Τις φωτογραφίες αυτές τις είδα στην Ομάδα “Αγαπώ τα φυτά”. Τις είχε ανεβάσει η Μελπω Παπαντωνοπουλου. Δεν την γνωρίζω. Από το προφίλ της, είδα ότι εργάζεται σε ένα λογιστικό γραφείο, δεν αναφέρει ούτε τον τόπο που έχουν τραβηχτεί οι φωτογραφίες. Δικαίωμα της, φυσικά. Τα λουλούδια όμως κυριαρχούν στη ζωή της και στον κήπο της. Και είναι ωραίο που το βλέπει ως δεδομένο, ότι ήρθε η άνοιξη.
Δεν συμμερίζομαι την αισιόδοξη άποψη της. Ο Μάρτης είναι κυκλοθυμικός. Αλλάζει διάθεση εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλιώς ξημερώνει το πρωί κι αλλιώς τελειώνει το βράδυ. Δεν ξέρεις πώς να ντυθείς. Βαριά ζεσταίνεσαι, ιδρώνεις και κινδυνεύεις να κρυώσεις. Ελαφρά κινδυνεύεις από το ίδιο πράγμα κι ας ακολουθεί άλλο δρόμο, η όλη διαδικασία.
Αλλά η ομορφιά των φυτών του κήπου της, είναι αναμφισβήτητη. “Έμεινα” για αρκετή ώρα να τα κοιτάζω. Απλά, αληθινά, το παλεύει η γυναίκα. Όπως ακριβώς κάνουν, όλοι όσοι τα αγαπάνε και τους δίνουν χώρο στη ζωή τους με το να ασχολούνται μ’ αυτά. Όσοι καταπιάνονται με τα λουλούδια τους ξέρουν ότι δεν έχουν πάντοτε επιτυχίες. Και οι αποτυχίες, είναι κομμάτι της ζωής.
Φαίνεται πως ότι κάνει, το κάνει, με την καρδιά της. Οι φωτογραφίες της είναι απλές. Ούτε ειδικές γωνίες, ούτε άγχος για να πάρει λάικ. Κι αυτό είναι που μου άρεσε στη δουλειά της. Μέσα από την ομάδα, την είδα κι εγώ. Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι κανένα σχόλιο δεν συνοδεύει τις κάπου 20 φωτογραφίες στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Διάλεξα αυτές που βλέπετε, εντελώς συμπωματικά. Επειδή απλά μου άρεσαν…
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…