Θέλαμε να ήμασταν κι εμείς στο Ηρώδειο την Κυριακή 15 Οκτωβρίου, στη συναυλία του Κώστα Χατζή, την τελευταία γι’ αυτή τη σεζόν, μιας και ο καιρός από δω και πέρα δεν βοηθάει για ένα υπαίθριο θέατρο. Και δεν το παλέψαμε, επειδή είχαμε συνάθροιση εκείνη την ημέρα. Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα που δεν… χάσαμε και τη συναυλία. Πήραμε μια γεύση από τις φωτογραφίες της φίλης μας Λαμπρινής που είχε έρθει επί τούτου από την Καρδίτσα.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν λίγο πριν τη συναυλία, ήταν ακόμα μέρα, όπως κάναμε κι εμείς πρόσφατα στο Λυκαβηττό κι έτσι μπορούσε να έχει μια εικόνα του κόσμου από τις κερκίδες του θεάτρου στο Ηρώδειο. Και όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς μαζί μας, ήταν κατάμεστο! Ο Κώστας Χατζής, ένας εξαίρετος καλλιτέχνης και άνθρωπος, τα τραγούδια του και οι μουσικές του αγαπιούνται από πολλές, διαφορετικές γενιές και όχι τυχαία. Εκπέμπουν τόσο όμορφα ανθρώπινα μηνύματα.
Είχα τη χαρά και την τιμή να τον γνωρίσω από κοντά και να μάθω από τα χείλη του, συναρπαστικές ιστορίες… Είναι φοβερός όταν τις διηγείται και επειδή είναι αληθινές και αφορούν την ίδια τη ζωή “κρέμεσαι” από τα χείλη του, μέχρι το τέλος. Θυμάμαι τις ώρες που μου μιλούσε γι’ αυτές όταν ήρθαν με τον καλό μου φίλο Νίκο, στην ΠΕΤ ΟΤΕ, στο γραφείο μου, ακομπλεξάριστος, ενώ γύρω μας κυκλοφορούσαν συνδικαλιστές που τον .
Δεν ξέρω που “στράβωσε” το πράγμα και δεν προχωρήσαμε στο γράψιμο της αυτοβιογραφίας του που ήθελε να αφήσει πίσω του, ως παρακαταθήκη… Ποτέ δεν τον ρώτησα από σεβασμό και εκτίμηση, αλλά πολύ θα ήθελα να το κάναμε μαζί αυτό. Είμαι βέβαιος ότι η ζωή του και η καταγραφή της, θα βοηθούσε πολλούς συνανθρώπους μας στο να αναζητήσουν και να βρουν το αληθινό νόημα στη δική τους ζωή!
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…