Μερικές μέρες στη Μάνη, το χρειαζόμασταν. Ήταν στο πρόγραμμα και κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για να το απολαύσουμε. Με μια μικρή πίεση ήταν το ταξίδι μας, μιας και έπρεπε να πάμε ως το αεροδρόμιο για να διευθετήσουμε κάποια πράγματα, πριν φύγουμε, αλλά χάρη στον Κώστα, τον οδηγό μας, όλα πήγαν καλά. Και να ‘μαστε τώρα στη Μάνη! Εδώ μας βρήκε το ξημέρωμα. Εδώ γράφτηκε και από εδώ έγινε η πρώτη ανάρτηση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Σηκώθηκα γύρω στις 5:30. Νύχτα ακόμα έξω. Έφτιαξα καφέ και κάθισα να γράψω, περιμένοντας το ξημέρωμα. Θέλω να δω από πού θα βγει ο ήλιος. Να ζήσω τις πρώτες στιγμές, την ώρα που χαράζει η καινούρια μέρα, με τον ορίζοντα ανοιχτό από παντού. Και αναπνέω καθαρό αέρα. Όχι κάπνα, όχι την αποπνικτική ατμόσφαιρα της Αθήνας, από τις φωτιές γύρω. Μ’ αρέσει αυτή η απόλυτη ησυχία. Και το απολαμβάνω. Ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι, κάνει ακόμα πιο όμορφα τα πράγματα.
Κάθομαι έξω στο αίθριο του σπιτιού που μένουμε. Έχει τέσσερις μικρούς προβολείς στο πέτρινο τραπέζι του σπιτιού που μένουμε που με βοηθούν στο γράψιμο, ένα ικανοποιητικό σήμα από την COSMOTE, οπότε, όλα συνηγορούν στο να ξεκινήσω όμορφα τη μέρα μου, μέσα στα σχέδια που έχει κάνει η παρέα. Δεν ανησυχώ, δεν βιάζομαι, προσαρμόζομαι με τους ρυθμούς των άλλων και ζω την κάθε στιγμή, έτσι ακριβώς όπως είναι, ως σημαντική.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…