Με ανθισμένες αμυγδαλιές από την Άνδρο, το νησί της καρδιάς μας, φωτογραφημένες από τον φίλο μας Λούη, θα σας πάμε σήμερα. Γιατί μπορεί να είμαστε στα τελειώματα του Γενάρη και ο καιρός να είναι άσχημος, τουλάχιστον από πλευρά κρύου, αλλά εκεί έξω η άνοιξη καραδοκεί. Δείτε αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες που τράβηξε από τα Αποίκια, το χωριό που μένει ο φίλος μας.
Σ’ αυτά τα μέρη έχουμε περπατήσει πριν πέντε χρόνια, το 2018, όταν μας φιλοξένησαν για 10 μέρες. Τις μισές από αυτές μείναμε στα Αποίκια και ήταν υπέροχη η παρέα μαζί τους. Θέλουμε να σας δείξουμε από το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μερικά δημοσιεύματα που κάναμε τότε από εκεί, Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας.
Όπως κι αυτή εδώ, επίσης από το ίδιο χωριό, τα Αποίκια, αυτή τη φορά όμως από τα χέρια της καλή μας φίλης, Ευαγγελίας. Κι εκείνη μας έχει φιλοξενήσει με τον σύζυγό της, τον Μανώλη, στο σπίτι που μένουν. Έναν μικρό παράδεισο, λίγο πιο έξω από το χωριό. Πρόωρα ανθισμένες οι αμυγδαλιές φέτος. Όπως πρόωρα είναι και πολλά άλλα πράγματα λόγω της κλιματικής αλλαγής. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Σ’ αυτό το δρομάκι έχουμε περπατήσει και μπροστά επάνω, ακριβώς, είναι το σπίτι που μέναμε. Φανταστικό! Ήσυχο, ήρεμο, κλασικό χωριό και πολύ κοντά στη χώρα αν κινείσαι με το αυτοκίνητο. Το κοινό σημείο, είναι οι ανθισμένες αμυγδαλιές, αυτό μας άρεσε όταν τις είδαμε δημοσιευμένες στον τοίχο του Λούη. Κι αυτό μας έφερε στη μνήμη όμορφα πράγματα. Έτσι δημιουργούνται όμορφες φιλίες, διαχρονικές!
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…