Ο φίλος μου Βασίλης, τις έχει τραβήξει αυτές τις φωτογραφίες. Και μου τις έστειλε μέσω Viber. Ξέρει ότι μου αρέσουν και ξέρει επίσης ότι θα τις «εκμεταλλευτώ» για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και τον ευχαριστώ που με έχει στο νου του. Διότι μια καθημερινή προσπάθεια ανελλιπούς ενημέρωσης, κάτω από ένα άλλο πρίσμα, δεν μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση μόνο, αλλά συλλογική. Έτσι τα έχουμε καταφέρει ως τώρα κι έτσι συνεχίζουμε.
Αυτό που έκανε εντύπωση στον Βασίλη, ήταν οι ανθισμένες βουκαμβίλιες. Υπέροχες και ολάνθιστες~ Μα πώς γίνεται αυτό, να μην τις φροντίζει κανείς, σκαλίζοντας τις, λιπαίνοντας τις και να είναι τόσο ανθηρές και τόσο όμορφες; Ε, ναι, γίνεται όταν Εκείνος που μας δημιούργησε βάλει το χεράκι του. Και έγινε για μας, για να μας ευχαριστεί, να ανοίγει το μάτι μας και να ευφραίνεται η καρδιά μας! Το πόσο μας αρέσουν οι βουκαμβίλιες, το ξέρετε. Έχουμε κι εδώ στην Αθήνα, στο μπαλκόνι μας και στο πατρικό μας στην Κρήτη. Τις αγαπάμε…
Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν τρελαίνονται με τις βουκαμβίλιες, επειδή τα χρωματιστά φύλλα τους που μοιάζουν με άνθη, όταν πέφτουν, γεμίζουν τον τόπο που βρίσκονται. Ε, και; Ακόμη καλύτερα! Γεμίζει ο τόπος ομορφιές… Μερικές φορές κάποια πράγματα είναι ζήτημα οπτικής. Και ως άνθρωποι έχουμε προικιστεί να επιλέξουμε πώς να το δούμε αυτό. Και τελικά τι θέση θα του δώσουμε στην καρδιά μας. Και οι βουκαμβίλιες έχουν σίγουρα, για μας, την καλύτερη…
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…