Μέχρι στιγμής, φέτος, δεν τα καταφέραμε να πάμε στο σπίτι μας, στο χωριό. Από τις αρχές του Ιουλίου, «τρέχουμε» σε διάφορα μέρη του κόσμου, Καναδά, Λευκάδα, Παξούς, Πάτρα και τώρα Αθήνα. Και χθες η Στασούλα, αδελφή μου, μου έστειλε τις φωτογραφίες που βλέπετε στο σημερινό δημοσίευμα.
Και χάρηκα πολύ, γιατί είδα πως, παρά το έντονα ζεστό καλοκαίρι, είναι γενικά σε μια καλή κατάσταση. Οι βουκαμβίλιες είναι ανθισμένες και τα φυτά που βάλαμε πριν φύγουμε πέρσι, αρχές Δεκέμβρη, είναι καλά. Θα μπορούσαν και καλύτερα, αν ήμασταν εκεί. Αλλά δεν είμαστε, οπότε είμαστε πολύ ικανοποιημένοι μ’ αυτό που βλέπουμε.
Αυτές οι βουκαμβίλιες είναι… εφτάψυχες! Αποδείχτηκαν τελικά, πολύ καλή επιλογή, το να τις φυτέψουμε. Άντεξαν στην παγωνιά από τον χιονιά και να, που τώρα έχουν απλώσει προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα μικρό μάζεμα, μια φροντίδα, τη χρειάζονται. Όπως και το ίδιο το σπίτι, παρόλο που τα φροντίζει με πολύ αγάπη η Στασούλα, η αδελφή μου. Τι θα γινόμασταν χωρίς αυτήν!
Από τις πιο απάνθρωπες και σκληρές φυλακές της Ευρώπης. Ευτυχώς... κάποιος σώφρων άρχοντας αυτού του τόπου κατάλαβε ότι δεν τιμά…