι αυθεντικές, αληθινές και δεν έχουν υποστεί καμία τεχνική επεξεργασία. Είναι ο μετρητής ρεύματος στο πατρικό μου, στο Θραψανό. Τοποθετημένος από τότε που ήρθε το ρεύμα στο χωριό. Πότε; Δεν ξέρω. Εγώ πάντως που γεννήθηκα το 1959 το θυμάμαι από τότε που έχω μνήμες.
Λογικό είναι να βρίσκονται σ’ αυτή την οικτρή κατάσταση. Το σπίτι βέβαια δεν κατοικείται μόνιμα και δεν υπάρχει υπερβολική χρέωση, αλλά αναρωτιέμαι πώς παίρνουν τις μετρήσεις εκείνοι που κάνουν την καταμέτρηση; Μια φορά, μου είπε η αδελφή μου που ήταν παρούσα, ο άνθρωπος χρειάστηκε να βγάλει το τζαμάκι για να δει τα νούμερα. Έκανα αίτημα για αλλαγή. Δεκαπέντε μέρες περιμένω μια απάντηση.
Λίγη χαλάρωση, Κυριακάτικα, στο αγαπημένο μας Καβούρι
Τρέξαμε αρκετά αυτές τις μέρες που είναι η Άννυ μαζί μας, ιδιαίτερα εκείνη, μαζί με τη Σούλα, εγώ επικουρικά βοήθησα, για να βρούμε πράγματα που χρειάζονται για τον εξοπλισμό του σπιτιού τους. Και χθες, Κυριακάτικα, είπαμε πως δικαιούμασταν λίγη χαλάρωση. Πήγαμε λοιπόν σε ένα αγαπημένο τόπο. Το Καβούρι Βουλιαγμένης. Κάναμε το μπάνιο μας και γευτήκαμε τους μεζέδες στο «Μαϊστρο».
Είναι και οι άνθρωποι καμιά φορά που σου φτιάχνουν τη διάθεση, όπως το γκαρσόνι, στο «Μαϊστρο», ένας ηλικιωμένος κύριος όλο χιούμορ σε κάθε του κουβέντα. Κι ήταν και ο καιρός, χωρίς πολύ ζέστη, δροσερός, τόσο όσο. Απολαύσαμε το μπάνιο μας στη θάλασσα κι ενώ σχεδιάζαμε να καθίσουμε σ’ αυτές τις ξαπλώστρες, δεν το κάναμε. Προτιμήσαμε να πάμε στο τραπέζι που είχε πιάσει η Σούλα. Και ότι διαλέξαμε να πάρουμε, ήταν ένα κι ένα…
Δεν είχε πολύ κόσμο η παραλία. Είχαμε το σκεπτικό ότι δεν θα έπεφτε καρφίτσα, αλλά κάναμε λάθος εκτίμηση. Φυσικά, αυτό για μας ήταν ακόμα καλύτερο. Επειδή μπορούσαμε να απολαύσουμε την κάθε στιγμή. Κι αυτός ο τόπος είναι γεμάτος με όμορφες αναμνήσεις. Το χαρήκαμε. Επιστρέψαμε σπίτι κατά τις 2:30 – 3:00. Και δε χάσαμε και τη μεσημεριανή σιέστα μας. Τελικά δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να νιώσει καλά.
Ο φίλος μου, ο Ηλίας, ψηλά στο Μενοίκιο με φίλους
Του Ηλία του αρέσει πολύ εδώ ψηλά στη βουνοκορφή του Μενοίκιου όρους. Το μέρος είναι υπέροχο! Και ευχαρίστως θα πήγαινα κι εγώ, αν ήμουν εκεί, στο χωριό, μαζί του. Για την ώρα πάντως, το μόνο που μπορώ να κάνω στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι να καταγράφω στιγμές, έστω και από μακριά. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά. Μπορώ να σας θυμίσω μερικές παλιότερες αναρτήσεις από το αρχείο μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Τι θα βρει κανείς εδώ στο βουνό; Καταρχήν υπάρχει ένα σπιτάκι που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες για τροφή και ύπνο, χειμώνα –καλοκαίρι. Ιδιαίτερα ελκυστικός τόπος είναι το καλοκαίρι, καθώς έχει μια δροσιά, άλλο πράγμα, την ώρα που στην Αθήνα ψηνόμαστε από τις υψηλές θερμοκρασίες. Ύστερα είναι και τα άλογα που βόσκουν ελεύθερα και μπορείς να τα πλησιάσεις σε απόσταση ασφαλείας.
Κάθε τρεις και λίγο, ο Ηλίας έρχεται εδώ. Έχει «πετάξει» από δω με ανεμόπτερο μέχρι το χωριό του, την Αναστασιά των Σερρών, τότε που ήταν λίγο νεότερος και τολμούσε να ζήσει δυνατά πράγματα και έντονες συγκινήσεις. Τώρα έχει χαμηλώσει λίγο του ρυθμούς, αλλά η καρδιά του συνεχίζει να «πεταρίζει». Και το καλό γι’ αυτόν είναι ότι για ένα τέτοιο προορισμό πάντα έχει καλή παρέα.
Η όμορφη ώρα του δειλινού στο Πολύχρονο της Χαλκιδικής
Το Πολύχρονο είναι στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, εδώ που, κοντά στους φίλους μας Άρη και Χάρις περάσαμε μερικά από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μας. Η αγάπη τους και το φιλόξενο πνεύμα τους, μας έκανε να το αγαπήσουμε κι μείς και να νοιώθουμε κάπως, τώρα που η φίλη μας η Χάρις είναι εκεί, μόνη της. Δείτε τι όμορφη που είναι αυτή η ώρα, καθώς άλλη μια μέρα φεύγει.
Αλλά και από το μπαλκόνι του σπιτιού της είναι υπέροχα, καθώς η θάλασσα είναι κοντά και συνάμα δεν έχεις το πολυάριθμο των ανθρώπων που αυτόν τον καιρό, είτε ως επισκέπτες, είτε ως κάτοικοι, είτε ως τουρίστες κατακλύζουν τον οικισμό. Και η Χάρις το είχε ανάγκη με όλα όσα πέρασε. Μας λείπει και τη σκεφτόμαστε. Θέλουμε να είναι καλά!
Και θα είναι! Βρίσκεται σ’ έναν τόπο ονειρεμένο, όποια εποχή κι αν πας, αλλά ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Και δεν είναι καθόλου μόνη της. Κοντά της έχει ανθρώπους που αγαπά και την αγαπούν. Υπάρχει άραγε τίποτα καλύτερο από αυτό; Μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο, ιδιαίτερα η Σούλα που είναι φίλες κι έχουμε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας. Όπως θα κάναμε κι εμείς στη θέση της, μοιράστηκε μαζί μας αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…