Η πιο όμορφη ώρα, όπως την είδε χθες, ο φίλος Πέτρος

Αχ, το δειλινό! Αυτή η μαγική στιγμή που ο ουρανός γίνεται ένας καμβάς γεμάτος αποχρώσεις από πορτοκαλί, ροζ και μωβ, σαν να θέλει να μας αποχαιρετήσει η μέρα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Είναι η ώρα που η φύση σιγοψιθυρίζει ησυχία και γαλήνη και ο κόσμος μοιάζει να επιβραδύνει για λίγο. Είναι στ’ αλήθεια μια στιγμή που δύσκολα περιγράφεται, αλλά πάντα αισθανόμαστε τη μαγεία της.

Και δείτε τώρα ένα δειλινό σε μια παραλία. Στο προσκήνιο υπάρχουν δέντρα, με τα κλαδιά τους να διαγράφονται σαν σιλουέτες στον χρυσαφένιο ουρανό. Μια ξύλινη σκάλα οδηγεί σε μια πλατφόρμα ή ένα δέντρο, προσθέτοντας μια ήσυχη, φυσική πινελιά στο σκηνικό. Στο βάθος, ο ήλιος είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακτινοβολώντας πορτοκαλί και ροζ αποχρώσεις που αντανακλώνται στο νερό.

Δειλινό δίπλα στη θάλασσα, κάπου στη Χαλκίδα… Είναι πραγματικά η στιγμή που ο χρόνος μοιάζει να σταματά, καθώς η μέρα σιγά-σιγά παραδίδεται στη νύχτα. Μια εικόνα γεμάτη ποίηση και γοητεία. Ο ουρανός ενσωματώνει το μπλε με τις ζεστούς τόνους του δειλινού, δημιουργώντας ένα μαγευτικό θέαμα που αποπνέει ηρεμία και γαλήνη.
Μερικά ακόμα πράγματα για τα Μέθανα που γνωρίσαμε…

Η χερσόνησος των Μεθάνων αναδύθηκε από τη θάλασσα σταδιακά, μετά από αλεπάλληλες εκρήξεις ηφαιστείων. Οι λάβες συσσωρεύτηκαν και δημιούργησαν όλα τα ψηλά και απότομα βουνά που αντικρύζουμε σήμερα στα Μέθανα. Άρα, πρακτικά, στα Μέθανα όλα είναι ηφαίστειο! Οι παλαιότερες λάβες που συναντάμε σχηματίστηκαν περίπου 1.000.000 χρόνια πριν από σήμερα.

Έκτοτε ακολούθησαν αρκετές εκρήξεις που διαμόρφωσαν αυτό το πολύπλοκο ανάγλυφο της χερσονήσου των Μεθάνων όπου μικρές κοιλάδες και οροπέδια διαμορφώνονται ανάμεσα σε απόκρημνες κορυφές και απότομες ακτές. Κατά κανόνα, κάθε διακριτή κορυφή στα Μέθανα είναι και μια έκρηξη. Στα Μέθανα όμως θα ακούσεις τους ντόπιους να λένε για ”Το ηφαίστειο των Μεθάνων”.

Σε ποιο ηφαίστειο από όλα αναφέρονται; Πολλές και μεγάλες εκρήξεις έγιναν για να αναδυθούν τα Μέθανα από τα βάθη του Σαρωνικού. Αλλά τα τελευταία 250.000 χρόνια, επικράτησε ησυχία, οι εκρήξεις σταμάτησαν. Το ηφαίστειο όμως, δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Οι φωτογραφίες είναι για να δείτε πως καταλήγουν οι πέτρες στη θάλασσα…

Δοκιμάσαμε την περίφημη παέγια της κυρά Μαρίας …

Η παέγια (ισπανικά: paella) είναι ένα παραδοσιακό φαγητό της Ισπανίας… Αν και θεωρείται το τυπικό ισπανικό έδεσμα, στην πραγματικότητα η ύπαρξή του μάλλον οφείλεται στο πέρασμα των Μαυριτανών από την Ισπανία. Πρόκειται δηλαδή για συνταγή με αραβικές καταβολές. Η παέγια στην ουσία είναι ένα πιλάφι από ρύζι με σαφράν, μέσα στο οποίο συνδυάζεται κρέας ή, συνηθέστερα, θαλασσινά και λαχανικά. Συχνά περιέχει κοτόπουλο, χοιρινό κρέας ή κουνέλι (ανάμικτη παέγια). Ανά περιοχές της Ισπανίας συναντά κανείς διαφορετικές εκδοχές. Για παράδειγμα, η λεγόμενη «παέγια της Βαλένθια» αποτελείται από ρύζι – σαφράν, λαχανικά, κοτόπουλο και σαλιγκάρια. Πήγαμε επί τούτου μια ημερήσια εκδρομή με φίλους στα Μέθανα για να τη φάμε από τα χέρια της κυρά Μαρίας στο Las Olas (Στα κύματα) μιας Ισπανίδας, που γνωρίζει και μιλά σαν κι εμάς τα ελληνικά. Και σας βεβαιώνουμε πως άξιζε τον κόπο!

Εκδρομή με φίλους στα Μέθανα. Περάσαμε υπέροχα!

Η χερσόνησος των Μεθάνων βρίσκεται κοντά στην Αργολίδα στο βορειοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου. Η Δημοτική Ενότητα Μεθάνων υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Τροιζηνίας-Μεθάνων της Περιφέρειας Αττικής και έχει πληθυσμό 1.967 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Εκεί βρεθήκαμε χθες κάνοντας μια ημερήσια εκδρομή με φίλους…

Η χερσόνησος είναι γνωστή για τα λουτρά της και το ηφαίστειο στο χωριό Καμένη Χώρα. Υπάρχουν περίπου 30 ηφαιστειακοί δόμοι στη χερσόνησο και ο τελευταίος, στην περιοχή Καμένη Χώρα στο βορειοδυτικό τμήμα της χερσονήσου, δημιουργήθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. Ηφαιστειακή δραστηριότητα έχει παρατηρηθεί και στην υποθαλάσσια περιοχή βόρεια των Μεθάνων.

Μαζί με τα ηφαίστεια της Μήλου, της Σαντορίνης και της Νισύρου, τα Μέθανα ανήκουν στο ηφαιστειακό τόξο του Νοτίου Αιγαίου, το οποίο σχετίζεται με τα σημαντικότερα γεωθερμικά πεδία της Ελλάδας (Σουσάκι – Μέθανα – Μήλος/Κίμωλος/Πολύαιγος – Σαντορίνη και Νίσυρος) και χαρακτηρίζονται ως ενεργό ηφαίστειο. Περισσότερα, αύριο…

Ξεχωριστή μέρα χθες με φίλους στο ξενοδοχείο NOVOTEL

Ομολογουμένως ήταν πολύ ξεχωριστή, η χθεσινή μέρα. Έτσι κι αλλιώς η Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού, μια φορά το χρόνο αποτελεί την πιο σημαντική γιορτή για μας. Αλλά φέτος μοιραστήκαμε αυτή τη χαρά με του γείτονες μας και φίλους μας Ζανέτα και Βασίλη. Τους το προτείναμε κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση μας.

Είχαν την ευκαιρία στο ξενοδοχείο NOVOTEL της Αθήνας, να δουν και γνωρίσουν από κοντά μερικά πράγματα που αφορούν την πίστη μας και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Και για εκείνους ήταν η πρώτη φορά, αλλά όπως λέει και ο Βασίλης είναι ανοιχτοί σε καινούργια πράγματα. Κι αυτό που έζησαν ήταν όντως καινούριο γι’ αυτούς.

Χαρήκαμε που όλο αυτό το παρακολούθησαν με προσοχή και σεβασμό. Δεν είναι η δική τους πίστη. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μας που για μια ώρα άκουσαν και είδα πράγματα που ενδεχομένως να μην ξαναδούν και ποτέ. Άνθρωποι με τόλμη και διάθεση για ζωή. Που μπορούν να δουν πέρα από τα δάχτυλό τους και να ζήσουν όμορφες, ξεχωριστές στιγμές.

Μια θεατρική παράσταση, “Το Ακρωτήρι”, που μας άρεσε

«Το Ακρωτήρι», ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα της Off Broadway σκηνής, είδαμε χθες βράδυ, σκηνοθετημένο από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, στο Θέατρο «Ιλίσια», με πρωταγωνιστές τους Μαρία Ναυπλιώτου και τον Δημήτρη Αλεξανδρή. Η ιστορία της πορείας της Τζουλιάνας, μιας χαρισματικής και παθιασμένης νευρολόγου, από την κορυφή στην πτώση και από εκεί στην ελπίδα η οποία μιλά με μοναδικό τρόπο για την ενδιάμεση γκρίζα ζώνη, στην οποία κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με την απώλεια της συνείδησης.

Η ίδια η Τζουλιάνα, πιστεύει πως για το ότι βλέπει και ακούει πράγματα ευθύνεται ο καρκίνος, όμως τα στοιχεία της ιατρικής της εξέτασης δεν συμφωνούν. Περιγράφει τον σύζυγό της, ως άπιστο και χειριστικό, αλλά αυτός στέκεται δίπλα της γεμάτος φροντίδα και αγάπη. Οι συχνές τηλεφωνικές συζητήσεις με την αποξενωμένη από χρόνια κόρη της, έχουν πολλές αντιφάσεις.

«Το Ακρωτήρι» μας παρουσιάζει την τραγωδία του να χάνει κανείς σταδιακά την συνείδηση του και την σκληρή μάχη που δίνει καθημερινά με τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Μιλάει τελικά για το πώς μπορεί κάνεις να επανεφεύρει τον εαυτό του, βρίσκοντας τον τρόπο να «περπατήσει» ξανά στην ζωή ακόμα και μετά τη μεγαλύτερη τραγωδία. Ο Sharr White έχει γράψει για δύο χαρακτήρες που παλεύουν να βρουν το κέντρο τους και ειδικά για μία ηρωίδα που αγωνίζεται να επανέλθει στο φως.

Και δυο λόγια καλωσορίσματος από το θέατρο «Ιλίσια»: “Αγαπητοί θεατές, πιστεύουμε ακράδαντα πως το θέατρο είναι μια μαγική κι αναγκαία μορφή τέχνης που μας ενώνει όλους, σε ένα κοινό πνεύμα εξερεύνησης. Γι’ αυτό και εκτιμούμε βαθιά την παρουσία σας στον χώρο μας, αφού χωρίς αυτή, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό. Σας προτρέπουμε να αφεθείτε στον κόσμο της σκηνής και να ταξιδέψετε εκεί που αναπόφευκτα θα σας οδηγήσει η ιστορία… Και πάνω απ’ όλα σας ευχόμαστε, καλή θέαση!”
Μούσμουλα, ζουμερά, αρωματικά, ζωηρόχρωμα, μοναδικά

Αυτό το ανοιξιάτικο φρούτο, το μούσμουλο, με το μικρότερο ίσως διάστημα διάθεσης στην αγορά, έχει μόνο πιστούς φίλους και το ίδιο πιστούς εχθρούς. Να φταίει που η σάρκα του, αν και ζουμερή και μυρωδάτη είναι ελάχιστη, σε σχέση με τα μεγάλα κουκούτσια του; Να φταίει ότι αν το φας άγουρο είναι ξινό και στυφό; Μπορεί να φταίει και η ομολογουμένως υψηλή τιμή του. Οι θαυμαστές του, όμως, θα αντιτάξουν τη νοστιμιά και την ευωδιά της ώριμης ζουμερής του σάρκας, ιδιαίτερα αν είναι καλοαναθρεμμένο και από φημισμένη ποικιλία. Η μουσμουλιά (Εriobotrya japonica) είναι δέντρο της οικογένειας Ροδοειδών με πανάρχαια προέλευση από την ανατολική Ασία και την Ιαπωνία– από την τελευταία έχει άλλωστε πάρει και το όνομά του και συχνά στα φυτώρια το συναντάμε και ως ιαπωνική μουσμουλιά. Στην Ελλάδα έφτασε στα τέλη του 19ου αιώνα, περισσότερο ως δέντρο καλλωπιστικό παρά ως παραγωγικό, καθώς γίνεται ψηλό, φτάνοντας ακόμα και τα 10 μέτρα, με καταπράσινο, αειθαλές φύλλωμα από μεγάλα σκουροπράσινα και λογχοειδή φύλλα που δίνουν στο δέντρο αρχοντική και εντυπωσιακή όψη, ιδιαίτερα όταν είναι γεμάτο με ζωηρόχρωμους λαμπερούς καρπούς. Απαιτεί σχετικά μέτρια φροντίδα, κυρίως σωστό πότισμα, λίπανση και αραίωμα καρπών και μπορεί να ζήσει έως και 50 χρόνια. Τη φωτογραφία την είδαμε στη ομάδα “Φυτά, έντομα και άλλα της φύσης”. Το κείμενο το δανειστήκαμε από το “ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟ”, το ένθετο περιοδικό της κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ…
Επιβεβαιώνω όλα τα αναγραφόμενα του φίλου μου Νίκου γιατί εκείνες τις ώρες ήμασταν μαζί. Η δικιά μου γνώμη είναι ότι....πλέον…