Σε αυτό το σπίτι μείναμε, όσο ήμασταν στη Λευκάδα…
Τελικά τα 10 μέτρα από τη θάλασσα που διαβάσαμε, όταν η Άννυ «έκλεισε» το διαμέρισμα που θα μας φιλοξενούσε στη Λευκάδα, δεν ήταν καθόλου υπερβολή. Το αντίθετο αποτύπωνε την πραγματική εικόνα . Το διαπιστώσαμε αυτό κατά την παραμονή μας. Είχαμε την απόλυτη ησυχία και ηρεμία! Αν εξαιρέσεις την τελευταία μέρα, τους Κινέζους που δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους.
Τα Ι.Χ. όπως και η θάλασσα, είχαν ένα όριο. Κι έτσι το μόνο που άκουγες το πρωί και το απόγευμα ήταν το τιτίβισμα των πουλιών στα μεγάλα πεύκα ακριβώς μπροστά μας και το μεσημέρι τα γέλια των παιδιών και ο παφλασμός των κυμάτων πάνω στα βότσαλα. Αυτή ήταν η Βίλλα Βανδώρος 165 και τα καμιά δεκαριά διαμερίσματα της.
Δεξιά της Βίλλας, ο δρόμος συνέχιζε παραλιακά για όσους ήθελαν να το κάνουν αυτό με τα πόδια. Από δω πήγα δυο φορές ως τις Αλκές από όπου έκανα την ανάρτηση μνήμης. Κι εδώ κοντά, σε πολύ μικρή απόσταση ήταν οι δυο ταβέρνες πάνω στη θάλασσα για να απολαύσεις το γεύμα σου ή ότι άλλο ήσουν διατεθειμένος να ζητήσεις από μια επαρχιακή ταβέρνα.
Τι θύμισε, αυτή η εκδρομή μας στη Λυγιά της Λευκάδας!
Σ’ αυτό το ταξίδι μας στη Λευκάδα, έτυχε να μείνουμε σε ένα σπίτι που νοικιάστηκε από τον Καναδά μέσω airΒΝΒ, στη Λυγιά, ένα χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα που φέρει το όνομα του νησιού. Και τι ανακάλυψα σε μια πρωινή βόλτα μας; Ότι στο ίδιο μέρος είχα έρθει πριν 34 – 35 χρόνια, ίσως το 1990, με τροχόσπιτο και την Ειρήνη, μικρή. Είναι από δω, ο φίλος μου, Κώστας Λάζαρης.
Θυμάμαι, τότε ήμουν σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση και νεότερος, οπότε, θεωρητικά τουλάχιστον, είχα μεγαλύτερη όρεξη και διάθεση για ζωή. Λέω θεωρητικά, γιατί μπορεί να υπήρχε ο ενθουσιασμός της νεότητας, αλλά δεν είχε τη λογική και τη σύνεση αυτής της ηλικίας. Είχαμε στήσει το τροχόσπιτο μας ακριβώς εδώ, στις Αλυκές και το είχαμε ξεκοτσάρει, οπότε κάναμε και τις βόλτες μας στο νησί με το μικρό δίπορτο SUBARU που είχα τότε.
Μας το είχε συστήσει ο Κώστας ως ήσυχο τόπο που δεν θα μας ενοχλούσε κανείς. Και είχε δίκιο. Μόνο που δεν είχαμε υπολογίσει, πώς θα αντιδρούσαν οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ στο χωριό, που υπάρχει ακόμα και είναι σε λειτουργία. Μετά από μια εβδομάδα, έστειλαν την αστυνομία που ευγενικά μας είπε πως έπρεπε να φύγουμε, επειδή απαγορεύονταν το ελεύθερο κάμπινγκ. Φύγαμε, αλλά με όμορφες αναμνήσεις από τις διακοπές μας εδώ.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…