Αρχική » 2024 (Σελίδα 36)
Αρχείο έτους 2024
Φανταστείτε αυτή την όμορφη λίμνη, την πανσέληνο!
Παρακάτω σας έχουμε ένα ρεπορτάζ από μια μουσική εκδήλωση και όχι μόνο, που πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες, στους ειδικά διαμορφωμένους και φωτισμένους χώρους, δίπλα στην τεχνητή Λίμνη Λειβάδες, πολύ κοντά στο χωριό Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης, το χωριό μου. Και καθώς βλέπουμε τις φωτογραφίες, μπορούμε να φανταστούμε τι όμορφα θα είναι και με την πανσέληνο… Κι αν έχουμε περάσει όμορφες ώρες εκεί, μόνοι μας, εκεί! Πάντα, για κάποιους λόγους, μας αρέσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να κατεβούμε στο χωριό και να μην πάμε μια βόλτα από εκεί…
Λέει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού: “Χωρίς καμία υποδομή αλλά με πολύ μεράκι από εθελοντές που πίστεψαν σ’ αυτό και δούλεψαν αμέτρητες μέρες και ώρες, καταφέραμε να φιλοξενήσουμε ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα και ένα πλήθος πολλών εκατοντάδων θεατών που μας τίμησε”.
Ένα εξαιρετικό, μοναδικό βράδυ, στη Λίμνη της Λειβάδας
Ήταν πραγματικά μια μοναδική βραδιά που την απόλαυσαν όσοι είχαν την ευκαιρία να βρεθούν την Τρίτη 13 Αυγούστου 2024 στο Θραψανό, στο πλαίσιο του 1ου θεματικού Φεστιβάλ «Ο κύκλος του Πολιτισμού», με τίτλο: «Αρχαιολογικές περιηγήσεις στον Δήμο Μινώα Πεδιάδας». Θα το κουβεντιάζουν για καιρό!
Στο κέντρο όλης αυτής της ομορφιάς, ήταν η Λίμνη Λειβάδες, στον περιβάλλοντα χώρο της οποίας φιλοξενήθηκαν για πρώτη φορά μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως η συναυλία με το μουσικό συγκρότημα «Χαΐνηδες». Και όπως βλέπετε και από τις φωτογραφίες που πήραμε από το site του Δήμου, ήταν πολύ ωραία!
Η ξεχωριστή βραδιά συγκέντρωσε πλήθος κόσμου που απόλαυσε όμορφες μελωδίες μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο. Φοβερή ιδέα! Και μπράβο σε όσους τη σκέφτηκαν και την υλοποίησαν. Δεν είναι κι εύκολο πράγμα στη μέση του πουθενά να στήσεις μια γιορτή! Κι όμως οι άνθρωποι εκεί τα κατάφεραν. Και φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά.
Προηγήθηκε ομιλία με θέμα: «Κρητικό πιθάρι: Διαχρονικό σύμβολο πλησμονής και αυτάρκειας», από τη Δρα Σαμάνθα Ξημέρη, Αρχαιολόγο καθώς και εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά τα οποία έπλασαν με πηλό ξόμπλια για τα πιθάρια. Ή τουλάχιστον ήρθαν σε επαφή με τον πηλό… Και ξέρετε, μέσα από το παιχνίδι περνάς τα καλύτερα μηνύματα.
Μια σκέψη για τη φωτιά στην Αττική, όπως την είδαμε
Ζούμε στο κέντρο της Αθήνας, στον Κολωνό, δεκαπέντε λεπτά περπάτημα από την Ομόνοια και πολύ μακριά από την Β.Α. Αττική που δοκιμάστηκε σκληρά από τις φωτιές, τις προηγούμενες μέρες. Ότι διαβάζαμε στα ΜΜΕ, καθώς είμαστε στο Βανκούβερ του Καναδά, 10.000 χιλιόμετρα μακριά, περίπου κάτι ανάλογο ζήσαμε κι εδώ. Βλέπουμε κραυγαλέους τίτλους στις εφημερίδες και τα site, φωτογραφίες σαν αυτή που έχουμε κι εμείς (από το διαδίκτυο την πήραμε) που δείχνει την αγωνία των ανθρώπων την ώρα της φωτιάς. Ναι, είναι μια δύσκολη κατάσταση και για κάποιους, ίσως σημάδεψε για πάντα τη ζωή τους. Αλλά αυτή, η ζωή, συνεχίζεται. Κι εμείς πορευόμαστε μαζί της.
Η δύσκολη όψη, του Δεκαπενταύγουστου στην Αθήνα…
Θα ακούσατε πολλά για τη χθεσινή μέρα. Λογικό είναι. Μια αργία μέσα στο καλοκαίρι, είναι μια ευκαιρία για χαλάρωση, για σχόλιο και για εκτιμήσεις. Αλλά εγώ σήμερα δεν θα σας μιλήσω γι’ αυτά. Έτσι κι αλλιώς στη χώρα μας όλα αυτά τα έχουν αναδείξει σε… επιστήμη, οι άνθρωποι. Εγώ θα σταθώ σε ένα πρακτικό ζήτημα που μας… απασχόλησε χθες.
Ήταν η πρώτη μέρα στην Αθήνα για μας από την επιστροφή μας. Και η Άννυ είχε όρεξη για ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης, να προσθέσει στο πρωινό της. Ε, φαντάστηκα πως δεν ήταν και τόσο μεγάλη υπερβολή μια τέτοια “απαίτηση”. Ξεκίνησα λοιπόν με τα πόδια για τους φούρνους της γειτονιάς. Δυο έχουμε εκεί μου μένουμε στον Κολωνό. Εκ των υστέρων, με ενημέρωσαν και για έναν τρίτο, όχι πολύ μακριά,
Όπως βλέπετε έχουν χειρόγραφες ή τυπωμένες ανακοινώσεις για τους χρόνους που θα παραμένουν κλειστοί. Και πόσο επιρρεπείς είμαστε στην αντιλογία. Εγώ κατέγραψα απλά μια κατάσταση, χωρίς κανένα σχόλιο και τα σχόλια ήρθαν άμεσα: “Δεν δικαιούνται οι εργαζόμενοι να ξεκουραστούν;” Φυσικά δεν αναφερόμουν σε κάτι τέτοιο. Μιλούσα απλά, για έναν καλύτερο προγραμματισμό.
Ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα, 14 ώρες με το αεροπλάνο
Το κομμάτι αυτό ξεκίνησε να γράφετε μέσα στο αεροπλάνο, στην πτήση μας από Βανκούβερ προς Μόντρεαλ. Μια πτήση στο εσωτερικό του Καναδά, διάρκειας πέντε ώρες και κάτι και με διαφορά μεταξύ τους, τρεις τοπικές ώρες. πρωτόγνωρο για μας που έχουμε μια ώρα Ελλάδος σε όποιο μέρος της χώρας κι αν κατοικούμε. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να περάσει η ώρα, αντί να βλέπεις τηλεόραση στο μπροστινό σου κάθισμα.
Και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κομμάτι, είναι (από πάνω προς τα κάτω από το αεροδρόμιο στο Βανκούβερ, μέσα στο αεροπλάνο, πτήση AC304 και από το αεροδρόμιο στο Μόντρεαλ. Και κλείνουμε με την άφιξη μας στην Αθήνα! Η επόμενη πτήση μας, AC0898, ήταν Μόντρεαλ – Αθήνα, διάρκειας εννιά ωρών. Είναι μεγάλα ταξίδια αυτά και δεν τα κάνεις πολύ συχνά. Αλλά παρά την κούραση τους, έχουν την ομορφιά τους!
Μερικοί ίσως να μην το κάνουν και ποτέ ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι! Είναι όντως κουραστικό, τόσες ώρες καθισμένος σε μια θέση στο αεροπλάνο; Και βέβαια είναι! Δεν έχεις και τόσο την άνεση να περπατήσεις μέσα στο αεροπλάνο στη διάρκεια της πτήσης, εκτός κι αν πρέπει να πας τουαλέτα. Θα πρέπει να επιλέξεις για το τι θα κάνεις. Κι αν θέλεις μπορείς να αγοράσεις χρόνο στο δορυφορικό WiFi του αεροπλάνου. Αλλά σας πληροφορώ ότι αυτό είναι πανάκριβο!
Σπουδαίο να έχεις αληθινούς φίλους στις μέρες μας!
Να ‘μαστε, λοιπόν, πίσω στο σπίτι μας! Ας είναι καλά οι φίλοι που μας βοήθησαν. Στο «Ελ. Βενιζέλος» μας περίμενε ο Βασίλης. Μας συγκίνησε με το ενδιαφέρον του να έρθει να μας πάρει. Και ήταν εξαιρετική η βοήθεια του. Η αναμονή στο αεροδρόμιο για να παάρουμε τα πράγματα μας, τις βαλίτσες μας, ήταν σχετικά μικρή. Και όλα κύλησαν καλά. Και αναφερόμαστε στα πρακτικά πράγματα γιατί βρήκαμε μια Αθήνα αγνώριστη από την κάπνα και την αιθαλομίχλη και ανυπόφορη από τη ζέστη. Κυριολεκτούμε. Αλλά γι’ αυτά έχουμε καιρό να γράψουμε…
“Λουκέτα της αγάπης”, σύμβολα αφοσίωσης ερωτευμένων
Τα είδαμε στην παραλία στο Νορθ Βανκούβερ και τα φωτογραφίσαμε στο mall “Q”. Και ψάξαμε να βρούμε τις είναι αυτά. Στη “Μηχανή του Χρόνου βρήκαμε” πώς άρχισε αυτό το έθιμο. Είναι εντυπωσιακό, αλλά όλα, όπως λέει εκεί, ξεκίνησαν από έναν στρατιώτη που δεν τήρησε τους όρκους στην Κέρκυρα! Για φαντάσου, στην Ελλάδα και το βλέπουμε στο Βανκούβερ και σ’ όλο τον κόσμο!
Την ανάγκη να “κλειδώσουν” την αγάπη τους αιώνια, εκδηλώνουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα τελευταία χρόνια, χιλιάδες ερωτευμένα ζευγάρια ανά τον κόσμο. “Love Locks” (Η αγάπη κλειδώνεται) φωνάζουν και το αποδεικνύουν έμπρακτα! Τα “λουκέτα της αγάπης” έχουν γίνει σύμβολο παντοτινής αφοσίωσης. Κάθε λουκέτο και μια υπόσχεση.
Περπατώντας τη γέφυρα της Φρανκφούρτης, της Ρώμης, του Παρισιού, αλλά και στη χώρα μας στον Ισθμό της Κορίνθου. Ο μύθος που ακολουθεί αυτή την τόσο ιδιαίτερη συνήθεια δεν έχει τεκμηριωθεί μέσα από πραγματικές μαρτυρίες, ωστόσο είναι ο μοναδικός που διαδίδεται όλα αυτά τα χρόνια. Η ιστορία ξεκινάει στη Σερβία.
Καλοί μας φίλοι Νίκο και Σούλα, η αλήθεια είναι ότι πολύ το χαρήκαμε που σας έκανε και κάνει πολύ καλό…