Ακρίβεια! Δείτε τιμές από το Mission του Vancouver
Το να πας στο σούπερ μάρκετ στις μέρες μας, είναι μια… ηρωική πράξη. Παντού, όχι μόνον εδώ, αλλά και στον Καναδά… Δείτε πόσο έχουν το πεπόνια και οι ντομάτες! Μην ξεγελιέστε με τα νούμερα που γράφουν επάνω. Έχουν άλλη μονάδα μέτρησης βάρους και άλλο νόμισμα από τα δικά μας. Για να το καταλάβετε, θα σας τα πούμε σε ευρώ. Το πεπόνι έχει 2,60 ευρώ το ένα, ναι, αυτό που παίρνουμε εμείς στη λαϊκή ένα ευρώ, ενώ οι ντομάτες έχουν 4:20 ευρώ το κιλό. Μα, θα πεις είναι μεγάλοι και οι μισθοί! Σωστά, αλλά τι θα πρωτοπληρώσεις, το ενοίκιο, το ρεύμα, το τηλέφωνο ή να καλύψεις τις καθημερινές ανάγκες επιβίωσης; Η ακρίβεια παντού έχει το ίδιο αποκρουστικό πρόσωπο…
Η καθημερινότητα μας… Ξαναπιάσαμε το νήμα που ξέραμε
Η πόλη που ζούμε, η γειτονιά του Κολωνού είναι μια κλασική γειτονιά της Αθήνας… Ατέλειωτες πολυκατοικίες, διαμερίσματα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα από τη μια και την άλλη άκρη του δρόμου, όπου αυτό είναι εφικτό. Το ζητούμενο είναι να περνάει ένα αυτοκίνητο ανάμεσα τους και να υπάρχουν υποτυπώδη πεζοδρόμια για τους πεζούς. Και αυτά υπάρχουν. Εδώ, η οδός Διστόμου.
Κάθετη στη Διστόμου είναι η Επιδαύρου. Ξεκινάει από την οδό Συράκου, δίπλα από την πλατεία Πανταζοπούλου, διασχίζει τη Λένορμαν, είναι τα όρια της μιας πλευράς της πλατείας Πέτρουλα ή Αγιου Κωνσταντίνου και φτάνει χαμηλά στη Μαραθονομάχων, κάπου κοντά στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Ένας δρόμος, που συχνά έχει μια κάποια κινητικότητα.
Οι φωτογραφίες είναι παρμένες χθες Κυριακή που κινηθήκαμε στα όρια της περιοχής. Ίσως γι’ αυτό και η ελάχιστη έως μηδενική κίνηση από ανθρώπους. Τις Κυριακές, οι άνθρωποι που εργάζονται δεν βιάζονται να ξυπνήσουν… Ακόμα κι όταν το βιολογικό ρολόι τους το επιβάλει, έχουν τον τρόπο να χουζουρέψουν στο κρεβάτι ώς το μεσημέρι. Κάπως έτσι, είναι η γειτονιά που ζω…
Κυριακή 22/9/2024 είναι η φετινή φθινοπωρινή Ισημερία
Την έναρξη του Φθινοπώρου σηματοδοτεί η φθινοπωρινή ισημερία που θα συμβεί σήμερα Κυριακή (22.09.2024). Με τη φθινοπωρινή ισημερία ουσιαστικά αρχίζει επίσημα η έναρξη του Φθινοπώρου στο βόρειο ημισφαίριο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η μέρα και η νύχτα έχουν σχεδόν ίση διάρκεια, αλλά από αυτό το σημείο και μετά, η νύχτα αρχίζει να μεγαλώνει και η μέρα να μικραίνει, φτάνοντας στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο, τον Δεκέμβριο. Στη φωτογραφία, ένα ρακοκάζανο στο χωριό μου, πέρσι, αρχές Οκτώβρη…
Η Ζουζού γεμίζει τη ζωή του Βασίλη και της Μάχης…
Μας ξετρέλανε προχθές η Ζουζού. Ήρθε πάνω στη μηχανή του φίλου μας Βασίλη και αφεντικού της στην πλατεία Κοραή. Ντυμένη όπως την βλέπετε. Με… κράνος και γυαλιά. Για την ακρίβεια όταν την είδαμε εμείς φορούμε μόνο το κράνος, δεν είχε τόση ηλιοφάνεια για να… χρειάζεται τα γυαλιά. Γελάσαμε με την καρδιά μας.
Κι αυτή εκεί, ήρεμη, μας κοίταζε καθώς την κοιτάζαμε περίεργα. Ποιος ξέρεις τι σχόλια θα έκανε κι αυτή, από μέσα της, για τους ανθρώπους! Φοβερά συνεργάσιμη, είναι η Ζουζού. Πολύ αγαπημένη στην οικογένεια του Βασίλη και της Μάχης. Γεμίζει όμορφα της ζωή τους. Είναι δύο χρονών και μόλις πριν λίγο καιρό έκανε στείρωση. “Επιβάλλονταν”, είπε ο γιατρός της.
Καθώς προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω πάνω στη μηχανή, ο Βασίλης της έλεγε πράγματα στο δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Κι αυτή λες και καταλάβαινε, έπαιρνε πόζα στο φακό. Ήξερε ότι ήταν η ντίβα και όλοι είχαμε στρέψει το ενδιαφέρον μας, πάνω της. Το ένιωθες ότι το καταλάβαινε… Πόσο τα χαίρομαι τέτοια σκυλιά, συντρόφους και συνοδοιπόρους στη ζωή!
Παντρεύεται η καλή μας φίλη, Βιολέτα Καστοριάδη!
Είναι μια ώρα όμορφη σήμερα στις 4 το απόγευμα. Η φίλη μας Βιολέτα Καστοριάδη, παντρεύεται τον αγαπημένο της, Γιάννη Γρηγοριάδη, στο Γέρακα Αττικής. Μάλλον θα μας είναι δύσκολο να πάμε, αν και θα θέλαμε, επειδή το σημερινό πρόγραμμα μας είναι ιδιαίτερα φορτωμένο, αλλά μια αναφορά σ’ αυτό το γεγονός θα θέλαμε να την κάνουμε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Στο κάτω – κάτω η Βιολέτα υπήρξε για ένα φεγγάρι συνεργάτης μας, όταν αναζητούσε τα επαγγελματικά της βήματα και στόχευε στη δημοσιογραφία. Στο δρόμο της, άλλαξε επιλογές και προτεραιότητες. Δικαίωμα της! Στη χαρά της όμως και στη μεγάλη ημέρα του γάμου της, είμαστε δίπλα της και στην οικογένεια της.
Στο όρος Μενοίκιο, στα 1.100 μ για να δούμε δυο φίλους
Για τον Ηλία και την Κατερίνα έχουμε γράψει πολλές φορές ως τώρα εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και θα συνεχίζουμε απ’ ότι φαίνεται τις αναφορές μας, επειδή ο Ηλίας είναι ανήσυχο πνεύμα και πάντα έχει κάτι να πει ή να κάνει κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει κι άλλους… Κι απ’ την άλλη είναι η Κατερίνα, η σύζυγος του, χαμηλών τόνων που τον ακολουθεί και μοιράζεται μαζί του τόσα πράγματα.
Όρος Μενοίκιο, ένα βουνό της Βόρειας Ελλάδας με υψόμετρο 1.963 μ. Βρίσκεται στα σύνορα των νομών Δράμας και Σερρών. Ο Ηλίας το αγαπά ιδιαίτερα γιατί το χωριό του που γεννήθηκε και έχει επιλέξει να ζει σήμερα, είναι η Αναστασιά, στις παρυφές του, από τη μεριά των Σερρών. Διάλεξε μάλιστα στα 1.100 μ. να έχει ένα σπιτάκι και κήπο, όπου, όπως βλέπετε οι ντοματιές του στο τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου έχουν ακόμα πράσινες ντομάτες.
Και οι αγγουριές του έχουν καρπό να δώσουν. Οπότε, τι πιο φυσιολογικό από το ανεβαίνουν από καιρό σε καιρό για να τις καλλιεργήσουν και να τις φροντίσουν; Κι όλα αυτά κάνουν την καρδιά του, που στο βάθος είναι σαν μικρού παιδιού, να χαίρεται. Εδώ έρχεται τακτικά με τους φίλους του για να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει. Θα μου πεις στην Αναστασιά δεν είναι ήρεμα, χωριό είναι; Είναι! Αλλά προφανώς πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο!
Έφτασαν ασφαλείς πίσω στο σπίτι τους, τα παιδιά μας
Ο αποχαιρετισμός σε ένα ταξίδι είναι σκληρός… Χαμογελάς από συνήθεια, αλλά η καρδιά σου το ξέρει, πως δεν θα ήθελες να συμβεί αυτό. Θα ήθελες η παραμονή να είχε παράταση, να είχε ακόμα εκείνη τη γλύκα που άφηναν στα χείλη, όλες τις προηγούμενες μέρες. Στο αεροδρόμιο, στην αναμονή μέχρι να τακτοποιηθείς στο αεροπλάνο μιας υπαρατλαντικής πτήσης, χρειάζεται λίγη παραπάνω υπομονή. Σήμερα, όλα αυτά είναι πια αναμνήσεις. Εκείνοι είναι πια σπίτι τους, προσπαθώντας να τακτοποιήσουν πίσω στη θέση τους, τα πράγματα από τις βαλίτσες τους. Τουλάχιστον έφτασαν καλά. Του χρόνου πάλι!
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…