Το σπήλαιο πηγών Αγγίτη (Μααράς) τοποθετείται βόρεια της υδρολογικής λεκάνης Δράμας, που περιβάλλεται από τα όρη Φαλακρό, Μενοίκιο, Παγγαίο και Σύμβολο. Βρίσκεται 25 χλμ. βορειοδυτικά της Δράμας και 500μ. από τον οικισμό Αγγίτης του Δήμου Προσοτσάνης. Θεωρείται μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο ποτάμιο σπήλαιο στην Ελλάδα, με μήκος περί τα 15 χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα 12,5 περίπου έχουν χαρτογραφηθεί.

Η ιδιαιτερότητα του έγκειται στο γεγονός ότι στο δάπεδό του κυλάει ο ποταμός Αγγίτης. Ο πλούσιος διάκοσμός του περιλαμβάνει τεράστιους σταλακτίτες. Το σπήλαιο είναι επισκέψιμο σε μήκος 500 μέτρων ενώ συνολικά εκτείνεται σε μήκος άνω των 12 χιλιομέτρων. Εντυπωσιακή είναι η έξοδος του ποταμού μέσα από το βουνό. Στον υπόγειο ποταμό του σπηλαίου καταλήγουν μεταξύ άλλων, τα νερά του λεκανοπεδίου του Κάτω Νευροκοπίου.

Το τμήμα του σπηλαίου που έχει εξερευνηθεί φθάνει τα 7.800 μ. ενώ περιλαμβάνει συνολικά 10.200 μ. στοών. Σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο σπήλαιο στην Ελλάδα, καθώς το γνωστό μέχρι σήμερα τμήμα είναι 5.278 μ. σε ευθεία. Επίσης είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε μήκος διαδρομών σπήλαιο στην Ελλάδα (πρώτο το Σπήλαιο Δυρού με 12.000 μ.). Για το ίδιο θέμα γράψαμε και πριν τέσσερα χρόνια χρησιμοποιώντας φωτογραφίες φίλων. Δείτε ΕΔΩ.

Συνέβη στη Σμίνθη, ένα μικρό πομακοχώρι στην ακριτική Δράμα. Και όχι για πρώτη φορά. Μάλλον για 18η συνεχή χρονιά. Βλέπουμε εδώ τα παιδιά να κρατάνε τα αναμνηστικά τους ανάμεσα στη διευθύντρια του σχολείου, τον πρόεδρο του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, Ευθύμιο Ρουσσιά και την έφορο Φωτεινή Κουλοβασιλοπούλου και άλλων μελών του. Μια δυνατή εμπειρία, από πολλές απόψεις.

Μια σεμνή τελετή που δεν κράτησε περισσότερο από μια ώρα και τα παιδιά, κορίτσια μόνο που είχαν πάρει την περασμένη σχολική χρονιά, πάνω από 18 έως και μια ανάσα από το απόλυτο 20, ήταν γεμάτα χαρά που έβλεπαν ανθρώπους από την άλλη άκρη της Ελλάδας, την Αθήνα, να έχουν έρθει στο σχολείο τους για να τα τιμήσουν.

Μια αναμνηστική φωτογραφία πάντα χρειάζεται. Αν και αυτό το δημοσίευμα έχει δύο. Μοιάζουν να είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι. Η μια, πρώτη επάνω είναι τραβηγμένη από εμένα. Αυτή εδώ από τη Σούλα, όταν ο πρόεδρος ήθελε να μπω και εγώ στο πλάνο. Αν δεν καταφέρετε να με εντοπίσετε, σίγουρα δεν είναι δικόν σας το πρόβλημα…

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη στην Ξάνθη, στην παραμυθένια Παλιά Πόλη, τη διατηρητέα» έτσι περιέγραφε τη γενέτειρά του ο Μάνος Χατζιδάκις στο αυτοβιογραφικό του κείμενο. Η εικόνα του οικήματος, το οποίο είναι χαρακτηρισμένο ως έργο τέχνης και ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο σήμερα, μετά από τις παρεμβάσεις, είναι μαγευτική και αποτελεί πλέον στολίδι μεγάλης αξίας για τη Ξάνθη.

Το σπίτι λοιπόν που γεννήθηκε κι έζησε τα πρώτα χρόνια του ο κορυφαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης με το ακηδεμόνευτο πνεύμα και την τολμηρή για την εποχή του σκέψη, με τις αναπαραστάσεις που έχουν φανεί σε όλο τους το μεγαλείο και τις εξαιρετικές τοιχογραφίες σε όλους τους χώρους. Και φυσικά η γύρω γειτονιά που κρατάει κάτι από το χρώμα της εποχής.

Σήμερα λειτουργεί ως ένας ζωντανός χώρος, συνεχώς επισκέψιμος και δημιουργικός, ένας πολυχώρος Τέχνης και Σκέψης ο οποίος ταυτίζεται με το «μεγάλο Μάνο», τον άνθρωπο της σκέψης και της τέχνης. Ένας χώρος όπου θα συναντιούνται πολίτες για να συνθέσουν μια «Νέα Αφήγηση», υπό την γόνιμη και αποφασιστική επίδραση του υπερκόσμιου μουσικού σύμπαντος και της συνείδησής του οικουμενικού Μάνου.

Κι άλλη υπόσχεση: Αν και παλιότερα έχουμε γράψει γι’ αυτό το μοναδικό φυσικό τοπίο, στο πλαίσιο της εκδρομής μας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ χθες επισκεφτήκαμε το υπέροχο αυτό σπήλαιο με τους σταλακτίτες και ξαναγηθήκαμε στις υπόγειες φυσικές αίθουσες του που είναι επισκέψιμες τα τελευταία χρόνια. Οι σημερινές φωτογραφίες κι αυτό το μικρό κείμενο, έχουν σκοπό να σας προετοιμάσουν για τι θα περιμένετε τις επόμενες μέρες, από αυτό το site. Επειδή, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές ως τώρα, πρώτα ζούμε κάτι και μετά γράφουμε γι’ αυτό…