Πρωτομαγιά των λουλουδιών, για άλλους εργατική
Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή. Τον Μάιο του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και ως μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
Πρωτομαγιά ονομάζεται η πρώτη μέρα του Μαΐου και αποτελεί ημέρα εορτασμού της άνοιξης για πολλές χώρες του βόρειου ημισφαιρίου. Ο εορτασμός της έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος, με πολλά από τα αρχαία έθιμα να επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα εορτάζεται εθιμοτυπικά με τη δημιουργία στεφανιών από λουλούδια. Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην εαρινή ισημερία και το θερινό ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.
Ένα μικρό νησί όνειρο, το Μεγανήσι στο Ιόνιο Πέλαγος…
Το Μεγανήσι είναι το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος των Πριγκηπονήσων Λευκάδας, γι’ αυτό και ονομάζεται έτσι. Έχει έκταση 20,100 τ. χλμ. ψηλότερο σημείο στα 301 μέτρα και πληθυσμό 1.041 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή 2011 ενώ με την απογραφή του 2001 είχε 1.090. Το Μεγανήσι ανήκει επίσης στο ευρύτερο σύμπλεγμα των Τηλεβοΐδων νήσων. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με τη γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία.
Το Μεγανήσι αποτελεί δήμο του νομού Λευκάδας, με πληθυσμό 1.092 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Στο νησί υπάρχουν τρία χωριά, το Κατωμέρι (η έδρα του δήμου από το 1990), το Βαθύ και το Σπαρτοχώρι. Στον δήμο Μεγανησίου ανήκει και η γνωστή, από τον Ονάση, νησίδα Σκορπιός. Σήμερα βέβαια τον Σκορπι;o τον έχουν κάτι νεόπλουτοι Ρώσοι.
Η πρόσβαση στο νησί γίνεται μόνο από την πλευρά της Λευκάδας. Για το Μεγανήσι υπάρχουν τακτικά δρομολόγια πλοίου από το Νυδρί. Το πλοίο πιάνει στο λιμάνι του Σπαρτοχωρίου, τα Σπήλια με τη διάρκεια της διαδρομής να μην υπερβαίνει τα 25 λεπτά. Οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ είναι της Aline Dobbie δημοσιευμένες στην Ομάδα “Maganisians Unitend”.
Με αφορμή τα τριαντάφυλλα και έναν φανταστικό διάλογο
Ανθρώπινα! Γράφει η Irini Bayiaou στην Ομάδα “Πάθος για τα Ρόδα” Μπαίνω σε ένα φυτώριο για να αγοράσω κάτι άσχετο. ΟΧΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΕΣ… Ξεκινάω συζήτηση με τον εαυτό μου: Εγώ: ….πω, πω…. πολύ όμορφη αυτή η τριανταφυλλιά… Εγώ: έχεις πολλές τριανταφυλλιές, δε χρειάζεσαι άλλη. Εγώ: ναι, αλλά αυτό το χρώμα δε θυμάμαι να το έχω… Εγώ: έχεις παρόμοια… Πάρε αυτό για το οποίο ήρθες και προχώρα. Εγώ: ναι, ναι δίκιο έχεις. Δε θα την πάρω… Ε, τελικά με παράκουσα, την πήρα και να μου ζήσει!
Στην ίδια ομάδα διαβάζουμε: “Καλησπέρα σε όλη την ομάδα. Κάποιες από τις τριανταφυλλιές που έχουν ανθίσει”. Γράφει ο Philippos Vassiliou του οποίου είναι κι αυτή η φωτογραφία. Η τριανταφυλλιά είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Ροδοειδών. Είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Αποτελείται από τη ρίζα, τον βλαστό, τα φύλλα και τα μπουμπούκια της. Η ρίζα της τριανταφυλλιάς είναι αποξυλωμένη και διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οι φίλοι λένε: Αν είναι και αρωματική κάνατε πολύ καλή επιλογή! Με την υγεία σας! Αν έχετε χρόνο (και θέλετε φυσικά ) μπορείτε να δημιουργήσετε δικές σας τριανταφυλλιές με μοσχεύματα, με παραφυάδες, με εναέριες καταβολάδες ή με εμβολιασμό αλλάζοντας ή προσθέτοντας νέες ποικιλίες ! Η χαρά που θα νοιώσετε θα είναι απερίγραπτη αφού θα δείτε τριαντάφυλλα από τα δικά σας χέρια! Καλό απόγευμα!
Μυρίζει όμορφα το οργωμένο χώμα! Αλλά το νοιώθουμε;
Θα το πω με ειλικρίνεια. Μου έχει λείψει η μυρωδιά της οργωμένης γης. Αλλά πού να βρεις χώμα στην τσιμεντούπολης της Αθήνας; Μια μεγαλούπολη, όπως αυτή που ζούμε, δεν έχει χώρους παρά μόνο για μπετόν. Στην επαρχία όμως είναι αλλιώς. Τρεις φωτογραφίες λοιπόν σας έχουμε σήμερα. Η επάνω και η κάτω είναι από την Κρήτη και η μεσαία από την Χαλκίδα.
Ο φίλος μου Πέτρος όργωσε για να βάλει τα φασόλια της χρονιάς για το σπίτι του. Τον παρακολουθώ, όταν το κάνει. Έχει το χώρο, έχει τη διάθεση, ασχολείται. Και είναι υπέροχο να έχει στο τραπέζι της οικογένειας ότι πιο καθαρό και υγιεινό, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πώς τα έχει μεγαλώσει, μακριά από φάρμακα επικίνδυνα για τον ανθρώπινη υγεία. Έτσι κάνει και με τα άλλα κηπουρικά και τις ντομάτες του.
Τα ίδια και η Στασούλα μας, στου Γρέγο. Έχει φροντίζει ο Αγησίλαος για τον κήπο τους, όπως κάθε χρόνο. Εκείνος είναι που θα προμηθεύσει φρέσκα πράγματα στο τραπέζι τους. Κι εδώ, κοντά στα ζώα τους και όχι πολύ μακριά από το Θραψανό θα περάσουν μέρες, ώρες ατέλειωτες για να φροντίσουν την καλλιέργεια τους και να δώσουν καρπό, Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει τον κόπο.
Το “Ράδιο Κατουμά”, μέρος μιας ιστορίας που έσβησε πια
Ήταν 1960 όταν ο Μιχαήλ Κατουμάς άνοιξε στο 14 της οδού ένα μικρό μαγαζάκι με λίγα αλλά πρωτοποριακά είδη για την εποχή. Πήγε τόσο καλά που σε τέσσερα χρόνια μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο χώρο, στο νούμερο 23 του ίδιου δρόμου. Όταν και αυτό αποδείχθηκε ανεπαρκές, το 1970 η επιχείρηση μετακόμισε στο 15-19
Ήρθε η ώρα όμως για το γνωστό μαγαζί να εγκαταλείψει το κέντρο – πριν το «εγκαταλείψει» εκείνο. «Άλλαξαν οι χρήσεις, άλλαξε το πελατειακό κοινό. Οι τρεις όροφοι πάνω από εμάς έχουν γίνει aibnb, φτάνει η ώρα μας σιγά σιγά», λέει ο κ. Σπύρος. Δεν φταίει όμως μόνο αυτό. «Έχουν αλλάξει οι ανάγκες, τα ηλεκτρονικά φθίνουν, οι επισκευές επίσης, οι βιομηχανίες έκλεισαν, δεν φτιάχνεται τίποτα στην Ελλάδα.
Κάποτε ήμασταν οι προμηθευτές μεγάλων εργοστασίων. Σε σχέση με το 2000, ο τζίρος μας έχει μειωθεί στο 1/20». Τα παιδιά του έχουν ακολουθήσει άλλους δρόμους, οπότε η δική του απόφαση είναι μονόδρομος. «Ηταν απανωτά τα οικονομικά χτυπήματα, αλλά είμαι υπερήφανος που αντέξαμε χωρίς χρέη. Ομως από 7 ετών είμαι εδώ μέσα. Είναι στενάχωρο…». Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
Η Μαλάμω μας, επέστρεψε στο χωριό για να καλοκαιρέψει
Τη χαίρομαι να τη βλέπω να θέλει να είναι στο σπίτι που γεννηθήκαμε και να μένει εκεί με τον σύζυγό της, τον Νίκο, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Για την σαρκική μου αδελφή λέω, τη Μαλάμω, που, αφού ήρθε στην Αθήνα για να ξεχειμωνιάσει, επέστρεψε στο πατρικό μας, στο σπίτι της για να καλοκαιρέψει.
Της αρέσει εκεί. Έχει μνήμες και καθώς όλοι μεγαλώνουμε, θέλει να ζήσει και να ξαναθυμηθεί όμορφες στιγμές. Γι’ αυτό, συχνά, όποτε ο καιρός και συνθήκες το επιτρέπουν, βγαίνει από το σπίτι και πηγαίνει στα χωράφια. Όπως στην επάνω φωτογραφία, είναι με τον Αγησίλαο στο κήπο τους, στου Γρέγο, που μόλις έχει οργώσει.
Μικροί, στενοί δρόμοι, τσιμεντένιοι για να αποφεύγουν οι άνθρωποι τη λασπουριά τον χειμώνα. Και μετά η ανθισμένη πορτοκαλιά που έχει ακόμα καρπούς πάνω της στα… αζήτητα. Καθαρισμένη όμως από τα χόρτα που την περιβάλλουν και με μια μυρωδιά που “σπάει” μύτες. Η απόλυτη ομορφιά και η ηρεμία του τοπίου.
«Γεύση» από την πανσέληνο του Απριλίου στο Μπελίζ
Η πανσέληνος του Απριλίου, γνωστή και ως «ροζ πανσέληνος» ή «πασχαλινό φεγγάρι», φώτισε τον ουρανό, την Τετάρτη 24 Απριλίου, και η φωτεινότητά της κορυφώθηκε στις 02:49 ώρα Ελλάδος. Εντάξει, μπορεί να μην το πήρατε καν είδηση, λόγω και της υψηλής ποσότητας αφρικανικής σκόνης που είχε η ατμόσφαιρα.
Στο Μπελίζ όμως της Καραϊβικής, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, όπως μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες που σας έχουμε σήμερα και που μας έστειλαν τα παιδιά μας που είναι αυτές τις μέρες είναι εκεί. Δείτε μια ομορφιά στο συγκρότημα που είναι το σπίτι τους. Υπερθέαμα! Έτσι είναι, κάθε τόπος, προφανώς έχει τα δικά του υπέροχα πράγματα.
Η πανσέληνος του Απριλίου πήρε το όνομά της από τα ροζ αγριολούλουδα phlox που είναι ενδημικά της Βόρειας Αμερικής και συχνά ανθίζουν τον Απρίλιο, σύμφωνα με τον ιστότοπο Time and date, ενώ σύμφωνα με το Farmers’ Almanac, τα αγριολούλουδα αυτά προσελκύουν πεταλούδες που προαναγγέλλουν την άφιξη της άνοιξης.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…