Έχουμε ζωντανή την αίσθηση, ότι η άνοιξη έρχεται…
Τη φωτογραφία αυτή μου την έστειλε η αδελφή μου, Στασούλα. Πρόκειται για παπαρούνες στο ανθοδοχείο πάνω στο τραπέζι του σπιτιού της, στην κουζίνα. Παπαρούνες που μάζεψε η ίδια, άγριες, από τα χωράφια του χωριού μου Θραψανού.
Μ’ αρέσει αυτό! Δείχνει καθαρά πως η άνοιξη έχει βρει το δρόμο της και σε λίγο θα είναι κοντά μας. Για πόσο; Δεν ξέρουμε. Οι εποχές είναι πια δυσδιάκριτες και ότι νομίζεις ότι το ξέρεις σήμερα, αύριο μάλλον θα είναι κάτι άγνωστο.
Ας κρατήσουμε αυτή την ομορφιά και ας ελπίσουμε, αυτές τις στιγμές που αγαπούμε, ότι θα τις κρατήσουμε στην καρδιά μας, ακριβά φυλαγμένες στις μέρες που έρχονται…
Κουκουνάρι, τι ξέρετε γι’ αυτό και πώς διαμορφώνεται έτσι;
Η κουκουναριά (Pinus pinea – Πεύκη η πίτυς) είναι ένα ιθαγενές πεύκο της Νότιας Ευρώπης, στην περιοχή της Μεσογείου. Το δέντρο καλλιεργείται για τους εδώδιμους σπόρους του από τους προϊστορικούς χρόνους. Αυτά είναι στοιχεία μερικά στοιχεία για την κουκουναριά. Πώς όμως δημιουργείται και πώς μεγαλώνει το κουκουνάρι, για να γίνει αυτό που ξέρουμε; Το έχετε δει;
Αυτό σας δείχνουμε σήμερα με τις φωτογραφίες. Η κουκουναριά μπορεί να υπερβεί τα 25 μέτρα σε ύψος, αν και συνήθως είναι λιγότερο ψηλή, γύρω στα 12-20 μέτρα. Έχει μια χαρακτηριστική ομπρελοειδή μορφή με κοντό κορμό και στρογγυλή επίπεδη κορυφή. Ο φλοιός είναι χοντρός, καστανοκόκκινος και βαθιά χαραγμένος από φαρδιές, κατακόρυφες πλάκες. Έχει ευλύγιστα βελονοειδή φύλλα ανά δυο σε βραχυκλάδια, μήκους 10-18 εκατοστών.
Τα νεαρά δέντρα έχουν διαφορετικά φύλλα, μήκους 2-4 εκατοστών με γλαυκοπράσινο χρώμα. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 8-15 εκατοστών και χρειάζονται 36 μήνες για να ωριμάσουν, περισσότερο από κάθε άλλο πεύκο. Οι σπόροι είναι μεγάλοι, μήκους δύο εκατοστών, ανοιχτοί καστανοί με μια μαύρη επίστρωση που φεύγει εύκολα.
Οι σπόροι διαδίδονται με τα ζώα και στην πρόσφατη ιστορία, με την βοήθεια των ανθρώπων. Ο εδώδιμος σπόρος είναι γνωστός ως κουκουνάρι και χρησιμοποιείται στη Μεσογειακή κουζίνα, με πιο γνωστή τη χρήση του ως βασικό συστατικό της Ιταλικής σάλτσας πέστο. Οι φωτογραφίες είναι από τον τοίχο του Πέτρος Πατσαλαρήδη, από το δάσος που βρίσκεται καθημερινά. Και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.
Μια πύλη των τειχών στο Ηράκλειο οδηγεί στον πολιτισμό!
Ψάχνοντας για κάτι καλό στο διαδίκτυο, βρήκα αυτά τα πράγματα και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας. Ένας άνθρωπος που αγαπά τον τόπο του, έχει ανεβάσει αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες με το παρακάτω σχόλιο: “Τι ικανοποίηση πήρα σήμερα! Πρόκειται για το Ηράκλειο Κρήτης και ένα από τα όμορφα μέρη στην ανατολική πλευρά των Τειχών του Ηρακλείου, εκεί που είναι σήμερα το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου”.
“Μετά από τρία χρόνια απανωτών δημοσιεύσεων και για αυτό το σημείο και μετά την ιδέα μου να καθαρίσουμε τον χώρο, ύστερα από πολλά χρόνια, πήγαν και έπλυναν το σημείο. Επιτέλους! Σήμερα, ναι, μπορούν να το δουν οι πολίτες και οι τουρίστες! Μακάρι να είχα την δύναμη να καθάριζα όλα αυτά που φωτογραφίζω και καυτηριάζω, τρία χρόνια που έχω φτιάξει την ομάδα, αλλά και πιο μπροστά τα έδειχνα μέσα από το χρονολόγιο μου”.
“Είναι η τρίτη συμβολική ενέργεια που κάνω. Μπάζα από τον κεντρικό δρόμο της Ικάρου, Σαμπιονάρα με τον πολίτη που μάζεψε 20 σακούλες σκουπίδια και εγώ που σκούπισα την μισή Πύλη και εδώ την Πύλη Αγίου Γεωργίου… Οι άλλες ενέργειες να γίνουν από τους υπεύθυνους”. Οι φωτογραφίες είναι του Takitzis Marinos και δημοσιεύτηκαν στην Ομάδα VINTAGE-ΚΛΙΚ ΜΕ ΧΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΚΡΗΤΗ-ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΜΟΣ.
Τελικά, μερικές φορές, η ιδιωτική πρωτοβουλία δίνει καρπούς και… ξυπνά και τις δημόσιες ή δημοτικές αρμόδιες υπηρεσίες, ώστε να πράξουν το… αυτονόητο. Ο άνθρωπος αυτός, εργάζεται σε ένα περίπτερο, για το μεροκάματο. Και θα μπορούσε εύκολα να πει κανείς ότι είναι ίσως υπερβολή να ασχολείται με τέτοια πράγματα. Δείτε όμως πόσο καλό έκανε στην πόλη του!
Ανεβαίνοντας στο Σωματείο των Συνταξιούχων ΗΣΑΠ
Το κτίριο του Σταθμού των HΣAΠ (Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς) στον Πειραιά, είναι ένα ευρωπαϊκών προδιαγραφών έργο του αρχιτέκτονα Iωάννη Mιχ. Aξελού, απόφοιτου της ƒcole Royale des Beaux Arts των Bρυξελλών και του αδελφού του Mιλτιάδη Mιχ. Aξελού, πολιτικού μηχανικού του Πολυτεχνείου των Bρυξελλών.
Η κατασκευή του σταθμού τοποθετείται γύρω στα 1928-29. Το μεγαλοπρεπές, εκλεκτικιστικό οικοδόμημα με τον μεγάλο αψιδωτό θόλο, αποτελεί δημιουργική προσαρμογή των ευρωπαϊκών του προτύπων στα ελληνικά δεδομένα της εποχής. Πρόκειται για μεταλλική, αρθρωτή, πριτσινωτή κατασκευή, με διάφανη στέγαση, η οποία πακτώνεται με μπουλόνια στο έδαφος.
Επαναλαμβανόμενα πλαίσια συνδέονται με οριζόντιες, δικτυωματικές δοκούς, εξασφαλίζοντας την ακαμψία τους με χιαστί αντιανέμια, ενώ συγχρόνως συγκρατούν διάφανους υαλοπίνακες. Στην περίμετρό του ο σταθμός περιβάλλεται από υποστηρικτικά κτίρια, τα οποία έχουν ύψος δύο ορόφων, και στο εσωτερικό του δίνει την αίσθηση στεγασμένου forum.
Σκουπίδια μιας νύχτας, στην πλατεία Αγ. Κωνσταντίνου
Είναι φοβερό αυτό που ζούμε! Τι κι αν είναι ακόμα χειμώνας, τι κι αν κάνει κρύο, οι Ρομά έχουν κάνει στέκι την πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου ή Σωτήρη Πέτρουλα στον Κολωνό, πίνοντας τα βράδια μπύρες ή τρώγοντας με τι παρέες τους οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε, με αποτέλεσμα τα ξημερώματα, η πλατεία να είναι σ’ αυτή την κατάσταση. Η εικόνες του σημερινού δημοσιεύματος είναι χθεσινές, στις 8 η ώρα το πρωί.
Είναι τόσο τραγική η κατάσταση που οι καθαριστές του Δήμου Αθηναίου αδυνατούν να ανταποκριθούν. Σκουπίζουν μόνο γύρω – γύρω από τις άκρες της πλατείας και τα παγκάκια και στη συνέχεια έρχεται το αυτοκίνητο – σκούπα του Δήμου για να τα μαζέψει. Τόσο πολλά, είναι! Και προσέξτε, είναι μόνο μιας νύχτας! Που σημαίνει ότι κάθε πρωί, οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν την ίδια εικόνα.
Δεν μας τιμάει καθόλου ως ανθρώπους. Αλλά πώς να το σταματήσεις αυτό; Είναι η κουλτούρα αυτών των ανθρώπων. Δίνουν ραντεβού από όλο το Λεκανοπέδιο. Δεν είναι της γειτονιάς. Η αστυνομία τους παρακολουθεί, διακριτικά, καθώς ένα βανάκι με μερικούς αστυνομικούς είναι βάρδια κάθε βράδυ, αλλά καθόλου δεν του πτοεί. Κάποτε που έθεσαν το θέμα στον δήμαρχο κ. Καμίνη είπε, “έχετε ευθύνη κι εσείς οι κάτοικοι που τους δώσατε χώρο”.
Χιόνια ξανά στο Βανκούβερ του Καναδά. Λίγα τώρα!
Μπορεί εδώ οι θερμοκρασίες να είναι αρκετά υψηλές, αυτή την περίοδο και να έχουμε απλά μερικές βροχές πού και πού, για να μας θυμίζουν ότι ο χειμώνας είναι ακόμα εδώ, δε αποχώρησε, αλλά στο Βανκούβερ του Καναδά, χιόνισε πάλι. Λίγο αυτή τη φορά, αλλά το έστρωσε!
Χαιρόμαστε που τα παιδιά μας εκεί μοιράζονται μαζί μας τις στιγμές τους. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι ακόμα και στην άλλη μεριά του πλανήτη πώς ζουν και τι κάνουν, όχι μόνο από ένα τηλέφωνο επικοινωνίας ή μια βιντεοκλίση, αλλά και κλασικά, όπως ξέραμε, με φωτογραφίες!
Πόρτες και παράθυρα, μια ομάδα, γεμάτη κατασκευές
Συχνά, το διαδίκτυο μας αρέσει να βλέπουμε όμορφα πράγματα. Σήμερα διαλέξαμε πόρτες και παράθυρα από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Και ας ξεκινήσουμε από τον Πειραιά. Οδός Βασιλέως Γεωργίου, Καστέλλα Πειραιάς. Μια φωτογραφία της Πηνελόπη Πειραιάς δημοσιευμένη στην Ομάδα ΠΟΡΤΕΣ – ΠΑΡΑΘΥΡΑ & ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Doors and windows in Greece
Το ίδιο όμορφο είναι το κτίριο που στεγάζει τα ZARA στη Θεσσαλονικη και συγκεκριμένα στη συμβολή της Τσιμισκή με την Καρόλου Ντηλ. Πρόκειται για το μέγαρο Πρεβεδουράκη, κτίσμα του 1924. σε σχέδια του αρχιτέκτονα Παλαιολόγου. Αποτέλεσε κτίριο διαμερισμάτων μέχρι που εγκαταλείφθηκε. Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 1983. Ανακαινίστηκε το 2010.
Πόρτα σπιτιού στην παλιά πόλη των Ιωαννίνων της Ιωάννα Δελή. Γραφική συνοικία με λιθόστρωτους δρόμους στο παλιό κάστρο των Ιωαννίνων. Αν βρεθεί κανείς στην πόλη, πρέπει οπωσδήποτε να αφιερώσει λίγο από τον χρόνο του για να σουλατσάρει στην παλιά πόλη. Εμείς την έχουμε περπατήσει στο παρελθόν και μάλιστα κάποια στιγμή “στριμώξαμε” το SUBARU στα στενόσοκα της.
Πάτρα, στην οδό Σατωβριάνδου. Κλικ: Nikos Nikolaou. Η οδός των στοχασμών, δίπλα από το ιστορικό κέντρο της Πάτρας! Ένας από τους ομορφότερους δρόμους, δίπλα σχεδόν από το ιστορικό κέντρο της Πάτρας που αποπνέει αυτή την αρχοντιά που κάποτε είχε η πόλη. Πήρε το όνομα του από τον Φρανσουά-Ωγκύστ-Ρενέ, υποκόμης ντε Σατωμπριάν ο οποίος θεωρήθηκε από δεκάδες κριτικούς της λογοτεχνίας ως ο θεμελιωτής του γαλλικού ρομαντισμού.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…