Αρχείο έτους 2024

Μέσα από το αυτοκίνητο του Κώστα και της Άννυς, είναι παρμένες οι φωτογραφίες του σημερινού δημοσιεύματος. Θέλουμε πολύ ήρεμα, να σας βάλομε στο κλίμα του τόπου που ζούμε, εδώ στο Νορθ Βανκούβερ του Καναδά. Και θα το κάνουμε σιγά – σιγά, απαλά, με τρόπο που να βγάζει προς τα έξω τα υπέροχα συναισθήματα που ζούμε. Επειδή είναι πράγματι πολύ ωραία, γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε από τα καθημερινά δημοσιεύματα, περνάμε καλά.

Δρόμοι μιας μεγαλούπολης, όπως είναι το Βανκούβερ, με μια αυξημένη κίνηση τις απογευματινές ώρες. Ένα πρόβλημα, που θα το συναντήσεις παντού. Αλλά, όλη αυτή η ιστορία δεν είναι μονοδιάστατη. Λίγο να δεις από το πλαϊνό παράθυρο του αυτοκινήτου, η εικόνα είναι αυτή: Πράσινο παντού! Ατέλειωτα πάρκα που «ρίχνουν» τη θερμοκρασία, σε πιο ανθρώπινα επίπεδα. Μόλις χθες είχε 24οC, αλλά καμιά απολύτως σχέση, δεν είχε με την ίδια θερμοκρασία της Αθήνας.

Αχ αυτό το πράσινο! Με σεβασμό στο περιβάλλον. Κι αυτό αποδίδει στο μέγιστο βαθμό! Όχι πως κι εδώ δεν υπάρχει κερδοσκοπία και πολύ μεγάλη ανοικοδόμηση που κάνει την πόλη αγνώριστη, από χρόνο σε χρόνο. Το πνεύμα του κόσμου, είναι γενικά παντού το ίδιο. Υπάρχουν όμως και νόμοι και οι πολίτες τους σέβονται, γιατί έχουν ήδη αναπτύξει την υπευθυνότητα στην πράξη και το κράτος δεν λειτουργεί τιμωρητικά. Έχει πείσει, ως ένα βαθμό, ότι είναι μεγάλη ανάγκη να το κάνουν… Μακάρι να το ζούσαμε κι εμείς στη χώρα μας…

Μ’ αρέσει να το κάνω πάντα εκεί που μένω. Ακόμα κι αν πρόκειται για ολιγοήμερη εκδρομή. Θέλω να βλέπω την ανατολή του ήλιου. Και τα έχει φτιάξει τόσο ωραία, ο Δημιουργός, ώστε να είναι πανέμορφα… Το γραφείο που μου έχουν παραχωρήσει στο σπίτι του Στηβ και της Έστερ είναι εκπληκτικό! Βλέπει μπροστά στο δρόμο, από το μεγάλο παράθυρο μου. Έτσι λοιπόν το πρώτο πρωινό εδώ, πρόσεχα την ώρα μέχρι να πετύχω την καλύτερη φωτογραφία.

Και χρειάστηκε να βγω τρεις φορές, να περπατήσω, να δω από πού βγαίνει ο ήλιος και να τον «πετύχω» στην κατάλληλη στιγμή. Είχε μια απόλυτη ησυχία… Ούτε άνθρωποι, ούτε αυτοκίνητα, στη μικρή συνοικία εδώ, στο Νόρθ Βανκούβερ που έχει γίνει μεγάλη πόλη πια. Λένε ότι φτάνει τους 125.000 κατοίκους. Αλλά έχουν έναν απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον.

Δείτε τι ήσυχοι που είναι οι δρόμοι του, τα πρωινά! Ψυχή δεν κυκλοφορούσε κατά τις 6 κι αυτό, προσωπικά, μου άρεσε πολύ. Το απόλαυσα! Και συνεχίζω να το απολαμβάνω, κάθε φορά που το κάνω. Αυτό είναι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό Νορθ Βανκούβερ, που δεν έχει τεράστιες πολυκατοικίες. Αντίθετα, σπίτια σε μεγάλα περιποιημένα οικόπεδα, μονοκατοικίες δίπατες ή τρίπατες. Μια από τις επόμενες μέρες θα σας τα δείξω.

Το εσωτερικό της χώρας του Καναδά, δεν το λες μικρό… Ο χρόνος που χρειάστηκε να διανύσουμε από το Μόντρεαλ ώς το Βανκούβερ, με το αεροπλάνο, ήταν πέντε ώρες και 15 λεπτά. Ασύλληπτα μεγέθη για τη μικρή χώρα που ζούμε! Λογικό… Εμείς, όπως και τα περισσότερα κράτη του κόσμου, έχουμε μια ώρα Ελλάδος, αυτή των Αθηνών, οι Καναδοί έχουν τρείς, ανάλογα με το μέρος ή την περιοχή που κατοικούν…

Για μας που μεγαλώσαμε πια, η ανάγκη να ανταποκριθούμε σε μια νέα πτήση – ανταπόκριση, συνέχεια της προηγούμενης, προκειμένου να φτάσουμε στον προορισμό μας, ήταν ένα μικρό πρόβλημα. Και το Μόντρεαλ, δεν είναι κανένα μικρό αεροδρόμιο… Καθόλου! Όπως είναι φυσικό σε τέτοιες καταστάσεις, δημιουργείται ένα μικρό χάος. Και ο χρόνος που έχεις στη διάθεση σου, είναι απόλυτα φυσιολογικό να σου δημιουργεί ένα άγχος καθώς τα προβλήματα είναι πολλά. Σε ποια πύλη πρέπει να πας; Ιδιαίτερα όταν έχεις, μόνο δυο ώρες στη διάθεση σου.

Ευτυχώς η Σούλα, έχοντας ζήσει 30σχεδόν χρόνια στον Καναδά γνωρίζει καλά τα αγγλικά. Και στον Καναδά έχουν δύο επίσημες γλώσσες, Αγγλικά και Γαλλικά. Στο Μόντρεαλ και την περιοχή του Κεμπέκ μιλάνε τα Γαλλικά. Στο Νορθ Βανκούβερ μιλάνε τα Αγγλικά. Αλλά εδώ, σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να είσαι έτοιμος να ακούσεις κάθε γλώσσα του κόσμου και να δεις ανθρώπους κάθε είδους, φυλής και χρώματος. Μια ομορφιά, χωρίς ρατσισμό και ξενοφοβία!

Ήταν ένα πολύ μεγάλο, υπερατλαντικό ταξίδι, εννιά ώρες και κάτι Από την Αθήνα στο Μόντρεαλ. Με τηn Air Canada σε ένα ήρεμο ταξίδι. Πώς περνάει ο χρόνος; Είδα τρεις κινηματογραφικές στην οθόνη μπροστά στο κάθισμα μου, απόλαυσα δύο γεύματα, ήπια έναν καφέ και ένα χυμό μύλο. Πολύ θέλει να περάσει η ώρα;

Η ατμόσφαιρα μέσα στο μεγάλο αεροσκάφος, είναι εντελώς ξεχωριστή. Ξεκινήσαμε εννιά, εννιά και κάτι, η ώρα το πρωί και φτάσαμε γύρω στις 6:30 το απόγευμα ώρα Ελλάδας στο αεροδρόμιο του Μόντρεαλ. Αλλά μέσα στο αεροσκάφος, τα φώτα χαμήλωσαν νωρίς και άρχισε το βιολογικό ρολόι να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα.

Στο Μόντρεαλ φτάσαμε στις 11:34, ώρα Καναδά που είναι επτά ώρες πίσω.  Είχα τη δυνατότητα να δω στην οθόνη μου μερικά στοιχεία που εντυπωσίασαν. Το αεροπλάνο πετούσε στα 12.192 μέτρα με ταχύτητα 865 km/h. Περάσαμε πάνω από το Βερολίνο, τον Ατλαντικό Ωκεανό, το Ρέικιαβικ και στη συνέχεια, κάπου το 1/3 του Καναδά. Εδώ, στο Μόντρεαλ, κάναμε αλλαγή αεροσκάφους για Βανκούβερ.