Το κίνημα για τις ελεύθερες παραλίες ή της πετσέτας
Οι άνθρωποι ζουν στις χειρότερες μέρες που μπορούσαν να φανταστούν. Κι ενώ δεκάδες προβλήματα προσθέτονται, το ένα πάνω στο άλλο και όλα μαζί γίνονται δυσβάσταχτα για τις πλάτες τους, το εποχιακό, η κατάληψη παραλιών από συνήθως παράνομες ξαπλώστρες και ομπρέλες που εκμεταλλεύονται κάποιοι οικονομικά και η αδυναμία άλλων να βρουν ελεύθερους χώρους για να κολυμπήσουν, επιτείνουν το πρόβλημα. Και τι κάνουν; Αυτό που ξέρουν, Οργανώνουν άλλο ένα κίνημα!
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/08/2023
Ακόμα και συλλήψεις επιχειρηματιών, προκάλεσε το «Κίνημα για Ελεύθερες Παραλίες», το οποίο εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη τη χώρα. Τι είναι αυτό τι κίνημα; Μια ανάγκη, που γεννήθηκε φέτος το καλοκαίρι, επειδή μερικά πράγματα ξεπερνούν κάθε φαντασία και η ασυδοσία των οικονομικά ισχυρών, δεν έχει όρια.
Η αρχή έγινε από την Πάρο. Έτσι τουλάχιστον είδαμε στην ειδησεογραφία. Από εκεί πήρε σάρκα και οστά η αντίδραση στην τάση επαγγελματιών να νοικιάζουν ένα σχετικά μικρό χώρο παραλίας και μετά, με παράνομο τρόπο, να καταλαμβάνουν ολόκληρη την παραλία και να μην αφήνουν του λουόμενους που νοικιάζουν τις ξαπλώστρες τους, να απλώνουν τις πετσέτες τους και να απολαύσουν το μπάνιο τους ελεύθερα.
Και παρακολουθώντας την είδηση, μετά τις διαστάσεις που πήρε το θέμα, είδαμε ότι αναγκάστηκαν όχι μόνο να κάνουν πίσω, αλλά και να προσαρμοστούν στις συμβάσεις που είχαν υπογράψει, απελευθερώνοντας μεγάλη έκταση της παραλίας.
Στην ίδια ρώτα όμως ακολούθησαν κι άλλοι. Στη Νικήτη Χαλκιδικής, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν για τις κατειλημμένες παραλίες, με κινητοποίηση στο Δημαρχείο Σιθωνίας. «Είναι δαιδαλώδεις οι διαδικασίες, δεν ξέρουμε πού να καταγγείλουμε. Από τον Άνα στον Καϊάφα μας στέλνουν» δηλώνουν, αγανακτισμένοι, οι κάτοικοι.
Στη Ζάκυνθο η τοπική Αστυνομία προχώρησε σε τρεις συλλήψεις, δύο ιδιοκτητών και ενός υπεύθυνου μπιτς μπαρ, που είτε είχαν άδεια για λιγότερα τετραγωνικά απ’ όσα εκμεταλλεύονταν, είτε δεν είχαν καν άδεια, οι οποίοι θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα.
Στην Κέρκυρα, τα μεικτά κλιμάκια εντόπισαν τέσσερις επιχειρήσεις που είχαν καταλάβει παράνομα χώρους του αιγιαλού, χωρίς μίσθωση.
Η Αττική φαίνεται να ακολουθεί τον δρόμο που χαράσσουν οι υπόλοιπες τουριστικές περιοχές της χώρας με την ισορροπία ανάμεσα στις ελεύθερες παραλίες και τις επιχειρήσεις να μοιάζει δύσκολη.
Στο Λαγονήσι, ο ελεύθερος χώρος περιορίζεται σε μερικές δεκάδες μέτρα, με τους λουόμενους να ξαπλώνουν δίπλα ή και πάνω σε βράχια. Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν ότι παρατηρούν αύξηση στις ξαπλώστρες, κάθε χρόνο.
Ο νόμος είναι σαφής: Κάθε επιχειρηματίας οφείλει να αφήνει μία ελεύθερη ζώνη πλάτους τουλάχιστον 5 μέτρων προς την ακτογραμμή. Ωστόσο, χαρακτηριστικό είναι ότι επιχειρηματίας υποστηρίζει πως αναγκάζεται να αυξήσει τις τιμές, για να ανταπεξέλθει σε πρόστιμο 500.000 ευρώ που του έχει επιβάλλει ήδη η Κτηματική Υπηρεσία. Ούτε που το πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να το αποφύγει αυτό αν ήταν νόμιμος.
Σε αυτό το κλίμα, το κίνημα για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες γιγαντώνεται με αμέτρητες ομάδες να δημιουργούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Facebook ή αλλού και οι οποίες, σε ελάχιστες ώρες συγκεντρώνουν χιλιάδες μέλη.
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα; Και γιατί φέτος και όχι πέρσι; Ή πρόπερσι; Πάντα δεν νοίκιαζαν ξαπλώστρες κάτω από ομπρέλες στους λουόμενους των οργανωμένων παραλιών; Νομίζω πως όταν αρχίζει να γίνεται κανείς ασύδοτος και να καταλαμβάνει αυθαίρετα χώρο στην παραλία που δεν του ανήκει και να απαιτεί να τον εκμεταλλεύεται με εντελώς δυσβάσταχτους όρους, είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις μέρες μας, ανάμεσα στα άλλα που ζούμε.
Αδυνατεί ή δεν θέλει συνειδητά να αντιληφθεί πώς γύρω του υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται για τα προς το ζειν. Και αυτοί οι άνθρωποι δέχονται μια φοβερή πίεση αυξήσεων στα βασικά είδη που χρειάζεται για τη διατροφή για την επιβίωση τους. Σ’ αυτούς απευθύνονται άραγε και από αυτούς απαιτούν ενοίκια της τάξης των 50 ή 100 ευρώ; Πού θα τα βρουν; Και γιατί να τους τα δώσουν ως να μην είχαν κάποια ανάγκη να καλύψουν. Αφού είναι απροστάτευτοι από παντού.
Δεν θα τους βγει σε καλό, όσο σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Κανένας σοβαρός επιχειρηματίες δε σκέφτεται την αρπαχτή. Άλλοι το κάνουν, οι άσχετοι.
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 12/8/2023 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Καλωσορίσαμε την Άννυ, κοντά μας. Καλό καλοκαίρι!
Την Άννυ την περιμέναμε χθες το πρωί στο αεροδρόμιο της Αθήνας «Ελ. Βενιζέλος». Ήρθε μέσω Μόντρεαλ με απευθείας πτήση από Καναδά. Θα καθίσει μαζί μας μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου, οπότε και θα αναχωρήσει μαζί με τον σύζυγο της , τον Κώστα για το σπίτι τους. Στο μεταξύ, αυτό το ταξίδι θα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Για δεκαπέντε μέρες θα είναι κοντά τους, τα παιδιά τους, ο Δημήτρης και ο Άντωνη.
Ανυπομονούμε να τους δούμε μαζί, ως οικογένεια. Εγώ τουλάχιστον έχω να τους δω από το 2015, όταν είχαμε πάει με τη Σούλα στο Βανκούβερ του Καναδά, όπου και παντρευτήκαμε. Περιμένοντας τους, λοιπόν, ζούμε τις πρώτες ευχάριστες στιγμές από την άφιξη της Άννυς στην Αθήνα. Τετάρτη πρωί και όλα είναι ήδη διαφορετικά. Αυτό το πλάσμα είναι γεμάτο δύναμη για ζωή!
Μ’ αρέσει. Μπορείς να συνεννοηθείς άνετα μαζί της, να κάνει πρόγραμμα στο οποίο θα συμμετέχει χωρίς να δυσανασχετήσει. Και φυσικά περιμένουμε και την Κώστα, τον γιο της Σούλας και σύζυγο της. Αν και θα καθίσει λιγότερες μέρες κοντά μας, θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε παρέα και να μοιραστούμε πράγματα. Είμαι βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά…
Ο κήπος στην πολυκατοικία μας, θέλει τη φροντίδα του
Τα πάντα θέλουν φροντίδα! Η εγκατάλειψη οδηγεί στο μαρασμό και το θάνατο. Κι αυτό έχει να κάνει και με τους ανθρώπους, αλλά και με τα πράγματα. Έτσι συμβαίνει και με τον μικρό κηπάκο, δίπλα μας, στην πυλωτή της πολυκατοικίας που μένουμε. Είναι και οι ζέστες που κάνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα… Από την άλλη, οι αδέσποτες γάτες, το έχουν βρει καταφύγιο και το χρησιμοποιούν ως τουαλέτα για τις ανάγκες τους.
Χρειάζεται, από καιρό σε καιρό, μια κάποια φροντίδα από εμάς που μένουμε, διότι κηπουρός δεν υπάρχει. Την ανέλαβα εγώ, χθες αυτή τη δουλειά. Όχι πως υπάρχει και μεγάλη προθυμία από τους συγκατοίκους. Μερικοί, νομίζουν ότι κάποια πράγματα γίνονται ακόμα στις μέρες μας… θαυματουργικά, από μόνα τους. Αλλά δεν είναι έτσι. Μόνο ο Βασίλης ο Σιούγκρο, βοηθάει, αλλά κι αυτός, συμβαίνει αυτόν τον καιρό να είναι στην Αλβανία.
Το πάλεψα λοιπόν καμιά ώρα, ίσως και περισσότερο, χθες το πρωί. Απομάκρυνα τις ακαθαρσίες από τις γάτες, έσκαψα το χώμα κοντά στα δέντρα, κλάδεψα την βουκαμβίλια, απομακρύνοντας τα ξερά και πότισα. Και τα είδες και αναθάρρησαν, αναζωογονήθηκαν… Είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και ένας ζωντανός οργανισμός που να μη θέλει περιποίηση; Κανένας! Αλλά έτσι, θα ζήσει ο μικρός κήπος μας και θα μας δώσει λίγο οξυγόνο στην ταλαίπωρη Αθήνα, πέρα από την ομορφιά του.
Μουσική, σήμερα Πέμπτη 10/8 στο θεατράκι Θραψανού
Δεν τα γνωρίζουμε τα παιδιά ως καλλιτέχνες, αλλά μας άρεσε η αφίσα τους. Να πάτε συγχωριανοί να τα χειροκροτήσετε στην προσπάθεια τους. Πιάνο, φλάουτο, κιθάρα και τραγούδια, θα είναι μια βραδιά υπέροχη… Ε, δεν ακούμε και κάθε μέρα τέτοια πράγματα!
Με γερανοφόρο αλλάζουν μια λάμπα δημόσιου φωτισμού
Καθόμασταν στο μπαλκόνι μας, όταν είδαμε το γερανοφόρο όχημα να έρχεται. Ήταν πρωί, η ώρα που διαβάζαμε το εδάφιο της ημέρας. Και την αρχή νόμιζα ότι ήταν από τον Δήμο Αθηναίων για να κόψει κάποια από τα κλαδιά της αγριοσυκιάς, ξέρετε, αυτής που κοντεύει να ρίξει τον τοίχο στην Κλειούς. Αλλά έκανα λάθος, καθώς κατέβηκα να δω από κοντά. Δε ρώτησα και δεν έμαθα ποτέ από πού ήταν, αλλά ο άνθρωπος προσπαθούσε να αλλάξει τη λάμπα.
Ο δημόσιος φωτισμός είναι ένα αγαθό που σε κάνει να νοιώθεις μια κάποια ασφάλεια στην Αθήνα και τον χρειάζεσαι. Όποια υπηρεσία κι αν ήταν, ως πολίτης, αισθάνθηκα καλά. Ότι δηλαδή κάποιος με προσέχει, ανταποκρινόμενος στην ευθύνη του . Κι ότι πόλη δεν είναι μόνο το τουριστικό κέντρο, αλλά και οι μικρές γειτονιές, πέρα από αυτό και χάρηκα διπλά. Διότι μερικά πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα, αλλά δεν είναι.
Ο άνθρωπος πάνω στο βαγονέτο ήταν πολύ υπομονετικός και προσεκτικός. Φυσικά και δεν άνοιξα συζήτηση μαζί του, έμοιαζε να είναι αδύνατο και δεν το επιδίωξα καν. Έμεινα όμως πολύ ικανοποιημένος που τον έβλεπα να εργάζεται. Μόνος του. Ήταν ο οδηγός του οχήματος που φρόντισε να το παρκάρει σωστά , ανέβηκε να κάνει την εργασία του. Τελικά κάποια πράγματα που θα έπρεπε να τα θεωρούσαμε αυτονόητα μας ξαφνιάζουν ακόμα θετικά. Το εισπράξατε φαντάζομαι μέσα από αυτό το σημείωμα.
Άδεια πόλη φάνταζε χθες η Αθήνα, καθώς την περπατούσα
Δεν είναι κάτι που με παραξένεψε. Έτσι την ξέρουμε την Αθήνα τον Αύγουστο. Άδεια από αυτοκίνητα και από ανθρώπους. Φανταστείτε τώρα να ‘ναι Κυριακή πρωί, γύρω στις 10:30… Τις εικόνες που κατέγραψα, τις βλέπετε στο σημερινό σημείωμα μου. Εδώ είναι η Αγίου Μελετίου, ανάμεσα στη Δροσοπούλου και την Αχαρνών. Συμπωματικά, αν προσέξετε, υπάρχει ένα πεζός.
Τα ίδια και στην οδού Ιουλιανού, λίγο παρακάτω προς το κέντρο, μια οδός παράλληλη της Αγίου Μελετίου. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας, το σταθμό Λαρίσης. Και όπως βλέπετε κι εδώ, τίποτα δεν κινείται. Άδειασαν ακόμα και θέσεις στάθμευσης για τα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Ε, δεν το βλέπεις και τόσο συχνά, ένα τέτοιο φαινόμενο.
Οδός Αχαρνών, χαμηλά κοντά στην πλατεία Βάθη. Μια πόλη που δίνει την αίσθηση ότι είναι έρημη. Ο Αύγουστος εν δράση, καθώς ακόμα και χθες, κάποιοι ξεκινούσαν την άδεια τους και το δήλωναν όπου μπορούσαν, με μεγάλη χαρά και αληθινά χαμόγελα. Από πλευράς θερμοκρασίας η μέρα υποφέρονταν, τουλάχιστον στην πλατεία Μεταξουργείου που ήμασταν εμείς.
Χαιρόμαστε, έστω και από μακριά, να βλέπουμε το σπίτι μας
Ανθισμένες βουκαμβίλιες! Ότι πιο όμορφο μπορούσαμε να φανταστούμε για το πατρικό μου στο χωριό. Αν και ο πάγος ενός χειμώνας τις έκαψε, αυτέ ξανάνοιξαν και μεγάλωσαν και άπλωσαν και ομόρφυναν τον τόπο. Ας είναι καλά η Στασούλα μας που τις φροντίζει, όπως και όλο το σπίτι. Τώρα που μένουν στο σπίτι τους η Μαλάμω με τον Νίκο, έχω πιο συχνά φωτογραφίες από εκεί. Και νιώθω σα να είμαι εκεί.
Το σπίτι είναι όμορφο κι αυτή την εποχή και πάντα. Αυτό δεν θα αλλάξει επειδή είναι στην καρδιά μου πάντα. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε να πάμε. Το χρειαζόμαστε. Και πρέπει να γίνουν και κάποιες μικροδουλειές για τη συντήρηση του. Κι αυτή τη φορά σκεφτόμαστε να το οργανώσουμε ακόμα καλύτερα. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Μας λείπουν και οι άνθρωποι μας. Ιδανικό θα ήταν τώρα που είναι εκεί και η Μαλάμω μας. Αν και φεύγουν στις 22 Αυγούστου, ελπίζω να ξαναγυρίσουν γρήγορα..
Δε χορταίνω να βλέπω τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Θυμάμαι πώς τις πήραμε κι από πού και τις φυτέψαμε κάνοντας σχέδια, τι ονόματα τους δώσαμε, και με τι αγάπη τις φροντίσαμε να μεγαλώσουν, τις απλώσουμε, να τις δέσουμε. Και πόσο στεναχωρηθήκαμε, όταν «πάγωσαν» από τα χιόνια μια χρονιάς! Αλλά δεν είναι μόνο η ομορφιά τους, είναι και η τρέλα τους, το να αγνοούν τα προβλήματα και να προχωρούν μπροστά. Πεισματάρες και ανεξάρτητες!
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…