Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα σχόλια σας!
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…
Καλό απόγευμα
αγαπητέ φίλε...και αδελφέ μου ήσασταν όμορφη παρέα μαζί με την υπέροχη Σούλα σου, και στην φωτογραφία όσοι είναι ήταν μια…
Και για μας, φίλε Βασίλη, είναι τιμή! Οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι έχουμε ανάγκη από καθαρούς και ειλικρινείς ανθρώπους…
Ακούστε εδώ τον Λεωνίδα Μπόνη στο ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη 8-10 μ.μ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Ένα Σάββατο, μεσημεράκι, στην πλατεία Καπνικαρέας
Αυτοί οι μουσικοί δρόμου είναι οι Hermaphrodite’s Child. Τους είδαμε ένα Σάββατο μεσημέρι στη Καμπνικαρέα να παίζουν και τους φωτογραφήσαμε. Ζουν από αυτή τη δουλειά, αν κρίνουμε από τις σελίδες τους στα κοινωνικά δίκτυα. Και έχουν τους φίλους τους, που τους ακολουθούν, όπου έχουν προγραμματίσει να εμφανιστούν. Φοβερή, η δύναμη αυτών των δικτύων…
Αυτό το παράξενο “μουσικό όργανο” το συναντήσαμε στον πεζόδρομο της Ερμού. Δεν ξέρω τι είναι, μάλλον δείχνει να είναι… μοναδικό, κατασκευασμένο από εκείνον που το παίζει, αλλά σας βεβαιώνω ότι άκουσα με τα αυτιά μου, να βγάζει ήχους. Όχι συνηθισμένους ήχους, αλλά είχαν ένα μέτρο και μια αρμονία, ικανά να σε κάνουν να καθίσεις να το ακούσεις.
Καλλιτέχνες του δρόμου, από την άλλη μεριά της Καπνικαρέας, με ωραία μουσική και τραγούδια. Τους άκουσα για αρκετή ώρα και τους πήρα και βίντεο σε ένα τραγούδι τους. Φαίνεται ότι είναι μεμονωμένοι καλλιτέχνες που βρεθήκαν εκεί μαζί, με κάποιους είδους συνεργασία, έστω και για λίγο αν κρίνουμε από τις διευθύνσεις τους στο διαδίκτυο.
Μακάρι να μπορούσα να σας δώσω λίγο από το άρωμα τους
Παρακολουθούμε με πολύ προσοχή τις αναρτήσεις του φίλου μου Yaşar Durmaz από την Τουρκία. Επειδή έχει το χάρισμα να εντοπίζει λουλούδια εποχής, στον τόπο που μένει και να ασχολείται με πολύ προσοχή μαζί τους, καταγράφοντας τα, με το κινητό του τηλέφωνο. Το έχουμε ανάγκη για να χαλαρώσουμε λίγο και να πορευτούμε στην επόμενη μέρα.
Έτσι λοιπόν θα το πάμε, στη σημερινή μας ανάρτηση. Καθώς προετοιμαζόμαστε για το ταξίδι μας στο χωριό και προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε κάθε εκκρεμότητα, για να μην αφήσουμε πράγματα πίσω μας. Το έχουμε αυτό ως άνθρωποι. Και δεν μπορείς να πεις ότι είναι κατά βάση κακό, αλλά χρειάζεται και χρόνο και κόπο… Και καμιά φορά χωρίς να το θέλουμε και άγχος.
Τα τριαντάφυλλα είναι υπέροχα! Κι είναι κι αυτό το χρώμα που σε ξεσηκώνει. Θα μου πείτε και σε ποιον δεν αρέσουν; Μερικές φορές αν είναι ριζωμένα σε χώμα και όχι σε γλάστρα, γίνονται πολλά και αναπτύσσονται, όσο κι αν παραμελούνται. Έχω παράδειγμα τις τριανταφυλλιές της μάνας μου, στο χωριό. Άντεξαν όλες τις οικοδομικές εργασίες και ζουν ακόμα.
Μια γεύση από το χωριό, να ξέρουμε τι θα βρούμε εκεί…
Και καθώς ετοιμαζόμαστε για την Κρήτη, ας πάρουμε μια γεύση ώς προετοιμασία, για το πώς είναι τα πράγματα τώρα, κάτω στο σπίτι μας, στο Θραψανό. Οι βουκαμβίλιες στην εξωτερική αυλή, είναι ολάνθιστες. Δείτε μια ομορφιά! Χαίρετε η ψυχή σου και μόνο που τις βλέπεις, καθώς ξέρεις τι έχουν περάσει, για να φτάσουν ως εδώ.
Η Μαλάμω μας με τον Νίκο είναι κάτω και σα να έχει λίγη ψυχρούλα, αν κρίνω από το ντύσιμο της. Μακρυμάνικο και μέσα. Όλο και λιγότερη αυλή, όλο και λιγότερο έξω, καθώς ο Νοέμβρης περπατά και αναπόφευκτα το κρύο, ως συνέπεια του χειμώνα, έρχεται. Αλλά και πάλι, τι μπορεί να συγκριθεί με τη ζωή στο χωριό; Ιδιαίτερα όταν οι όμορφες μνήμες και η καλή παρέα σε κατακλύζουν;
Να και η μανταρινιά μας, στην εξωτερική αυλή. Αυτή που φυτέψαμε με τη Σούλα, πριν από πέντε χρόνια. Μαζί με μια λεμονιά, τις είχαμε πάρει από ένα φυτώριο στις Αγιές Παρασκιές. Αλλά μεσολάβησε η πανδημία του Covid-19 και τα δέντρα δεν είχαν τη φροντίδα που χρειάζονταν. Παρ’ όλα αυτά η μανταρινιά, όπως βλέπετε, έχει 10 μετρημένα μανταρίνια. Θα φάμε λοιπόν φέτος, φαντάζομαι και θα σας πούμε, αν είναι καλό σόι.
Στο σπίτι της Στασούλας μας, η Μαλάμω με τον Νίκο. Κοντά τους και ο Αγησίλαος. Κάτι τους έχει κεράσει και ο Αγησίλαος τρώει ακόμα… Τέτοιες εξόδους, τις κάνουν. Εύκολα, γρήγορα και με τα… πόδια. Ε, δεν είναι και στην άλλη μεριά του κόσμου. Το λες και κέντρο του χωριού, εκεί που είναι το σπίτι τους… Ανυπομονούμε να τους ζήσουμε κι εμείς από κοντά. Από τώρα, κάνουμε σχέδια…
Ιταλικό μαγαζί στη Χαβρίου, με είσοδο από Πραξιτέλους
Ένας πολύ μικρός δρόμος στο κέντρο της Αθήνας που ξεκινά από την Πραξιτέλους και τελειώνει στην Κολοκοτρώνη… Στην ευρύτερη περιοχή Μοναστηράκι – Πλάκα, μπορείτε να τον τοποθετήσετε. Πραγματικά πολύ μικρός δρόμος, αλλά γεμάτος μαγαζιά! Στον πεζόδρομο του μπορείς βρεις, περπατώντας, πολύ χρήσιμα πράγματα. Εδώ είναι κι αυτό το υπέροχο Ιταλικό εστιατόριο Prac.Sitele μ’ αυτόν το ξεχωριστό λουλουδένιο διάκοσμο.
Το τριγωνικό διατηρητέο κτίριο, στο οποίο στεγάστηκε σχετικά πρόσφατα αυτό το εστιατόριο, χτίστηκε το 1920. Έναν αιώνα μετά, όταν ξεκίνησε η ανακατασκευή του το 2020, τα ιδιαίτερα twenties διακοσμητικά του στοιχεία ήταν ακόμα εμφανή. Όλα διατηρήθηκαν και διασώθηκαν, χαρίζοντας στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας ένα στολίδι που σήμερα φιλοξενεί το boutique hotel Belle Epoque Suites.
«Τα στοιχεία της όψης, ο ανελκυστήρας και ο ανάγλυφος γύψινος διάκοσμος αποδόθηκαν έτσι ώστε το κτίσμα, όχι μόνο να κρατά τον αυθεντικό του χαρακτήρα, αλλά να εντυπωσιάζει με την ομορφιά του», εξηγεί o Παύλος Γάτσιος, manager του εστιατορίου Prac.Sitele. Πράγματι, περπατώντας στην οδό Πραξιτέλους, τόσο το ξενοδοχείο όσο και το εστιατόριο που βρίσκεται στο ισόγειο κλέβουν τις εντυπώσεις.
Φθινοπωρινά τοπία από Σάμο, Γράμμο και Γιάννενα
Το Φθινόπωρο είναι μία από τις τέσσερις εύκρατες εποχές. Έξω από τις τροπικές περιοχές, το φθινόπωρο σηματοδοτεί τη μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα, τον Σεπτέμβριο (Βόρειο Ημισφαίριο) ή τον Μάρτιο (Νότιο Ημισφαίριο), όταν η διάρκεια του φωτός της ημέρας γίνεται αισθητά μικρότερη και η θερμοκρασία πέφτει σημαντικά. Η φωτογραφία του Kostas Amirsonis από την ομάδα «Samos Island». Είναι από την περιοχή Καρβούνης…
Η διάρκεια της ημέρας μειώνεται και η διάρκεια της νύχτας αυξάνεται καθώς η σεζόν προχωρά μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο τον Δεκέμβριο (Βόρειο Ημισφαίριο) και τον Ιούνιο (Νότιο Ημισφαίριο). Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σε εύκρατα κλίματα είναι η απόρριψη φύλλων από φυλλοβόλα δέντρα. Η φωτογραφία του Στέργιου Παπανίκου από την ομάδα «Ορεινές Περιπλανήσεις» από την περιοχή του Γράμμου…
Τα φυλλοβόλα δέντρα χάνουν το φύλλωμά τους, τα χρώματα στη φύση είναι διαφορετικά και ξεκινούν οι πρώτες βροχές, που προετοιμάζουν το έδαφος μεταφέροντας βαθύτερα τα άλατα, μεταλλικά στοιχεία και τις θρεπτικές ουσίες για την επερχόμενη σπορά. Η φωτογραφία της Φιλαρέτη Θεοδώρου από την ομάδα «Γιάννενα αγαπημένα μου – ΗΠΕΙΡΟΣ». Από τα βροχερά Γιάννενα…
Στο Γύθειο οι ανεμώνες ξεπετάχτηκαν κιόλας. Δείτε τις!
Τις είδαμε στον τοίχο του καλού φίλου μας, Dimitris Rozakis, στο Facebook και φυσικά μας άρεσαν πολύ. Ο Δημήτρης είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, καλλιεργημένος και ευγενής. Και έχει προσφέρει πολλά στο τόπο του και την ευρύτερη Μάνη, μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση. Γράφει λοιπόν στο σημείωμα που συνοδεύει την ανάρτηση του: “Ανεμώνες, οι κόρες του Ανέμου στην Ακρόπολη του Γυθείου”.
Οι κόρες του ανέμου ή τα ανεμολούλουδα, που οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι φυτρώνουν και ανθίζουν εκεί που φυσούν οι άνεμοι, στρώνουν αυτή την εποχή το πολύχρωμο χαλί τους στο Ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη του αρχαίου Γυθείου. Λευκές, ροζ και μοβ, λεπτεπίλεπτες ανεμώνες, κοσμούν τον περιβάλλοντα χώρο του Ναού και τις αρχαίες πέτρες.
Τα μικρά λουλούδια του χειμώνα, που έρχονται μέσα στη βαρυχειμωνιά για να μας θυμίζουν ότι η Άνοιξη είναι πάντα μπροστά μας. Αλλά και το λουλούδι που συμβολίζει τον πόνο της απώλειας ενός αγαπημένου, αφού κατά τη μυθολογία άνθισαν από τα δάκρυα της θεάς Αφροδίτης, όταν έπεσαν στο χώμα μαζί με το αίμα του νεκρού αγαπημένου της Άδωνη.
Το «παιδί» μου, Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ, μπαίνει στα 29 του χρόνια!
Αυτή είναι η εφημερίδα που στήσαμε από τον πουθενά, το 1995, με τον Μανώλη Φωτόπουλο που ήταν τότε πρόεδρος στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ. 29 χρόνια μετά, συνεχίζει να εκδίδετε ανελλιπώς κάθε δίμηνο. Μόνο στη διάρκεια της πανδημίας «χάσαμε» ένα φύλλο, λόγω ειδικών συνθηκών.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 4/11/2023
Αποτελεί για μένα μια ημερομηνία σταθμό. Και είναι μεγάλη η χαρά να βλέπεις ένα έντυπο που «γέννησες» να μεγαλώνει και να κλείνει τα 28 του χρόνια! Αναφέρομαι στην εφημερίδα του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, «Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ», που μεγάλωσε μαζί με εμάς και είναι ό,τι το πιο όμορφο, ενώ συνδέει και ενώνει όλους τους συνταξιούχους και όχι μόνο, καθώς διαβάζεται και από πολλούς φίλους απόμαχους του συγκεκριμένου κλάδου.
Ο «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ» αποτελεί μία κατάκτηση που έχει σχέση με τη συνέπεια στον χρόνο έκδοσης και με την προσοχή και την ευθύνη σε σχέση με το περιεχόμενο και τη θεματουργία του. Με την έκδοση του 169 φύλλου του, συνεχίζει χωρίς διακοπές και ταλαντεύσεις να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους του, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τον περιέβαλαν με αγάπη και στοργή σαν να είναι το δικό τους παιδί που όλοι μαζί μεγαλώνουμε.
Μπαίνοντας στα 29 του χρόνια, συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος για την αλήθεια και την προβολή των δίκαιων αιτημάτων των μελών του Σωματείου και όχι μόνο. Και όλα αυτά σε εποχές πολύ δύσκολες καθώς ζήσαμε μία δεκαετή οικονομική κρίση και συνεχίζουμε να ζούμε μέσα σε μία μεγάλη ενεργειακή κρίση που έχει φέρει μεγάλες ανατιμήσεις στα είδη που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Και σα να μην μας έφταναν όμως αυτά, ήρθαν να προστεθούν τα τελευταία χρόνια, οι μεγάλες καταστροφές από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην υγεία μας.
Το ζητούμενο είναι σε κάθε τεύχος του, να γίνεται και καλύτερο και να παρέχει σωστή και αντικειμενική ενημέρωση στον αναγνώστη. Όμως εμείς δεν εφησυχάζουμε και συνεχώς αναζητούμε σε κάθε έκδοση της εφημερίδας, όπως συμβαίνει με κάθε έκδοση που σέβεται τον εαυτό της, να κρατάμε τους αναγνώστες μας ενήμερους για όλα τα θέματα που απασχολούν και ενδιαφέρουν σήμερα τον απόμαχο της εργασίας.
Αισθανόμαστε λοιπόν πιο ώριμοι και έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε, να εκτιμάμε καλύτερα και να προβάλλουμε ορθότερα τα γεγονότα και τα θέματα που μας αφορούν, δεν παύει όμως να υπάρχει η ευθύνη που έχουμε για να γινόμαστε ακόμη καλύτεροι σεβόμενοι το αναγνωστικό μας κοινό που γνωρίζει να κρίνει.
Η ευαισθησία μας και ο σεβασμός απέναντι στην κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα μας κάνει να είμαστε προσεκτικοί σε κάθε βήμα μας, από την επιλογή των θεμάτων με κριτήρια άκρως αντικειμενικά, την τακτοποίησή τους σε στήλες, την ομαδοποίηση και τον τίτλο που θα δοθεί σε κάθε στήλη.
Δεν εφησυχάζουμε στην επιτυχία, δεν επαναπαυόμαστε στις «δάφνες μας» και κάθε φορά που συγκεντρώνουμε την ύλη για το επόμενο τεύχος του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ» μπαίνουμε σε μία πρωτόγνωρη διαδικασία με άγνωστο αποτέλεσμα, αλλά με σταθερό προσανατολισμό.
Θέλουμε η εφημερίδα μας να είναι μία φωνή δυνατή και αντικειμενική που θα μπορεί να φτάνει παντού, υπερασπιζόμενη την αλήθεια και το δίκιο. Η δύναμή της επικοινωνίας είναι μεγάλη και ιδιαίτερα στην εποχή μας που τα διάφορα site μας βομβαρδίζουν νύχτα και μέρα.
Όμως όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη έκδοση του έντυπου, είμαστε υποχρεωμένοι να αντισταθούμε όσο βέβαια γίνεται σ’ αυτήν την ισοπεδωτική λογική που σαρώνει τα πάντα και να συνεχίζει η εφημερίδα μας να κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά του αναγνώστη. Θέλουμε οι αναγνώστες μας να είναι βέβαιοι η εφημερίδα θα είναι τόπος και χώρος συνάντησης και επαφής όλων εκείνων που δεν εφησυχάζουν και που μάχονται για ένα καλύτερο αύριο συσπειρωμένοι δίπλα στο Σωματείο, ενώνοντας τη φωνή τους με τη φωνή μας.
Σήμερα για όλους εμάς, είναι μέρα χαράς και γιορτής γιατί ο «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ» μας, αυτό το παιδί, μεγάλωσε μαζί μας καθώς μπαίνει στα 29 του χρόνια. Είμαστε κοντά του από τα πρώτα βήματα, χαιρόμαστε και καμαρώνουμε με την πρόοδό του, κλάψαμε με τις όποιες δυσκολίες συναντήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, γελάσαμε με τις επιτυχίες του, ξενυχτήσαμε βράδια ατελείωτα προσπαθώντας να του δώσουμε αγάπη και στοργή. Και χαιρόμαστε που συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί του!
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…