Εκδρομή στο Ναύπλιο με το βανάκι μας και τα παιδιά…
Σχεδόν ολόκληρη τη μέρα μας, χθες, την περάσαμε στο Ναύπλιο. Θέλαμε κι αυτό να το δουν και να το ζήσουν, ο Δημήτρης με τον Άντονη. Κι έτσι βρεθήκαμε από νωρίς στο δρόμο με το βανάκι μας. Παρ’ όλο που οι «βοηθοί» κι εγώ, τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες, επιλέξαμε να σας δείξουμε μόνο πρόσωπα. Όπως εδώ, με τη Σούλα και τους εγγονούς της, έξω από ένα μαγαζί, στο Ναύπλιο.
Ή όπως εδώ, που φωτογραφήθηκε η Άννυ έξω από μια παραδοσιακή ξύλινη πόρτα σε ένα παραδοσιακό αρχοντικό, καθώς επιστρέφαμε στο αυτοκίνητο μας για να φύγουμε. Το ότι περάσαμε καλά μοιάζει, ίσως, υπερβολή να το τονίσω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Άλλη μια μέρα όλοι μαζί! Τις μετράμε, αφού τα αγόρια την Πέμπτη 31/8, θα είναι τα πρώτα που θα πάρουν το αεροπλάνο της επιστροφής για τον Καναδά.
Και τη γιαγιά Σούλα «έστησαν» για να τη φωτογραφήσουν. Όχι πως δυσκολεύτηκαν, δηλαδή, αφού η παρέα τους της αρέσει… Περνάει ώρες με αστεία μαζί τους. Κι εκείνοι το χαίρονται και είναι ένας ακόμα λόγος, να αγαπούν τη χώρα που ζει. Το Ναύπλιο θα έχει πάντα λόγους να μας εκπλήσσει, όσες φορές κι αν έρθουμε να το επισκεφτούμε. Γι’ αυτό και το αγαπάμε.
Κι εμένα με πήραν φωτογραφία τα αθεόφοβα, κάποια στιγμή που το βλέμμα μου ήταν προσηλωμένο αλλού. Βρισκόμουν στην παραλία από τη μεριά που είναι οι καφετέριες και το Μπούρτζι. Έτσι, για να υπάρχει και η δική μου παρουσία σ’ αυτό το δημοσίευμα, επειδή αυτό θα μείνει για πάντα, όσο δηλαδή είναι το δικό μας «πάντα». Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στη βάση μας.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…