Λαχταρώ αυτά τα κορόμηλα, (μπουρνέλες), φρούτα εποχής!
Θησαυρός εφέτος, λύγισαν τα κλαριά, τοπική ονομασία Μπουρνελιά ή Κορομηλιά, σε τρία χρώματα, πολύ κίτρινα, βαθύ κόκκινο, και ροζκοκκινοκότρινα, μάλλον μπαστάρδεψαν… Γράφει ο Aggelos Apostolopoulos στην ανάρτηση του. Τραγανά, γλυκά και 1000% βιολογικά… Μόνη περιποίηση το κλάδεμα. Απλά πράγματα, όπως τα ζουν οι άνθρωποι στην καθημερινότητα τους.
Τα κορόμηλα χαρακτηρίζονται από ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς τους στις βιταμίνες C και A, γεγονός που χαρακτηρίζει τους περισσότερους καρπούς δέντρων της οικογένειας των Ροδοειδών και αντικατοπτρίζεται στα έντονα χρώματά τους. Το φρούτο είναι επίσης πλούσιο σε νιασίνη (βιταμίνη Β3), η οποία είναι συμέτοχη στην απελευθέρωση ενέργειας στον οργανισμό.
Στα παραπάνω θρεπτικά συστατικά αποδίδεται επίσης η έντονη αντιγηραντική δράση, ενώ ενισχύουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, προστατεύοντας από λοιμώξεις. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των κορόμηλων είναι οι φυτικές ίνες που περιέχουν σε υψηλή συγκέντρωση, ιδιαίτερα εάν καταναλώνονται ωμά με τη φλούδα, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία του εντέρου. Οι φωτογραφίες είναι του Aggelos Apostolopoulos από την Ομάδα “ΗΛΕΙΑ ” ΟΡΕΙΝΗ – ΠΕΔΙΝΗ – ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ – ΉΘΗ – ΈΘΙΜΑ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
Στην Ακρόπολη, οι φίλες Ντενίς και Σούζαν με καύσωνα
Στην Αθήνα δεν έμειναν πολύ. Μόλις τρεις μέρες. Η Ντενίς (δεξιά) με τη Σούζαν (αριστερά). Έφτασαν στην Πάρο από την Ιταλία και θα συνεχίσουν Ισπανία, Αγγλία και Γαλλία… Και μετά θα επιστρέψουν στον τόπο τους, το Βανκούβερ του Καναδά. Θα μας βρουν εκεί όταν έρθουν. Και παρ’ όλο που οι μέρες στην Αθήνα ήταν μέρες καύσωνα, τα κατάφεραν και ανέβηκαν, την Παρασκευή που μας πέρασε, στην Ακρόπολη.
“Ήταν όνειρο ζωής” είπε η Ντενίς. Η Ελλάδα, ο πολιτισμός της, η ιστορία κι αυτά τα μνημεία που στέκονται εκεί, αιώνες τώρα… Αγνόησαν λοιπόν την υπερβολική ζέστη, την ουρά, τον κόσμο και ανέβηκαν πάνω στο βράχο της Ακρόπολης. Να φωτογραφηθούν και να φωτογραφήσουν αυτές τις ανεπανάληπτες ομορφιές. Να έχουν να θυμούνται και να διηγούνται τα καλύτερα.
Με γεμάτο το δισάκι των αναμνήσεων, θα προσθέσουν ανάμεσα στα άλλα που έκαναν και τη χθεσινή βραδινή Αθήνα, μαζί μας. Τους το χρωστάγαμε. Ήταν οι μέρες μας πολύ γεμάτες αυτή την εβδομάδα, λόγω ειδικών συνθηκών και συνεχίζει και σήμερα στην ίδια προοπτική, αλλά χθες βράδυ θελήσαμε να είμαστε μαζί τους στου Ψυρρή, στο “Βολιώτικο Τσιπουράδικο”. Και περάσαμε πολύ όμορφα!
Υπέροχες φωτογραφίες από τους “Ιχνηλάτες Εικόνων”
Ένα καλό “κλικ” και πολύ επίκαιρο με τον καύσωνα, δημοσίευμα, επιχειρήσαμε να κάνουμε σήμερα. Το χρειαζόμαστε κι εμείς, καθώς οι προηγούμενες μέρες κύλισαν με πολύ μεγάλη δυσκολία. Τώρα ακούμε από τους ειδικούς ότι σιγά σιγά αυτός θα υποχωρήσει και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Να επανέλθουμε στα φυσιολογικά επίπεδα. Η φωτογραφία είναι της Σοφια Ζαννίκου.
Η διάσημη καρέκλα στο νοτιότερο σημείο της Ευρώπης, στη Γαύδο! Την τοποθέτησαν εκεί Ρώσοι που είχαν ζήσει τον εφιάλτη του Τσερνομπίλ, πάνω στο βράχο της Τρυπητής- ένα βράχο μέσα στη θάλασσα- και συχνά-πυκνά ανέβαιναν και κάθονταν, όχι μόνο για να ρεμβάζουν, αλλά να γεμίζουν τα πνευμόνια τους με καθαρό αέρα. Η φωτογραφία είναι του Konstantinos Papachristos.
Λιμένι, ένα παραθαλάσσιο χωριό της Μάνης και ένας από τους ωραιότερους και πιο παραδοσιακούς οικισμούς της περιοχής. Σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από την Αρεόπολη και περίπου 27 χιλιόμετρα από το Γύθειο. Η φωτογραφία είναι της ΜΑΙΡΗ ΚΑΡΙΩΤΟΥ. Και οι τρείς όπως αναφέρει και ο τίτλος του κομματιού, είναι από την Ομάδα “Ιχνηλάτες Εικόνων”. Τους ευχαριστούμε πολύ. Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις εκεί τη δουλειά τους.
Η Ντενίς και η φίλη της μένουν στο σπίτι των παιδιών…
Κατεβήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά, χθες το μεσημέρι, για να πάρουμε τη Ντενίς και τη φίλη της που έρχονταν από την Πάρο, ύστερα από μερικές μέρες διακοπών εκεί. Είχε τόση ζέστη που καθίσαμε με αναμμένη μηχανή, στο λιμάνι περιμένοντας να φτάσει το πλοίο τους, για να δουλεύει του αιρκοντίσιον. Ήταν ζήτημα επιβίωσης, καθώς οι θερμοκρασίες ήταν πολύ υψηλές και η ώρα 3:30 μεσημέρι!
Το χάρηκαν που μας είδαν! Η Σούλα γνωρίζονταν με τη Ντενίς, από το Βανκούβερ του Καναδά. Έτσι γνωριστήκαμε και μαζί. Δεν τις αφήσαμε μέσα σ’ αυτή ζέστη, να πάρουν ταξί. Ήμασταν βέβαιοι και το εκτίμησαν, ότι η παρουσία μας εκεί, θα τους έδινε μεγάλη χαρά. Και την εισπράξαμε! Θα τις γνωρίσετε τις επόμενες μέρες, καθώς έχουμε κανονίσει να βγούμε το Σάββατο στην Αθήνα.
Νωρίτερα, το πρωί, λίγο μετά το ξεκίνημα, είχαμε φροντίσει να πάμε από τη Νισαίας για μια τελευταία ματιά, μήπως χρειάζονταν κάτι ακόμα το σπίτι, έτσι ώστε η τριήμερη φιλοξενία τους να είσαι όσο το δυνατόν πιο απολαυστική, ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις σκληρές συνθήκες καύσωνα. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Ενθουσιάστηκαν όταν είδαν το σπίτι. Ευχόμαστε να περάσουν καλά!
Χοχλιοί, ότι καλύτερο αυτή την εποχή, για τους Κρητικούς
Oι χοχλιοί (σαλιγκάρια, τους λένε αλλού) αποτελούν χωρίς αμφιβολία ένα από τα βασικότερα πιάτα της κρητικής κουζίνας και κατά πολλούς, ένα από τα πιο εύγευστα. Στις μέρες μας, πέρα από την Κρήτη, τα σαλιγκάρια ως εκλεκτός «μεζές», είναι περιζήτητα και σε ολόκληρο τον κόσμο που σταδιακά αποδίδει την σημασία που αξίζει αυτός ο «θησαυρός» της φύσης.
Όσοι έχουν δοκιμάσει χοχλιούς, καταλαβαίνουν τους λόγους για τους οποίους όλο και περισσότεροι σεφ τα αναζητάνε για ξεχωριστές συνταγές στα μενού εστιατορίων. Αυτή την εποχή που πολλά νοικοκυριά στη Κρήτη βάζουν τους χοχλιούς στα μαγειρέματα της εβδομάδας. Και προσέξτε πού μπορεί να τους βρει κανείς; Κάτω από αυτές τις πέτρες!
Οι φωτογραφίες είναι παρμένες κάπου στη Σητεία είναι των Vasilia Katsavavaki Kostis Fygetakis δημοσιευμένες στην “Ομάδα Κρήτη των γεύσεων / Crete of tastes”. Την παρακολουθούμε αυτή την ομάδα, καθώς συχνά μας θυμίζει φαγητά που γνωρίζουμε από την παιδική μας ηλικία, αφού μεγαλώσαμε στο Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης.
Μεσημέρι με καύσωνα κι ένα ανθισμένο δέντρο στο δρόμο
Κάτι που μ’ αρέσει στον φίλο μου, Πέτρο Πατσαλαρήδη είναι ότι ζει την κάθε στιγμή του. Με ζέστη χθες και πήγε στη δουλειά του, αλλά φρόντισε να μην καθίσει πολύ, λόγω του καύσωνα. Και καθώς επέστρεφε σπίτι του, το μεσημέρι, είδε στο δρόμο του αυτό το δέντρο. Δεν ήξερε πώς το έλεγαν, αλλά του άρεσε πολύ, έτσι που το είδε ανθισμένο.
Σταμάτησε λοιπόν το αυτοκίνητο του στην άκρη του δρόμου, κατέβηκε και άρχισε να το φωτογραφίζει. Έτσι κάνει με ότι συναντά στο δρόμο του, καθημερινά. Αναρωτιόταν τι είναι; Εμείς βρήκαμε φίλε Πέτρο. Το δέντρο λέγεται ακακία Κωνσταντινούπολης και διαφέρει πολύ από τις άλλες ακακίες. Πρόσφατα μάλιστα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, είχαμε κάνει μια ανάρτηση με παρόμοια δέντρα στην πλατεία Κάνιγγος στην Αθήνα. Δες ΕΔΩ.
Έτσι ο Πέτρος κάνει ενδιαφέρουσα τη ζωή. Εστιάζει στα θετικά και δεν τον επηρεάζουν υπερβολικά τα αρνητικά στοιχεία που μας περιβάλλουν στον κόσμο αυτό και είναι τόσο πολλά. Συχνά, ακόμα και σ’ αυτόν τον ιστότοπο, προσπαθούμε να τον μιμηθούμε με τις αναρτήσεις μας. Και μας αρέσει πολύ γιατί ξέρουμε ότι ενθαρρύνουμε και πολλούς αναγνώστες μας σε όλο τον κόσμο.
Δύσκολη η ζωή αυτές τις μέρες στην «καιόμενη» Αθήνα
Δεν είναι και ότι καλύτερο να ζεις τέτοιες μέρες στην Αθήνα. Με τη θερμοκρασία ανεβασμένη στο Θεό. Ευτυχώς που φύσαγε χθες ένα δροσερό αεράκι και όσοι «τολμήσαμε» να κατέβουμε στο κέντρο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να δούμε σχετικά λίγο κόσμο να κυκλοφορεί. Εδώ το ξενοδοχείο «Εσπέρια» στη Σταδίου, στο ύψος της Εδουάρδου Λω.
Κι εδώ ένα σιντριβάνι στην πλατεία Κοραή. Στη δροσιά του έχουν προστρέξει κάποια περιστέρια που δοκιμάζονται κι αυτά από τον καύσωνα. Τα βλέπεις λίγα – λίγα να κατεβαίνουν, να βουτούν στο νερό και μετά να κάθονται και να χαριεντίζονται με τα παιχνιδίσματα τους. Να κάθεσαι και να τα χαζεύεις! Μια ομορφιά, όλο αυτό!
Απογευματάκι κατά τις 5. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά. Η μέρα συνεχίζει να είναι ζεστή. Η ΕΜΥ με το έκτακτο δελτίο υψηλών θερμοκρασιών δεν μας καθησυχάζει καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Σκεφτόμαστε πως θα τη βγάλουμε αυτή βδομάδα. Ας είναι. Θα το περάσουμε κι αυτό. Τόσα και τόσα έχουμε περάσει ως τώρα… Αυτό είναι το κτίριο του Μετοχικού Ταμείο, απέναντι από το “Εσπέρια”
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…