Αυτή την εικόνα, ίσως τη θυμάστε, ίσως και όχι… Είναι δική μας και την είχαμε δημοσιεύσει στον παλιό ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ πριν από τρία χρόνια, τότε που είχαμε πάει μια βόλτα για ένα τριήμερο στην Αρεόπολη που τότε δεν ήταν τόσο γνωστή από τη “ΓΗ της Ελιάς”.
Δυο πράγματα καθόρισαν τη σημερινή ανάρτηση. Ένα κείμενο στο διαδίκτυο, της Μαρίας Κόντη στο site logotypos.gr και μια φωτογραφία από την Μάνη, ενός παιδιού της οικογένειας που είχε τον πύργο στην Αρεόπολη, που μείναμε μερικά βράδια με την Έστερ, την κόρη της Σούλας και τα κορίτσια της.
Δείτε το κείμενο:
Λίγοι άνθρωποι ξεπερνούν τις συμβατικές υποκριτικές συμπεριφορές και είναι ο εαυτός τους κι αυτός ο εαυτός τους συμβαίνει να είναι πραγματικά υπέροχος κι αληθινός. Λίγοι άνθρωποι διατηρούν τη διαρκή αυθεντικότητά τους.
Δεν είναι απλό να είσαι αυθεντικός, ούτε εύκολο, είναι πηγαίο, φυσικό. Όταν συναντάς τέτοιους ανθρώπους, όταν έχεις τη μεγάλη τύχη να τους γνωρίσεις, τους ξεχωρίζεις από την καλοσύνη και τη γλύκα στη φωνή τους, από το πόσο δοτικοί, πηγαίοι, αληθινοί είναι. Λάμπουν τα μάτια τους από χαρά όταν σε βλέπουν, σε χαιρετούν από μακριά, δεν θέλουν με τίποτα να παραλείψουν να σε χαιρετίσουν, σε χαιρετούν μ’ ένα ζεστό πελώριο χαμόγελο χωρίς να είναι ψεύτικο.
Λίγοι άνθρωποι νιώθουν το χαμόγελο τους και δεν είναι ξένο στα χείλη τους. Τα μάτια, το χαμόγελο, το βλέμμα, το ύφος έχει μια συστολή, δεν έχει περηφάνια, αλλά απλότητα, σεμνότητα, ανάλαφρη έκφραση ψυχής. Όταν σε βλέπουν βαθιά μεσ’ τα μάτια το νιώθεις ότι σε καταλαβαίνουν, σε σκέφτονται, σε συναισθάνονται γιατί σε ακούν, δίνουν σημασία στο τι ακριβώς λες, όχι στο περίπου.
Η αγάπη κατοικεί σ΄ αυτές τις ψυχές. Βγαίνει σαν υπομονή, σιωπή όταν χρειάζεται, καλοσύνη, δόσιμο, ενθάρρυνση, νοιάξιμο, λύπη με τη λύπη σου, χαρά με τη χαρά σου, χαμόγελο διαρκές…
Τα μάτια αυτών των ανθρώπων δεν σε κοιτούν, σε «ακούν», σε «αφουγκράζονται», μέσα από βλέμμα καθαρό, χωρίς τίποτα άλλο πίσω απ΄ αυτό κρυμμένο, καμιά άλλη σκέψη που δε φανερώνεται, μονάχα μια σιωπή… καμιά υποκρισία, κανένα συμφέρον, παρά μόνο αγάπη για τον άνθρωπο, αγάπη για τη στιγμή!
Είναι ίσιο το βλέμμα τους, αληθινό, καθαρό. Όταν σε κοιτούν σε υπολογίζουν, σε συμπονούν γιατί «υπάρχεις» γι΄ αυτούς, σε σκέφτονται σαν άνθρωπο, συμπάσχουν μαζί σου, τον εαυτό τους τον βάζουν στην άκρη, δεν σε ανταγωνίζονται, δεν «απειλούνται» από σένα οι απόψεις τους ούτε κανένα «δήθεν» τους, δεν κοιτούν να ωφεληθούν από σένα, αλλά να σε ωφελήσουν.
Ο «πλούτος» τους, η καθαρότητα της ψυχής τους, η γνησιότητα. Είναι αυτό που είναι, τους αρέσει αυτό που είναι και το αγαπούν. Ξέρουν ν΄ αγαπούν κάθε άνθρωπο για ό,τι είναι, για ό,τι μπορεί να είναι! «Παίρνουν» από αυτή την αγάπη, γίνονται σοφότεροι…
Όλα καθαρά…- καρδιά από ατόφιο χρυσάφι- το βλέμμα, το χαμόγελο, ΤΟ ΥΦΟΣ, τα λόγια, το χρώμα της φωνής, η χροιά, μέλι στάζει από στοργή και φροντίδα.
Τις εμπειρίες της ζωής τους τις μάζεψαν για να τις δώσουν… κι αυτές με τρυφερότητα, με τρόπο ωραίο, διακριτικό, ταπεινό, όμορφο. Η προσφορά τους πάντα ανιδιοτελής, ασύλληπτη, σπάνια… Ο καλός τους λόγος πάντα πρώτος. Δοσμένος πλουσιοπάροχα, χωρίς τσιγκουνιά ή φόβους, εγωισμούς και ανασφάλειες, γενναιόδωρα και χωρίς εξαίρεση. Σε όλους!
Ξέρουν να εκτιμούν τους ανθρώπους για ό,τι αξίζουν, όσο είναι αυτό, πολύ ή λίγο. Χωρίς φειδώ η καλοσύνη, η κατανόηση, χωρίς εξαιρέσεις. Απευθύνεται σε όλους, δικούς, φίλους, γείτονες, συνεργάτες, γνωστούς, ξένους, άγνωστους, ανθρώπους που γνωρίζουν ή βλέπουν, για πρώτη φορά!
Άνθρωποι ευγενικοί στην ψυχή και στα λόγια, με όλη τη σημασία της λέξης. Καλοδιάθετοι, ευχάριστοι, συγκαταβατικοί, ωραίοι αφηγητές, όλους τους καλοδέχονται. Δεν διακρίνουν ανάλογα με το πόσο συμφέρον έχουν απ΄ αυτούς ή τι έχουν να αποκομίσουν απ΄ αυτούς ή πόσο γνωστοί τους είναι ή πόσο συγγενείς ή πόσο σημαντική θέση διαθέτουν, ενδεχομένως για να τους βοηθήσουν ή να ωφεληθούν απ΄ αυτούς , η πόση περιουσία ή χρήμα διαθέτουν ή πόσο «πετυχημένοι» είναι ή πόσο «σπουδαίοι» με τη γνωστή έννοια της λέξης, ή πόσα τους έχουν προσφέρει οι άλλοι κι έτσι έχουν υποχρέωση απέναντί τους.
Πικραίνονται εύκολα γιατί κρίνουν με βάση τη δική τους καρδιά. Νομίζουν πως όλοι οι άνθρωποι τους μοιάζουν ή σκέφτονται το ίδιο μ΄ αυτούς. Δεν είναι έτσι όμως. Όταν το αντιλαμβάνονται αυτό λυπούνται… Όπως πολύ εύκολα χαίρονται με τη χαρά τους και τη χαρά των άλλων, άλλο τόσο λυπούνται όταν αντικρίζουν αχαριστία, αδιαφορία, σκληρότητα, αναίδεια, θράσος. Εσωτερικός είναι ο πόνος τους, δεν τον εκδηλώνουν παρά μόνο στους πολύ δικούς τους ανθρώπους ή μετά από χρόνια ή από την καλοσύνη τους τον «καταπίνουν» κι αυτό βέβαια δεν τους κάνει να είναι λιγότερο καλοί ή καλοσυνάτοι, ούτε παύουν να μοιράζουν αγάπη.
Άλλωστε, αυτή η αγάπη τους τρέφει. Κατά βάθος όσο κι αν λυπούνται αυτή η αγάπη, τους τρέφει, δεν ζητούν τίποτα για τον εαυτό τους, μεσ’ απ΄ αυτό που δίνουν χαίρονται, δεν ζητούν τίποτα άλλο, μόνο λίγο σεβασμό. Όταν δεν τους δίνουν είναι λογικό να πικραίνονται και δικαίως… Διότι δεν μπορεί να δίνεις την ψυχή σου και να σου φέρονται άδικα ή σκληρά. Ωστόσο κι αυτό ακόμα το προσπερνούν με την τεράστια υπομονή τους, το δόσιμο και την αγάπη που δεν έχει όριο.
Το βασικότερο προσόν τους, ότι έχουν πολύ καλή σχέση με τον εαυτό τους, αυτός είναι ο εαυτός τους, δεν μπορεί να είναι αλλιώς κι έτσι δεν σταματάει να αναβλύζει από μέσα τους η αγάπη…
Αρκούνται στις μικρές καθημερινές χαρές τις ζωής, έχουν φιλοσοφήσει τη ζωή τους, ξέρουν να ζουν τις στιγμές και όχι μόνο να τις ζουν αλλά και να τις «φτιάχνουν» όμορφες. Αντλούν μεγάλη χαρά από τέχνες που γνωρίζουν καλά και με πολύ μεράκι έχουν αφιερωθεί σ΄ αυτές και εξασκούν ή και από τη δουλειά τους ακόμα που βρίσκουν τον τρόπο να την αγαπήσουν.
Βρίσκονται σε συνεχή προσφορά μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους. Τίποτα δεν ζητούν για τον εαυτό τους, όταν ξέρουν πως πλησιάζει το τέλος. Προσπαθούν να μην επιβαρύνουν τους δικούς τους ανθρώπους, ούτε να τους κουράσουν γι΄ αυτό και όσοι τους αγαπούν τους δίνονται χωρίς επίσης να υπολογίσουν τίποτα, καμιά δυσκολία. Η αγάπη πάντα επιστρέφεται. Η αγάπη τους γι΄ αυτούς που αγαπούν δεν έχει όρια και δεν είναι λίγοι αυτοί που αγαπούν, γιατί ξέρουν ν΄ αγαπούν. Δεν φοβούνται να δώσουν την αγάπη γι΄ αυτό και τους δίνεται, τους επιστρέφεται από όλους όσους τους έχουν γνωρίσει.
Όταν φύγουν από τη ζωή το κενό που αφήνουν είναι τεράστιο. Η απουσία τους είναι πάρα πολύ αισθητή μέχρι να αναπληρωθεί με τη «διαρκή παρουσία» τους, γιατί απλούστατα κανείς ποτέ δεν τους ξεχνά. Η ζεστή τους καρδιά έχει αφήσει πίσω της σοφία και πολύ τρυφερότητα. Τυχεροί όσοι τους έζησαν, τους ζουν ή θα τους ζήσουν. Τέτοιοι άνθρωποι… ένας στο εκατομμύριο! Θησαυροί!
Είχαμε την μεγάλη τύχη στην οικογένειά μου- όπως και σε άλλες οικογένειες πιστεύω ότι άλλοι έχουν την τύχη- να μας δοθεί η πολύτιμη αγάπη τέτοιων ανθρώπων, ο πατέρας μου, η αδερφή του. Άνθρωποι που γεννήθηκαν για να «δώσουν»… τον εαυτό τους, την αγάπη τους κι άξιζαν ν΄ αγαπηθούν. Όπου κι αν ακούμπησε το χεράκι τους, το βλέμμα τους άφησαν κάτι αληθινό.
Εμείς δεν τους ξεχάσαμε, ούτε θα τους ξεχάσουμε ποτέ γιατί απλά είναι συνεχώς δίπλα μας, γιατί αληθινές έκαναν τις στιγμές της ζωής μας μαζί τους, γιατί μας έμαθαν να ζούμε κι αυτοί διαρκώς μαζί μας θα ζουν, μ΄ ένα τρόπο μαγικό, μεσ΄ απ΄ τη σκέψη. Ένα Ηπειρώτικο τραγούδι κάπου λέει: «…ήρθες και μας ομόρφυνες τον άσχημο τον τόπο…» έτσι κι αυτοί ήρθαν να ομορφύνουν τον άσχημο τον τόπο…
Υπεροχο το κειμενο. Το ποιημα στο τελος μου θύμισε τις γυναικες της γειτονιάς της μητέρας μου που οταν πεθανε τις φυλούσαν τα χερια. Μου εκαναν εντυπωση και οταν τις ρωτησα γιατι το κανανε ολες με ενα στομα μου απάντησαν: Αυτα τα χερια ναδ έμαθαν παρα πολλα. Η μητερα μου παντρεφτηκε σε ξένο τοπο απο το μετος που ειχε μεγαλωσει τα Γρεββενα.