Είστε οδηγοί; Και αγαπάτε τις μηχανές ή τις αφήνετε να γίνουν εργαλεία στα χέρια σας, για να σας εξυπηρετήσουν στη δουλειά ή στο έργο σας; Εγώ την έχω πολλά χρόνια, 20 τόσα και η αλήθεια είναι ότι μας έχει εξυπηρετήσει πολύ και συνεχίζει να το κάνει. Χθες κατέβηκα Πειραιά μ’ αυτήν και είπα να καταγράψω την εμπειρία. Εδώ η οδός Ναυπλίου στον Κολωνό.
Η Ναυπλίου με έβγαλε στην Καβάλας ή αλλιώς Αθηνών Κορίνθου. Ήταν γύρω στις 10 και κάτι το πρωί, οπότε, όπως βλέπετε κι εσείς από τη φωτογραφία, δεν είχε και μεγάλη κίνηση. Όλη η διαδρομή ήταν ήρεμη, αν και μερικοί που γνωρίζουν να οδηγούν μηχανή, φοβούνται να μπουν μ’ αυτή σε μεγάλους δρόμους. Αλλά για μένα δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά.
Στη γέφυρα του Κηφισού έπρεπε αντί να την ανέβω (και να συνεχίσω για Ελευσίνα…) να πάρω τον παράδρομο δεξιά που οδηγεί στα ΚΤΕΛ και να πιάσω την αριστερή λωρίδα που οδηγούσε στον Πειραιά. Αυτό και έκανα. Είναι υπόθεση ενός φαναριού, αλλά χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή καθώς μπαίνεις στον Κηφισό προς Πειραιά, επειδή τα αυτοκίνητα που ήδη κινούνται εκεί, τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα.
Κινήθηκα χωρίς GPS. Την έχω κάνει τόσα χρόνια αυτή τη διαδρομή, καθώς από τον καιρό της πανδημίας COVID-19, προτιμούσα αντί να χρησιμοποιώ τον Ηλεκτρικό για να κατεβαίνω Πειραιά, να πηγαίνω με τη μηχανή. Κάτι που το συνηθίζω ακόμα και σήμερα. Αισθάνομαι πιο ανεξάρτητος, ακόμα και όταν το ποτάμι έχει πολύ κίνηση. Πάντα μπορείς να κάνεις, προσεκτικά, μικρούς ελιγμούς και να ξεφύγεις απόν ουρά.
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…